Οι ”Αρνητές” Σεφέρης,Καβάφης, Σαμαράκης!!!!

 

Στο λαό του ”ΟΧΙ” η σπίλωση της άρνησης είναι κάλεσμα Υποταγής… Επιχειρείται σήμερα από τους ”Στρατηγούς Μεγαφώνων” όπως θα

τους ονόμαζε ο Αντώνης Σαμαράκης μια ταύτιση της άρνησης με τον αρνητισμό. Άλλη είναι η θέση της ”Άρνησης” στη νεοελληνική Γραμματεία.. Από το καβαφικό ΟΧΙ ως την Άρνηση του Γ Σεφέρη και το Αρνούμαι του Αντ. Σαμαράκη η άρνηση επέχει θέση περίοπτη ταυτόσημη του δυναμισμού, της Αντίστασης, του αναπαλλοτρίωτου, του αντικομφορμισμού ή της γόνιμης μεταστροφής, της αντιδιαστολής στο ρεύμα, της διαφοροποίησης στο συρμό στο επιβεβλημένο όντας παράλογο…

”Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.” (Καβάφης)

Το ΟΧΙ το σωστό…ο αρνηθείς δεν μετανιώνει.. υπάρχουν κυρώσεις αλλά δεν ήταν ανταλλάξιμη η εντιμότητα του…

Από την ”Άρνηση” του Σεφέρη

”πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.”

Εδώ η λοιδωρούμενη στις μέρες μας ”άρνηση” σηματοδοτεί μια γόνιμη κι ευδόκιμη Στροφή δηλ. αλλαγή πλεύσης…μια μεταστροφή …που ουσιαστικά παραπέμπει στην πρώτη ποιητική συλλογή του ”Στροφή”..Η άρνηση ως ευκαιρία επανακαθορισμού κι αυτοσυνειδησίας μια αφύπνιση του είναι που δρομολογεί αλλαγές…Η ”Άρνηση” του ”Λάθους’‘ σαν μια σύνθεση των 2 δημιουργών Σεφέρη-Σαμαράκη!

Στο ”Αρνούμαι” συλλογή διηγημάτων καφκικής όσο κι οργουελιανής ατμόσφαιρας από τον μετρ του είδους στην ελληνική τον Αντώνη Σαμαράκη. Ένα Αρνούμαι διαχρονικής εμβέλειας :” ήτανε τότε αυτή η μικρή λέξη

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

που τη γράφανε στους τοίχους με μαύρη μπογιά και που δεν ήταν μονάχα μια μικρή λέξη

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

ήταν η Αντίσταση στον κόσμο του Κατακτητή

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

ήταν το πάθος και το πείσμα της ζωής εναντίον του ρεύματος, εναντίον της ηττοπάθειας , εναντίον της υποταγής εναντίον του θανάτου ( σσ άλλη αντίληψη για το θάνατο)

το πρώτο είναι να πω ΑΡΝΟΥΜΑΙ σε αυτόν εδώ τον παράλογο κόσμο..

με κεφαλαία γράμματα σαν και τότε στην Κατοχή έγραψε

ΑΡΝΟΥΜΑΙ..”

Από την ελληνική γραμματεία στην καινοδιαθηκική ελληνόγλωσση εκδοχή της Άρνησης του Πέτρου. Σε αυτή την περιοχή παρατηρείται μια άλλη αντιμετώπιση της έννοιας και χρήση αυτής. Η άρνηση στη χριστιανική γραμματεία είναι όρος κομβικός μη αναλώσιμος χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για την άρνηση του Ιησού.Το αυτό και στο (Α ´ ᾿Ιωά ν. β´ 22-23). «Τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅ τι ᾿Ιησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; Οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υ ἱό ν. Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν Υἱὸν οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει.” Αλλά και για τους αρνητές του θηρίου στην Αποκάλυψη. Πάντως για κάτι οριακό μεταφυσικό. Η σημερινή χρήση για χαρακτηρισμό συγκεκριμένης μερίδας πολιτών είναι και από τις δύο οπτικές τουλάχιστον αδόκιμη και καταχρηστική με βάση το πνεύμα της ελληνικής γραμματείας.

Σήμερα προσδίδουν στον όρο αρνητής όχι την κατ΄εξοχή λόγια διάθεση της Αντίστασης αλλά αυτήν ακριβώς την μεταφυσική χροιά που προκύπτει από έναν αυθαίρετο δυσανάλογο εξισωτισμό του ”αρνούμαι” και του ”απαρνούμαι” που τείνει να σημαίνει προδοσία, μειοδοσία. Aφού το απαρνούμαι εμπεριέχει την προγενέστερη αποδοχή του νυν αποποιούμενου. Οι δε αρνητές καθίστανται στοχοποιη μένοι, εχθροί του λαού, εσωτερικός εχθρός, μιάσματα κλπ. Απαράδεκτες ”λογικές” για μια δημοκρατία…

Στη Δύση βέβαια που δεν επέδειξε το ίδιο πνεύμα Αντίστασης στον Β Παγκόσμιο όσο ο ελληνικός λαός ο όρος négationnisme (αρνητισμός) έχει όντως αρνητική διάθεση με π.χ ενδεικτικό την Négation de la Shoah=Ολοκαυτώματος.. Αλλά η Ελλάδα έχει άλλα ιστορικά βιώματα που αποτυπώθηκαν γλαφυρά όσο κι ανεξίτηλα ακόμη και στο γλωσσολογικό ύφος. Σήμερα επιχειρούν ακόμη και αυτή την μετάλλαξη!!!!!Είναι εντυπωσιακό φτάνουν στο μεδούλι χτυπούν στο κόκκαλο… της γλώσσας …στα μύχια της ψυχής του λαού..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ