Η Θεωρία της Κοίλης Γης όπως διατυπώθηκε από έναν Έλληνα ιατρό το 1925

 

Τον Φεβρουάριο του 1925, σε ένα τριαντασέλλιδο φυλλάδιο με τίτλο “Το μυστήριον του Κόσμου”, ένας Αθηναίος ιατρός, ο Χρ. Μπενής, ανέλυε

τη θεωρία του περί της ύπαρξης ανθρώπων στο εσωτερικό της Γης.

Στο εν λόγω φυλλάδιο, ο Μπενής προσπαθούσε να εξηγήσει τη φύση των πνευματιστικών και υπερφυσικών φαινομένων, διατυπώνοντας την τολμηρή θεωρία του περί της υπάρξεως ενός άλλου υπογείου ανθρώπινου κόσμου, ο οποίος προκαλούσε όλα αυτά τα φαινόμενα.

Κατά τη θεωρία αυτή, η μάζα κάτω από τον φλοιό της Γης δεν είναι ρευστή και πύρινη, όπως τη θέλει η Γεωλογία και όπως την αποδεικνύουν τα ηφαίστεια, αλλά είναι στέρεη, ομογενής, πολύ πυκνή και πολύ φωτεινή, εκπέμπουσα φως, με ένταση ίση σχεδόν με αυτή του Ήλιου. Το πάχος του φλοιού της Γης δεν είναι το ίδιο σε όλα τα σημεία, αλλά μειώνεται. Στο κέντρο των Πόλων αρκεί κανείς να σκάψει σε βάθος 80 μόνο μέτρων, για να φτάσει στη φωτεινή αυτή μάζα.

Σ’ αυτή τη φωτεινή μάζα υπάρχουν, σύμφωνα με τον Αθηναίο ιατρό, άνθρωποι, οι οποίοι παράγουν όλα τα φαινόμενα του πνευματισμού, διά του εκπεμπομένου από τη μάζα φωτεινού ρεύματος, το οποίο αθροίζουν και διοχετεύουν με δεινότητα σε κάποιου είδους βιομετρικά ή ψυχομετρικά μηχανήματα.

Αυτές οι φυσικοχημικές μηχανές οργανώνουν το φωτεινό ρεύμα και το διοχετεύουν σε διάφορα σώματα ανθρώπων, ζώων ή φυτών, αλλά και σε άλλα αντικείμενα, ανάλογα πάντα με την ποιότητα και την ποσότητα του εισδύοντος φωτεινού ρεύματος από τα ψυχομετρικά μηχανήματα και το μετατρέπουν σε ακτινοβολία δια μέσου του φλοιού της Γης.

Μα, πώς βρέθηκαν οι άνθρωποι αυτοί κάτω από την επιφάνεια της Γης; Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Χρ. Μπενή, υπήρξαν κατά την αρχέγονη περίοδο άνθρωποι, οι οποίοι ζούσαν στις περιοχές γύρω από τους Πόλους της Γης και είχαν εντυπωσιαστεί από τον φωσφορισμό, που εκπεμπόταν από το έδαφος, λόγω της λεπτότητας του φλοιού στο μέρος εκείνο. Έτσι, έσκαβαν σταδιακά στα σημεία αυτά και έφτασαν τελικά μέχρι τη συμπαγή και φωτεινή μάζα, όπου και αποφάσισαν να εγκατασταθούν υπογείως, επεκτείνοντας τις στοές, ενώ ο πληθυσμός τους διαρκώς αυξανόταν στο ιδιαίτερο αυτό περιβάλλον.

Ο τολμηρός αυτός ιατρός και πνευματιστής προέβη σε ένα ακόμη ρηξικέλευθο συμπέρασμα. Τα θαλάσσια φαινόμενα και ιδίως την παλίρροια, δεν τα θεωρούσε ως αποτέλεσμα της επίδρασης των ουράνιων σωμάτων πάνω στις υγρές επιφάνειες του πλανήτη. Οι άνθρωποι, που κατοικούσαν εντός της Γης, είχαν ανοίξει μια τεράστια διώρυγα στον πυθμένα της θάλασσας εκεί ακριβώς όπου βρίσκεται η πανίσχυρη Δίνη (Maelstrom) της Βορείου Νορβηγίας και σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας, άνοιγαν το στόμιο της διώρυγας και πελώρια ποσότητα αλμυρού νερού χυνόταν στα έγκατα της Γης κι έτσι, προκαλούσαν το φαινόμενο της άμπωτης.

Η Δίνη (Maelstrom) της Βορείου Νορβηγίας, όπως απεικονίζεται στην περίφημη Carta Marina, 1539

Το νερό αυτό, κατόπιν, εκβαλλόταν μέσω μιας σήραγγας, την οποία είχαν σκάψει οι ίδιοι μυστηριώδεις άνθρωποι, στον Βόρειο Πόλο κι έτσι, δημιουργούνταν το φαινόμενο της πλημμυρίδας.

Το περίεργο αυτό φυλλάδιο είχε αποσταλεί στην Εταιρία Ψυχικών Ερευνών, που ήταν η μόνη αρμόδια να αποφανθεί για την εγκυρότητα των απόψεων, που εξέφραζε ο Αθηναίος ιατρός Χρ. Μπενής.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΘΗΝΑΙ”, στις 19/02/1925…

ΠΗΓΗ