"ΛΥΚΗ"

Η «Λύκη» είναι απαρχαιωμένη λέξη, συνώνυμη του ΦΩΤΌΣ 

Το σύνθετο λυκ- χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάτι φωτεινό.

Λεξικό Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Ι. Σταματάκου:
Λύκη  (=φως) απαρχαιωμένη λέξη
Στα λατινικά: Luceo, Luna (luc-na), Lux κτλ.
Εξού κ το Lucia (Λουκία) όπως κ το Lucifer.

ΛΎΚΗ : το φώς
ΛΥΚΆΒΑΣ  : [λύκη + βαίνω] η οδός του φωτός, η τροχιά του ήλιου, το έτος.
ΛΥΚΑΒΗΤΤΌΣ : [ λύκη + βαίνω ] βαίνω προς το φώς
Ονομάστηκε έτσι καθώς οι Αθηναίοι έβλεπαν κάθε πρωί απο το κέντρο της πόλης, βόρεια του Παρθενώνα κ στα ανατολικά τους, τον Ήλιο να ανατέλλει πάνω από τον Λυκαβηττό.
ΛΥΚΑΥΓΉΣ  : [λύκη+ αυγή] το αμυδρόν φώς , σούρουπο ή γλυκοχάραμα
ΛΥΚΌΦΩΣ  : [ λύκη + φώς] το αμυδρό (μεταξύ νυκτός και ημέρας) φώς
ΛΕΥΚΌ [λεύσσω (=λάμπω)] άσπρος, λαμπρός, διαφανής, ευκρινής κτλ.

Το Λύκ- το συναντάμε και σε ονόματα. Είναι γνωστό πως στην Αρχαία Ελλάδα τα ονόματα προσδιόριζαν τον άνθρωπο που τα έφερε:
Λυκούργος (λύκη + έργο) αυτός που πράττει λαμπρά έργα
Λυκόμηδος (λύκη + μήδος) ο φωτοδότης  

Το σύνθετο «Λυκ», δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει μόνο κάτι φωτεινό, αλλά και την ΓΝΏΣΗ.
Ο ΛΎΚ-ΟΣ, ζώο που διαθέτει άριστη όραση στο σκοτάδι, στην Αρχαία Ελλάδα υπήρξε σύμβολο μιας μυητικής διαδικασίας, αυτής του περάσματος από το σκοτάδι στο φως.

ΛΥΚ-ΕΙΟΝ ονόμασε ο Αριστοτέλης την σχολή του. Ήταν ο φωτεινός χώρος, η σχολή της γνώσης, αφιερωμένη στο φώς, στην αλήθεια, στον Απόλλωνα.
Λυκ-ειον: ο ναός προς τιμήν του φωτός, εξού κ ο λύκειος Απόλλων, ο φωτεινός.
Αλλιώς ο Απόλλων λεγόταν κ Εωσφόρος, δηλαδή
Έως= αττικός τύπος του ηώς (η αυγή) + φέρω
Αυτός που φέρει την αυγή. Αστρονομικά το πρώτο άστρο της αυγής.
Προς τιμήν του Λύκειου Απόλλωνα ήταν αφιερωμένο ένα άλσος, το οποίο βρισκόταν στο νότιο άκρο της Ακρόπολης.

ΛΥΚΆΝΘΡΩΠΟΣ= Λύκη + άνθρωπος= Ο φωτεινός άνθρωπος
Σύμφωνα με τα "Αρκαδικά", λυκάνθρωποι ονομάζονταν οι υψηλόβαθμοι μύστες στις τελετές του ΣΕΙΡΊΟΥ, του αστερισμού του Κύων (του σκύλου, όπου σκύλος είναι αναγραμματισμός του Λύκος).
Οι πληροφορίες για τους λυκανθρώπους μύστες προέρχονται απο τα "Αρκαδικά" του Παυσανία κ είναι πανάρχαια ιστορία.
Οι Αρκάδες είναι απο τις πιο αρχαίες φυλές.

Ο Αριστοτέλης μέσα στο έργο του «Περί ζώων ιστορίαι», έχει αφιερώσει ένα κεφάλαιο στον λύκο, στο οποίο αναφέρει και την μεταμόρφωση της Λητούς σε λύκαινα από τον Ζευς, όταν ήταν έγκυος δώδεκα ημερών. Με αυτή τη μορφή πήγε στην Δήλο από τους Υπερβόρειους.

(Εδώ να σημειωθεί ότι ο λύκος λατρεύτηκε από όλους τους αρχαίους λαούς σαν σύμβολο του Φωτός. Οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τα Λουπερκάλια ( λύκος Λατ. lupus). Για τους Αιγύπτιους ήταν το σύμβολο του θεού Ρα (θεός Ήλιος). Οι Κέλτες τον είχαν Ηλιακό θεό και για τους πιο σύγχρονους, τους Ινδιάνους, συμβόλιζε την γενναιότητα, την αξιοπρέπεια και την αναγέννηση.
Μόνο ο Ιουδαϊσμός ταύτισε τον λύκο με την σκληρότητα, την μοχθηρία και την δίψα για αίμα (Γεν. ΜΘ27). Εν συνεχεία και ο Χριστιανισμός  θα διακηρύξει μέσω των ‘’Πατέρων’’του, ότι ο λύκος είναι πλάσμα Πονηρό, Φθορέας του Ποιμνίου και ότι πλάστηκε όχι από τον Θεό αλλά από τον Διάβολο στην προσπάθεια του να ανταγωνιστεί το έργο της δημιουργίας του.)

Στην Αρκαδία υπάρχει όρος με το όνομα Λύκαιον, όπου λατρεύονταν ο ΛΎΚΑΙΟΣ ΔΊΑΣ.  Αντίθετα προς την αξίωση των Κρητών, οι Αρκάδες έλεγαν ότι ο Δίας γεννήθηκε σε εκείνο το βουνό και είχε ανατραφεί από τις Νύμφες Θεισόα, Νέδη και Αγνώ.
Στην τελευταία κορυφή του βουνού υπήρχε ένα υψωματάκι με τον βωμό του Λυκαίου Διός και δυο κίονες που πάνω τους βρίσκονταν δυο αετοί στραμμένοι προς τον ανατέλλοντα Ήλιο.

Διηγούνταν ότι οι άνθρωποι και τα ζώα που έμπαιναν στο ιερό του θεού, δεν έριχναν καμιά σκιά στο έδαφος. Εκεί λατρεύονταν ο θεός του ουράνιου φωτός, όπως το αποδεικνύει και η ετυμολογία του επιθέτου Λυκαίος. Την εποχή του Παυσανία το Λύκαιον όρος ήταν ακόμα για τους πληθυσμούς που ζούσαν στους πρόποδες του, ένα ιερό βουνό. Η κορυφή του λεγόταν «Ιερή Κορυφή».

ΠΗΓΗ