Το ελληνικό Roswell, oι εξωγήινοι και τα μνημόνια

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να στεγνώσει το μελάνι του τρίτου μνημονίου και στη συντριπτική του πλειοψηφία το ελληνικό πολιτικό προσωπικό άρχισε το σύνηθες για τα ελληνικά πολιτικά και ιδιαίτερα προεκλογικά πράγματα.
«Δεν είναι ιδιοκτησία μας», «ήταν ελιγμός», «θα το αλλάξουμε», «παράλληλο πρόγραμμα» και άλλα παρόμοια και ακόμη πιο
ηχηρά («σκισίματα», «καταργήσεις») ακούγονται ήδη με αυξημένους ρυθμούς και είναι σχεδόν βέβαιο ότι εντός των επομένων ημερών άπαντες θα δηλώνουν άγνοια και αποστροφή.
Προφανώς τόσο το τελευταίο μνημόνιο όσο και τα δύο προηγούμενα δεν τα διαπραγματεύτηκαν (με τον τρόπο που τα διαπραγματεύτηκαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις) ούτε τα ψήφισε (με τον τρόπο που τα ψήφισε) η Βουλή των Ελλήνων.
Ίσως τελικά να αποτελούν έργο εξωγήινων εισβολέων που εμφανίζονται ξαφνικά, αναλαμβάνουν τα ηνία της χώρας, συντελούν την καταστροφή και εξαφανίζονται με τους ιπτάμενους δίσκους τους...
Επειδή όμως πέντε χρόνια μετά η χώρα και οι πολίτες συνεχίζουν να ματώνουν, να γονατίζουν, να απελπίζονται και να απογοητεύονται, μήπως έπρεπε όλοι να πουν την ωμή και εξαιρετικά δυσάρεστη αλήθεια;
>Μετά την Πορτογαλία, Ιρλανδία και Κύπρο που όλες υπέστησαν την οδυνηρή εμπειρία της δημοσιονομικής προσαρμογής (των μνημονίων) και απέδρασαν, μόνο μία χώρα συνεχίζει ακάθεκτη να εντάσσεται στο καθεστώς. Ήδη έχουν περάσει πέντε χρόνια και προβλέπονται άλλα τρία που με βάση την ελληνική εμπειρία θα είναι τουλάχιστον δύο ακόμη παραπάνω. Μήπως η κατάσταση αρχίζει να θυμίζει τον «μαθητή κουμπούρα»;
>Ακόμη και σήμερα μετά από όλα όσα έχουν γίνει, την κατανάλωση της παγκόσμιας παραγωγής κόκκινων μαρκαδόρων (οι περιβόητες «κόκκινες γραμμές»), την ανταλλαγή βαρύτατων κατηγοριών («προσκυνημένοι», «γερμανοτσολιάδες», «στα τέσσερα» και άλλα γελοία ειπωμένα από στόματα σαλτιμπάγκων) δεν έχουν γίνει αντιληπτά δύο βασικά δεδομένα: ότι η κρίση (και τα παρεπόμενα αυτής μνημόνια) «καταπίνει» κόμματα και ότι όσο είμαστε ανίκανοι να δημιουργήσουμε ένα εθνικό σχέδιο θα αποδεχόμαστε προτάσεις των δανειστών που κατά βάση είναι «γενικές συνταγές».
Και το κυριότερο:
Δυστυχώς το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά πρωτίστως στρατηγικό και θα επιχειρήσουμε να το συμπυκνώσουμε σε μία ερώτηση: σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο και οικονομία, τι ακριβώς πράττομε εμείς και πως και τι κομμάτι της παγκόσμιας πίτας θα διεκδικήσουμε;
Φυσικά μπορούμε να επιλέξουμε τον στρουθοκαμηλισμό, απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας την παγκοσμιοποίηση. Μπορεί προσωπικά να διαφωνούμε κάθετα... και οριζόντια με αυτή την επιλογή, αλλά σε τελική ανάλυση, αν είναι η επιλογή της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων ας την υιοθετήσουμε και ας υποστούμε τις συνέπειες, χωρίς όμως να γκρινιάζουμε και να μας φταίνε όλοι οι υπόλοιποι πλην του κακού μας του κεφαλιού.
Αυτό όμως που είναι εξαιρετικά εξοργιστικό είναι η αμάθεια, η προχειρότητα και το ημίμετρο. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν τομέα, τον τουρισμό, για τον όποιο η παραιτηθείσα κυβέρνηση και οι προηγούμενες διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τον ενδιαφέρον τους και τη μεγάλη σημασία που έχει για την εθνική οικονομία.
Επιχαίρουμε λοιπόν γιατί στην Ελλάδα έρχονται 20 ή 22 εκατομμύρια τουρίστες, όταν μόνο το Παρίσι το 2013 δέχθηκε 32,5 εκατομμύρια, ενώ τον ίδιο έτος επισκέφθηκαν τη Γαλλία 83,6 εκατομμύρια τουρίστες, την Ισπανία 60,7 εκατομμύρια, την Ιταλία 47,7 και την Τουρκία 37,8 εκατ. Και πως ενισχύεται ο τουρισμός που θεωρείται κομβικός για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας; Με δυσανάλογη του ανταγωνισμού αύξηση των επιβαρύνσεων (ΦΠΑ) στο προϊόν!!!
Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν σε πολλούς τομείς της οικονομίας και αποτελούν πρόσθετες ενδείξεις της απόλυτης έλλειψης στρατηγικής και σχεδίου. Όχι θεωρητικών σχημάτων, γενικολογιών ή αοριστιών, αλλά αντικειμενικών σκοπών, στόχων, οροσήμων και χρονοδιαγραμμάτων, στα οποία ουδέποτε διακριθήκαμε.
Το αφήγημα ότι για όλα φταίνε οι ξένοι, οι αιώνιοι εχθροί της Ελλάδας και ότι εμείς πέφτουμε θύματα ατυχιών, συγκυριών, εκβιασμών κ.λπ. θα πρέπει πλέον να γίνει αντιληπτό από τους εκφραστές του ότι έχει εξαντληθεί. Γιατί το να πέφτεις θύμα ατυχιών, συγκυριών, εκβιασμών κ.λπ. μία φορά ίσως να μπορεί να δικαιολογηθεί.
Το να συμβαίνει όμως συστηματικά κάτι άλλο σημαίνει! Εκτός αν η χώρα έχει γίνει Roswell και έχουμε γεμίσει ούφο! Μπορεί όμως και να έχουμε γεμίσει...



ΠΗΓΗ