Τρεις Λαοί, Μία Πατρίδα (και ένα ερώτημα)...

 

Όλων το ερώτημα είναι “τι κάνουμε τώρα;” Για να δοθεί η απάντηση πρέπει να γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που κάνουν το ερώτημα διότι τούτη η χώρα είχε και έχει τρεις λαούς και όχι έναν.

Ο πρώτος λαός είναι οι βολεμένοι του συστήματος που απλά έχουν ξεβολευτεί και δεν μπορούν να έχουν την νεόπλουτη ζωή που είχαν πριν από 3 χρόνια.
Ο δεύτερος λαός είναι αυτός, που ναι μεν δούλευε χωρίς να είναι άμεσα κρατικοδίαιτος, αλλά πέρα από την ζωή του δεν τον ένοιαζε τι συμβαίνει στην χώρα.
Υπάρχει και ο τρίτος λαός. Αυτός που δούλευε, όπως ο δεύτερος, αλλά δεν κοιμόταν ήσυχος για ό,τι στραβό έβλεπε, ακόμα κι αν δεν του έλειπε τίποτε.

Η απάντηση λοιπόν δε μπορεί να είναι ίδια και για τους τρεις.

Οι πρώτοι θέλουν την λύση να γυρίσουν πίσω στην μάσα, στην ξάπλα και στην καλή ζωή.
Οι δεύτεροι θέλουν την λύση να γυρίσουν πίσω στο αξιοπρεπές μεροκάματο ακόμα κι αν έχουμε τον Χίτλερ εξουσία.
Οι τρίτοι δεν βολεύονται με τίποτε πια. Ούτε με την οικονομική ευμάρεια αλλά ούτε και με το πολιτικό σύστημα που θα δώσει λύση αλλά θα είναι σαθρό.

Η απάντηση για τον πρώτο νεοελληνικό λαό είναι απλή.

Δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτε, αν κι αγανακτούν, διότι το σύστημα που τους εξέθρεψε δημιουργεί καθημερινά νέα κομματικά μαντριά δίνοντάς τους ελπίδα ότι θα ζουν όπως πριν αρκεί αρκεί να ρίξουν την ψήφο υπέρ τους. Ο συγκεκριμένος λαός από τα μέχρι τώρα πολιτικά συστήματα ποτέ μα ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε ως ανθρώπινο δυναμικό παρά μόνο ως ψηφοφόρος ταϊσμένος με μπόλικο λάιφ στάιλ και μηδενική εθνική και υπαρξιακή αξιοπρέπεια. Για τον συγκεκριμένο λαό οι αποφάσεις του συστήματος έχουν παρθεί.

Τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση γιατί πλησιάζει η μέρα που θα του πάρουν τις παροχές που μέχρι σήμερα αντάλλασσε με την ψήφο του. Δεν θα εμποδίσει κανένας το σύστημα να του δώσει μισθό πείνας και βέβαια δεν θα έχει κανέναν λαό συμπαραστάτη διότι στους δύσκολους καιρούς ο φιλοτομαρισμός του τον οδηγούσε στο να επικροτεί και να συμμετέχει με τις υπηρεσίες του στον θάνατο του διπλανού λαού.
Το τι κάνουμε τώρα γι' αυτόν τον λαό δεν εξαρτάται από τον ίδιο ή από κάποιον “επαναστάτη” ηγέτη αλλά από τα πραγματικά αφεντικά του που χρησιμοποιούν άπειρους τέτοιους αρχηγίσκους δημιουργώντας κόμματα, κομματίδια και παρατάξεις.

Ο λαός αυτός θα καεί από αυτό που κάποτε εκμεταλλεύτηκε για να σαρώσει: Το κόμμα.


Για τον δεύτερο νεοελληνικό λαό που στενάζει αυτή την στιγμή για όσα προσωπικά αποκτήματα χάνει, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει έστω και τώρα ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η απόλυτη λύση για μια ευνομούμενη κοινωνία, η απάντηση είναι: είστε τελειωμένοι με το όποιο πολιτικό σύστημα.

Γιατί αν αναζητήσει ελπίδα και λύση στα προαναφερόμενα κομματίδια και συστημικούς αρχηγίσκους θα οδηγηθεί πιο εύκολα σε μια νέα Βαϊμάρη. Ο μικροαστισμός που έχει διαπεράσει το κύτταρό του δεν τον αφήνει να δει συνολικά το βόθρο που έχουμε πέσει όλοι μέσα. Αν του δοθεί άδεια κατασκευής ασβεστίου από ανθρώπινα θύματα, μπορεί να χύσει ιδρώτα μέχρι αφυδάτωσης για να αυξήσει τον προσωπικό του πλούτο και να επανέλθει στην προτέρα κατάσταση. Είναι αυτός που από την μεταπολεμική περίοδο θαύμαζε και αντέγραφε την χωρίς ηθική οικονομική ανάπτυξη της Βόρειας Ευρώπης με την ελπίδα να γίνει κάποια μέρα αστός.

Το "τι κάνουμε τώρα" γι' αυτόν τον λαό δεν εξαρτάται από τον ίδιο ή από τον αυτόκλητο αρχηγίσκο που θα τον μαντρώσει στο κομματίδιο, αλλά από τις αποφάσεις αυτών που μέχρι πριν 3 χρόνια είχε ως είδωλα. Τα είδωλά του έκλεισαν την στρόφιγγα παραγωγής χρήματος από την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή μέχρι την οποιαδήποτε εξεύρεση μεροκάματου.

Ο λαός αυτός θα καεί από αυτό που κάποτε θαύμαζε: Την “νοικοκυροσύνη”.


Για τον τρίτο και μοναδικό Ελληνικό λαό το “τι κάνουμε τώρα” δεν ισχύει, διότι μεταπολεμικά ήταν η μόνιμη επωδός του.

Μπορούσε κάθε στιγμή να οσμίζεται τα παιχνίδια της οποιασδήποτε εξουσίας και όντας μειοψηφία δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, αποδεχόμενος τις πράξεις και αποφάσεις μιας πλάνας πλειοψηφίας , η οποία καθημερινά ξερίζωνε φασιστικά κάθε ικμάδα κοινωνικής δικαιοσύνης και εθνικής αξιοπρέπειας εν καιρώ ειρήνης.

Είναι ο λαός που δεν ξεπούλησε τίποτε ακόμα και αν τον έστηναν στο κάθε είδους εκτελεστικό απόσπασμα.

Είναι αυτός που δεν ησυχάζει με όλα τα πλούτη του πλανήτη και με όλες τις εξουσίες που μπορούν να του προσφέρουν.

Είναι ο λαός που δεν συμμετέχει σε επικοινωνιακά παιχνίδια φιλανθρωπίας και πρόστυχης αλληλεγγύης με κρεμασμένες σακούλες σε κάδους σκουπιδιών για τους νηστικούς και σε συλλογή φαρμάκων για τους αναξιοπαθούντες.

Είναι ο λαός που δεν αποδέχεται την ειρήνη με τους όρους των επιτιθέμενων, εντός και εκτός των πυλών.

Είναι ο λαός που σκοτώνουν από την πρώτη μέρα αυτής της κατάστασης και που δεν αγωνιά πώς θα βάλει αξιοπρεπώς ψωμί στο τραπέζι του αλλά πώς θα έχει και ο διπλανός αξιοπρεπώς ψωμί να φάει.

Είναι ο λαός που δεν τσιμπάει στον κάθε “νοικοκύρη”, στον κάθε όψιμο πατριώτη αρχηγίσκο, στον κάθε φαφλατά άεργο χορτασμένο θεωρητικό, διότι είναι από την γέννα του ο Αστάθμητος Παράγοντας.

Είναι ο λαός που του ανήκει η ιστορική εξέλιξη διότι έχει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα της Πατρίδας. Μιας Πατρίδας που θα την εξουσιάζει απόλυτα η κοινωνική δικαιοσύνη και που δίνει μέχρι σήμερα το δικαίωμα στους δυο άλλους λαούς να φέρουν την ταυτότητα Έλληνας.

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα “τί κάνουμε τώρα” γιά τόν τρίτο λαό, πού ὑπερασπίζεται μέσα στούς αἰῶνες τά σύνορα τοῦ τρίπτυχου, Ἐλευθερία, Δικαιοσύνη, Ἀξιοπρέπεια, καί ἔνιωσε τήν ἀπειλή τῶν συνόρων του μέ ὅπλο τήν κρίση, εἶναι μία καί μοναδική: 
Τά Πάντα...
Διαμόρφωση:Α.Τ.


Πηγή