Operation Acoustic Kitty

 

Η CIA ξόδεψε

έξι χρόνια και 20 εκατομμύρια δολάρια για έρευνα που θα επέτρεπε τη χρήση οικόσιτων γατών για ειδικές επιχειρήσεις.

Η έρευνα που έκανε η CIA τη δεκαετία του 1960 ενέπλεκε παραψυχολογία και τηλεκίνηση,τηλεπαθεια, προσπάθησαν να υποτάξουν το ανθρώπινο μυαλό, έκαναν ψυχολογικά πειράματα σε εθελοντές, δοκίμασαν τις επιπτώσεις του LSD και ήλπιζαν να βγάλουν έναν υπερ-στρατιώτη.
Ωστοσο η Επιχείρηση Acoustic “Acoustic Kitty”ξεπέρασε καθε όριο: η CIA προσπάθησε να θέσει τις συνηθισμένες γάτες στην υπηρεσία της κατασκοπείας.
Ο στόχος της κατασκοπείας, βεβαίως, θα έπρεπε αρχικά να ήταν σοβιετικοί πολίτες, διπλωμάτες και πρεσβείες που εργάζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατα δεύτερο – υποτιθέμενοι πράκτορες του Κρεμλίνου , και κατα τρίτο – όλους όσους η CIA θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι συμπαθούν τους Ρώσους.

Στη δεκαετία του 1960, η CIA μελετωντας τον Ρώσο επιστήμονα Pavlov, ο οποίος έγραψε έργα σχετικά με εξαρτημένα και χωρίς όρους αντανακλαστικά των ζώων, πίστεψε ότι κάθε ζώο, είτε είναι αράχνη είτε αλιγάτορας, μπορεί να εκπαιδευτεί.
Η Κεντρική Διεύθυνση Πληροφοριών και Τεχνολογίας δεν δούλευε μόνο με γάτες. Οι πράκτορές της εκπαίδευαν τα κοτόπουλα να παίζουν παιχνίδια λογικής με τους ανθρώπους, τα ρακούν να παίζουν βόλεϊ, εκπαίδευσαν δελφίνια και προσπάθησαν να διδάξουν τα κουνούπια να ανιχνεύουν την παρουσία ανθρώπων. Για καθήκοντα πληροφοριών, η CIA προσπάθησε ακόμη και να προσαρμόσει τα κοράκια της Βόρειας Αμερικής: οι Αμερικανοί έλκονταν από την ικανότητά τους να εκπαιδεύουν και να καταλάβουν – το πουλί μπορούσε να αναγνωρίσει και να ταξινομήσει αντικείμενα, να ανοίξει πόρτες και συρτάρια τραπεζιών και να μεταφέρει αρκετά μεγάλα αντικείμενα.

Ως εκ τούτου, κανείς δεν αμφισβήτησε την επιτυχία με τις γάτες. Επιπλέον, ένας διπλωμάτης ή ένας επαναστάτης δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί ως κατάσκοπο ένα κατοικίδιο!
Είναι γνωστό ότι ο τότε εκκολαπτόμενος αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Victor Marchetti γνώριζε για το πρόγραμμα. Και ο διευθυντής του προγράμματος εκπαίδευσης για τα δελφίνια, Μπομπ Μπέιλι, μπορεί να συμμετείχε άμεσα σε αυτό. Συνολικά, 20 εκατομμύρια δολάρια διατέθηκαν για το πρόγραμμα εκπαίδευσης γάτας – εκείνη την εποχή τα χρήματα αυτα ήταν ενα τεράστιο ποσο.

Τεχνογνωσία γάτας

Δεδομένου ότι οι γάτες υποτίθεται ότι χρησιμοποιούνταν για να κρυφακούουν διπλωμάτες στη σοβιετική πρεσβεία, έπρεπε να αναπτυχθεί ένα μικρό μικρόφωνο, το οποίο οι επιστήμονες επρόκειτο να τοποθετήσουν στο αυτί της γάτας, έναν ραδιοπομπό που θα βρισκόταν στο λαιμό της, μια κεραία που θα μπορούσε να μεταδώσει ένα σήμα σε μεγάλες αποστάσεις και μια μικρή παροχή ρεύματος. Εκείνη την εποχη, όλος ο ραδιοφωνικός εξοπλισμός ήταν πολύ δυσκίνητος, επομένως η μερίδα του λέοντος του προϋπολογισμού δαπανήθηκε για την ανάπτυξη μικροσκοπικών συσκευών και τη διασφάλιση ότι όλα αυτά δεν παρεμβαίνουν στο ζώο. Αποφασίστηκε να εγκατασταθεί η κεραία κάτω από το δέρμα του ζώου υποδόρια κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και η μπαταρία – στο, όπως θα λέγαμε, “κόντρα φιλέτο” του ζώου. Τελικά, οι επιστήμονες κατάφεραν να εμφυτεύσουν όλες τις προσαρμογές στο ζώο, οι οποίες χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να αναπτυχθούν. Ταυτόχρονα, έγιναν πειράματα για την εκπαίδευση των γατών.

Η βασική ιδέα ήταν ότι, συνειδητά ή ακούσια, οι γάτες ακούνε σχεδόν πάντα τις ανθρώπινες φωνές. Αυτό σημαίνει ότι το μόνο που έπρεπε να διδαχθούν ήταν να πλησιάζουν αγνώστους, να μένουν κοντά τους για μια συγκεκριμένη ώρα και μετά να φεύγουν με εντολή. Ομως, την πιο κρίσιμη στιγμή, οι γάτες άρχισαν να χασμουριούνται, προκλητικά να αποστρέφονται και να αγνοούν τις εντολές των εκπαιδευτών με κάθε δυνατό τρόπο. Τους ενδιέφερε οτιδήποτε, από μια λεπίδα γρασιδιού που ταλαντεύεται μέχρι ένα πουλί που κελαηδάει ή ένα ξερό φύλλο λεύκας που βρίσκεται στο έδαφος, αλλά όχι οι συνομιλιες των ανθρώπων.

Επισης, η σίτισή τους ειχε γίνει μεγάλο πρόβλημα. Αργότερα, αξιωματικοί των πληροφοριών που μίλησαν για το πρόγραμμα ανέφεραν ότι για να εξαλειφθεί το αίσθημα της πείνας, οι κτηνίατροι της CIA έπρεπε να επέμβουν στο σώμα της γάτας επιχειρησιακά. Τι ακριβώς έγινε, κανείς δεν διευκρίνισε, αλλά ο ίδιος Marchetti ανέφερε κατά κάποιο τρόπο μετά από αυτο, μια τέτοια «γάτα δεν θα μπορουσε να ζήσει πολύ έτσι κι αλλιώς».

Ωστόσο, με τη βοήθεια ενός ραβδιού και ενός καρότου, οι κατάφεραν κάποια επιτυχία. Η γάτα ελεγχόταν με υπέρηχο και διδάχτηκε να κινείται αριστερά, δεξιά και ευθεία.

Το 1966, η Operation Acoustic Kitty προσέγγισε τις επιχειρησιακές δοκιμές.

Για να δοκιμαστεί η χειρουργημένη γάτα, επιλέχθηκε ένα πάρκο όχι μακριά από τη σοβιετική διπλωματική αποστολή στην Ουάσιγκτον. Το έργο ήταν αρκετά απλό: το ζώο επρόκειτο να παραδοθεί στο πάρκο με ένα κανονικό βαν της CIA γεμάτο εξοπλισμό. Εκεί έπρεπε να είχε αφεθεί ελεύθερη. Η γάτα έπρεπε να πάει με σήμα σε δύο άντρες που περπατούσαν στα σοκάκια του πάρκου, να κάνει κύκλους γύρω τους και να επιστρέψει πίσω στο βαν. Φαίνεται ότι το ζώο δεν είχε κανένα σούπερ καθήκον, ωστόσο, η γάτα κατάφερε όχι μόνο να αποτύχει στα πάντα, αλλά και να θέσει ένα τέλος σε ολόκληρο το πρόγραμμα.

Όταν το ζώο απεγκλωβίστηκε από το βαν κοντά στο πάρκο, η γάτα τρόμαξε από τους δυνατούς ήχους της πόλης και τα λαμπερά φώτα που τη χτύπησαν και, αντί να τρέξει στο πάρκο, πέρασε στον δρόμο μακριά του, έπεσε αμέσως κάτω από τις ρόδες ενός ταξί και πέθανε πριν προλάβει να πει “Mιαου!”. Ήταν μια αποτυχία. Αργότερα, ο Victor Marchetti θα περιγράψει : «Και εδώ κάθονται στο φορτηγό υψηλής τεχνολογίας τους, γεμισμένοι μέχρι τα μάτια με ακριβό εξοπλισμό, και κοιτάζουν ανέκφραστα όλα αυτά τα καντράν… Και δεν έχουν τίποτα στα χέρια τους παρά μια νεκρή γάτα – το αποτέλεσμα έξι ετών έρευνας».

Το 1966, το αντισοβιετικό αίσθημα ήταν τόσο μεγάλο που οι πράκτορες της CIA συνέλαβαν αμέσως τον οδηγό ταξί που συνέτριψε την πειραματική γάτα και τον υπέβαλαν σε μια σειρά ανακρίσεων. Πίστευαν σοβαρά ότι ήταν ένας σοβιετικός αξιωματικός πληροφοριών που κατέστρεψε μια άκρως απόρρητη αμερικανική ανάπτυξη. Ευτυχώς, κάποιος ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει ότι μπροστά τους ήταν απλώς ένας φοβισμένος οδηγος που δεν είχε ιδέα για τη γάτα, ούτε για τους Σοβιετικούς, ούτε για τις μυστικές εξελίξεις της CIA.

Ο ταξιτζής έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος και το πρόγραμμα έκλεισε το 1967 με μια πονηρή διατύπωση: «δεν ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερα εξειδικευμένες ανάγκες μας». Η έκθεση ανέφερε «τη μεγάλη αξία του προσωπικού <…> του οποίου η ενέργεια και η φαντασία θα μπορούσαν να γίνουν πρότυπα για επιστημονικούς πρωτοπόρους!».

Οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ στράφηκαν σε πιο υποσχόμενους τομείς: δελφίνια, σκαθάρια και σκυλιά, και αργότερα – ρομποτική.

Οι πληροφορίες για το πώς η CIA βασάνιζε γάτες έγιναν γνωστές στο ευρύ κοινό μόλις το 2001, όταν ορισμένα προγράμματα της CIA της δεκαετίας του 1960 αποχαρακτηρίστηκαν. Παρεμπιπτόντως, στην ευρεία κάλυψη αυτών των προγραμμάτων συμμετείχε και το περιβόητο site «Wikileaks». Ένας καταιγισμός χλευασμών και αστείων έπληξε τη CIA, αλλά μάταια. Γιατί αν και οι πρακτορες κάλυψαν το πρόγραμμα, δεν εγκατέλειψαν τις ιδέες. Εξακολουθούν να αναζητούν ευκαιρίες να χρησιμοποιήσουν βιορομπότ για πόλεμο και κατασκοπεία.

Είναι γνωστό ότι από το 2006, η DARPA – η Defense Advanced Research Projects Agency- αναπτύσσει cyborgs εντόμων. Αυτά τα cyborg προορίζονται να είναι μικροσκοπικά ιπτάμενα ρομπότ ικανά για αναγνώριση. Είναι αρκετά μικρά ώστε να είναι αόρατα, αλλά αρκετά ισχυρά για να μεταφέρουν βιντεοκάμερες, εξοπλισμό ήχου και μπαταρίες. Ήδη, οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει το νανορομπότ Nano Hummingbird με άνοιγμα φτερών μόλις 6,5 ίντσες και το DelFly Micro, το οποίο έχει μέγεθος 4 ίντσες. Ωστόσο, τέτοια μικρά ρομπότ έχουν τα μειονεκτήματά τους: μπορούν να μείνουν στον αέρα μόνο για τέσσερα έως δέκα λεπτά. Αν Αμερικανοί επιστήμονες καταφέρουν να συνδυάσουν ηλεκτρονικά με ένα ζωντανό έντομο που μπορεί να πετάει για ώρες, το πρόβλημα θα λυθεί. Ήδη, ο αμερικανικός στρατός γλείφει τα χείλη του και μόνο στη σκέψη του πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τέτοια έντομα cyborg στον πόλεμο κατά των Ρώσων. Και ποιος ξέρει, ίσως έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί …

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ