Ποια είναι η Νεα...Νέα Παγκόσμια Τάξη που κτίζει η Ρωσία

  

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει

ότι η Ρωσία είναι μια τεράστια παγκόσμια δύναμη τόσο σε οικονομικούς όσο και σε πολιτικούς και στρατιωτικούς όρους.
Τα στρατηγικά σύνορα της Ρωσίας, όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλη παγκόσμια δύναμη, βρίσκονται πολύ πέρα από το έδαφός της.
Και δεν βασίζονται στη στρατιωτική δύναμη και στην επιθυμία να επαναχαραχθεί ο πολιτικός χάρτης, αλλά βασίζονται στις αρχές της ισότητας, του αμοιβαίου οφέλους και της συνεργασίας.
Αυτή είναι η ουσία της νέας παγκόσμιας τάξης, η οποία σταδιακά αντικαθιστά τον μονοπολικό κόσμο και σε αυτό ακριβώς είχε αναφερθεί ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, Dmitry Medvedev σε πρόσφατη σχετική ομιλία του.

Η προπαγάνδα της Δύσης

Αλλά – όπως επισημαίνει άρθρο γνώμης του Viktor Medvedchuk, Ουκρανού πολιτικού σε δημοσίευμα του ρωσικού πρακτορείου ειδήσεων RIA Novosti – η προπαγάνδα της Δύσης επιχειρεί να παρουσιάσει τέτοιες δηλώσεις ως δικαιολογία για κάποιου είδους «επιθετική πολιτική» της Ρωσίας, ειδικά απέναντι στους Ουκρανούς.
Προσπαθούν οι Δυτικοί να ερμηνεύσουν αυτές τις δηλώσεις με το ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ζήσει… εάν δεν αιχμαλωτίσει τους γείτονες της, και συνεπώς αυτό το κράτος πρέπει να καταστραφεί, να διαμελιστεί σε μικρότερες χώρες και να εκδιωχθεί από τον «Πολιτισμό».
Στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι ακριβώς η αντίθετη, επισημαίνει o Medvedchuk, τονίζοντας ότι το σχέδιο των Δυτικών προβλέπει την καταστροφή του πραγματικού ρωσικού πολιτισμού προκειμένου να εξαλειφθεί ένας επικίνδυνος ανταγωνιστής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία… κηρύσσεται «βάρβαρη χώρα» με απώτερο στόχο να οργανωθεί η επόμενη σταυροφορία εναντίον της, η οποία θα την επαναφέρει στο δρόμο του πολιτισμού και της ελευθερίας αλλά που επί της ουσίας αποσκοπεί να την οδηγήσει στην καταστροφή.
Και για αυτό η Ρωσία ξεσηκώνεται απέναντι στους επόμενους σταυροφόρους προκειμένου να τους ξαποστείλει, εκεί που έστειλαν τους προγόνους τους.

Ο … πράκτορας του 17ου αιώνα

Αν κρίνει κανείς από τα σύγχρονα πρότυπα της ναζιστικής ιδεολογίας που έχει εξελιχθεί σε κρατική ιδεολογία της Ουκρανίας, ο Bogdan Khmelnitsky (σ.σ. στρατιωτικός διοικητής των Ουκρανών κοζάκων τον 17ο αιώνα)… θα θεωρούνταν σήμερα πράκτορας του Κρεμλίνου.
Αλλά εάν δεν ήταν ο Khmelnitsky και οι Κοζάκοι του, η Ουκρανία δεν θα υπήρχε όπως εξελίχθηκε στη συνέχεια.
Θα είχε «Πολωνικο-ποιηθεί», θα είχε γίνει Καθολική και ο νότος της θα παρέμενε στα χέρια της Τουρκίας.
Επιπλέον, οι τέσσερις επαρχίες που προσαρτήθηκαν και οι οποίες δεν ήταν ποτέ ουκρανικές, θα ήταν εδάφη της Πολωνίας.
Τα γεγονότα του 17ου αιώνα ήταν ένας μεγάλης κλίμακας εμφύλιος που καθόρισε τη συνέχεια.
Ο Δυτικός Παράγοντας έχασε τότε, και για αυτό γιατί οι εκπρόσωποι του δυτικού πολιτισμού έβλεπε τους Ουκρανούς ως σκλάβους, ενώ οι Ρώσοι τους έβλεπαν ως αδέρφια και ομόθρησκους.

Το ερώτημα

Και πλέον το ερώτημα είναι, σε τι διαφέρει η κατάσταση σήμερα από αυτή που ήταν τότε;
Η Δύση εξακολουθεί να μην θεωρεί τους Ουκρανούς άξιους προστασίας, αλλά μπορεί να τους παρέχει όπλα, επιχειρώντας να σβήσει τις μνήμες από την προηγουμένη ενότητα των λαών.
Η Ουκρανία δεν σχηματίστηκε ως ξεχωριστό κράτος, αλλά ήταν μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και κέρδισε την κρατική οντότητα της μόνο ως μέρος της ΕΣΣΔ.
Η σύντομη περίοδος του UPR υπαγορεύτηκε από τη γερμανική κατοχή και όχι από κάποιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.
Και το 1991, όταν η Ουκρανία κέρδισε την ανεξαρτησία ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, δεν υπήρχε κανένα ίχνος εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος.

Η προσάρτηση

Όσον αφορά την ευκολία της προσάρτησης ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία, αυτή εξηγείται απλά.
Ο τρόπος ζωής των απλών ανθρώπων ήταν δυσδιάκριτος μεταξύ των Ρώσων και των Ουκρανών, που προέρχονταν από τον ίδιο λαό, ενώ ο εθνικισμός ήταν κυρίως … προνόμιο των ευγενών.
Για έναν Ουκρανό, το να βρίσκεται στο ρωσικό κράτος ήταν μια ευλογία, αφού το να εξαρτιόταν από τους διεφθαρμένους Πολωνούς ευγενείς ήταν απλώς μια απειλή για τη ζωή τους.
Σήμερα η κατάσταση επαναλαμβάνεται.
Η Ουκρανία διοικείται από τρελούς, στενόμυαλους και άπληστους ηγεμόνες, πολλοί από τους οποίους δεν είναι Ουκρανοί, και οι πολίτες τους αντιμετωπίζονται ως… τροφή για κανόνια.

Το 1991

Πώς ήταν οι πολίτες της Ουκρανίας το 1991;
Ήταν όλοι Ουκρανοί, και όσοι ήταν, μιλούσαν ουκρανικά;
Η ναζιστική προπαγάνδα λέει ότι αυτό είναι μια οδυνηρή κληρονομιά της «σοβιετικής κατοχής», αλλά αυτό είναι ανοησία.
Οι Ρώσοι δεν ήρθαν για να κατακτήσουν την Ουκρανία.
Συνήθως οι ίδιοι οι Ουκρανοί ζητούσαν να τους ελευθερώσουν από τους Πολωνούς, τους Σουηδούς, τους Γερμανούς και τους Τούρκους.
Το 1991, η Ουκρανία κατοικήθηκε όχι από Ουκρανούς, αλλά από Σοβιετικούς, δηλαδή Ρώσους.
Σήμερα, ένας Ρώσος δεν είναι απαραίτητα ρωσικής εθνικότητας, επομένως είναι πιο εύκολο για τον σημερινό Ουκρανό να γίνει Ρώσος, όπως ήταν πάντα στην ιστορία.
Εξ ου και το μίσος των δυτικών προπαγανδιστών για καθετί σοβιετικό, ρωσικό, για κάθε κοινή ιστορία των δύο λαών.
Το γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία εξακολουθεί να κατοικείται από Ρώσους αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ούτε ένας Ουκρανός πρόεδρος δεν έχει καταφέρει να κερδίσει χωρίς τη υποστήριξη των φιλορωσικών δυνάμεων.
Και μόλις αυτός ξεχνούσε τις ρωσικές του ρίζες, αντικαθιστόνταν άμεσα.
Οι περιοχές που έγιναν μέρος της Ρωσίας θυμούνται αμέσως τις ρωσικές ρίζες τους και δεν θέλουν ποτέ να επιστρέψουν στο παρελθόν τους.
Η Δύση το κατάλαβε και γι' αυτό επένδυσε δισεκατομμύρια στην αντιρωσική προπαγάνδα στην Ουκρανία.
Μεγάλες ελπίδες γεννήθηκαν από τη σύγκρουση στο Donbass, η οποία κατάφερε να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ουκρανία.
Αλλά αυτή η σύγκρουση επηρέασε περαιτέρω την επιστροφή των ουκρανικών περιοχών … στην χώρα τους.

Οι μνήμες

Όπως είπε και ο Dmitry Medvedev, αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι μια ειδική περίπτωση.
«Δεν μιλάμε για επέκταση των συνόρων του κράτους μας μέσω μιας αποτελεσματικής κατοχής…
Υπερασπιζόμαστε ακριβώς τα εδάφη μας, που ήταν και θα είναι πάντα η ιστορική Ρωσία.
Οι ενέργειες μας είναι… η αποτελεσματική απάντηση στις ρωσοφοβικές πολιτικές του ναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου και της συλλογικής Δύσης και στην επιθυμία τους να καταστρέψουν το κράτος μας» είχε αναφέρει ο Medvedev όπως επισημαίνει ο Medvedchuk.
Το καθήκον του δυτικού πολέμου πληροφόρησης είναι να παρουσιάσει ως ζόμπι τους Ρώσους, είτε αυτοί είναι Ουκρανοί, Ρώσοι ή άλλης εθνικότητας, έτσι ώστε να ξεχάσουν ότι είναι Ρώσοι και να αρχίσουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντα άλλων χωρών.
Στην Ουκρανία, ζητήθηκε από τους πολίτες να «θυμηθούν» ότι είναι Ουκρανοί.
Αλλά το γεγονός είναι ότι οι Ουκρανοί είναι μέρος του ρωσικού κόσμου και της ρωσικής ιστορίας, και ως εκ τούτου κανείς δεν έχει ξεχάσει τίποτα.

Η ψεύτικη… Ιστορία

Και στη συνέχεια κατέληξαν σε μια ψεύτικη Ιστορία για την Ουκρανία, το οποίο ζήτησαν ότι πρέπει να θυμηθούμε.
Αναγκάστηκαν να πιστέψουν ότι η Ρωσία ήρθε εδώ για να λεηλατήσει, ότι κατέστρεψε οτιδήποτε ουκρανικό, ότι ο αγώνας εναντίον της Ρωσίας ήταν ο αληθινός σκοπός της Ουκρανίας.
«Οι εχθροί μας επιμένουν συνεχώς ότι ο κύριος στόχος της Ρωσίας είναι να «αρπάξει» ουκρανικά εδάφη, μερικούς «αμέτρητους θησαυρούς»: όπως σιτάρι, χάλυβα, αέριο, άνθρακα, αλλά στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει τίποτα τόσο ιδιαίτερο στην «Ουκρανία» σε οικονομικούς όρους, τους οποίους η Ρωσία – σε αντίθεση με τη Δύση – δεν έχει από μόνη της και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη ποσότητα» αναφέρει ο Medvedev.
Στην «Ουκρανία» ο κύριος πλούτος για εμάς είναι εντελώς διαφορετικός, μια αξία που δεν θα δώσουμε σε κανέναν και για τίποτα.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι κοντά μας και είναι συγγενείς μας.
Οι Αγγλοσάξονες προσπαθούν να τους κάνουν… ζόμπι με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της «Ουκρανίας» να είναι μπερδεμένοι, αγχωμένοι και αποπροσανατολισμένοι.
Το καθήκον μας είναι να τους δείξουμε με σαφήνεια ποιος είναι ποιος και να φέρουμε τους ανθρώπους αυτούς, πίσω στην περίμετρο μας.
Η ιδέα «η Ουκρανία δεν είναι Ρωσία» που προτάθηκε από κάποιον ηγέτη της «Ανεξαρτησίας» πρέπει να εξαφανιστεί για πάντα.
Η Ουκρανία είναι προφανώς Ρωσία.
Ο Medvedev δεν μιλά καθόλου για το αναπόφευκτο της «κατοχής» της Ουκρανίας, απλά λέει ότι όταν η Δύση ώθησε το Κίεβο σε αντιπαράθεση με τη Μόσχα, αυτό δημιούργησε την κατάσταση που βλέπουμε τώρα και την ανάγκη να «μην πέσει η «Ουκρανία» στην πιο ηλίθια παγίδα που έστησαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους για να αντιμετωπίσουν τη χώρα μας δημιουργώντας μια «αντι-Ρωσία».
Όλα θα ήταν διαφορετικά, εάν η Ρωσία δεν είχε αρχίσει να καταστρέφεται στα δικά της ιστορικά εδάφη,... δεν θα είχε συμβεί τίποτα.

Οι Ρώσοι δεν τα βάζουν με την Ευρώπη

Οι Ρώσοι ηγέτες δεν λένε ποτέ ότι η Ευρώπη είναι πάντα κακή, γεγονός που τους κάνει να διαφέρουν από τους δυτικούς Ρωσόφοβους που κατέχουν υψηλές θέσεις στην ΕΕ.
Σήμερα στην Ευρώπη, όπως και στην Ουκρανία, καταστρέφεται ο ανατολικός, φιλορωσικός παράγοντας.
Αλλά η καταστροφή αυτού του παράγοντα οδηγεί στην εξαφάνιση του δυτικού παράγοντα στη Ρωσία και στις φιλικές της χώρες.
Και για την Ευρώπη αυτό είναι το χειρότερο.
«Ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε την ίδια εποικοδομητική γραμμή με την Ευρωπαϊκή Ένωση
Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι τα καλύτερα χρόνια ο εμπορικός τζίρος μας έφτασε τα 500 δισεκατομμύρια ευρώ.
Όμως τα κράτη – μέλη της ΕΕ επέλεξαν έναν διαφορετικό δρόμο για τον εαυτό τους: να γίνουν φερέφωνα των Αμερικάνων, όπως αποκαλούσαν τους σκλάβους στην αρχαία Ρώμη.
Με αυτόν τον τρόπο, τα ευρωπαϊκά κράτη ανήκουν στις ΗΠΑ, καθώς κατ’εντολή τους, στοιχηματίζουν στην αντιπαράθεση και στην καταστροφή όλων αυτών που δημιουργήθηκαν με τόση δυσκολία» ανέφερε ο Medvedev.
Αλλά η Ιστορία θα βάλει τα πάντα στη θέση τους.
Οι λαοί της Ευρώπης αργά ή γρήγορα θα κρίνουν σκληρά τους προδότες τους, που θυσίασαν την ευημερία τους για τα υπερατλαντικά αφεντικά.
Αλλά δεν έχει να κάνει με βαθμολογία.
Το ερώτημα είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει η Ευρώπη για τα μοιραία λάθη που έχουν κάνει και πως αυτό θα επηρεάσει τα εκατομμύρια των κατοίκων της.
Οι Ουκρανοί που πίστεψαν την αντιρωσική προπαγάνδα… έγιναν Ευρωπαίοι με την έννοια ότι ηττήθηκαν από τον ρωσικό στρατό και κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν τη Ρωσία.
Αλλά αν οι πολίτες της Ουκρανίας θυμηθούν όχι την ψεύτικη Ιστορία, αλλά την πραγματική, θα καταλάβουν ότι οι Ρώσοι είναι μαζί τους, ότι αυτοί είναι απαραίτητοι για την οικοδόμηση μιας νέας και ισχυρής Ρωσίας, η οποία θέλει να οικοδομήσει έναν δίκαιο κόσμο για όλες τις χώρες και λαούς.

Ο σημερινός πόλεμος

Η Ρωσία πάντα κέρδιζε γιατί ο στόχος των πολέμων της δεν ήταν η επιθυμία να επιβάλει τον πολιτισμό της και τους κανόνες του παιχνιδιού, αλλά ήταν η δικαιοσύνη, όπως την καταλάβαινε τότε η εποχή.
Σήμερα, η δικαιοσύνη έγκειται στην κατάργηση των εντολών της συλλογικής Δύσης, κάτι για το οποίο έχουν δημιουργηθεί οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες στον κόσμο.
Και όσο περισσότερο εμπλέκεται η Δύση στον πόλεμο, τόσο περισσότερα θα χάσει.
Και όσο λιγότεροι Ουκρανοί υποστηρίζουν αυτόν τον πόλεμο, τόσο το καλύτερο, πρώτα απ 'όλα, για τους ίδιους.

ΠΗΓΗ