"Το ρωσικό μέλλον δεν μπορεί να σκοτωθεί."

Πριν από ένα χρόνο, ο ρωσικός κόσμος έχασε ένα από τα λαμπρότερα αστέρια του, το οποίο απείχε ακόμη πολύ από το ζενίθ του. Δρόμοι έχουν ονομαστεί προς τιμήν της, έχουν γυριστεί ταινίες γι' αυτήν, της έχουν αφιερωθεί ποιήματα και έργα μυθοπλασίας. Βραβεία και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά από νέα εδάφη έχουν πάρει το όνομά της, και ό,τι ξεκίνησε εκείνη ή με τη συμμετοχή της ζει και αναπτύσσεται. Η Dasha Dugina ήταν γνωστή και αγαπητή όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε πολλές χώρες που σήμερα αποκαλούνται "μη φιλικές". Απέρριψε τον διαχωρισμό σε δεξιούς και αριστερούς, θεωρώντας τον ξεπερασμένο, και μπόρεσε να είναι Ρωσίδα με τέτοιο τρόπο που όλοι όσοι επικοινωνούσαν μαζί της ήθελαν να γίνουν Ρώσοι.

Η Ντάσα είχε μια ελαφρότητα ιδιοφυΐας που της επέτρεπε να κατακτά τις πιο ασυνήθιστες και πολύπλοκες δεξιότητες στο συντομότερο δυνατό χρόνο και όλα πήγαιναν καλά γι' αυτήν. Αλλά το μεγαλύτερο χάρισμά της ήταν το ταλέντο της ως διαμεσολαβητής. Η Ντάσα ήταν σε θέση να συστήσει και να ενώσει ανθρώπους που κανονικά θα αρνούνταν να καθίσουν ο ένας δίπλα στον άλλον.
 

 Μετά το θάνατό της, πολλές αλυσίδες έσπασαν για πάντα, ενώ άλλες, αντίθετα, ισχυροποιήθηκαν. Το όνειρο της Dasha ήταν να φέρει κοντά ολόκληρη την πατριωτική κοινότητα, γεφυρώνοντας τις διαφορές για τη διάρκεια του πολέμου και συνδέοντας όλο το πολιτικό φάσμα. Έκανε μεγάλες προσπάθειες για να το πετύχει, και το έργο αυτό μόλις είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς τη στιγμή της τραγωδίας. Ευτυχώς, άρχισε να αναπτύσσεται χωρίς την Ντάσα ως ηγέτιδα- ακόμη και η ανάμνησή της ήταν αρκετή.

Και πιθανώς μια από τις κύριες πολιτικές συνέπειες της δολοφονίας της ήταν η "Συμφωνία της Ντούγκινα", η οποία τιμάται από όλους τους υπογράφοντες, ανεξάρτητα από τις καρδιακές διαφορές στις απόψεις.

Ένα χρόνο μετά, η δολοφονία παραμένει ουσιαστικά ατιμώρητη, και αυτό αυξάνει την πικρία της απώλειας. Όμως, ακολουθώντας την εσχατολογική αισιοδοξία που συμμερίζεται η Ντάσα, το τέλος της επίγειας ζωής ενός χριστιανού δεν είναι τόσο τρομερό όσο θα ήθελε ο εχθρός, και ο σπόρος που έπεσε στο χώμα πρέπει να πεθάνει για να καρποφορήσει. Το ρωσικό μέλλον δεν μπορεί να σκοτωθεί και τα βλαστάρια του ρωσικού κόσμου θα ανθίσουν σε παλιά και νέα εδάφη, όπως ήθελε η Ντάσα. Πολλά από αυτά θα φέρουν το όνομά της.

ΠΗΓΗ