Εκεί πατριώτες, εδώ φασίστες και γραφικοί!

Με την Ιταλία μας χωρίζει μια λωρίδα θάλασσας. Θεωρητικά μοιάζουμε. Είμαστε και οι δυο λαοί νότιοι και αλέγκροι. Δεν χαμογελάμε αναγκαστικά. Μας βγαίνει από την ψυχή μας χωρίς ιδιαίτερο ζόρι. Ξέρουμε και οι δυο λαοί ότι η ευτυχία μπορεί να είναι μια τομάτα κομμένη στα
τέσσερα, δυο ελιές, μια φρατζόλα ψωμί κι ένα ραδιοφωνάκι πλάι στο κύμα…
Διαφέρουμε όμως σε κάτι. Στον σεβασμό στην έννοια πατρίδα. Οι Ιταλοί είχαν πάντα ψηλά την πατρίδα, τη σημαία, τον Εθνικό Ύμνο.
Θεωρούσαν, θεωρούν και θα θεωρούν όχι απλά υποχρέωση αλλά ιερό καθήκον να τραγουδήσουν (και το κάνουν με την ψυχή τους) τον Ύμνο της πατρίδας τους από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο. Δεν το θεώρησαν ποτέ γραφικό, ντεμοντέ και (πολύ περισσότερο) φασιστικό να τραγουδούν περήφανα ότι υμνεί την Ιταλία… Δεν φοβήθηκαν μήπως κάποιος τους πει φασίστες…
Κι ας μην υμνεί την Ελευθερία όπως ο δικός μας αλλά τη θυσία για την πατρίδα τους… Ο δικός τους Ύμνος δεν τελειώνει με το «Χαίρε ω χαίρε λευτεριά!» αλλά με το «Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε. Η Ιταλία μας κάλεσε!»… Δεν θέλω να φανταστώ πόσο ακόμη πιο… μουγκοί θα ήταν κάποιοι από εμάς αν ο Σολωμός μίλαγε για θάνατο κλπ. όπως ο Γκοφρέντο Μαμέλι… Εδώ γενιές και γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με τους καλούς Αθηναίους και τους κακούς Σπαρτιάτες. Κι ας ήταν η αρχαία Σπάρτη, η δικαιότερη κοινωνία που έχουν γνωρίσει ποτέ τούτος εδώ ο πλανήτης. Την εθνική συνείδηση την πολεμάγαμε από… πάντα πατριώτες. Δεν είναι τωρινό. Κανείς δεν θέλει τον Έλληνα να είναι πατριώτης… ΚΑΝΕΙΣ.

Ούτε οι εδώ μέσα, ούτε οι εκεί έξω… Εξ ου και ο πόλεμος σε ότι θυμίζει Ελλάδα και ότι ενώνει τους Έλληνες. Από το «Πάτερ ημών» μέχρι τον «Χαίρε ω χαίρε λευτεριά…».
Ζηλεύω… Αυτό είναι το συναίσθημα που με κυριεύει, όταν βλέπω τους Ιταλούς να τραγουδούν έτσι όπως στη φωτογραφία… Και απογοητεύομαι όταν εδώ χάμω όταν τραγουδήσεις έτσι θα σε πουν από γραφικό έως φασίστα… Ε, ας σε πουν! Απάνω τους…
Yγ. Η ζήλεια γίνεται ακόμη μεγαλύτερη με τα πιτσιρίκια που είναι μπροστά από τους παίκτες!






ΠΗΓΗ