Ανθρώπινες φάρμες….21ος αιώνας

 

Μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε τη

συνηθισμένη σας ζωούλα, να πηγαίνετε στις δουλειές σας.

Να περιμένετε αυξήσεις μισθών, προαγωγές, συντάξεις, να ανταγωνίζεστε χωρίς καμία ουσία με τους πάντες γύρω σας και για τα πάντα, όπου κι αν βρεθείτε, να σας φταίνε για όλα πάντα οι άλλοι, να μην έχετε καμία αίσθηση ευθύνης ή συνειδητής συμμετοχής σας σ αυτή την ζούγκλα, σ αυτή την ασχήμια, μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε την τοξική και γεμάτη στρες και άγχος ζωή σας, να αγωνιάτε για τους λογαριασμούς και τους φόρους σας, τα δάνειά σας, για το αν θα τα καταφέρετε, αν θα χάσετε τη δουλίτσα σας, αν θα σας πάρουν το σπίτι, αν θα σας κόψουν το ρεύμα, να γυρνάτε αποκαμωμένοι σπίτι σας, να τρώτε βρώμικες και άγευστες τροφές.

Μπορείτε  να ψυχαγωγείστε με ότι ανοησία σας δείχνει η 32άρα τηλεόρασή σας που καταφέρατε να αγοράσετε με δόσεις, να περιμένετε ένα Σάββατο για να κοιμηθείτε μια ώρα παραπάνω, να κάνετε έρωτα στη γυναίκα σας ή τον άντρα σας, να πείτε δύο κουβέντες στα παιδιά σας, να δείτε κάποιο ξεχασμένο φίλο, να περιμένετε με λαχτάρα τις αργίες και τις γιορτές, τις διακοπές το καλοκαίρι για να ξεσκάσετε, για ν αλλάξετε παραστάσεις, να πάρετε μια ανάσα για να μπορέσετε ν αντέξετε και να υπομείνετε λίγο ακόμα την ανυπόφορη ζωή στη «φυλακή» σας, μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε οικονομίες για να αγοράσετε ότι ονειρεύεστε, ένα σπιτάκι, ένα αμάξι, ένα εξοχικό, ένα καινούριο κουστούμι, ένα κινητό, να συνεχίσετε να πληρώνετε για να ζείτε σαν σκλάβοι, να πληρώνετε για να έχετε όλα εκείνα τα δώρα και τα αγαθά που υπάρχουν ελεύθερα στη φύση και σε αφθονία, να συνεχίσετε να παρακαλάτε για να σας πετάξουν ψιχουλάκια οι «κτηνοτρόφοι» σας, να είστε καλά και υπάκουα τετράποδα, να κουνάτε την ουρίτσα σας για να έχετε τη συμπάθειά τους. Βλέπετε…δεν είμαστε παρά μοσχαράκια, βόδια και αγελάδες φίλες και φίλοι μου, γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα στις φάρμες των άθλιων κτηνοτρόφων στους οποίους ανήκουμε… στο αίμα μας κυλάει ο φόβος, αυτό το δηλητήριο που μας εμβολίασαν τη στιγμή της γέννησής μας…

Μπορείτε να συνεχίσετε να μην καταλαβαίνετε πως και γιατί συμβαίνουν όλα τα άδικα και σκληρά στον κόσμο μας, να μην καταλαβαίνετε γιατί υπάρχει όλη αυτή η βαρβαρότητα, οι ανισότητες, οι πόλεμοι και να πείθεστε ότι φταίει η φύση που σας έκανε έτσι, να συνεχίσετε να πιστεύετε σε πολιτικούς, σε ηγέτες, σε θρησκείες, σε σωτήρες, σε γκουρού, σε διάνοιες και αυθεντίες, να συνεχίσετε να νομίζετε ότι έχετε επιλογές, ότι ζείτε σε δημοκρατία, να νομίζετε ότι είστε ελεύθεροι… μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε οικογένειες και παιδιά, να νομίζετε ότι αγαπάτε τη σύζυγο ή το σύζυγό σας, τα παιδιά σας, να επιβάλλεστε στους συντρόφους σας και να βάζετε σε καλούπια τα αθώα μυαλά των παιδιών σας ευνουχίζοντάς τα, να φτιάχνετε το δικό σας συννεφάκι, το δικό σας παραμύθι και να ζείτε με θετική σκέψη μέσα του, μπορείτε να συνεχίσετε να είστε φιλόζωοι και να τρώτε ψόφια κρέατα, να θεωρείτε το σκυλάκι σας φίλο κατοικίδιο ενώ τα γουρουνάκια και τ αρνάκια τροφή, να υποστηρίζετε τα ανθρώπινα δικαιώματα και να διώχνετε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες λες και ευθύνονται για το σταυρό που κουβαλάνε, μπορείτε να συνεχίσετε να έχετε τις διαφυγές σας, να βρίσκετε τρόπους να εκτονώνεστε, να επιβεβαιώνεστε, να σας αναγνωρίζουν τα άλλα τετράποδα της φάρμας.

Όμως…δεν είμαστε παρά μοσχαράκια, βόδια και αγελάδες φίλες και φίλοι μου, γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα στις φάρμες άθλιων κτηνοτρόφων που τους ανήκουμε… στο αίμα μας κυλάει ο φόβος, αυτό το δηλητήριο που μας εμβολίασαν τη στιγμή της γέννησής μας…

Και επίσης μπορείτε να συνεχίσετε να ζείτε υποκριτικά και αδιάφορα γιατί αυτό είναι το μόνο σας αντίβαρο στον ψυχολογικό βιασμό που έχετε υποστεί, σε ότι βάρβαρο σας συμβαίνει, σε ότι άδικο σας επιβάλλουν οι κτηνοτρόφοι σας, και συνηθίζετε να συγκρίνετε και να κρίνετε συνέχεια όλους τους άλλους γύρω σας γιατί δεν τολμάτε ν αντικρίσετε τα μούτρα σας στον καθρέφτη, και τι να δείτε…; Ξέρετε πιο είναι το τραγικό;

Είναι τόσο υπαγορευμένη, προγραμματισμένη και μηχανική η ζωή σας μέσα στη φάρμα, τόσο προβλέψιμες οι κινήσεις σας, τόσο πυκνά τα σκοτάδια σας, που πολλές φορές δεν βλέπετε ούτε κάποιες πόρτες που ξεχνούν να σφαλίσουν οι κτηνοτρόφοι κάποια βράδια που γυρνούν μεθυσμένοι από τα γλέντια τους…

Το ομολογώ, σας φοβάμαι, ιδίως όταν σας βλέπω να παίρνετε θέση, να υπερασπίζεστε φανατικά και να χειροκροτάτε τον κτηνοτρόφο σας, τη φάρμα σας, τη φυλακή σας, τις στρεβλές «αξίες» της που σας έμαθαν, είναι τότε που συνειδητοποιώ ότι η μετάλλαξη που έχετε υποστεί είναι μη αναστρέψιμη.

Μην παρεξηγηθώ, δεν σας κρίνω κι ούτε σας κατακρίνω γιατί μου είστε όλες και όλοι συμπαθή κι αγαπημένα μου αδέρφια, ο τρόμος όμως βρίσκεται στα μυαλά σας, αυτά φοβάμαι και απεχθάνομαι… Όμως…δεν είμαστε παρά μοσχαράκια, βόδια και αγελάδες φίλες και φίλοι μου, γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα στις φάρμες άθλιων κτηνοτρόφων…που το μόνο που θέλουν από μας είναι, να είμαστε παραγωγικοί, όλο και πιο παραγωγικοί, όσο πιο πολύ γίνεται, να παίρνουν από μας το γάλα, το τυρί και ότι άλλο επιθυμούν… …Γιατί τους ανήκουμε… Φταίει αυτό το καλά εγκατεστημένο πρόγραμμα που τοποθετείται στα μυαλά μας όταν γεννιόμαστε και καθορίζει το πώς πρέπει να κινηθούμε και να συμπεριφερθούμε μέσα στη φάρμα, μας υπαγορεύει τις «αξίες», τα όρια, τους κανόνες της μικρής αδιάφορης ζωής μας, και φταίει επίσης που ποτέ δεν το αμφισβητούμε, που ποτέ δεν αναρωτιόμαστε πέρα από το καθορισμένο όριο, που δεν βουτάμε παραμέσα…

Σιχάθηκα να βλέπω και να νοιώθω πόσο φως και πόση συμπαντική ενέργεια μας συνδέει, κι εμείς τα τετράποδα να προτιμάμε να ζούμε διχασμένα και φοβισμένα στα σκοτάδια της άγνοιας και της λήθης μας… …να κάνουμε το ένα κομμάτι με τα κατεστραμμένα μας μυαλά…

Νοιώθω να μην ανήκω πια εδώ, σ αυτή τη γιορτή της ανθρώπινης θλίψης και της αβάσταχτης μοναξιάς, γι’ αυτό συνήθως προτιμώ να κλαίω χωρίς να με καταλαβαίνετε, να πενθώ εδώ σ αυτή την ερημική και ήσυχη ακρογιαλιά… για τη δυνατότητα που δεν εκπληρώθηκε, για ότι γεννήθηκε και πέθανε πάνω στη γέννα, για κάθε ευκαιρία που χάθηκε… Προτιμώ να πενθώ και να θλίβομαι χαζεύοντας τα ακούραστα κύματα, ν ακούω μουσικές και να καπνίζω, να σκορπίζεται ο καπνός μου στον άνεμο την ώρα που συλλογιέμαι το πόσο έξυπνο είναι το είδος μας στο να δημιουργεί εξαιρετικά «εργαλεία» και το πόσο στερείται της εξυπνάδας να ξέρει και να τα χρησιμοποιεί δίκαια και με νοημοσύνη για όλους… Δεν είναι που ελπίζω, η ελπίδα κατοικεί κάπου στο μέλλον και το μέλλον είναι έννοια φανταστική και ανύπαρκτη, μα είναι που ξέρω πως ζω σ ένα κόσμο πιθανοτήτων και όλα μα όλα είναι πιθανά… 

 

 

 

 

Tasos Petridis