Η «Πανελλήνια Ιδέα» του Ισοκράτη και ποιοι ονομάζονται Έλληνες

Όλοι έχουμε ακούσει ότι Έλληνας είναι όποιος μετέχει της ελληνικής παιδείας.

Αυτό έχουν επιχειρήσει, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, να το θεμελιώσουν ως επιχείρημα, ως αλήθεια και ως αντιφυλετική συνείδηση, ως ένα «ανθρωπιστικό» συναίσθημα που έχει τη βάση του στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα, στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Και με αρκετά μεγάλη επιτυχία κατάφεραν να διαδώσουν πως εκστομίστηκε από τα χείλη του Ισοκράτη σε κάποιον λόγο του.

Ο λόγος αυτός είναι ο περίφημος «Πανηγυρικός» που γράφτηκε περίπου στο 380 π.Χ.

Θα πρέπει να δούμε λίγο την αλήθεια σχετικά με τις ιδέες του Ισοκράτη.

Ο ρήτορας που εκτιμούσε ο Σωκράτης, υποστήριζε πως οι πόλεις-κράτη των Ελλήνων έπρεπε να ενωθούν και να εκστρατεύσουν κατά των Περσών. 

Αυτή η πρόταση του Ισοκράτη ονομάστηκε «Πανελλήνια Ιδέα».

Αν και Αθηναίος, ο Έλληνας ρήτορας υποστήριζε πως αυτή την ιδέα μπορούσε να την πραγματοποιήσει ο Φίλιππος Β’ ο Μακεδών.

Για αυτό τον λόγο του έστειλε και δύο επιστολές. 
Επιστολή έστειλε επίσης στον γιο του, τον Μέγα Αλέξανδρο.

Παρότρυνε τον Φίλιππο να συμφιλιώσει τις πόλεις των Αθηναίων, των Αργείων, των Θηβαίων και των Σπαρτιατών.

Επιχειρώντας να τον πείσει χρησιμοποίησε ως βάση των επιχειρημάτων του το αίμα και την παράδοση, λέγοντας ότι:

1. Το Άργος είναι η πατρίδα του

2. Η Θήβα τιμάει τον γενάρχη των Μακεδόνων με θρησκευτικές γιορτές και θυσίες περισσότερο από κάθε άλλο θεό

3. Οι Σπαρτιάτες έδωσαν την εξουσία για πάντα στους απογόνους του Ηρακλή

4. Η Αθήνα προστάτευσε με κίνδυνο τα παιδιά του Ηρακλή από τον Ευρυσθέα (το περηφανεύεται μάλιστα και στον «Πανηγυρικό» του)

Έτσι λοιπόν οδηγείται να του πει ποιος είναι ο στόχος της συμφιλίωσης των ελληνικών πόλεων:

«Για τη δική μου λοιπόν θέση και για το χρέος το δικό σου απέναντι στους Έλληνες σχεδόν έχεις ακούσει. 
Όσο τώρα για την εκστρατεία εναντίον της Ασίας, όταν θα δούμε πως είναι μονοιασμένες οι πόλεις που σου έλεγα ότι πρέπει να τις συμφιλιώσης, τότε και θα τις συμβουλεύσουμε πως έχουν χρέος να πολεμήσουν τους βαρβάρους.»

Τον συμβουλεύει μάλιστα ως εξής:
«Να προτιμάς τις πράξεις που στους Έλληνες εμπνέουν εμπιστοσύνη και στους βαρβάρους φόβο.»

Ο Ισοκράτης έχοντας έντονο το συναίσθημα του εθνικού και φυλετικού εγωισμού, αρνείται να δεχτεί πως οι Πέρσες έχουν τόση ευημερία και εξουσία και ποθεί την ανατροπή της κατάστασης αυτής.

Για αυτό λέει στον Φίλιππο:

«Ακόμα συλλογίσου τι φοβερή ντροπή που είναι για μας να αφήνουμε να είναι πιο ευτυχισμένη η Ασία από την Ευρώπη και οι βάρβαροι να έχουν μεγαλύτερη ευπορία από τους Έλληνες· να αφήνουμε να λέγωνται Μεγάλοι Βασιλιάδες αυτοί που κληρονόμησαν την εξουσία από τον Κύρο ―που η μάνα του τον πέταξε στους δρόμους― και να προσαγωρεύονται με ονόματα πιο ταπεινά οι απόγονοι του Ηρακλή ― που ο πατέρας του τον ύψωσε στη θέση των θεών για τη μεγάλη του αρετή.

Από αυτά τίποτα πια δεν πρέπει να μείνη όπως είναι· όλα πρέπει να ανατραπούν, όλα να αλλάξουν.»

Μάλιστα ο Ισοκράτης πίστευε ότι είχε δίκιο και πως έπρεπε να τον επαινούν όλοι για την ιδέα του αυτή. Έγραψε λοιπόν:

«Γι’ αυτό δίκαιο θα ήταν να με επαινούν όλοι, γιατί με αυτή τη δύναμη που μου έδωσε η φύση δεν έπαψα στιγμή να πολεμώ με τους βαρβάρους, να κατακρίνω όσους δε συμφωνούν μαζί μου, να προσπαθώ να ξεσηκώσω όσους είχα την ελπίδα πως θα μπορέσουν να ευεργετήσουν τους Έλληνες και να αφαιρέσουν από τους βαρβάρους την ευημερία που έχουν τώρα.»

Χάριν της δόξας και των έργων που αφήνουν υστεροφημία ο Αθηναίος ρήτορας υποστηρίζει πως αξίζει κάθε θυσία:

«Μην ξεχνάς άλλωστε πως όλοι έχομε το σώμα μας θνητό, και μόνο τα καλά λόγια και οι έπαινοι, η φήμη μας και η μνήμη, που μας ακολουθεί μέσα στο χρόνο, μας εξασφαλίζουν κάποια αθανασία· επιζητώντας αυτήν ακριβώς την αθανασία με όλες τις δυνάμεις μας αξίζει να παθαίνουμε οτιδήποτε.

Μπορείς να δης επίσης ότι και οι πιο άξιοι από τους απλούς πολίτες με τίποτα στον κόσμο δεν αλλάζουν τη ζωή τους, αλλά, για να αποχτήσουν καλή φήμη, όλοι πεθαίνουν πρόθυμα στον πόλεμο.»

Προς το τέλος της επιστολής δίνει μια μεταφυσική ερμηνεία για τον εαυτό του αλλά και για τον βασιλιά των Μακεδόνων:

«Είναι ανάγκη να πεισθής πως δεν είναι τα γηρατειά μου που τα επινόησαν, αλλά μου τα είχε υποβάλει κάποια δύναμη θεϊκή, που φυσικά δε νοιάζεται για μένα, αλλά για την Ελλάδα και θέλει και αυτή να απαλλάξη από τα σημερινά δεινά της, αλλά και εσένα να σε περιβάλλη με δόξα μεγαλύτερη από όση έχεις τώρα»

Και εντελώς ανοιχτά στο τέλος τον παροτρύνει στην υλοποίηση της «Πανελλήνιας Ιδέας»

«Λέω λοιπόν πως πρέπει να γίνης ο ευεργέτης των Ελλήνων, ο βασιλιάς των Μακεδόνων και ο κυρίαρχος όσο μπορείς πιο πολλών βαρβάρων.»

Παρατηρήσαμε, πέρα από το όραμα ενός επεκτατισμού της Ελλάδος κατά της Ασίας, ότι ο Ισοκράτης χρησιμοποίησε πολλές φορές την λέξη «βάρβαροι».

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στον «Πανηγυρικό» – εκεί δηλαδή που λένε ότι ο Ισοκράτης υποστήριζε πως Έλληνας είναι όποιος μιλά ελληνικά – χρησιμοποιεί την λέξη αυτή για τους μη Έλληνες 44 φορές!!!

Ας δούμε λοιπόν τι πραγματικά λέει:

«Tοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας παρά τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.»

Η απόδοση η πραγματική έχει ως εξής:

«Η πόλη μας, τόσο έχει αφήσει πίσω της ως προς τη φρόνηση τους άλλους ανθρώπους, ώστε οι μαθητές αυτής έγιναν διδάσκαλοι άλλων και το όνομα των Ελλήνων έχει κάνει να φαίνεται ότι δεν είναι χαρακτηριστικὸ του γένους αλλά της διανοίας και να αποκαλούνται Έλληνες μάλλον όσοι συμμετέχουν στη δική μας εκπαίδευση παρὰ (όσοι συμμετέχουν) στην κοινή μας φύση (καταγωγή).»

Οι λέξεις κλειδιά στο απόσπασμα αυτό είναι οι ακόλουθες:

πεποίηκε ( > ποιέω-ποιῶ = κατασκευάζω, δημιουργώ, κάνω κάτι, εκτελώ ).

Το ρήμα αυτό όταν παίρνει αντικείμενο τελικό απαρέμφατο, στην περίπτωσή μας αντικείμενο είναι το τελικό απαρέμφατο δοκεῖν, μεταφράζεται «κάνω ώστε να».

Το απαρέμφατο δοκεῖν (>δοκέω-δοκῶ ) σημαίνει πιστεύω, θεωρώ, νομίζω.

καλεῖσθαι σαν απαρέμφατο μέσης φωνής, σημαίνει “καλούμαι” και όχι καλώ.

Άρα ο Ισοκράτης στην πραγματικότητα μας λέει ότι οι μη Έλληνες επειδή διδάχθηκαν ελληνική φιλοσοφία και άλλα της ελληνικής παιδείας καλούνται, δηλαδή αυτοαπακολούνται αυθαίρετα, Έλληνες.

Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν καλούσαν Έλληνες όσους δεν ανήκαν στο γένος τους, στην κοινή καταγωγή.

Για τον Ισοκράτη δεν είναι Έλληνας όποιος έμαθε την ελληνική γλώσσα και σκέψη αλλά μόνο όποιος ανήκει στο γένος, στη φυλή.

Τη φυλετική του συνείδηση και υπερηφάνεια ο Ισοκράτης τη δείχνει στον «Πανηγυρικό» του:

«Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν.» (24)

«Στὴ χώρα ἐτούτη κατοικοῦμε χωρὶς νὰ διώξουμε ἄλλους· οὔτε τὴ βρήκαμε ἔρημη· οὔτε καὶ μαζευτήκαμε ἐδῶ πέρα ανακατωμένοι ἀπὸ διάφορα ἔθνη.

Εἶναι τόσο ὡραία καὶ γνήσια, λέω, ἡ καταγωγή μας, ὥστε ἐκεῖ ποὺ γεννηθήκαμε ἐκεῖ καὶ κατοικοῦμε χωρὶς καμιὰ διακοπή, γέννημα — θρέμμα αὐτοῦ τοῦ τόπου. 

Ἔτσι μποροῦμε νὰ ὀνομάσωμε τὴν πόλη μας μὲ τὶς ἴδιες τρυφερὲς λέξεις ποὺ χρησιμοποιοῦμε γιὰ τοὺς στενούς μας συγγενεῖς.»

Με λίγα λόγια ο Ισοκράτης υποστηρίζει ότι οι Έλληνες παραμένουν καθαροί στο αίμα από την εποχή που γεννήθηκαν και κατοικούν στην πόλη των Αθηνών και δεν ανακατεύτηκαν με άλλα έθνη.

Οφείλουμε να προσέξουμε καλά τη φράση «οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες»!

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο Ισοκράτης σκοπίμως έχει παραφραστεί.

Είναι μια προπαγάνδα που διέδωσαν αυτοί που επιθυμούσαν να δώσουν ιθαγένεια σε ανθρώπους που ήρθαν στην χώρα μας παράνομα και δεν έχουν καμία φυλετική συγγένεια με τον ελληνικό λαό αλλά ούτε και κοινό πολιτισμό (γλώσσα, ήθη κι έθιμα).

Με υπογραφές, ψηφίσματα και νόμους δεν αλλάζει η φύση κι η καταγωγή των ανθρώπων και φυσικά δεν αλλάζει και το όνομα των λέξεων.

Μόνο οι ηλίθιοι, οι αγράμματοι και οι εχθροί του Έθνους και του Λαού μπορούν να πιστεύουν κάτι τέτοιο.

«Ο καθείς ανήκει εις την φυλήν του και όχι εκεί όπου η τύχη τον έσπειρε», είπε ο Ιωάννης Μεταξάς.

Και θα κλείσω μνημονεύοντας τα λόγια του Γάλλου εθνικιστή Maurice Barres που στο βιβλίο «Η γη και οι νεκροί» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νέα Γενεά» λέει την μεγάλη αλήθεια:

«Το αίμα ακολουθεί πάντοτε τη φυσική τάξη των πραγμάτων και αντιστέκεται στα κηρύγματα και τους ανθρώπινους νόμους. […] Τα μικρά παιδιά των ξένων δεν γεννιούνται Γάλλοι παρά μόνο στη φαντασία του νομοθετικού πλαισίου.»

Να τελειώσουμε λοιπόν με την αντιρατσιστική προπαγάνδα που μόνο στόχο έχει να εξαφανίσει την φυλετική συνέχεια των Ελλήνων!

Να τελειώσουμε πριν είναι πολύ αργά!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ