Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ «ΒΙΕΤΝΑΜ» ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ως γνωστόν, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Βιετνάμ καταλήφθηκε από τους Ιάπωνες, οι οποίοι την κατέστησαν βάση των επιχειρήσεών τους στην Νοτιοανατολική Ασία.
Το έτος 1941, ιδρύθηκε
η αντάρτικη οργάνωση, με την ονομασία  «Ένωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ»,  από τον Χο τσι Μινχ, η οποία αγωνίστηκε κατά της ιαπωνικής κατοχής (με την βοήθεια της Κίνας και της ΕΣΣΔ και των Αμερικάνων).
Τον Μάρτιο του 1945, καθώς ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφτανε στο τέλος του, οι Ιάπωνες, αφού πρώτα αφόπλισαν τα γαλλικά στρατεύματα, αποχώρησαν και το βόρειο τμήμα της χώρας, καταλήφθηκε από την Κίνα, ενώ το νότιο από τα βρετανικά στρατεύματα.
Την ίδια στιγμή, ο Χο Τσι Μινχ, ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Βιετνάμ, σύντομα όμως οι Γάλλοι επέστρεψαν σε αυτό, ενώ γαλλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στο νότιο Βιετνάμ και ανέκτησαν τον έλεγχο της περιοχής.
Λόγω των συνθηκών αυτών, ο Χο τσι Μινχ άρχισε ανταρτοπόλεμο κατά των Γάλλων και άρχισε να επιτίθεται αιφνιδιαστικά κατά των γαλλικών φρουρών.
Ύστερα από χρόνια άγριων μαχών και  εναλλασσόμενα αποτελέσματα, ο πόλεμος έληξε οριστικά, όταν οι Γάλλοι ηττήθηκαν στο Ντιέν Μπιέν Φου και αναγκαστήκαν να δεχτούν τον διαχωρισμό του Βιετνάμ σε δύο τμήματα στον 17ο παράλληλο, ακριβώς όπως είχε συμβεί μετά την λήξη της Ιαπωνικής κατοχής.
(Ο αγώνας των Βιετναμέζων κατά των Γάλλων, που ήταν σύμμαχοι των ΗΠΑ, στηρίχτηκε σε που μεγάλο βαθμό οικονομικά και πολεμικά, από τις εχθρικές προς αυτούς χώρες, της Κίνας και της ΕΣΣΔ).
Λόγω της Γαλλικής ήττας, στα κατοπινά χρόνια, οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να μπλεχτούν στον πόλεμο του Βιετνάμ (παίρνοντας έτσι την θέση των Γάλλων) και αντιμετώπισαν σε πολλές μάχες τους παρακινούμενους από το Βόρειο Βιετνάμ κομμουνιστές αντάρτες στο νότιο τμήμα της χώρας.
Στο τέλος όμως, και παρά τις πολλές νίκες τους κατά των Βιετκόγκ, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν όπως και οι Γάλλοι, όχι γιατί έχασαν κάποια σημαντική μάχη (αντίθετα τις κέρδισαν όλες), αλλά λόγω εσωτερικών πολιτικών αντιδράσεων και έξυπνης προπαγάνδας από τους αντιπάλους τους.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων, ήταν το 1975, όταν ο τελευταίος Αμερικάνος στρατιώτης αποχωρούσε από το Βιετνάμ, λίγο μετά ο στρατός του Βόρειου Βιετνάμ να εισβάλλει στο νότιο και να καταλάβει την Σαϊγκόν, ενώνοντας έτσι την χώρα υπό την ηγεσία του.

(Και στην περίπτωση αυτή, ο αγώνας των Βιετναμέζων κατά των ΗΠΑ, στηρίχτηκε σε που μεγάλο βαθμό οικονομικά και πολεμικά, από τις εχθρικές προς αυτή χώρες, της Κίνας και της ΕΣΣΔ).
Η «κομμουνιστική αυτή αλληλεγγύη», δεν επρόκειτο όμως να κρατήσει για πολύ. Όταν το Βιετνάμ ενοποιήθηκε, συμμάχησε στην συνέχεια με την ΕΣΣΔ, ενώ ήρθε σε σύγκρουση με την Κίνα, λόγω συνοριακών διαφορών.
Όταν δε το Βιετνάμ, εισέβαλε και ανέτρεψε τα φιλοκινεζικά και αιμοχαρή καθεστώτα της Καμπότζης και του Λάος το 1979 (με την υποστήριξη της ΕΣΣΔ) και εγκατέστησε φιλικές προς αυτό ηγεσίες σε αυτά, η Κίνα εισέβαλε στο Βιετνάμ.
Όμως, σε μια ειρωνική επανάληψη των προηγουμένων πολέμων του Βιετνάμ, αναγκάστηκε και αυτή να αποχωρήσει από την χωρά αυτή (σε μόλις τρεις μήνες μάλιστα, όταν οι Γάλλοι και οι ΗΠΑ έκαναν πολλά χρόνια για να αποχωρήσουν από αυτή).
(Στην περίπτωση αυτή, ο αγώνας των Βιετναμέζων κατά της Κίνας, στηρίχτηκε σε που μεγάλο βαθμό οικονομικά και πολεμικά, από τις εχθρικές προς αυτή χώρες, της ΕΣΣΔ, αλλά και των ΗΠΑ, που αντεκδικήθηκαν τους Κινέζους).
Μετά και την λήξη του πολέμου αυτού, διαδόθηκε ευρύτερα η γνωστή σε όλους μας πια φράση, όταν παθαίνει κάνεις κάπου πλήρη πανωλεθρία, που λέει πως «έπαθε το Βιετνάμ του».
Όμως, οι Σοβιετικού, δεν χάρηκαν για πολύ την νίκη τους έναντι των εχθρών τους (ΗΠΑ και Κίνα).
Αργότερα, οι ΗΠΑ διδάχτηκαν από τα μαθήματα τους από τον πόλεμο του Βιετνάμ, και τις τακτικές της ΕΣΣΔ, και χρησιμοποίησαν ακριβώς τις ιδίες στο Αφγανιστάν, έναντι των Σοβιετικών, όταν μαζί με τους Κινέζους, ενίσχυσαν τους ισλαμιστές μουτζαχεντίν κατά των Ρώσων, φροντίζοντας έτσι να αποκτήσουν και αυτοί, το δικό τους «Βιετνάμ», όταν ηττήθηκαν εκεί.
Και η δημιουργία «νέων Βιετνάμ», συνεχίστηκε και στην συνέχεια στην διάρκεια της ιστορίας, όταν μετά την ήττα των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ, απέκτησαν «καινούργια Βιετνάμ», όταν μετά τις εισβολές τους σε Αφγανιστάν το 2001 και Ιράκ το 2003 επί προεδρίας Μπους, αναγκάστηκαν επί προεδρίας Ομπάμα, να αποσύρουν ηττημένοι τα στρατεύματα τους από τις χώρες αυτές, ενώ οι εμφύλιοι σε αυτές συνεχίζουν να μαίνονται.
(Επί Τραμπ, οι ΗΠΑ, επέστρεψαν εν μέρει και σε πολύ μικρό ποσοστό στις χώρες αυτές, στον αγώνα τους κατά των ισλαμιστών).

Βλέπουμε λοιπόν, πως τα κοινά στοιχεία στις χώρες αυτές, είναι ο αγώνας (ανταρτοπόλεμος), μιας ανίσχυρης ομάδας κατά μιας υπερδύναμης.
Οι αντάρτες, σε κάθε περίπτωση, στηρίζονται οικονομικά και πολεμικά από μια αντίπαλη προς την Μεγάλη δύναμη, χώρα.
Και παρόλο που όλες αυτές οι περιοχές, ήταν διαφορετικές μεταξύ τους (αλλού υπήρχε ζούγκλα, αλλού έρημοι και αλλού κακοτράχαλα βουνά), το τελικό αποτέλεσμα ήταν σε όλες κοινό:
Η ισχυρή δύναμη, στο τέλος ηττήθηκε και αποχώρησε ντροπιασμένη από την χώρα που είχε εισβάλει.
Φαίνεται λοιπόν, πως το τελικό αποτέλεσμα όλων των Μεγάλων δυνάμεων, όταν συσπειρώνουν όλες τις άλλες εναντίον τους, θα είναι αυτές να ενισχύουν κάθε χώρα που αυτές επιτίθονται, μέχρι αυτές να αιμορραγήσουν οικονομικά και να αποχωρήσουν ηττημένες  από εκεί.
Και όλα αυτά, μέχρι το παιχνίδι και οι συμμαχίες να αλλάξουν, και οι πρώην σύμμαχοι να γίνουν εχθροί, έως ότου μια νέα εχθρική δύναμη αναδειχτεί και το παιχνίδι αυτό επαναληφθεί, με νέους αυτή την φόρα πρωταγωνιστές.








ΠΗΓΗ