Η μεγάλη σφαγή της Πηγάδας του Μελιγαλά απο τους κομουνιστες....!!!

 

Όπως λένε,

"ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος". Στην περίπτωση της Πηγάδας του Μελιγαλά, δεν επέστρεψαν οι ίδιοι οι δολοφόνοι, που δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή, αλλά οι πολιτικοί τους απόγονοι, για να ασχημονήσουν εις βάρος της μνήμης των χιλιάδων θυμάτων, λίγες ημέρες πριν από το ετήσιο μνημόσυνό τους - την Κυριακή, 15/9. 

 Σε λίγες ώρες, συμπληρώνονται 80 χρόνια από την έναρξη της μάχης του Μελιγαλά, που κατέληξε σε μια από τις μεγαλύτερες ανθρωποσφαγές της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδος! Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

 Τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου, συνέβη το από καιρού αναμενόμενο: οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά από την περιοχή της Νότιας Πελοποννήσου, στα πλαίσια της οριστικής αποχώρησής τους από την Ελλάδα. Οι "αντιστασιακοί" του ΕΛΑΣ, τους αφήνουν ανενόχλητους και σπεύδουν να καταλάβουν τις περιοχές που ελευθερώθηκαν, στα πλαίσια του σχεδίου τους για βίαιη κατάληψη της εξουσίας!

 Μάλιστα, ο ΕΛΑΣ είχε ενισχύσει τις (ισχνές...) δυνάμεις του στην Πελοπόννησο, καθώς το λογικό ήταν να φύγουν οι Γερμανοί με κατεύθυνση από Νότο προς Βορρά. Ο γ.γ. του ΚΚΕ, Γ. Σιάντος, είχε στείλει εκεί -από τις αρχές Μαΐου- τον Άρη Βελουχιώτη, με την εξής εντολή:

 «Ο Μωριάς ποτέ δεν θα γίνει δικός μας. Να στρώσεις τους δρόμους με κορμιά»!

 Σύμφωνα με τον Χαριτόπουλο:  

«Τον Ιούνιο του 1944, στις τοπικές οργανώσεις του ΚΚΕ φτάνει μια απόρρητη διαταγή του Σιάντου για "εκκαθάριση των μετόπισθεν". Είναι πρόβα γενικευμένου εμφυλίου»

 Όμως, στην Πελοπόννησο είχαν μεγάλη δύναμη τα Τάγματα Ασφαλείας (τα οποία είχαν ιδρυθεί από την κυβέρνηση του Ι. Ράλλη), κι είχαν υπό τον έλεγχό τους όλες τις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τους συγκοινωνιακούς κόμβους. Ειδικά στην Νότια Πελοπόννησο, η κυριαρχία των Ταγμάτων ήταν απόλυτη - ενδεικτικά, ο Ραφαηλίδης χαρακτηρίζει την Σπάρτη "πρωτεύουσα των βασιλοφρόνων" και την Καλαμάτα "πρωτεύουσα των ταγματασφαλιτών".

 Τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου, ο ΕΛΑΣ επιτίθεται κατά της Καλαμάτας, την οποία υπερασπίζονται άνδρες των Ταγμάτων και της Χωροφυλακής.Το απόγευμα, η Καλαμάτα πέφτει. Όσοι υπερασπιστές της επέζησαν της μάχης και των μαζικών εκτελέσεων που ακολούθησαν, κατέφυγαν στον Μελιγαλά, όπου ενώθηκαν με τις εκεί δυνάμεις.

 Η επίθεση των αριθμητικά υπερτέρων δυνάμεων του ΕΛΑΣ κατά του Μελιγαλά, άρχισε στις 13 Σεπτεμβρίου. Τις πρωινές ώρες της 15ης Σεπτεμβρίου, η άμυνα των υπερασπιστών του Μελιγαλά κάμφθηκε και οι συμμορίες του ΕΛΑΣ μπήκαν στην κωμόπολη. Ακολούθησαν σκηνές χάους και αλλοφροσύνης: εμπρησμοί οικιών, λεηλασίες, αλλά και οι πρώτες εκτελέσεις αιχμαλώτων, εν μέση οδώ!

 Οι επιζώντες υπερασπιστές της πόλης & οι κάτοικοι, μεταφέρθηκαν στην τοποθεσία "Μπεζεστένι". Το απόγευμα της 15ης Σεπτεμβρίου εμφανίστηκε στον Μελιγαλά ο Άρης Βελουχιώτης. Με τον πολιτικό επίτροπο Πελοποννήσου, Νίκο Μπελογιάννη (τον γνωστό...) και τον γραμματέα του ΕΛΑΣ, Αχιλλέα Μπλάνα, πηγαίνουν στο Μπεζεστένι και δίνουν εντολή για γενικευμένη εξόντωση αιχμαλώτων και αμάχων.

 Στις 17 Σεπτεμβρίου άρχισε η μεγάλη σφαγή! Οι αιχμάλωτοι, δεμένοι πισθάγκωνα με καλώδια και σύρματα, μεταφέρονται σε ομάδες των 20-30 ατομων σ' ένα ξεροπήγαδο με την ονομασία "Πηγάδα". Εκεί, κοντά στα χείλη του βαράθρου, τους περιμένουν οι σφαγείς τους, του 8ου συντάγματος ΕΛΑΣ Λακωνίας. Αφού τους σφάζουν με μαχαίρια και κονσερβοκούτια, πετούν τους σορούς τους στην Πηγάδα! Η ανθρωποσφαγή ολοκληρώθηκε το απόγευμα της 20ης Σεπτεμβρίου!

 Ο αριθμός των θυμάτων κυμαίνεται από 1.700 ως 2.200! Εξ αυτών, μόνον 754 ήσαν άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Οι υπόλοιποι ήταν απλοί άμαχοι πολίτες, το "έγκλημα" των οποίων ήταν ότι δεν είχαν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ (άρα, ήταν εν δυνάμει εχθροί...) και πολλά γυναικόπαιδα, όχι απαραίτητα συγγενείς των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας.~

 

 

 

 Πηγές:

 Ιωάννη Μπουγά, "Ματωμένες Μνήμες 1940-45".

 Γιάννη Καραμούζη, "Πατριώτες και Προδότες στο Μωρηά".

 Διονύση Χαριτόπουλου, "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων".

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ