Ο Στάλιν διατάσσει το ΚΚΕ: πράξτε το διεθνιστικό σας καθήκον, αιματοκυλίστε την Ελλάδα!

 

Στην Ελλάδα του 1947,

το ΚΚΕ το παίζει δίπορτο. Ενώ είναι ακόμα νόμιμο, απ' τον Μάρτιο του 1946 έχει βγάλει "στο κλαρί" λίγες χιλιάδες μέλη του, που παριστάνουν τους "διωκόμενους αγωνιστές". Αν και στις 27 Δεκεμβρίου του 1946, οι αντάρτικες ομάδες συγκροτούν τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ), συνεχίζουν να λειτουργούν ως αντάρτες, κι όχι ως οργανωμένος στρατός.

 Ενώ, λοιπόν, η κατάσταση είναι ρευστή, ο Ζαχαριάδης καταφτάνει στην Μόσχα στις αρχές του δεύτερου δεκαημέρου του Μαΐου 1947 και καταθέτει υπόμνημα προς την ηγεσία του ΚΚΣΕ, για την κατάσταση στην Ελλάδα. Στις 22 Μαΐου έχει μια πρώτη συνάντηση με τον Ζντάνωφ και στις 23:40 της επομένης περνά την πύλη του Κρεμλίνου. Εκεί, τον περιμένουν οι Στάλιν, Μόλοτωφ και Ζντάνωφ.

 Η συνάντηση κράτησε μία ώρα κι ένα τέταρτο και ο Ζαχαριάδης πήρε την εντολή να μετατρέψει το αντάρτικο σε πλήρη ένοπλη σύγκρουση, με την υποστήριξη των Τίτο, Δημητρώφ και Χότζα, δηλαδή όλων των βορείων γειτόνων της Ελλάδας!

 Εύλογο ερώτημα: γιατί ο Στάλιν, ενώ είχε ήδη συμφωνήσει η Ελλάδα να ανήκει στην δυτική "σφαίρα επιρροής", δίνει τώρα εντολή για σύγκρουση; Ήθελε πράγματι να εντάξει την Ελλάδα στο κομμουνιστικό μπλοκ, ή μήπως χρησιμοποίησε τους κομμουνιστές της Ελλάδας για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπών;

 Η ΕΣΣΔ είχε εντάξει στην "σφαίρα επιρροής" της, τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Ωστόσο, η μετατροπή αυτών των χωρών σε κομμουνιστικές, μόνο εύκολη υπόθεση δεν ήταν! Την χρονιά για την οποία μιλάμε (1947), οι Σοβιετικοί αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα, κυρίως στην Πολωνία, την Ρουμανία και την Ουγγαρία και μικρότερα στις υπόλοιπες χώρες.

 Στην Πολωνία, εκτός από το παραδοσιακό μίσος του λαού κατά οτιδήποτε ρωσσικού και μετέπειτα σοβιετικού, λιγοστοί κομμουνιστές βρίσκονταν εν ζωή, καθώς την περίοδο του "Μεγάλου Τρόμου" (1936-1938), ο Στάλιν είχε εξολοθρεύσει επιμελώς την συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του πολωνικού ΚΚ, που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ.

 Η Ρουμανία και η Ουγγαρία, είχαν για πολλά χρόνια δικτατορικά καθεστώτα, που είχαν διαλύσει τα ΚΚ. Στις χώρες αυτές, μετά τον πόλεμο, οι κομμουνιστές ήταν δυσεύρετοι. Δεν είναι υπερβολή, αν πούμε πως εκεί, η "Pax Sovietica" εξασφαλιζόταν μόνο από τις λόγχες του κόκκινου στρατού!

 Οι γενικές οδηγίες του Στάλιν προς όλα τα ΚΚ των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, ήταν: «Μην χρησιμοποιείτε κομμουνιστικά συνθήματα, μη μιλάτε για τη δικτατορία του προλεταριάτου, να μιλάτε για συμμαχίες και δημοκρατία. Να κινηθείτε προς τον σοσιαλισμό όχι απευθείας, αλλά με ζικ ζακ»

 Κι όσο η ΕΣΣΔ αντιμετώπιζε προβλήματα στην επιβολή κομμουνιστικών καθεστώτων στις χώρες που είχε κατακτήσει ο στρατός της, τόσο αυξανόταν η κριτική από τους Δυτικούς. Μην ξεχνάμε, πως ήδη ξεκινήσει ο "Ψυχρός Πόλεμος"! Έπρεπε, λοιπόν, ο Στάλιν να προκαλέσει έναν αντιπερισπασμό στην άλλη πλευρά. Η μόνη χώρα που προσφερόταν για κάτι τέτοιο, ήταν η Ελλάδα, καθώς, και αρκετούς κομμουνιστές είχε, και μπορούσαν να υποστηριχθούν έμπρακτα από τις γειτονικές κομμουνιστικές χώρες!

 Την θεωρία του αντιπερισπασμού, την επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, μιλώντας στην 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ - που έλαβε χώρα στις 9 Οκτωβρίου 1949, στην Αλβανία: «Σύντροφοι χάσαμε, αλλά εκπληρώσαμε στο ακέραιο το διεθνιστικό μας καθήκον»

 Επίσης, την υποστηρίζουν πολλά παλιά στελέχη του ΚΚΕ, που αργότερα έγραψαν Απομνημονεύματα.

 Αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Οι ρωσσικές διαμαρτυρίες για την απειλή κατά της ειρήνης από τις εσωτερικές εξελίξεις στην Ελλάδα, είχαν σκοπό αντιπερισπασμού για παρόμοια κριτική που ασκούσαν οι σύμμαχοι για τις συνθήκες που επικρατούσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης

 

 

 

 

 

 

 Πηγές: 

 Νίκος Παπαδάτος, «Άκρως Απόρρητο, Οι σχέσεις ΕΣΣΔ-ΚΚΕ / 1944-1952», εκδ. ΚΨΜ

 Πέτρος Ανταίος, «Νίκος Ζαχαριάδης, θύτης και θύμα», εκδ. Φυτράκη  

Ανδρέας Παπανδρέου, «Η δημοκρατία στο απόσπασμα», εκδ. Λιβάνη  

Anne Applebaum, «Σιδηρούν Παραπέτασμα», εκδ. Αλεξάνδρεια

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ