Οι σκληρότερες μάχες δίνονται σιωπηλά
Ως άνθρωποι, ως πνεύμα...
Χωρίς μετάλλια να περιμένεις, χωρίς χειροκρότημα στο τέλος της νύχτας, τελειώνει νωρίς το πρωί, και μέρος της ημέρας χωρίς ύπνο...
Δεν βιάζομαι να ανέβω σε βάθρο...
Ενσαρκωμένη στη γη, η ζωή συνεχίζεται σαν σώματα με σάρκα και αίμα...
Μας περιμένουν, καθώς κατεβαίνουμε, νέες και δικές μας προσωπικές μάχες για να αναπτυχθούν, κάποιοι σκίζουν το ίδιο δέρμα, χωρίς σπαθί, χωρίς ελιγμούς, χωρίς στοιχεία εξουσίας... Μακάρι να το καταλάβαινε ο κόσμος...
Σε μια ανθρωπότητα που εξακολουθεί να κοιμάται, ονειρευόμαστε την σύντομα αφύπνιση του...
Πραγματικότητα ή μυθοπλασία?. όταν πέσει το πέπλο η απάντηση θα έρθει μαζί του...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου