Φάκελος γήπεδο: Το τέλος της αθωότητας

 

 Εγώ έρχομαι από μια άλλη εποχή. Τη νοσταλγώ καμιά φορά αν και ξέρω καλά ότι δεν θα ξανάρθει.

Θέλω να σας μιλήσω για την τρέλα του γηπέδου και για τον (παρεξηγημένο για πολλούς) κόσμο των φανατικών οπαδών. Και πως η πολιτική ορθότητα κατάφερε και τους αιχμαλώτισε και τώρα παίζουν το παιχνίδι της.

guess who..

Αυτόν τον κόσμο μιας άλλης, πιο «ρομαντικής» εποχής, που έζησα κάποτε «από μέσα» και σήμερα, κάπως αποστασιοποιημένος, (αλλά όχι άσχετος), βλέπω να μεταλλάσσεται με ραγδαίους ρυθμούς.

Αν δεν έζησες ποτέ και δεν αγάπησες ποτέ την ένταση και τον πυρετό της κερκίδας δεν θα καταλάβεις και πολλά από τα παρακάτω. Και μου φαίνεται ότι μπορεί να τα παρεξηγήσεις.

Από μικρός «κόλλησα» με το γήπεδο. Τις θυμάμαι εκείνες τις Κυριακές (πάντα Κυριακή, πάντα μεσημέρι) να με πηγαίνει ο πατέρας στο Καραϊσκάκη (όχι Καραϊσκάκης) και να κάθομαι κυριολεκτικά στα «σκαλοπάτια και στα τσιμέντα». Φωνές, ιαχές, συνθήματα και βρισιές (πολλές βρισιές) ήταν οι γνώριμοι ήχοι του γηπέδου, ενώ γόπες από τσιγάρα, φλούδια από πασατέμπο και σκισμένες εφημερίδες, έκαναν ένα ωραίο χαλί. Κάθισμά μας ένα τετράγωνο αφρολέξ μαξιλαράκι. Στο τέλος, όταν πλησίαζε η ώρα να λήξει το ματς, πετάγαμε ένας - ένας τα αφρολέξ στον αέρα. Είχε πλάκα αυτό το θέαμα. 

Σαν άρχισα να μεγαλώνω και να πλησιάζω τα 18 άρχισα να θέλω να πηγαίνω στους «φανατικούς». Στο πέταλο. Στην θύρα την 7. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να βλέπει έναν αγώνα ήσυχος και καθισμένος «πολιτισμένα» στην θέση μου. Να ακούω από πίσω «μην σηκώνεσαι ρε παιδί. Κάτσε να βάλουμε γκολ και μετά να σηκωθείς…». Τι μου λέει τώρα…Εγώ ήθελα να είμαι εκεί, όρθιος με το κασκόλ στο χέρι, να χοροπηδάω, να τραγουδάω και να βραχνιάζω μαζί με τους άλλους τους «τρελούς», τα «αδέλφια» μου, μέχρι το τέλος. «Και τα μυαλά στα κάγκελα», λέγαμε τότε.

Τον καιρό που τελείωσα το σχολείο, είχαν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Ήξερα που ήθελα να είμαι. Ήξερα που είναι η θέση μου. Αν και μεγάλωσα σε αρκετά πολιτικοποιημένη οικογένεια μπορώ να πω, μέσα μου είχα αρχίσει ήδη να απορρίπτω τα βοθρολύματα των πολιτικών κομμάτων. Από δικό μου οικογενειακό μου πρόσωπο που ήταν ενταγμένο σε κομματική φοιτητική παράταξη, ερχόταν έντονη η δυσωδία των κομμάτων και των παρατάξεων με τους «κολλητούς», τα βολέματα, τους φατριασμούς και τα αδελφικά (πισώπλατα) μαχαιρώματα (όλα για «ένα καλύτερο αύριο»). Και έτσι ο κόσμος των οπαδών μου φαινόταν ο μόνος αγνός και καθαρός και αν θέλετε «αντρίκιος» χώρος. Είμαστε εμείς και οι άλλοι. Τα δικά μας χρώματα και εκείνα των άλλων. Ξεκάθαροι διαχωρισμοί. Ξεκάθαροι φίλοι. Ξεκάθαροι εχθροί.

Όταν έφυγα από το σπίτι μου για να σπουδάσω βρήκα την ευκαιρία. Γράφτηκα στον εκεί σύνδεσμο (Βορείου Ελλάδας!) και άρχισα να ζω από κοντά όλον αυτόν τον πυρετό. Συγκεντρώσεις στον σύνδεσμό μας, συζητήσεις, πανό, σπρέι, μπύρες, εκδρομές, αγωνία, επισκέψεις από «αλλόθρησκους», καπνογόνα, φασαρίες, σκηνικά. Με μία λέξη: Πώρωση! Σε μία κάθοδό μας με τρένο στην Αθήνα, θυμάμαι, ήμασταν στο ένα το βαγόνι ολυμπιακοί και σε δυο βαγόνια πιο κάτω παοκτζήδες! Εννοείται ότι ήμασταν πιο λίγοι. Μας αντιλήφθηκαν κάποια στιγμή, αλλά δεν έγινε τίποτα. Όπως τους έβλεπα να περπατάνε, πιθανολογώ ότι είχαν «πιει» τα άντερά τους… Υπήρχαν και άλλες φάσεις πιο επικίνδυνες. 

Στην κερκίδα (πάντα των φανατικών) τότε έβλεπες κάθε λογής φάτσα και ντύσιμο, από όλες τις «φυλές» που ανθούσαν τότε, τέλη δεκαετίας ‘80 και αρχές ‘90 στην Ελλλάδα. Ροκάδες, μεταλλάδες, πάνκηδες, σκινάδες, ροκαμπιλάδες. Εγώ ανήκα στους τελευταίους. Φυσικά, την τιμητική τους είχαν οι «μαλλιάδες» «χεβυμεταλλάδες». Όταν τους βλέπαμε νιώθαμε κάτι σαν …ρίγος.

Καμία σημασία δεν δίναμε στις πολιτικές απόψεις του καθενός. Υπήρχαν, όπως είπα, διάφορα «γούστα». Άλλος έγραφε «Θρύλος-θρησκεία-τρομοκρατία» και έβαζε το τελευταίο άλφα σε κυκλάκι και άλλος υπέγραφε με το (οπαδικό) του όνομα στους τοίχους, μόνο που το «Χ» του ονόματός του (ας μην το πω), το έκανε να φαίνεται σαν αγκυλωτός σταυρός. Ειλικρινά δεν δίναμε σημασία. Όλους μας ένωνε η τρέλα του Θρύλου. Όλοι ήμασταν αδέλφια κάτω από το κόκκινο κασκόλ. Όταν ακουγόταν η σάλπιγγα του Αττίλιο ήμασταν «όλοι χέρια». Τίποτε άλλο. Αν επιλέξουμε να μιλήσουμε με την σημερινή νεοταξική φρασεολογία, αυτός ήταν πράγματι ο ορισμός των σλόγκαν «σεβασμός στην διαφορετικότητα» και «ενότητα στην διαφορετικότητα»!!! 

Φωτογραφίες για πολλά βραχυκυκλώματα για τους σημερινούς οπαδούς. Πάνω: ΑΕΚ original και αγκυλωτοί σταυροί. Κάτω: Μαλλιάδες, αλφάδι και SS (οπαδοί ΟΦΗ)

Πάντως εκείνα τα χρόνια, για πολλούς και το άλφα της αναρχίας και ο αγκυλωτός σταυρός ήταν περισσότερο σύμβολα «αντίδρασης» παρά αποτυπώματα συγκεκριμένων ιδεολογιών και συνειδητοποιημένων στάσεων ζωής. Άλλωστε εκείνος ο τύπος που άφηνε τον αγκυλωτό σταυρό ως «Χ» στον τοίχο ουδεμία σχέση έχει με το image που σήμερα υπάρχει για τους «νεοναζί». Μαλλιά και μούσια ο τύπος. Θυμηθείτε πόσοι αστέρες της ροκ (heavy metal, punk) εκείνη την εποχή δεν δίσταζαν να φωτογραφηθούν με τέτοιου είδους σύμβολα και στολές, χωρίς να φοβηθούν μήπως η πολιτική ορθότητα (άγνωστη άλλωστε τότε) θα τους στείλει στο «πυρ το εξώτερον».

Σκεφθείτε ότι σήμερα η πολιτική ορθότητα κυνηγά "ναζιστικά" μπούτια κοτόπουλου

Κάτι τέτοιο αποτύπωνε και η θρυλική cult ταινία «Χούλιγκανς - Κάτω τα χέρια από τα νιάτα» του 1983, (όπου τους χούλιγκανς προσπαθούσαν να χειραγωγήσουν γραβατωμένοι καθωσπρέπει ή «φασίστες» υπό την ηγεσία μιας “hot” πάμπλουτης χορεύτριας με δερμάτινα – βλέπε Τατιάνα Μπαλανίκα!)...

"Χούλιγκανς" : Και αλφάδια και αγκυλωτοί σταυροί στα λημέρια των ολυμπιακών 

Οι εποχές όμως άλλαξαν. Ή τις άλλαξαν.

Έγραψα πριν μία λέξη: Πώρωση. Τώρα η λέξη είναι: Πόλωση...

Σήμερα σε όποια οπαδική σελίδα στο facebook μπεις και σε όποιο βιντεάκι στο youtube ανάλογου περιεχομένου κοιτάξεις τα σχόλια, θα δεις να μαίνεται ένας ατελείωτος αδυσώπητος πόλεμος όχι μεταξύ ολυμπιακών - παναθηναϊκών, παοκτζήδων - αρειανών και ούτω καθεξής, αλλά μεταξύ «αντιφασιστών» και «φασιστών», όπου οι πρώτοι δείχνουν πιο πολυάριθμοι και σαφώς πιο αφιονισμένοι. Κυριολεκτικά ζητούν «να πεθάνουν» οι οπαδοί της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ομάδας (οι «αδελφοί» τους θα λέγαμε), επειδή είναι «φασίστες», είναι «ναζί» κλπ. και τους "βρομίζουν" τις κερκίδες. Κάτι τέτοιο, δεν υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Ήταν άγνωστο αυτό το μίσος. Για εμάς τότε, ένας ήταν ο «εχθρός», (...εκτός από τους μπάτσους..): ο αντίπαλος οπαδός. Ποτέ ο δικός μας.

Yπήρχαν και αυτά τα παιδιά στην "παλιά 7"...

Επαναλαμβάνω ότι υπήρχαν όλες «οι τάσεις». Αλλά κανείς δεν ήταν με το δηλητήριο στο στόμα και το μαχαίρι στα δόντια για τον αδελφό του οπαδό που πρέσβευε την άλφα ή βήτα ιδεολογία, ή την άλφα ή βήτα τρέλα, ή είχε το άλφα ή το βήτα σύμβολο με το οποίο εκείνος δεν συμφωνούσε. Θυμάμαι σε ένα ματς στην Δράμα, να εμφανίζεται ένας οπαδός μας με την παραδίπλα μπλούζα και κάποιος άλλος δικός μας για να «του την πει», του λέει απλώς «τι το έβαλες το πουλί, ρε;». Πείραγμα που πιο πολύ έδειχνε την τσαντίλα για τα «πουλιά», που παρέπεμπαν σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, παρά σχόλιο που είχε κάποια ιδεολογική («αντιφασιστική») χροιά. Σήμερα θα έβριζαν, θα ούρλιαζαν «έξω οι φασίστες», οι «ναζί», θα απειλούσαν (στο διαδίκτυο μάλλον) και θα έγραφαν δεκάδες άρθρα για "αυγά φιδιών" και όλα αυτά.
Σιγά, σιγά η μόδα “antifa” άρχισε να εισχωρεί στις κερκίδες των φανατικών και να τις αλώνει μία - μία. Πλέον σχεδόν όλες οι κερκίδες (οι «θύρες») έχουν υιοθετήσει μια λιγότερο ή περισσότερο αριστερίστικη – “antifa” – φιλο-αναρχική στάση. Έτσι στις κερκίδες του Ατρομήτου, του Ηρακλή, της ΑΕΚ, του Πανιωνίου, του Παναιτωλικού, του Λεβαδειακού, του Πανσερραϊκού, του Ολυμπιακού Βόλου, (και άλλων) και πιο πρόσφατα του Άρη και (λιγότερο) του ΠΑΟΚ, η τάση αυτή είναι έντονη. Στην κερκίδα του Παναθηναϊκού καταλαβαίνει κανείς ότι καταβάλλονται προσπάθειες να εδραιωθεί κάτι ανάλογο. Φαίνεται ότι εν πολλοίς το έχουν καταφέρει (πλέον σπανίζουν και οι ελληνικές σημαίες, ενώ έξω από την Λεωφόρο είναι διάσπαρτα τα συνθήματα υπέρ των μεταναστών και κατά των φασιστών).

Να σημειώσω, για τους παλαιότερους, ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού έχουν στο ιστορικό τους την περίφημη «ΝΟΠΟ» (την διέλυσε ο Βαρδινογιάννης) και πάντα για εμάς τους ολυμπιακούς ήταν σε πιο «συντηρητική», έως «ακροδεξιά» φάση ή τοποθέτηση σε σχέση με εμάς. 

Κερκίδα οπαδών Άρη. ΠΑΝΩ: τώρα. ΚΑΤΩ: τότε. Όντως απίστευτη μετάλλαξη 

Το ίδιο και εκείνοι του Άρη, που ένα γνωστό τραγούδι των ναζί (“Erica”) το έκαναν (ολίγον παραποιημένο) το πιο γνωστό τους σύνθημα την δεκαετία του '80 («Άρη – Άρη σ’ αγαπώ – Αρειανάρα - εαέ»), ενώ στην θύρα 3 υπήρχε και ένα πανό που έλεγε “welcome to Dachau” plus αγκυλωτοί σταυροί! Εμείς και οι του ΠΑΟΚ θεωρούμασταν πιο «λαϊκοί» οπαδοί. Των πιο λαϊκών συνοικιών, των πιο λαϊκών στρωμάτων, της φτωχολογιάς, της... αμορφωσιάς και της προσφυγιάς. Για κάποιους αυτό σημαίνει «αριστερά».

Να σημειώσω επίσης, ότι αναφέρομαι αποκλειστικά στις κεντρικές θύρες των οπαδών (θύρα 4, θύρα 13, θύρα 21 κλπ). Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι οπαδοί άλλων συνδέσμων μπορεί να μην τους ακολουθούν σε αυτή την τακτική. Και σίγουρα πολλοί δεν τους ακολουθούν. Κάτι το οποίο μπορεί να διακρίνει κανείς ειδικά στην κερκίδα των οπαδών του ΠΑΟΚ (σημαίες με τον Ήλιο της Βεργίνας, πανό για την Μακεδονία, σερβικές σημαίες κλπ) και σε μικρότερη κλίμακα στο «απέναντι» πέταλο των οπαδών της ΑΕΚ.

Η μόνη κερκίδα φανατικών οπαδών  που φαίνεται να αντιστέκεται σε όλη αυτή την μόδα “antifa” είναι εκείνη του Ολυμπιακού. Και αυτή ακριβώς την κερκίδα βάλθηκαν να την χτυπήσουν και να την κάνουν δικιά τους. Και έτσι την είπανε «φασιστική».

Να ξεκαθαρίσω ότι είναι αυτονόητο σε μία τέτοια μεγάλη μάζα ανθρώπων, όπως είναι η κερκίδα των φανατικών οπαδών του ολυμπιακού, ότι υπάρχουν διάφορες απόψεις. Η προσπάθειά όλων αυτών που έχουν «συμπεράνει» ότι οι φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού (θύρα 7) είναι «φασίστες» (ή «χρυσαυγίτες») είναι να επιβληθεί μόνο η ΜΙΑ. Αυτή που θα εξυπηρετεί την αριστερή νεοταξική ατζέντα. Και ξέρετε ποια είναι αυτή. Ενοχοποίηση της φιλοπατρίας (έξω οι ελληνικές σημαίες), δαιμονοποίηση του εθνικισμού (ταύτισή του με τους nazi και «έξω οι φασίστες από τα γήπεδα»), αποθέωση του σχεδίου μαζικής μετανάστευσης και αλλοίωσης του πληθυσμού μας (“welcome refugees”), εθνομηδενιστικό μένος (η ελληνική σημαία είναι ένα «πανί» που δεν έχει θέση στα γήπεδα!), προβολή αριστερών συμβόλων (αστεράκια κόκκινα ή κόκκινα-μαύρα, τσεγκεβάρες, βελουχιώτιδες!), «αντιφασιστικά» - αριστερίστικα -  «αντιεξουσιαστικά» τσιτάτα (“no to racism”, ηριάνες, γρηγορόπουλοι, φύσσες κλπ), μέχρι και καταδίκη της «ομοφοβίας» και δημιουργία ενός “gay friendly” και “no gender” (!) οπαδισμού (έρχεται σε λίγο).

Σε όλα αυτά η θύρα 7 είπε επισήμως ΟΧΙ και πρόβαλε το “no politica” ως αρχή της. Έξω από το γήπεδο να είσαι ό,τι θες και να λες ό,τι θες, μέσα στο γήπεδο θα ακούγεται μόνο το «Ολυμπιακός». Κάποιους αριστερούς (;) τους «τρώει» γιατί υπάρχουν λέει, σερβικές σημαίες και πανό “Kossovo is Serbia” και ξεχνάνε ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού (θύρα 7) είναι εδώ και χρόνια αδελφοποιημένοι με εκείνους του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου, που ως Σέρβοι, είναι αρκετά πατριώτες έως και εθνικιστές (το ίδιο και εκείνοι της Παρτιζάν που είναι αδελφοποιημένοι με εκείνους του ΠΑΟΚ) και ότι το Κόσσοβο το απόσπασε από την Σερβία και το χάρισε στους Αλβανούς, η Κλίντον, το ΝΑΤΟ και οι «φονιάδες των λαών αμερικάνοι»… Κάποιους άλλους τους ενοχλεί ακόμη και η ελληνική σημαία. Αυτοί μισούν την ίδια τους την ύπαρξη (αν είναι Έλληνες) και ξεχνάνε (;) ότι εάν δεν υπήρχε Ελλάδα δεν θα υπήρχε Ολυμπιακός.

Βάλθηκαν  λοιπόν να «αποφασιστοποιήσουν» την θύρα 7. Είναι το τελευταίο μαζικό οπαδικό κίνημα που καταλαβαίνουν ότι δεν ελέγχουν. Και ξέρετε, τα γήπεδα είναι το τελευταίο οχυρό της κοινωνίας (ως χώρος μαζικής εκτόνωσης - μαζοποίησης - κοινωνικής όσμωσης) και ακόμα αν θέλετε, ένας καθαρά "αντρικός" χώρος (και γι' αυτό επικίνδυνος), που θέλουν διακαώς να πέσει στα χέρια τους. ΟΛΑ τα άλλα είναι ΔΙΚΑ τους. Εκπαίδευση, "ενημέρωση", τηλεόραση, κινηματογράφος, μουσική, επαγγελματικός αθλητισμός, και φυσικά το πολιτικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι και το παραμύθι της δημοκρατίας. Σε κανέναν χώρο δεν μπορείς να εισέλθεις, να σταθείς και να επιβιώσεις, εάν δεν είσαι «πολιτικά ορθός».

Γέμισε λοιπόν το διαδίκτυο με άρθρα για τους «φασίστες» που «κάνουν κουμάντο» στην θύρα 7, να σου και τα «ντοκιμαντέρ» με επίθεση στο “no politica”, να σου και οι σελίδες «αντιφασιστών οπαδών του ολυμπιακού» σωρηδόν στο facebook (όπου στις πέντε δημοσιεύσεις η μία αφορά τον Ολυμπιακό και οι άλλες τον «αντιφασιστικό» τους αγώνα).  Μόνιμο επιχείρημα «απόδειξης» της ύπαρξης «φασιστών» στην θύρα 7 το ότι είναι η μόνη κερκίδα που δεν σήκωσε πανό για τον θάνατο του Φύσσα. Ο οποίος μάλιστα «ήταν και ολυμπιακός». Όλες οι άλλες κερκίδες σήκωσαν. «Άρα» η θύρα 7 που δεν σήκωσε είναι «φασιστική».

Το «επιχείρημα» είναι γνωστό, βγαλμένο από τα εργαστήρια της νέας τάξης. Εάν δεν συμφωνείς μαζί μας είσαι «κακός», τουτέστιν «φασίστας» και «ναζί». Πρόκειται για μια χειραγώγηση του νου. Για βιασμό της συνείδησης. Για πραγματικό bulling. Αποβλέπει, υπό τη απειλή της ταμπέλας του «φασίστα», να αποσπάσει ομολογία «αποκήρυξης» από τους «κατηγορουμένους» και δήλωση «μετανοίας». Ή θα «μετανοήσεις» ή θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι.

Και φαίνεται ότι αρχίζουν να τα καταφέρνουν. Οι πιέσεις αποδίδουν. Έτσι, η σελίδα “Ultras gr.” στο facebook (μη επίσημη πάντως της θύρας 7) έκανε πριν λίγες ημέρες για πρώτη φορά αναφορά στον Φύσσα. Τα σχόλια από κάτω, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, ήταν γεμάτα «ανακούφιση» από την μία (να φύγει βλέπεις η «ρετσινιά») και μένος από την άλλη για τους «φασίστες» ολυμπιακούς. Ορισμένοι ζητούσαν (δια του πληκτρολογίου πάντα) το «τσάκισμα» όσων ολυμπιακών είναι «φασίστες» για να «καθαρίσει» η 7. Και όλα, αυτού του πνεύματος τα σχόλια, δημοσιεύονταν. Το πράγμα πλέον αρχίζει να ξεφεύγει.

Για αυτό σας είπα. Η εποχή της αθωότητας τελείωσε. Δεν λέω ότι παλιά στα γήπεδα ήταν όλα αθώα και ειδυλλιακά. Αλλά ξέραμε γιατί πηγαίναμε. Πλέον στα γήπεδα δεν θα πηγαίνουμε να φωνάζουμε για την «τρέλα που με πιάνει», αλλά για να δηλώσουμε την υποταγή μας στην πολιτική ορθότητα. Να προσκυνήσουμε τους ψεύτικους νεοταξικούς θεούς. Να έχουμε τις «σωστές» σημαίες και τα «σωστά» πανό. Να λέμε τα σωστά «συνθήματα». Να έχουμε το «σωστό» φρόνημα. Να πάρουμε την "σωστή" θέση. Κάποτε δεν μας ένοιαζε τι είναι ο άλλος, ο διπλανός μας. Ούτε θέλαμε να τον αλλάξουμε, ούτε θέλαμε να τον πετάξουμε έξω, πολύ περισσότερο να τον… σκοτώσουμε. Και ήμασταν, κατά κάποιο τρόπο, ενωμένοι. Τώρα η νέα τάξη μας θέλει διχασμένους και να αλληλοτρωγόμαστε. Η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» βγαλμένη από την παλιά εργαλειοθήκη κάθε τυραννίας, πάντα επίκαιρη, πάντα χρήσιμη.

ΠΗΓΗ