Μη φοβάσαι, όλοι φοβούνται...!!!

Οι άνθρωποι έχουν τη τάση να ξαναγράφουν τις προσωπικές τους στιγμές και ιστορίες σβήνοντας ή προσθέτοντας κάτι καινούριο. Το παρελθόν μας καθορίζει. Και υπάρχει. Οι αναμνήσεις είναι σαν τον χρόνο, δε γίνεται να μην υπάρχει χρόνος.

Και όλα έρχονται ξανά και ξανά. Είναι η περασμένη ώρα, είναι οι αλήθειες σου που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει, είναι οι σκέψεις που ακούγονται και σε εκθέτουν. Σε ποιον; Φοβάσαι. Μη φοβάσαι, όλοι φοβούνται.

Είναι κι αυτή η ανάγκη να τρέξεις και να κρυφτείς στο παιδικό σου δεντρόσπιτο στο

δάσος. Στο καταφύγιό σου. Στα παιδικά τα χρόνια. Εκεί που κάναμε τα πιο σωστά μας λάθη. Το χέρι του πατέρα, οι φωνές της μάνας και τα μάτια σου να πετούν σπίθες: θα κατακτήσω τον κόσμο! Ματαίωση; Πίσω στην κρυψώνα μας: εκεί που ήσουν αληθινός. Δε λέγαμε συγνώμη, αλλά την εννοούσαμε. Γελούσες με την ψυχή σου. Θυμάσαι; Είχες γόνατα ματωμένα. Ήταν και το παιδί εκείνο που παίζατε τα καλοκαίρια και σου έκανε εντύπωση το τρεχαλητό του. Σε θυμάται άραγε; Τι σημασία έχει; Έχεις το καταφύγιο στο δάσος ακόμη. Κανείς δε θα μάθει την κρυψώνα σου, κανείς δεν θα αλώσει τα παιδικά σου όνειρα. Αγάπησες πολύ, όπως ήθελες από παιδί; Νιώθεις ακόμα;

Ένα αστέρι στον ουρανό απόψε: είναι η ψυχή της γιαγιάς σου; Χαμογελάς; Έτσι δεν σου είχε υποσχεθεί, ότι θα γίνει αστέρι; Ακόμα έχεις ανάγκη να το πιστεύεις…Ενός λεπτού σιγή απόψε κι ένα δάκρυ για όσα νόμισες ότι είχες λησμονήσει και ήρθαν απρόσκλητα, σχεδόν με αγένεια!…

Σε κάθε περίπτωση ο φόβος είναι φυλακή και οι ψευδαισθήσεις είναι κάτι που αύριο θα κοστίσει. Τελικά ο καθένας έχει τον τρόπο του με τη βροχή και με τη ζωή…Η ζωή που πληγώνει και η ίδια θεραπεύει!

Προχωράμε, κοιτάζουμε μπροστά. Μονόδρομος!

ΠΗΓΗ