Τα μάτια της δάκρυσαν...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα των ανθρώπων είναι και αυτό της αχαριστίας...
Της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει, στο να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες, κάποιους κινδύνους.
Είναι αγνωμοσύνη να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για μας - πολλές φορές μάλιστα με μεγάλο κόστος - και να στρεφόμαστε εναντίον τους όταν γίνεται κάποιο σφάλμα.

Είναι απάνθρωπο να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας υπηρετούν, να μας εκπληρώνουν τα θέλω μας. Είναι όλα αυτά ένδειξη υπερεγωισμού, ναρκισσισμού, φαυλότητας.

Ίσως τελικά αυτό είναι το λάθος, ότι τα δίνεις όλα σε ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να εκτιμήσουν το ποιός είσαι και παρεξηγούν την προσφορά σου.

Παίρνουν ό,τι χρειάζονται, σε απομυζούν, αλλά μετά σε παρατάνε χωρίς κανένα λόγο ξεχνώντας ό,τι τους πρόσφερες.

Γιατί ποτέ δεν ήταν ειλικρινείς μαζί σου, γιατί ποτέ δεν μπήκαν και λίγο στη θέση σου, γιατί πάντα όλα περιστρέφονταν γύρω από αυτούς.

Και μετά κατηγορείς τον εαυτό σου που επέμεινες.

Και αφού τους κάνεις το καλό σε διώχνουν μακριά τους και σε πληγώνουν με τον χειρότερο τρόπο.

Δεν φταίνε απόλυτα αυτοί, ίσως να θέλουν παραπάνω χρόνο, ίσως να μην έχουν τη δυνατότητα πια να νιώσουν την ψυχή του άλλου.

Ίσως πια να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και να τον τοποθετούν μέσα σε μια σχέση ως θύμα ή όταν προσπαθείς να ξαναγεμίσεις το μέσα σου για να ξαναδώσεις, αυτό να το αντιλαμβάνονται σαν προδοσία.

Οτιδήποτε έξω από αυτό, τους ξενίζει και κάνουν τα πάντα για να το διαλύσουν.

Πιο πολύ πονάμε εμείς για αυτούς, παρά εκείνοι για τον εαυτό τους...

 

ΠΗΓΗ