ΤΟ ΒΑΤΟΜΟΥΡΟ ΤΟΥ ΛΑΟΠΛΑΝΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Η τριάδα του μεγαλύτερου ψέματος της Μεταπολίτευσης, που ακόμα καλά κρατεί, τελικά. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ψέμα ή καλύτερα ποια ήταν η μεγαλύτερη ψεύτικη αλήθεια...
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήρθε και δόνησε την Ελλάδα το '81 με την Αλλαγή. Ο λαός τον πίστεψε, τον λάτρεψε και αυτός τον αντάμειψε. Η ανατροπή της τάξης δεν μπορούσε παρά να είναι η αταξία. Ένα πλήθος ανθρώπων ανέβηκε στα κλαδιά του ΠΑΣΟΚ και γλέντησε τη χώρα. Δημιούργησε
μία ολόκληρη σχολή που ακόμα και σήμερα τη μιμούνται κακόγουστα οι επόμενες γενιές. Εργοστάσια έκλεισαν στο όνομα του σοσιαλισμού, πολυτελή αυτοκίνητα της Γερμανίας κατέκλυσαν τη χώρα στο όνομα του νεοπλουτισμού και γραμματείς αναδείχθηκαν σε κομβικά πρόσωπα της ιστορίας ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα με τους θεσμούς και τον λαό της υποκλίθηκαν στον κιτρινισμό και τα γυμνά κορμιά, τα πρωτοσέλιδα της δημοκρατίας.

Ο Κώστα Σημίτης ήρθε το '96 ως τεχνοκράτης για να φέρει τη σύγκλιση των Ελλήνων με την Ευρώπη. Οι καμπάνες των χωριών χτύπαγαν χαρμόσυνα την εποχή του Χρηματιστηρίου, της άνθησης του ελληνικού πνεύματος, αποδίδοντας τιμές στον Πρωθυπουργό που πραγματοποίησε κάθε όνειρο του απλού λαϊκού. Του χάρισε ταυτόχρονα την ηδονή του πλούσιου και του Ευρωπαίου, με την ισχυρότερη άμυνα του κόσμου. Την ψευδαίσθηση του πλανητάρχη στο τελευταίο χωρικό της έρμης της Ελλάδας.

Ο Κώστας Καραμανλής ήρθε το 2004 ως ο διώκτης των νταβατζήδων εργολάβων και ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης, ήρθε να επανιδρύσει την Ελλάδα. Ο λαός τον ακολούθησε και τον δόξασε. Γλέντησε στο όνομα του ολυμπισμού και προσκύνησε τα ιερά και όσια της φυλής μας από το Άγιο Όρος μέχρι τη Μόσχα. Αποταμίευσε στο ταμιευτήριο, την ανοησία της οικονομίας, όσο και ουδέποτε άλλοτε και απόλαυσε τις τράπεζες της ψυχής της Ελλάδας. Αποχώρησε όταν κουράστηκε ανενόχλητος και απαρνούμενος τις τιμές μέχρι σήμερα, σεμνά και ταπεινά.

Ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου ήρθε το 2009 ως ο σωτήρας της Ελλάδας. Ο διεθνιστής κληρονόμος της πολιτικής ιστορίας της χώρας που θα την έβαζε στην ψηφιακή εποχή της παγκοσμιοποίησης. Τα ξεκίνησε όλα, ξέχασε όμως να κάνει αυτά που θα έσωζαν την χώρα. Μάζεψε όλες τις λίστες της αμαρτίας της Μεταπολίτευσης, συνέγραψε το Μνημόνιο και αμέλησε να συμπεριλάβει τη λύση του προβλήματος. Έφυγε νωρίς και δικαίως.

Ο Αντώνης Σαμαράς ήρθε το 2012 με σύμβολο το Ζάππειο της Ελλάδας. Την ευεργεσία και τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Την τάξη που θα τάραζε την αταξία. Ο λαός τον εμπιστεύτηκε και αυτός έκανε τα πάντα για να διατηρήσει το πρόβλημα της Ελλάδας άλυτο. Δεν πείραξε ούτε μία τρίχα της κεφαλής του Αυγεία και της κόπρου του, που συνέχισε να απολαμβάνει τον ήλιο της πατρίδας μας, συναγελαζόμενος με την εξουσία.

Τελευταίος αλλά μάλλον ως ο καλύτερος ήρθε το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας. Ο άνθρωπος που ενσάρκωσε την τελευταία ελπίδα του λαού για την αέναη ξένοιαστη ζωή. Ο Αλέξης της επόμενης γενιάς που θα έσκιζε το καταραμένο Μνημόνιο σε τόσα κομμάτια όσα και η ιστορία της Ελλάδας. Ο αριστερός Πρωθυπουργός που θα εξόντωνε το κεφάλαιο και θα μοίραζε τον πλούτο της χώρας στο λαό. Συμμάχησε με το καλημέρα με το καληνύχτα και ταξίδεψε μέσα σε 100 ημέρες μαζί με τους υπουργούς του τρεις φορές το γύρο του κόσμου ενώ κατέληξε σήμερα να ψάχνει πώς θα παραδώσει την εξουσία πίσω στο λαό. Με δημοψήφισμα ή με εκλογές.

Ποιος αξίζει το Βατόμουρο του λαοπλάνου είναι κάτι αμφίρροπο. Μέχρι να παραδώσει την εξουσία ο κ.Τσίπρας και αναλόγως της εθνικής καταστροφής που θα επιφέρει όλο το παραμύθι δεν μπορεί να δοθεί το χρίσμα.

Σε όλους ελαφρυντικό είναι ότι δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από αυτό που ήθελε ο λαός. Αυτό για το οποίο τους εξέλεξαν ίσως. Όπως λέει και ο σημερινός Πρωθυπουργός, ασκούσαν τη δημοκρατία. Ο λαός φώναζε ενδόμυχα "Κλέψε" και αυτοί έκλεβαν εμμέσως πλην σαφώς. Τι πιο αντιπροσωπευτικό. Τι πιο δημοκρατικό. Τι πιο έντιμο. Εξάλλου κάθε λαός έχει και μία διαφορετική τιμή.

Και τώρα ο λαός το ίδιο φωνάζει και εκβιάζει διά των αντιπροσώπων του, εντός και εκτός Ελλάδας. Των 300 του Συντάγματος και όχι των Θερμοπυλών. Εκεί που γράφεται πραγματικά η ιστορία. Εκεί που θα γραφτεί από κάποιους ρομαντικούς και πάλι αν δεν αλλαξοπιστήσουμε.
Το ίδιο αναφωνεί και ο κ.Τσίπρας στους αντιδραστικούς 18 ομόλογους του στην οπισθοδρομική Ευρώπη. Ο λαός μου αποφάσισε δημοκρατικά και θέλει μίζες. Θέλει ΕΣΠΑ και γιορτές. Γιατί υποτάσσετε την δημοκρατία μου στην Ευρώπη και την δημοκρατία σας; Γιατί δεν δίνεται μία πολιτική λύση, να περνάμε καλά; Οι μισθοί και συντάξεις να τρέχουν, τα δημόσια έργα να κυλούν και οι ολιγάρχες να με δοξάζουν.
Έτσι το ερώτημα θα μείνει ερώτημα. Ο λαός διαφθείρει έναν Πρωθυπουργό ή ο Πρωθυπουργός διαφθείρει έναν λαό;

Αναπάντητο μέχρι τουλάχιστον η δημοκρατία να αποφασίσει αλλιώς και πιθανώς υπό άλλες συνθήκες, πιο οδυνηρές...


ΠΗΓΗ