Το Σύμβολο Γιν – Γιανγκ

Το σύμβολο Γιν Γιανγκ είναι ένα απο τα πιο χαρακτηριστικά της Κινέζικης κουλτούρας. Στην εποχή μας αποτελεί ένα απο τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα παγκοσμίως. Ανέκαθεν έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στις ζωές των Κινέζων που προσπαθούσαν και προσπαθούν αδιάκοπα να ανακαλύψουν τα μηνύματα που εκπέμπει. Σύμφωνα με το θρύλο το σύμβολο είναι δημιούργημα του Κινέζου ουράνιου θεού ο οποίος το εμπνεύστηκε όταν αποφάσισε να φτιάξει το σύστημα της Κινέζικης αστρολογίας και το Κινέζικο ημερολόγιο. Το Γιν και Γιανγκ συμβολίζει την αιώνια αρμονία και την απόλυτη κοσμική ισορροπία ανάμεσα στο καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, το αρσενικό και το θηλυκό. Ερμηνεύοντας το σύμβολο Γιν Γιανγκ ανακαλύπτουμε οτι στον συνδιασμό του Γιν και του Γιανγκ βρίσκεται το πιο δυνατό απο τα μυστικά του Κινέζικου ωροσκοπίου.

Αν και υπάρχουν πολλές ερμηνείες του συμβόλου, τρία είναι τα

βασικά στοιχεία που παραμένουν σταθερά όταν προσπαθήσουμε να το αποκρυπτογραφήσουμε:
1ον: Το Γιν και το Γιανγκ είναι η ουσία της φύσης και του μυαλού και είναι κομμάτια κάθε ύπαρξης στο σύμπαν.

2ον: Το Γιν και το Γιανγκ είναι οι αλληλεπιδράσεις της Δύσης και της Ανατολής, του Ουρανού και της Γης.

3ον: Το Γιν και το Γιανγκ είναι η διαδικασία συνεχούς εναρμόνισης των πάντων που εξασφαλίζει απόλυτη ισορροπία.

Όπως έχει πει και ένας Κινέζος φιλόσοφος, “Το Γιν στην πιο ακραία του μορφή παγώνει ενώ το Γιανγκ στην πιο ακραία του μορφή βράζει. Η παγωνιά προέρχεται απο τον ουρανό ενώ η θερμότητα απο την Γη..”. Η προσεκτική και ισορροπημένη μίξη των δύο αντίθετων αυτών εννοιών οδηγεί στην αρμονία.

Ένας άλλος Κινέζος κοσμολόγος αναφέρει οτι το Γιν είναι η κλειστή πόρτα, το σκοτάδι της νύχτας, η νότια όχθη του ποταμού και η βόρεια πλευρά του βουνού ενώ το Γιανγκ είναι η ανοιχτή πόρτα, το φως της ημέρας, η βόρεια όχθη του ποταμού και η νότια πλευρά του βουνού.

Υπάρχουν επίσης τέσσερις συμπαντικοί νόμοι οι οποίοι δόθηκαν στους αρχαίους Κινέζους απο τον Κινέζο ουράνιο θεό. Με τους νόμους ο θεός ήθελε να βοηθήσει τους ανθρώπους να ερμηνεύσουν το σύμβολο Γιν Γιανγκ. Δεν τους έδωσε ακριβείς ερμηνείες και λεπτομέρειες παρά μόνο μερικές ιδέες γιατί ήθελε οι άνθρωποι να προσθέσουν την δική τους ξεχωριστή ερμηνεία για το σύμβολο:

1ος νόμος: Το Γιν και το Γιανγκ είναι αντίθετα.
Ερμηνεία: Το Γιν και το Γιανγκ περιγράφουν τις πολικές συνέπειες των φαινομένων. Παρατηρώντας ένα οποιοδήποτε φαινόμενο το Γιν και το Γιανγκ αποτελούν τις ακριβώς αντίθετες ιδιότητες, τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά του φαινομένου. Και το Γιν και το Γιανγκ είναι κομμάτια του φαινομένου αλλά και κάθε φαινομένου. Για παράδειγμα το φαινόμενο των εποχών του χρόνου έχει και αυτό την Γιν πλευρά του (Χειμώνας) και την Γιανγκ πλευρά του (Καλοκαίρι).

2ος νόμος: Το Γιν και το Γιανγκ προέρχονται απο την ίδια ρίζα.
Ερμηνεία: Το Γιν και το Γιανγκ είναι έννοιες που αλληλοσυμπληρώνονται για να δημιουργήσουν ένα φαινόμενο. Αυτό σημαίνει οτι αν πάρουμε το Γιν ενός φαινομένου και το Γιανγκ του ίδιου φαινομένου και τα ενώσουμε, τότε θα προκύψει ολόκληρο το φαινόμενο. Το Γιν και το Γιανγκ είναι οι δύο υποστάσεις του ενός θεού και προέρχονται και οι δύο απο αυτόν.

3ος νόμος: Το Γιν και το Γιανγκ εναλλάσονται.
Ερμηνεία: Αυτό σημαίνει οτι όταν η Γιν πλευρά ενός φαινομένου φτάσει στο αποκορύφωμα της, ταυτόχρονα η Γιανγκ πλευρά του ίδιου φαινομένου φτάνει στο κατώτερο της σημείο. Επίσης, μετά το αποκορύφωμα της Γιν πλευράς θα ακολουθήσει η πτώση της και η ταυτόχρονη άνοδος της Γιανγκ πλευράς μέχρι να φτάσουμε στο αποκορύφωμα της. Και ο κύκλος αυτός συνεχίζεται. Στο παράδειγμα με τις εποχές παραπάνω στο απόγειο του καλοκαιριού έχουμε την αποκορύφωση της Γιανγκ πλευράς του φαινομένου των εποχών. Η Γιν πλευρά (χειμώνας) βρίσκεται στο κατώτερο σημείο της. Ακολουθεί η σταδιακή πτώση της θερμοκρασίας μέχρι να φτάσουμε στο αποκορύφωμα της Γιν πλευράς που είναι ο βαρύς χειμώνας. Τότε η Γιανγκ πλευρά (καλοκαίρι) βρίσκεται στο κατώτερο της σημείο.

4ος νόμος: Το Γιν και το Γιανγκ μεταμορφώνονται ταυτόχρονα και ανάλογα.
Ερμηνεία: Αυτό σημαίνει οτι το Γιν και το Γιανγκ είναι έννοιες δυναμικές που αλλάζουν συνεχώς τηρώντας μια αναλογία. Καθώς η μια πλευρά μειώνεται κατά ένα ποσοστό, η άλλη πλευρά αυτόματα αυξάνεται κατά το ίδιο ποσοστό. Στο παραπάνω παράδειγμα με τις εποχές βλέπουμε οτι καθώς το καλοκαίρι (Γιανγκ) τελειώνει, η ώρες διάρκειας της ηλιοφάνειας μειώνονται σταδιακά ενώ οι ώρες διάρκειας του σκοταδιού αυξάνονται. Η ημέρα όμως σαν έννοια δεν αλλάζει, συνεχίζει να έχει 24 ώρες. Οση ώρα ηλιοφάνειας χάνεται αυτόματα γίνεται ώρα σκοταδιού.

Το Γιν και το Γιανγκ δεν είναι ουσίες ούτε δυνάμεις. Είναι έννοιες ενός συστήματος που βρίσκεται σε διαρκή εφαρμογή σε όλο το σύμπαν. Η έννοια των δύο αντίθετων πλευρών που προέρχονται απο τον ένα θεό και γίνονται ένα μέσα σε κάθε ύπαρξη στο σύμπαν, δεν υπάρχει μόνο στην Κινέζικη φιλοσοφία. Ο Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος είχε και αυτός αναφερθεί στον διϊσμό και στις δύο αντίθετες υποστάσεις που αποτελούν το κάθε τι και γίνονται ένα μέσα στο κάθε τι. Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, το καλό και το κακό (Γιν και Γιανγκ) βρίσκονται μέσα στα πάντα με διαφορετικές αναλογίες έτσι ώστε αν ενώσουμε όλες τις υπάρξεις, το σύνολο (σύμπαν) να βρίσκεται σε ισορροπία. Δηλαδή να έχει τόσο καλό όσο και κακό.

Επίσης ο Ηράκλειτος είπε οτι τίποτα δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό γιατί πρόκειται για έννοιες που αλλάζουν και μεταμορφώνονται συνεχώς. Πράγματι, κάτι που είναι κακό για κάποιον μπορεί ταυτόχρονα να είναι καλό για κάποιον άλλον. Επίσης, κάτι που είναι κακό για κάποιον μπορεί να μετατραπεί σε καλό απο τη μια στιγμή στην άλλη. Πρόκειται δηλαδή για έννοιες σχετικές, απόλυτα συνδεδεμένες, που αλληλοσυμπληρώνονται και εναλλάσσονται. Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Αυτό που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος είναι να βρει τη χρυσή τομή, ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στο καλό και το κακό. Αυτή τη φιλοσοφία προσπαθεί να εμφυσήσει και το σύμβολο Γιν και Γιανγκ.

ΥΙΝ ΥΑΝG ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Μία από τις λίγες, αλλά βασικές και θεμελιώδεις αλήθειες που ο άνθρωπος μπορεί καθαρά να αντιληφθεί, όταν παρατηρεί το Σύμπαν, είναι ο Δυαδισμός. Ως συμπληρωματικό στοιχείο ακολουθεί η αλήθεια του ρυθμού. Και οι δύο αλήθειες -της Δυαδικότητας και του Ρυθμού- συνδυάζονται στη ζωή όλων των όντων μ’ έναν τρόπο τόσο αρμονικό και μεθοδικό, ώστε μερικές φορές εξαιτίας της απλότητάς του σχεδόν υποτιμάται ή, τουλάχιστον, δεν εκτιμάται σωστά. Όμως, την κατάλληλη κατανόηση και των δύο, τόσο νοητικά όσο και στην πρακτική εφαρμογή τους, κατάφεραν να συλλάβουν, συνειδητά, από την πιο μακρινή αρχαιότητα, μόνο λίγοι σοφοί και φιλόσοφοι.
Αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για να μπορέσει κάθε λαός, οποιασδήποτε εθνικότητας και πιστεύω, να αντιληφθεί αυτή την ολοφάνερη πραγματικότητα: τη ζωή και το θάνατο, το σκοτάδι και το φως, τη ζέστη και το κρύο, το αρσενικό και το θηλυκό, το άσπρο και το μαύρο κ.λ.π. Τόσο στα ζωντανά όντα, όσο και στα φαινομενικώς “αδρανή”, παρατηρείται αυτή η αιώνια πολικότητα, η παγκόσμια δυαδικότητα, το + και το -, σαν να είναι μια μεγάλη σύγκρουση σε καθολική κλίμακα η οποία παράγει, αναπόφευκτα, ένα αποτέλεσμα: το Ρυθμό. Γι’ αυτό ο Νόμος του Κοσμικού Δυαδισμού δείχνει έναν κυματικό ρυθμό σε όλες τις εκδηλώσεις του μέσα από τη διπολική διαδοχή στο χώρο και στο χρόνο… Αυτό που τώρα είναι Α θα γίνει αργότερα Β (το συμπληρωματικό του, το ανταγωνιστικό του ή αντανακλώμενη δυαδικότητα) και αυτό θα γεννήσει ξανά ένα Α (διαφορετικό όσον αφορά το χώρο-χρόνο αλλά Α, εφόσον υπακούει στον ίδιο Αρχέτυπο) και ούτω καθεξής. Αυτό είναι το πανάρχαιο κινέζικο σύμβολο του YIN-YANG που περιέχεται στο λεγόμενο Πα-Κούα.

Καθώς ο άνθρωπος εισχωρεί όλο και περισσότερο στην ίδια την καρδιά του Ατόμου και των Γαλαξιών -τόσο στους αρχαίους Μυητικούς χρόνους, όσο και σήμερα με την Πυρηνική Φυσική- καταλαβαίνει ότι και τα δύο αυτά “σύμπαντα” είναι τα άκρα της ίδιας Πραγματικότητας. Και αυτά τα δύο άκρα μας τοποθετούν μπροστά σε μια νέα και πιο βαθιά δυαδικότητα, αυτήν του Ερμητικού αφορισμού για το “επάνω” και το “κάτω”, για το “μεγάλο” και για το “μικρό”. Όμως, πιο πέρα από τα μεγέθη και τις καταστάσεις στο Χώρο, πάντα διαισθάνεται κανείς μια Μεγάλη Πραγματικότητα που είναι Σύνθεση του Μεγάλου Παγκόσμιου Δυαδισμού. Αυτή την Πραγματικότητα μπορούμε να την αντιληφθούμε λογικά μόνο μέσα από το Θεό-Κίνηση που γεννά το Χρόνο. Γι’ αυτό, όταν οι αρχαίοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι μιλούσαν για το Δυαδισμό και το Ρυθμό, οι στοχασμοί τους οδηγούνταν αναπόφευκτα προς την έννοια της Κίνησης και του Χρόνου, στη Μήτρα του Μεγάλου Χώρου, της Μεγάλης Μητέρας. Έτσι, η κίνηση των εκδηλωμένων όντων θα δημιουργήσει, μέσα από το δυαδισμό του Σύμπαντος, έναν αναπόφευκτο κυματικό ρυθμό, ένα Απέραντο Κοσμικό Φίδι που θα τα διαποτίζει όλα, μέχρι το άπειρο. Οι παραλλαγές στην ταχύτητα, η συχνότητα, η απόσταση, το μήκος κύματος κ.λ.π. της κίνησης-κύμα θα δείχνουν λοιπόν τους διάφορους βαθμούς του ρυθμού, σύμφωνα με αρχετυπικούς και μαγικούς αριθμούς, όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι, και επομένως και τις διαφορετικές τάξεις οντοτήτων που υπάρχουν εκδηλωμένες σ’ αυτό τον αντικειμενικό κόσμο.

Το Σύμπαν μας αποτελείται από σωματίδια σε αριθμούς ανάλογους με τον τύπο δόνησης που αντιστοιχεί σε κάθε επίπεδο συνείδησης. Στο φυσικό επίπεδο, τόσο η φωτεινή ενέργεια, όσο και η ύλη (που είναι η αργοκινούμενη στο μάξιμουμ ενέργεια) αποτελούνται από διαφορετικούς τύπους σωματιδίων, στα οποία αλλάζουν οι ταχύτητες και οι δονήσεις τους. Στο κάτω-κάτω, τα έσχατα σωματίδια του σύμπαντος είναι ίσα και μοναδικά, αλλά, όταν συνδυαστούν μεταξύ τους, ακολουθώντας διαφορετικούς ρυθμούς χρόνου και διαφορετικές αριθμητικές αναλογίες, δημιουργούν τα διάφορα είδη σωματιδίων ή ατόμων, από τα πιο λεπτά, των πνευματικών επιπέδων, μέχρι τα πιο τραχιά, του φυσικού μας επιπέδου.

Στον “Τίμαιο” του Μύστη Πλάτωνα έχουμε μία πολύ καθαρή έκθεση αυτών των αληθειών. Και σήμερα στην Πυρηνική Φυσική είναι δεκτή η αρχή αυτή του σωματιδιακού ή κβαντικού συνδυασμού, αν και, μέσα στη στενότητα του υλικού κόσμου μας, η ενέργεια μπορεί να φαίνεται ότι συμπεριφέρεται κατά συνεχόμενο τρόπο, δηλαδή κατά μη-σωματιδιακό, αντί να κάνει το αντίθετο, όπως θα ήταν το σωστό και πραγματικό, αν μπορούσαμε να παρατηρήσουμε την πραγματικότητα πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων, δηλαδή στα όρια των απείρως μεγάλων και των απείρως μικρών. Στην καθημερινή ζωή βλέπουμε ότι για μας ο χρόνος αναπτύσσεται κατά συνεχόμενο τρόπο. Όμως αυτό είναι μια πλάνη, αν και το άπειρο, συνεχόμενο άθροισμα παρελθόντων και μέλλον των μας δημιουργεί την πλάνη ενός παρόντος. Και στο χώρο εξαπατόμαστε επίσης, όταν νομίζουμε ότι τα πράγματα που βλέπουμε και αγγίζουμε είναι μια συνέχεια ύλης, αφού πραγματικά είναι μόνο ένα σύνολο ατόμων, στενά συνδεδεμένων μεταξύ τους, ώστε να μας δημιουργούν την απάτη της σταθερότητας με την κίνηση και τη δόνησή τους, που γίνεται πολύ γρήγορα σε σχέση με την ταχύτητα σύλληψης των νευρικών κυττάρων και των αισθήσεών μας.

Όλη η αρχαία Σκέψη είναι διαποτισμένη από τέτοιες διδασκαλίες και από την πανάρχαια Σοφία της Κίνας, ίσως Άτλαντης ρίζας, μέχρι το θαυμάσιο “Κυμβάλειον” της ελληνικής εκδοχής γίνεται λόγος για τη Δυαδικότητα και το Ρυθμό ως εκφράσεις της Θεότητας μέσα στην Κίνηση και στο Χώρο. Και αυτή η Κίνηση μέσα στο Μεγάλο Χώρο είναι αναπόφευκτα κυματική, περιστρεφόμενη γύρω από τις πρώτες βασικές αντιθέσεις του Είναι-Μη Είναι, σχηματίζοντας έναν Όφι που πλέει στον Κοσμικό Ωκεανό των αστεριών. Από το σκανδιναβικό Μιλγάρτ μέχρι το ινδικό Ανάντα, περνώντας από το αιγυπτιακό Απάπ, το φίδι πάντοτε συμβόλιζε σε όλες τις αρχαίες θρησκείες, και σε ένα από τα κλειδιά ερμηνείας, την κίνηση του ΕΙΝΑΙ ανάμεσα στο Χώρο που δημιουργεί το Δυαδισμό και το Ρυθμό και επομένως καταβροχθίζει μέσα στο Χρόνο τα πράγματα που αφήνει πίσω του. Γι’ αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι, αν και οι κύκλοι ή οι ρυθμικοί κυματισμοί της Ιστορίας μπορούν να επαναλαμβάνονται, αυτό γίνεται μόνο στην ουσία-αριθμό και όχι στη μορφή-χώρο και στο χρόνο, γιατί εκεί είναι πια και θα είναι πάντα, ανεπανάληπτοι.

Η Κοσμική Προέλευση του Γιν Γιανγκ
Το Γιν Γιανγκ είναι ένα γνωστό κινεζικό σύμβολο.. Μερικές φορές ονομάζεται και Τάι Τσι Του και προέρχεται από το Ι Τσινγκ, το μεγάλο Βιβλίο των Αλλαγών. Το Ι Τσινγκ είναι το μεγαλύτερο θεμέλιο της κινεζικής φιλοσοφίας και μέρος της ανάπτυξής του προέρχεται από την κατανοήση των αλλαγών στα φυσικά φαινόμενα του κόσμου μας.

Το σύμβολο Τάι Τσι Του αποτελείται από έναν κύκλο, οποίος διαιρείται καμπυλωτά σε δύο μέρη. Το ένα είναι λευκό και συμβολίζει την ενέργεια Γιάνγκ και το άλλο είναι μαύρο και αντιστοιχεί στην ενέργεια Γιν. Το Γιν και το Γιανγκ αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς τρόπους λειτουργίας του Τσι, της Πρωταρχικής Ουσίας στον κόσμο της μορφής, ή απεικονίζουν τους δύο τρόπους εκδήλωσης του Ταό, της Πρωταρχικής Πηγής, του Ενός, σύμφωνα με την κινεζική ορολογία. Δηλαδή, είναι οι εναλλακτικές μορφές της εκδηλωνόμενης δημιουργικής δύναμης. Πρόκειται για δύο ενέργειες πολικά αντίθετες, αλλά μη συγκρουόμενες. Η αντιθετική φαινομενικά λειτουργία τους είναι, στην ουσία, μια αρμονική συνεργασία. Εκφράζουν την ενεργητική και την παθητική όψη των πραγμάτων.

Η κινεζική παράδοση τα θέλει να ξεπηδούν από το Χουέν-Τουέν, κάποια αδιαφοροποίητη αρχή, αντίστοιχη με το αρχαίο ελληνικό Χάος ή με το καββαλιστικό Αΐν Σοφ. Αυτές οι δύο όψεις είναι τα δυο παιδιά του Χουέν-Τουέν, δύο δυναμικά παιδιά, μέσα από την ανταγωνιστική και συμπληρωματική δράση των οποίων αρχίζει η δημιουργία. Ως έννοιες δεν είναι δυνατόν να τις δούμε ξεχωριστά. Η μία περικλείει ένα σπέρμα της άλλης, όπως φαίνεται και από τους μικρούς κύκλους αντίθετου χρώματος που υπάρχουν στο σύμβολο. Αντιπροσωπεύουν τη φωτισμένη και τη σκοτεινή πλαγιά του Βουνού. Από το φως αναδύεται η σκιά και από τη σκιά αναδύεται το φως. Μέσα από αυτή την κινεζική μεταφορά αποδίδεται με τον καλύτερο τρόπο η σχετικότητα αυτών των δύο καταστάσεων, οι οποίες συντίθενται στο πανάρχαιο σύμβολον Τάι Τσι Του, ένα σχήμα εκπληκτικό στη σύλληψη και τη λιτότητά του. Με την αλληλουχία των ενεργειών του Γιν και του Γιανγκ σχηματίζεται το λειτουργικό τρίτο, το Ταό, που σημαίνει Δρόμος ή Λόγος.

Το Ταό δε διαχωρίζεται από το Γιν και το Γιανγκ. Ο Δρόμος είναι ταυτισμένος με τους οδοιπόρους του. Όσο δηλαδή απλώνεται ο Δρόμος, τόσο προχωρούν οι οδοιπόροι, ώσπου στο τέλος ενός κύκλου τα πάντα επιστρέφουν και απορροφούνται από τη μήτρα τους. Αυτή είναι και η έννοια της περιφέρειας που περικλείει το σύμβολο. Όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς στο σχήμα του, δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές. Η ταοϊστική φιλοσοφική θεώρηση δέχεται τη δυναμική ισορροπία του Γιν και Γιανγκ μέσα από την κυκλική κίνηση. Στο εκδηλωμένο Σύμπαν τίποτε δεν κινείται σε ευθεία γραμμή. Τα πάντα ακολουθούν μια κυκλική τροχιά γύρω από το κέντρο του Σύμπαντος ή γύρω από την Πρωταρχική τους Αιτία.

Η ιδέα της κυκλικής κίνησης, παρόλο που διατυπώθηκε από τους περισσότερους αρχαίους φιλόσοφους σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γήινης σφαίρας, αποτελούσε παραδοξολογία για τους σύγχρονους διανοητές και επιστήμονες, που υπέταξαν την έννοια του χωρόχρονου στα αξιώματα της ευκλείδιας γεωμετρίας. Μόλις το 19ο αιώνα ο Γκέοργκ Ρίμαν ανέπτυξε μιαν μη ευκλείδειο γεωμετρία, που παρέμεινε στην περιοχή των θεωρητικών μαθηματικών μέχρι την εποχή του Αϊνστάιν. Ο Αϊνστάιν ήταν που απέδειξε τη σφαιρικότητα του Σύμπαντος και ταυτόχρονα άνοιξε μια πύλη στα αυστηρά καθορισμένα όρια του ορατού και αόρατου, αναπτύσσοντας τη θεωρία της σχετικότητας. Η ύλη δεν είναι πια εγκλωβισμένη μέσα στο χώρο, αλλά εξετάζεται ως μορφή ενέργειας μέσα σε ένα κυρτό χωρόχρονο. Εξαιτίας αυτής της κυρτότητας στο χώρο διακρίνουμε μια ανεξάντλητη ποικιλία καμπυλότητας και ο χρόνος ακολουθεί διαφορετικούς ρυθμούς σε ξεχωριστά σημεία του σύμπαντος. Συνεπώς η μορφή, έτσι όπως τη γνωρίζουμε στην καθημερινή μας αντίληψη, δεν εκφράζει με κανένα τρόπο την πραγματικότητα της ύπαρξής μας. Και για να μεταφέρουμε τα λόγια του ίδιου του Αϊνστάιν: «Έτσι, είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε την ύλη ως σύνθεση των περιοχών του χώρου, όπου το πεδίο εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση. Σε αυτό το νέο είδος φυσικής δεν υπάρχει θέση για το πεδίο και για την ύλη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο».

Οι κινεζικοί χαρακτήρες του Ι Τσινγκ υπονοούν το βιβλίο των αλλαγών. Ο αρχικός κινεζικός χαρακτήρας είναι ένα σύμβολο που συνδυάζει τον ήλιο και το φεγγάρι. Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τη φιλοσοφία μιλώντας για τον ήλιο (Γιανγκ), το φεγγάρι (Γιν) και το σύμπαν. Παρατηρώντας το σύμπαν, οι αρχαίοι Κινέζοι διαπίστωσαν ότι αλλάζει καθημερινά. Επίσης, εκτός από τους καθημερινούς του κύκλους, αλάζει και σύμφωνα με εποχιακούς ή ετήσιους κύκλους. Από αυτούς τους κύκλους δημιουργούνται οι αμετάβλητοι κανόνες. Εντούτοις, δεν είναι εύκολο να χρησιμοποιεί κανείς τη μέθοδο ήλιος-σελήνη για να ανακαλύψει τους αμετάβλητους κανόνες του σύμπαντος και να τους εφαρμόσει για την ανθρωπότητα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο άλλοι θεωρούν το Ι Τσινγκ εύκολο, ενώ άλλοι όχι.

Είπαμε προηγουμένως πως η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο. Το πεδίο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ίδιος ο ουρανός.

Παρατηρώντας τον ουρανό και καταγράφοντας τις θέσεις της Μ. Αρκτου, παρατηρώντας τη σκιά του ήλιου από έναν πόλο 8-ποδιών (κινεζική μέτρηση), οι αρχαίοι Κινέζοι καθόρισαν τις τέσσερις κατευθύνσεις. Η κατεύθυνση του ανατέλλοντος ήλιου είναι η ανατολή. Η κατεύθυνση του δύοντος ηλίου είναι η δύση.Η κατεύθυνση της μικρότερης σκιάς είναι ο νότος και η κατεύθυνση της μεγαλύτερης σκιάς είναι ο Βορράς. Τη νύχτα, η κατεύθυνση του αστεριού Polaris είναι ο Βορράς.

Παρατήρησαν, επίσης, τις εποχιακές αλλαγές. Όταν η Μ. ¶ρκτος δείχνει την ανατολή, έχουμε άνοιξη. Όταν δείχνει το νότο, καλοκαίρι. Όταν η Μ. ¶ρκτος δείχνει τη δύση έχουμε φθινόπωρο και όταν δείχνει το Βορρά, έχουμε χειμώνα.

Παρατηρώντας τον κύκλο του ήλιου, οι αρχαίοι Κινέζοι χρησιμοποίησαν απλά μία ράβδο περίπου 8 πόδια μακριά, τοποθετημένη κάθετα στο έδαφος και κατέγραψαν θέσεις της σκιάς. Κατόπιν ανακάλυψαν ότι το μήκος ενός έτους είναι περίπου 365.25 ημέρες. Διαίρεσαν επιπλέον τον κύκλο του έτους σε 24 τμήματα, περιλαμβάνοντας την Εαρινή και τη Φθινοπωρινή Ισημερία, το Θερινό και Χειμερινό Ηλιοστάσιο, χρησιμοποιώντας τις θέσεις της ανατολής και της Μ. Άρκτου.

Χρησιμοποίησαν έξι ομόκεντρους κύκλους, σημείωσαν τα 24 σημεία, διαίρεσαν τους κύκλους σε 24 τομείς και κατέγραψαν το μήκος της σκιάς κάθε ημέρα. Η μικρότερη σκιά προκύπτει την ημέρα του Θερινού Ηλιοστάσιου. Η μακρύτερη σκιά προκύπτει την ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστάσιου. Συνδέοντας καθημερινά τις γραμμές σχεδίασαν το παρακάτω διάγραμμα για την ηλιακή πορεία. Επίσης, φαίνεται καθαρά η εκλειπτική γωνία της γης (23.26’19”) της γης φαίνεται στο συγκεκριμένο διάγραμμα.

Η Εκλειπτική είναι η εμφανής πορεία του ήλιου γύρω από τη γη. Η αξία της γωνίας της Εκλειπτικής είναι περίπου 23.26 ‘,19 ” κατά το έτος 2000
Η ανοικτή χρωματικά περιοχή που δείχνει περισσότερο ηλιακό φως ονομάζεται Γιανγκ (ήλιος). Η σκοτεινή χρωματικά περιοχή με το λιγότερο ηλιακό φως του ήλιου (μάλλον σεληνόφως) ονομάζεται Γιν (σελήνη). Το Γιανγκ μοιάζει με τον άνδρα. Το Το Γιν μοιάζει με τη γυναίκα. Το Γιανγκ δεν αυξάνεται χωρίς το Γιν. Το Γιν δεν μπορεί να γεννήσει χωρίς το Γιανγκ. Το Γιν γεννιέται (αρχίζει) στο θερινό ηλιοστάσιο και το Γιανγκ στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Επομένως ένας μικρός κύκλος Γιν σημειώνεται στη θέση του θερινού ηλιοστάσιου. Ένας άλλος μικρός κύκλος Γιανγκ σημει΄ψνεται στη θέση του χειμερινού ηλιοστάσιου. Αυτοί οι δύο μικροί κύκλοι μοιάζουν με δύο μάτια ψαριών.
Γενικά, λοιπόν, το σύμβολο Γιν Γιανγκ είναι στην πραγματικότητα η κινεζική απεικόνιση ολόκληρου του ουράνιου φαινόμενου. Περιέχει τον κύκλο του Ήλιου, τις τέσερις εποχές και τους 24 τομείς του Τσι, που είναι το θεμέλιο του Ι Τσινγκ και του κινεζικού ημερολόγιου

Tο Μυστικό του Γιν-Γιανγκ
Παρατηρώντας τον κύκλο του ήλιου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και εμείς ένα ραβδί, να να το στερεώσουμε κάθετα στο έδαφος και κάθε 15 μέρες να καταγράφουμε τα μήκη της σκιάς, για ένα έτος. Θα ανακαλύψουμε πως πράγματι η μικρότερη σκιά θα καταμετρηθεί την ημέρα του θερινού Ηλιοστάσιου στην Κίνα. Η μακρύτερη σκιά αντίστοιχα στην ημέρα του χειμερινού ηλιοστάσιου για τον ίδιο τόπο. Η ημέρα του χειμερινού ηλιοστάσιου έχει τη λιγότερη ηλιοφάνεια απ’ όλο το έτος. Μετά από το χειμερινό ηλιοστάσιο η ημέρα θα αρχίζει να κερδίζει όλο και περισσότερη ηλιοφάνεια καθημερινά, μέχρι το μέχρι το θερινό ηλιοστάσιο. Μπορούμε να πούμε ότι Γιανγκ αρχίζει αμέσως μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, ενώ το Γιν αμέσως μετά το θερινό ηλιοστάσιο στο βόρειο ημισφαίριο.
Αφού καταγράψουμε 24 γραμμές σκιών, κινούμε τις γραμμές στο διάγραμμα των έξι ομόκεντρων κύκλων με 24 τομείς που αρχίζουν από το χειμερινό ηλιοστάσιο προς το θερινό ηλιοστάσιο. Το μήκος κάθε γραμμής θα αφαιρέσει από τη μερίδα του μήκους της γραμμής της σκιας στο θερινό ηλιοστάσιο, επειδή θέλουμε να δώσουμε στο θερινό ηλιοστάσιο το μέγιστο Γιανγκ.

Από το χειμερινό προς το θερινό ηλιοστάσιο, οι γραμμές των σκιών χαράσσονται από το την περιφέρεια του κύκλου προς το κέντρο. Οι αρχαίοι Κινέζοι θεωρούσαν πως η ενέργεια του Τσι παίρνει διαφορετικές κατευθύνσεις αμέσως μετά το χειμερινό και το θερινό ηλιοστάσιο. Έπειτα, μπορούμε να συνδέσουμε όλες τις γραμμές και να ξεθωριάσουμε τις γραμμές τις σκιάς (Γιν). Αυτό που θα προκύψει είναι το σύμβολο Γιν-Γιανγκ.

Το Κινεζικό Ημερολόγιο

Το κινεζικό ημερολόγιο συνδυάζει το σεληνιακό και ηλιακό σύστημα. Οι περισσότεροι σκέπτονται ότι το Έτος και η Ημέρα καθορίζονται από το ηλιακό σύστημα ενώ ο Μήνας από το σεληνιακό σύστημα. Οι κινεζικοί ηλιακοί μήνες δε μοιάζουν με τους μήνες του σύγχρονου ημερολόγιου. Το κινεζικό ημερολόγιο διαιρεί το έτος σε 24 ηλιακά τμήματα, ανάλογα με τις θέσεις του ήλιου στον τροπικό ζωδιακό. Είναι παρόμοιο με τη δυτική αστρολογία, καθώς κάθε τμήμα έχει το όνομά του, προς χρήση των αρχαίων αγροτών. Οι ηλιακοί μήνες διαιρούνται με τα γεωγραφικά μήκη του ήλιου. Ο πρώτος μήνας, του τίγρη, για παράδειγμα, αρχίζει από το τμήμα «έναρξη της άνοιξης» ή όταν ο ήλιος βρίκεται στις 315 μοίρες του τροπικού ζωδιακού. Ο δεύτερος μήνας, μήνας του κουνελιού, αρχίζει από το τμήμα “έντομα»” ή όταν βρίσκεται ο ήλιος στις 345 μοίρες του τροπικού ζωδιακού. Το μέσο ενός ηλιακού μήνα καλείται κεντρικό σημείο. Για παράδειγμα, το τμήμα «βροχή νερό» και «εαρινή ισημερία» είναι κεντρικά σημεία.

Η ημέρα της νέας σελήνης είναι η πρώτη ημέρα ενός σεληνιακού μήνα. Το μήκος ενός σεληνιακού μήνα είναι το μήκος μεταξύ δύο νέων φεγγαριών. Το όνομα ενός σεληνιακού μήνα λαμβάνεται από το ηλιακό κεντρικό σημείο. Για παράδειγμα, αν ένας σεληνιακός μήνας περιέχει το «βροχή νερό» το κεντρικό σημείο είναι ο πρώτος μήνας του σεληνιακού ημερολογίου, γνωστός ως μήνας του τίγρη. Εάν κάποιος σεληνιακός μήνας δεν περιέχει ηλιακό κεντρικό σημείο, oρίζεται ως ελλειπτικός μήνας. Το όνομα του ελλειπτικού είναι εκείνο του προηγούμενου σεληνιακού μήνα

Το βιβλίο και οι υπολογισμοί του κινεζικού μαντικού ημερολογίου ακολουθούν αυτούς τους τρεις κανόνες που κατάρτισαν πριν από 1.000 χρόνια οι αρχαίοι Κινέζοι, παρατηρώντας τον ουρανό. Με άλλα λόγια, δοκίμασαν να ανιχνεύσουν τις τάσεις του ανθρώπινου πεπρωμένου βάσει των ουράνιων κανόνων. Με αυτόν τον τρόπο είδαν με ποιον τρόπο αντανακλώνται τα ουράνια φαινόμενα στη φυσική ροή των πραγμάτων κι ανακάλυψαν μια μεγάλη αλήθεια. Ότι η φύση ακολουθεί τους ουράνιους κανόνες της δημιουργίας. Γνωρίζοντας το κοσμικό μυστικό του Γιν-Γιανγκ, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: Ο άνθρωπος γνωρίζει τους ουράνιους κανόνες; Κι αν τους γνωρίζει, τους ακολουθεί; Η απάντηση δική σας!!!

Πηγή