Ήταν η Ατλαντίδα η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού...?

 

Κατά το έτος 6 του Kan, την 11η Muluc, του μηνός Zac, έγιναν τρομεροί σεισμοί, που εξακολούθησαν χωρίς

διακοπή μέχρι της 15 Chuen. Η χώρα με τους αργιλώδεις λόφους, η χώρα του Ma, θυσιάστηκε. Αφού συνταράχθηκε κατ’ επανάληψιν, εξαφανίστηκε έξαφνα τη νύχτα. Το έδαφος ανυψωνόταν και κατέπιπτε διαρκώς από υποχθόνιες δυνάμεις, μέχρις ότου υποχώρησε εντελώς. Οι χώρες διαχωρίστηκαν τότε η μια από την άλλη και διασκορπίστηκαν. Μη δυνάμενες να αντέξουν τα τρομερά αυτά τραντάγματα, καταβυθίστηκαν τέλος, παρασύροντας στον χαμό 64 εκατομμύρια κατοίκους. Τούτο συνέβη 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή του παρόντος βιβλίου” (Απόσπασμα από μεξικανικό χειρόγραφο, το οποίο φυλάσσεται στο Βρετανικό Μουσείο).

Σύμφωνα με τις διηγήσεις του Πλάτωνα, υπήρξε άλλοτε μια περίφημη ήπειρος, η Ατλαντίδα, εκεί που βρίσκεται σήμερα ο Ατλαντικός Ωκεανός και η οποία κάποια στιγμή καταποντίστηκε στα βάθη των υδάτων.

Πρόκειται πράγματι για κάποιον μαγευτικό θρύλο που μας κληροδότησε η αρχαιότητα και που η Επιστήμη μας δείχνει πλέον ότι είναι απήχηση κάποιας μακρινής πραγματικότητας. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να βρούμε τα ίχνη της διάβασης των Ατλάντων.

Όταν ακόμη τη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη και τη Δυτική και Κεντρική Ασία κάλυπταν οι παγετώνες εξ ολοκλήρου και οι άνθρωποι ζούσαν στις πέριξ περιοχές των πάγων, ημιάγριοι, μέσα σε σπήλαια, η Ατλαντίδα, μια ήπειρος που απλωνόταν εκεί που σήμερα εκτείνεται ο Ατλαντικός, έπρεπε να είχε κλίμα γλυκό και ήπιο, λόγω της θέσης της, και συνεπώς, κατάλληλο, προκειμένου να αναπτυχθεί πολιτισμός καταφανώς ανώτερος από τον πολιτισμό του σπηλαιοδύτη ανθρώπου της Παλαιολιθικής Εποχής.

Και δεν είναι καθόλου απίθανο πως οι πολιτισμένοι Άτλαντες δίδαξαν εμάς τους τρωγλοδύτες να κατεργαζόμαστε τα οστά και τον χαλκό. Υπάρχουν εξάλλου πολλά στοιχεία για να στηρίξει κανείς τις υποθέσεις του για την κοινή καταγωγή ορισμένων εκδηλώσεων στην Αίγυπτο και την Ετρουρία στα ανατολικά, στην Κεντρική και Βόρεια Αμερική στα δυτικά, εκδηλώσεων που δε θα μπορούσαν να αναφανούν τυχαίως εδώ κι εκεί.

Ας φανταστούμε τον χάρτη της Αυτοκρατορίας των Ατλάντων, όπως μας την περιέγραψε ο Πλάτωνας: μια τεράστια νήσο στον Ατλαντικό. Στις απέναντι ακτές της πελώριας νήσου κατοικούσαν λαοί, οι οποίοι ήρθαν από την Ασία, αλλά και φυλές που δεν είχαν καμία σχέση με τους Ινδοευρωπαίους (όπως οι Βέρβεροι και Λίβυες στη Βόρεια Αφρική, Ίβηρες, Βάσκοι, Λίγυες, Ετρούσκοι στην Ευρώπη, Γουάγχοι των Καναρίων Νήσων, Τολτέκοι του Μεξικού, Μάγιας της Γιουκατάν και Ίνκας στο Περού).

Και μεταξύ τούτων των λαών, εμφανίστηκε 8 ή 10 χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, ένας λαός κατακτητής ή άποικος, ναυτικός και τεχνίτης του ορείχαλκου, του οποίου θρησκευτικό γνώρισμα ήταν η λατρεία του θεού Ήλιου.

Άλλωστε, τη λατρεία του θεού Ήλιου τη συναντά κανείς στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Κεντρική Αμερική. Ακόμη και την κατασκευή πυραμίδων είναι αποδεδειγμένο ότι κατείχαν τόσο οι Αιγύπτιοι, όσο και οι Ετρούσκοι, αλλά και οι κάτοικοι της Κεντρικής Αμερικής. Γιατί, λοιπόν, να μην παραδεχτούμε ως κοινή την καταγωγή αυτών των χαρακτηριστικών ανθρώπινων εκδηλώσεων, οι οποίες τόσα κοινά γνωρίσματα παρουσιάζουν μεταξύ τους;

Οι Ετρούσκοι, κάτοικοι της προλατινικής Ιταλίας, εμφανίζουν πολλά κοινά σημεία με τους αρχαίους κατοίκους της Αμερικής και μάλιστα, του Μεξικού. Διάσημοι ορειχαλκουργοί οι μεν, διάσημοι και οι δε. Η ίδια ακριβώς τεχνοτροπία στην κατασκευή ορειχάλκινων αντικειμένων, κυρίως αγαλμάτων.

Επίσης, πολύ πριν από τον αιγυπτιακό πολιτισμό, άλλοι λαοί της Βορείου Αφρικής, οι Λίβυες και οι Βέρβεροι, φαίνεται ότι είχαν ιδρύσει μια κραταιά ηγεμονία, στηριζόμενη στην κατασκευή ορειχάλκινων όπλων και εργαλείων.

Πλείστοι περιηγητές, οι οποίοι επισκέφτηκαν την Αμερική μετά την ισπανική κατάκτηση, διηγούνται ότι βρήκαν εκεί μεγαλοπρεπείς ναούς, ανάκτορα, οβελίσκους και ένα είδος ιερογλυφικής γραφής ανάλογη με την αιγυπτιακή.

Και τονίζουν πως τα μνημεία αυτά δεν ανήκαν στους τότε κατοίκους του “νέου κόσμου”, που καθυπέταξαν και εξολόθρευσαν οι βάρβαροι Ισπανοί κατακτητές, αλλά σε λαούς πανάρχαιους, από τους οποίους τα κληρονόμησαν οι γηγενείς κάτοικοι της Αμερικής.

Οι αμερικανικές πυραμίδες ανέρχονται σε χιλιάδες και χρησιμοποιούνταν, όπως και οι αιγυπτιακές, ως τάφοι και αστεροσκοπεία.

Οι ιερείς των Αμερικανών, όπως και των Αιγυπτίων, ήταν διαπρεπείς αστρονόμοι και μαθηματικοί.

Η λατρεία, εξάλλου, των νεκρών, κοινή στην Αίγυπτο, στις Κανάριες Νήσους και την Αμερική, μαρτυρεί κατά τρόπο αναντίρρητο ότι η πηγή τούτων των εθίμων ήταν κοινή.

Εν γένει, θρησκεία, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, επιστήμες, τέχνες, τόσο των αρχαίων Αμερικανών, όσο και των Αιγυπτίων, των Ετρούσκων και των Βορειοαφρικανών, παρουσίαζαν αξιοπερίεργες ομοιότητες, παρά την τεράστια χιλιομετρική τους απόσταση, που επ’ ουδενί λόγω είναι δυνατόν να αποδοθούν σε τυχαίες συμπτώσεις.

Η κοιτίδα του πολιτισμού υπήρξε κοινή στους λαούς αυτούς, παρ’ όλη την απεραντοσύνη του ωκεανού που τους χώριζε και ο οποίος, αν σήμερα διασχίζεται μέσα σε λίγες ώρες με τα αεροπλάνα, πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια, ήταν ένα αδιάβατο χάος.

Ήταν η Ατλαντίδα η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού; Κατά τα φαινόμενα, συνεπώς, η θρυλική Ατλαντίδα ήταν πραγματική και αποτέλεσε τη γέφυρα, που επικοινώνησε τον προηγμένο της πολιτισμό σε άλλους λαούς. Πρόλαβε να σκορπίσει το φως της στην οικουμένη, προτού καταποντιστεί μια νύχτα, εξαιτίας γεωλογικών αιτίων και χαθεί για πάντα, αφήνοντας πίσω της, εδώ και χιλιετίες, ένα άπλετο και συνάμα, γοητευτικό μυστήριο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ