Αυτή την Πλατεία Ομονοίας ζήσαμε εμείς…
Τώρα είναι μια πλατεία “εξωτερικού”…
που συνορεύει με κράτη και λαούς…
στο εσωτερικό μιας Πατρίδας ξεχασμένης.
Εκεί δίναμε τα ραντεβού μας, για να ξεκινήσει η νυχτερινή περιπλάνηση της κάθε παρέας…
Τι σημασία είχε που έμενες…
Ηράκλειο, Παγκράτι ή Αιγάλεω…
εκεί θα συναντιόσουν κάθε που έπεφτε ο ήλιος…
Κάποια πρωινά συνηθίζω να χρησιμοποιώ ταξί. Ένα από αυτά τα πρωϊνά, ήταν δεκάδες λαθρο-αλλοδαποί έξω από την πόρτα μου. Σταμάτησα το πρώτο που πέρναγε και του λέω… “βάλτε ασφάλειες γιατί είναι επικίνδυνα εδώ”…
Μου λέει: “Μην στεναχωριέσαι κορίτσι μου… ξέρω… Κι εγώ κάτοικος εξωτερικού είμαι, εδώ κοντά μένω. Συνορεύω με Πακιστάν, Αφγανιστάν κλπ…”
Τελικά αυτή η Πατρίδα σε Μελαγχολεί…
Όση Αγάπη κι αν έχεις μέσα σου… τρόπους δεν βρίσκεις να μην σε πονάει, να μη σου γδέρνει τα σωθικά….
…γιατί έτσι αισθάνομαι. Λεηλατημένη…
πηγη
freepen
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου