Τι κρύβει και τι σημαίνει πραγματικά, το «Αλλάχ ου ακμπάρ»

Τι σημαίνει, πραγματικά, το «Αλλάχ ου ακμπάρ», που το ακούμε σχεδόν καθημερινά πια, ως ένα δυσοίωνο και φρικτό προάγγελο θανάτου τα τελευταία χρόνια; Τι θέλουν να εκφράσουν με αυτόν τον άγριο
λαρυγγισμό οι φανατικοί Ισλαμιστές;

Επικαλούνται τον «Θεό» ή / και κάτι άλλο; Ήταν πάντα ίδια αυτή η «επωδός» / ιαχή, ή άλλαξε με τον καιρό, ώστε να εξυπηρετήσει τα πατριαρχικά συμφέροντα των μουλάδων και των ιμάμηδων;

Για να βρούμε ουσιώδεις απαντήσεις, θα ανατρέξουμε σε πηγές και κείμενα, τόσο παλαιότερα, όσο και νεώτερα και θα λάβουμε ως βάση τη μαρτυρία του Βυζαντινού χρονικογράφου Γεωργίου Μοναχού ή Αμαρτωλού, που έγραψε «Χρονικόν» από «κτίσεως κόσμου» έως το 842 μ.α.χ.χ. Ο Γεώργιος Μοναχός έζησε στην Κωνσταντινούπολη, κατά τον 8ο – 9ο αιώνα μ.α.χ.χ., δηλαδή δύο μόλις αιώνες και κάτι μετά τον Μωάμεθ, τον οποίο ονομάζει ορθότερα ως «Μουχούμεδ» (πολύ πιο κοντά στο Μοχάμεντ των Αράβων).

Παρά το γεγονός ότι ο εν λόγω χρονικογράφος εμφανίζεται λάβρος κατά πάντων των θρησκευτικώς «αντιφρονούντων», λυσσαλέως καταρώμενος τους «ειδωλολάτρες» και άκρως υβριστικός απέναντι σε όποιον… αιρετικό, αλλόθρησκο, οπαδό οποιασδήποτε αρχαίας θρησκείας ή και «Έλληνα τη πίστει», οι πληροφορίες που μας δίνει μέσα στο φανατισμό του, στο έργο του «Χρονικόν», είναι πολύτιμες σε σχέση με τις σκοτεινές και ταραγμένες εκείνες περιόδους των Μεσαιωνικών Χρόνων. Αλλά εμείς στο παρόν θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με κάποιες ιδιαίτερα σημαντικές αναφορές σχετικές με το «Αλλάχ ου ακμπάρ».

Διαβάζουμε στο «Χρονικόν» (τομ. Β΄):
«Και σ’ όλα αυτά εναντιώθηκαν οι ασυλλόγιστοι και ταλαίπωροι (εν. οι Άραβες οπαδοί του Μωάμεθ / Μουχούμεδ), καθώς ποτέ μέχρι σήμερα δεν απαλλάχθηκαν από την παλαιά και άθεη πλάνη τους, αλλά με το πρόσχημα της θεοσέβειας, λατρεύουν λανθασμένα τα είδωλα και διόλου δε γνωρίζουν (από τότε) οι λίαν ανόητοι και ανεγκέφαλοι αυτοί το δόλο του αρχέγονου κακού δαίμονα που είναι κρυμμένος μες στη θρησκεία τους.

Από παλιά λάτρευαν τα είδωλα και τη λεγομένη από τους Έλληνες Αφροδίτη, δηλαδή την ηδονή προσκυνούσαν, καθώς και τον αστέρα της, γιατί αυτός είναι ο εωσφόρος καταπώς λένε. Αυτήν, λοιπόν, (την Αφροδίτη) στην κακόηχη γλώσσα τους την ονόμασαν ‘Κουβάρ’, που σημαίνει ‘μεγάλη’, επιμένοντας έως τώρα την Αφροδίτη Θεό να ονομάζουν.

Και για να μη φανούμε σε κάποιους ως ψευδολογούντες, ας αποσαφηνίσουμε το μέγα τους μυστήριο (των Αράβων). Αυτές είναι οι λέξεις της ρυπαρής και άκρως βέβηλης προσευχής τους: ‘Αλλά, Αλλά, Ουά, Κουβάρ, Αλλά’. Και το μεν ‘Αλλά, Αλλά’ ερμηνεύεται: ‘Ο Θεός, ο Θεός’ (συγκεκριμένα, ο Αλλάχ), το δε ‘Ουά’: ‘μείζων’ και το ‘Κουβάρ’: ‘Μεγάλη’, δηλαδή η Σελήνη και Αφροδίτη. Το οποίον έχει έτσι: Ο Θεός, ο Θεός μείζων και η Μεγάλη, δηλαδή η Σελήνη και Αφροδίτη, (είναι) Θεός. Και αυτό το αποσαφηνίζει η εισαγωγή του τελευταίου ‘Αλλά’.»

Αφήνοντας κατά μέρος την υστερία του καλόγερου εναντίον της Θεάς Αφροδίτης (: ένας «κακοδαίμων», με τη χριστιανική μόνο έννοια, εννοείται), αλλά και του άστρου της, δηλαδή του ομώνυμου πλανήτη, παρατηρούμε τα εξής:

Πρώτον, η όλη έκφραση έχει συντμηθεί σήμερα και ακούγεται μόνο το «Αλλάχ ου ακμπάρ», ενώ η λέξη ουά έχει χωριστεί και το –α- έχει ενσωματωθεί στο ‘κμπαρ’.

Δεύτερον, ο ίδιος ο Αλλάχ, τότε, ήταν, λεγόταν: «Αλλά». Τρίτον, ο σημερινός τρόπος εκφοράς μάς οδηγεί στο ότι ο Αλλά / Αλλάχ για τους Μουσουλμάνους είναι όχι απλώς μεγάλος, αλλά «μείζων», όπως λέει ο χρονικογράφος και θα δούμε πόσο δίκιο έχει. Τρίτον, η έκφραση σήμερα, έχοντας «ψαλιδίσει» τις ενοχλητικές νύξεις που οδηγούν στο συμπέρασμα του Γεωργίου Μοναχού ότι η Αφροδίτη είναι ο… Αλλά, παίρνει ένα εντελώς διαφορετικό –και παράδοξο εννοιολογικά και γλωσσολογικά- νόημα, αφού «Κουβάρ» (Κμπαρ) είναι: Η Μεγάλη!

Πολλοί σήμερα έχουν εντοπίσει την παράφραση στις δυτικές γλώσσες –και ειδικά στα δυτικά ΜΜΕ, που εντέχνως αποκρύπτουν το «μείζων» και προτιμούν το «μεγάλος»- αν και οι περισσότεροι δεν έχουν φθάσει στην ουσία του πράγματος, ούτε και έχουν αναζητήσει το παρελθόν και την πρόελευση της φράσης σε βάθος. Απλά, οι σημερινοί αναλυτές, σχεδόν στο σύνολό τους, επισημαίνουν ότι, σε κάθε περίπτωση, η λέξη αυτή (Κμπαρ) δείχνει συγκριτικό βαθμό και μεταφράζεται ως «Ο Αλλάχ είναι μεγαλύτερος» -«μείζων» όπως το ανέφερε ο Γεώργιος Μοναχός, ο οποίος όμως το τόνισε υπονοώντας τη διασύνδεσή του με την Αφροδίτη ως «Μεγάλης».

Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα είναι ότι, για όσους το φωνάζουν, ο Αλλάχ είναι μεγαλύτερος από τους άλλους Θεούς, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση οι «άλλοι» να γίνουν αποδεκτοί από τους οπαδούς του «Αλλά»… Και ας υπάρχουν οι «επίσημοι» εκείνοι παπαγαλίζοντες, που μας μιλούν για δήθεν μετριοπαθές Ισλάμ!

Παρόλ’ αυτά, θα πρέπει να επιμείνουμε: Τι ακριβώς λένε με το «Αλλάχ ου ακμπάρ» οι Τζιχαντιστές και οι άλλοι Ισλαμιστές, χωρίς μάλιστα να ξέρουν την… προϊστορία αυτής της «ιαχής»;

Θα πούμε εδώ ότι υπάρχουν και άλλες διάσπαρτες αναφορές συγγραφέων του 7ου – 10ου αιώνα μ.α.χ.χ. κατά κύριο λόγο, κυρίως Βυζαντινών (π.χ. ο Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος, ο οποίος δηλώνει πως η συγκεκριμένη φράση εχρησιμοποιείτο μόνο ως πολεμική ιαχή των Μουσουλμάνων ήδη από τότε), στις οποίες αναφορές οι Άραβες Μωαμεθανοί, οι οποίοι είχαν μετονομαστεί σε Σαρακηνούς από τον ίδιο τον Μωάμεθ, «κατηγορούνταν» ότι ουσιαστικά λάτρευαν μια «Σύρια» Θεά (τη Σύρια Ιστάρ – Αφροδίτη) ονόματι Κουβάρ (Μεγάλη), «Τσουμπάρ» ή «Τσαμπάρ», η οποία συνδεόταν και με τη Μαύρη Πέτρα της Κάαμπα. Είχαν δίκιο εκείνοι οι παλαιοί συγγραφείς ή όχι; Θα τα δούμε σε λίγο όλα αυτά πιο αναλυτικά.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, με όσα λένε επισήμως οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι (όσα θέλουν να πουν, για δικούς τους προπαγανδιστικούς λόγους) και ας εξετάσουμε, εκτός των άλλων, αν η έκφραση λέει απλώς «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος» ή τονίζει το ότι είναι «μεγαλύτερος» των άλλων «Θεών», δημιουργώντας μια εκ προοιμίου πολεμική έναντι όλων των υπολοίπων, δηλαδή των «απίστων».

Μεταφράζω από το λινκ:
https://wikiislam.net/wiki/Allahu_Akbar

«Αν και η φράση «Allahu Akbar» (الله أكبر) είναι μια κοινή έκφραση, που οι Μουσουλμάνοι τη χρησιμοποιούν σε διάφορες περιστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Salah (οι υποχρεωτικές 5 προσευχές καθημερινά)… έχει ευρύτατα ταυτιστεί πλέον με τους Μουσουλμάνους εκείνους που τη φωνάζουν ως απόδειξη της σχέσης τους με τους Τζιχάντ».

Μπορεί, βέβαια, εδώ να χρυσώνουν το χάπι οι Μουσουλμάνοι καθηγητές, αλλά ο Πορφυρογέννητος, όπως είδαμε, ήταν σαφής: επρόκειτο εξαρχής για μια πολεμική ιαχή και για τίποτε άλλο.

Συνεχίζουμε:
«Πολλοί ισχυρίζονται ότι (η έκφραση αυτή) αποτελεί απλά τη μετάφραση από τα Αραβικά της πρότασης: ‘Ο Θεός είναι μεγάλος’. Ο ισχυρισμός ότι: ‘Αλλάχ είναι απλούστατα η αραβική λέξη για τον Θεό’ δεν ευσταθεί. Γεγονός είναι ότι ο ‘Θεός’ στα αραβικά είναι ‘Ιλάχ’ και όχι ‘Αλλάχ’.»

Δεν τα λέω εγώ, οι Μουσουλμάνοι καθηγητές τα λένε! «Ιλάχ» είναι ο Θεός εν γένει στα αραβικά, Αλλάχ είναι… κάτι άλλο! Και συνεχίζει το κείμενο στην ιστοσελίδα πιο κάτω:

«Αλλάχ δεν είναι το γενικό περί Θεού όνομα στα αραβικά, αλλά η ονομασία της Ισλαμικής Θεότητας».
Προχωράμε για να δούμε και το «Ακμπάρ»:

«Ισχυρίζονται (οι Δυτικοί) ότι ‘Άκμπαρ’ σημαίνει ‘μεγάλος’. Γεγονός είναι ότι η λέξη μεταφράζεται ως ‘μείζων’ (μεγαλύτερος) και όχι ‘μεγάλος’. Μεγάλος = كبير (Kebir – Κεμπίρ). Μεγαλύτερος = أكبر (Akbar – Ακμπάρ).»

Θυμηθείτε ότι αρχικά το έλεγαν «Κουμπάρ» (Κουβάρ), χωρίς το –α, που αποτελούσε την κατάληξη του «ου» > «ουά»…
Και συμπεραίνει πιο κάτω ο συντάκτης του κειμένου στην ιστοσελίδα wikiislam:

«Άλλάχ’ δεν είναι απλά η αραβική λέξη για τον Θεό, αλλά η ονομασία της Θεότητας την οποία επέλεξε το Ισλάμ και ‘Ακμπάρ’ δε σημαίνει ‘μεγάλος’, αλλά ‘μεγαλύτερος’. Από ποιον; Η απάντηση είναι: ο Αλλάχ είναι μεγαλύτερος από οποιονδήποτε Θεό τυχαίνει να πιστεύετε εσείς οι άλλοι.»

Βοηθός στη συνέχεια της ανάλυσής μας και της διερεύνησης σχετικά με το εάν υπάρχει περαιτέρω βάση στην παλαιά (και άγνωστη για τους πιστούς του Ισλάμ) ταύτιση Αλλά(χ) – Αφροδίτης, την οποία επικαλείται ο Γεώργιος Μοναχός, θα είναι τώρα μια σχετική αναφορά από το βιβλίο «Moon-o-theism» -κάτι σαν «Σεληνο-μονοθεϊσμός» ως λογοπαίγνιο στην αγγλική- (τομ. II), του μελετητή του Ισλάμ και συγγραφέα Yoel Natan.


Από το βιβλίο του θα δούμε κάποια αποσπάσματα και θα τα σχολιάσουμε. Μικρά βιογραφικά όλων των μελετητών ή άλλων προσώπων που αναφέρονται εντός του κειμένου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου:

«Από τα γραπτά του Masudi, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο κύβος της Κάαμπα, χωρίς να συμπεριλάβουμε το σε σχήμα ημισελήνου τείχος Hateem*, είναι ο ναός ενός ηλιακού Θεού. Οι καθηγητές του Μεσαίωνα το γνώριζαν, επειδή είχαν πάει στη Hajj (τον ιερό τόπο προσκυνήματος) και είχαν διαβάσει για τη Makka (Μέκκα). Οι πληροφορίες του Masudi, καταδεικνύουν επίσης ότι ο Οίκος της Πέτρας είναι ο ναός μιας σεληνιακής θεότητας, όπως μαρτυρεί και το οκταγωνικό σχήμα του».

* Αναφέρεται συνήθως ως Hijr-Ismail (Η πέτρα του Ισμαήλ, του γιου του Αβραάμ). Είναι ένα χαμηλό και σε σχήμα ημισελήνου τείχος, μέρος της Κάαμπα, το οποίο κάποιοι θεωρούν ως τάφο του Ισμαήλ και της μητέρας του Άγαρ.



Η Μέκκα, η ιερότερη πόλη των Μουσουλμάνων σήμερα, υπήρξε μια σημαντική πόλη ήδη από την προϊσλαμική εποχή, την οποία εποχή οι Μουσουλμάνοι χαρακτηρίζουν ως «τζαχιλίγια»: εποχή της άγνοιας. Μία από τα ίδια, όπως όλοι οι Μονοθεϊστές.

Πριν να έρθει ο εκάστοτε εκλεκτός τους, ο κόσμος δε γνώριζε τίποτα… Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει τη Μέκκα ως λατρευτικό κέντρο –ήδη από τότε!- όλων των αραβικών φυλών!

Το σημερινό προσκύνημα των Μουσουλμάνων στη Μέκκα, που δεν είναι ισλαμικής επινόησης βεβαίως, ονομάζεται «Χατζ» (Hajj) και όσοι πάνε στη Μέκκα παίρνουν την ονομασία «Χατζής». Επ’ αυτού ουδέν σχόλιον…



Συνεχίζουμε με το κείμενο του Yoel Natan:
«Ο Ibn Ishaq έγραψε πως υπήρχε μια πλάκα στην Κάαμπα, η οποία έλεγε:

»‘Είμαι ο Αλλάχ, ο Κύριος της Bakka [Makka]. Τη δημιούργησα [την Κάαμπα]τη μέρα εκείνη [ημέρα Παρασκευή, σύμφωνα με τον Αl Tabari (839 – 923 μ.α.χ.χ.] που δημιούργησα τον Ουρανό και τη Γη και έπλασα τον Ήλιο και τη Σελήνη, την οποία και περιέβαλα με επτά ευσεβείς αγγέλους’.

»Η Παρασκευή ήταν η μέρα της Αφροδίτης στην αστρολογική εβδομάδα. Σημειώστε πώς η Ισλαμική Παράδοση τοποθετεί τη δημιουργία όλων των ουρανίων σωμάτων την Παρασκευή, την ίδια μέρα που κάθε εβδομάδα οι Μουσουλμάνοι πηγαίνουν στο τζαμί για τις Προσευχές της Παρασκευής.

»Ο Ibn Ishaq έγραψε επίσης:
»‘Κοντά στη Μαύρη Πέτρα, όταν τη χτυπούν, καθώς γυρίζουν γύρω απ’ αυτήν το πρωί και το απόγευμα.’

»Άρα, οι προϊσλαμικοί κάτοικοι της Μέκκας (οι Makkans) άγγιζαν την πέτρα το πρωί και το απόγευμα. Η Αφροδίτη, το Πρωινό και Εσπερινό Άστρο (Εωσφόρος / Φωσφόρος / Αυγερινός το πρωί & Αποσπερίτης το εσπέρας) εμφανίζεται σ’ αυτές τις ώρες.»

Δηλαδή, η αρχικώς θηλυκή Θεότητα Αφροδίτη – Σελήνη της Κάαμπα, έγινε αρσενική Θεότητα, κρατώντας την ημέρα Παρασκευή και… τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας! Κι όμως, το Ισλάμ είναι τόσο εχθρικό προς τη γυναίκα και το θήλυ εν γένει… Ίσως γιατί δε θέλουν οι εκπρόσωποί του (που γνωρίζουν) να θυμούνται…

Ας δούμε ορισμένα περί Κάαμπας. Η Κάαμπα (στα αραβικά: الكعبة‎ ) (αλ Κάμπα, που σημαίνει «ο κύβος» – Ελληνική λέξη, δηλαδή: Κάμπα > Κύβος… Κυβέλη: η Μεγάλη Μητέρα) είναι ένα οικοδόμημα που βρίσκεται μέσα στο τζαμί του Μασγίντ αλ-Χαράμ στη Μέκκα. Είναι ο ιερότερος τόπος του Ισλάμ. Η κίμπλα, η κατεύθυνση προς την οποία στρέφονται οι Μουσουλμάνοι όταν προσεύχονται, είναι η κατεύθυνση προς την Κάαμπα.

Σύμφωνα με το Κοράνι, πιστεύεται ότι η Κάαμπα αρχικά οικοδομήθηκε από τον Ιμπραήμ (τον Αβραάμ) και τον γιο του Ισμαήλ, που ο Εβραίος πατριάρχης τον είχε κάνει με τη δούλα του την Άγαρ. Κατά τα άλλα, οι Μουσουλμάνοι μισούν τους Εβραίους, αλλά θεωρούν ως γεννήτορά τους έναν Εβραίο, τον οποίο και τιμούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον θνητό μετά τον Μωάμεθ….

Η Κάαμπα είναι κυβοειδές οικοδόμημα, φτιαγμένο από γρανίτη. Ο προς τα ανατολικά θεμέλιος λίθος της Κάαμπα περιλαμβάνει το Μαύρο Λίθο (στα αραβικά, αλ Χατζαρού λ’ Ασγουάντ) ο οποίος θεωρείται γενικά ότι είναι υπόλειμμα μετεωρίτη. Οι παλαιότεροι θρύλοι, που τους έχει υιοθετήσει και μερίδα του Ισλάμ, και ειδικά του Σουνιτικού, λένε πως η πέτρα αυτή είχε πέσει από τον ουρανό και συγκεκριμένα από τη Σελήνη!

Επίσης, οι Μωαμεθανοί αναφέρουν ότι η Μαύρη Πέτρα βρίσκεται στη γη από την εποχή του… Αδάμ και της Εύας και έχει την ικανότητα να καθαρίζει τους πιστούς και να απορροφά τις αμαρτίες τους.

Οι διαστάσεις της πέτρας είναι περίπου 30 εκατοστά σε διάμετρο και είναι τοποθετημένη σε 1,5 μέτρο ύψος πάνω από το έδαφος. Η αρχική πέτρα διαιρέθηκε σε κομμάτια κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Τα κομμάτια παραμένουν ενωμένα, συγκρατούμενα από έναν ασημένιο σύνδεσμο σε σχήμα που παραπέμπει σε θηλυκό αρχέτυπο. Ως γνωστόν, το μέταλλο της Σελήνης είναι το ασήμι.



Στην αρχή, η Πέτρα ήταν άσπρη, αλλά η παράδοση λέει ότι μαύρισε, απορροφώντας τις αμαρτίες των πιστών -στην πραγματικότητα πρόκειται περί οξυγόνωσης του μετεωρίτη ύστερα από τη μακραίωνη έκθεσή του στην ατμόσφαιρα της γης.

Πριν την εξάπλωση του Ισλάμ στην περιοχή, υπήρχε η λατρεία της Μεγάλης Μητέρας (όπως είπαμε), γνωστής ως Al’Lat (πολύ κοντά στο ‘Αλλά(χ)’!!!). Πρόκειται περί μίας τριπλής σεληνιακής Θεότητας, η λατρεία της οποίας έχει περάσει και στο σημερινό Ισλάμ –και όχι μόνο κατ’ όνομα- αφού οι ιμάμηδες που προσέχουν το προσκύνημα της Μέκκας, ονομάζονται Beni Shaybah, που σημαίνει: οι γιοι της αρχαίας μητέρας.

Η Θεότητα αυτή λατρευόταν ως μια Μαύρη Πέτρα και η πέτρα καλυπτόταν από ένα πέπλο, ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα στην Κάαμπα. Ίσως γι’ αυτό να υποχρεώνουν τις γυναίκες τους οι Μωαμεθανοί να φοράνε μπούργκα…

Η Θεότητα – Πέτρα αντιπροσωπεύει τις φάσεις της σελήνης: η Q’re για την ημισέληνο, η Al’Uzza, η «δυνατή» για την πανσέληνο και η Al’Menat η «σοφή» για το τέταρτο ή τη σκοτεινή σελήνη. Η Ισλαμική παράδοση αναγνωρίζει τις τρεις αυτές Θεότητες, αλλά τις αναφέρει ως «κόρες του Αλλάχ».
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η Κάαμπα είναι ευθυγραμμισμένη με τις φάσεις της σελήνης και συγκεκριμένα με την ημισέληνο και με την ανατολή της Αφροδίτης ή κατ’ άλλους του Κανώπου, που είναι το φωτεινότερο άστρο μετά τον Σείριο.

Να γιατί οι Άραβες έχουν ως έμβλημα την Ημισέληνο και εμφανίζεται συχνά πυκνά δίπλα της και το «άστρο»!

Συνεχίζουμε με ακόμα ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Σεληνο-μονοθεϊσμός», για να διαπιστώσουμε πόσο σημαντική ήταν η λατρεία της Πέτρας προ του Ισλάμ, την οποία λατρεία και συνέχισε ο Μωάμεθ, ενδύοντάς την με το «Σαρακηνό» ένδυμα!

«Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (675 – 749 μ.α.χ.χ.) ανέφερε ότι και στον καιρό του ακόμη, η Μαύρη Πέτρα έφερε ίχνη της κεφαλής ‘μιας Σημιτικής Αφροδίτης’(!!!).

» Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός γνώριζε αραβικά, αλλά έγραψε στα ελληνικά. Η μεταφορά του «Κaaba» στα ελληνικά ήταν «Kabar» (Καμπάρ – Κουμπάρ). Ο Ιωάννης χρησιμοποίησε τον ίδιο όρο «Xabar» για τη Μαύρη Πέτρα που ήταν τοποθετημένη στην Κάαμπα».

Δηλαδή, ως «Μεγάλη» είναι η Κάαμπα – Ιστάρ / Αφροδίτη – Πέτρα – Σελήνη!!!! Δεδομένο αυτό! Άλλο τι λένε σήμερα… Επίσης, η πέτρα αυτή είχε σκαλισμένη πάνω της τη μορφή της Θεάς. Ίσως γι’ αυτό την έσπασαν σε κομμάτια, για να μη φαίνεται το θρησκευτικό «παρελθόν» της…

«Ο John Tolan αναφέρει ότι ο Βυζαντινός χρονικογράφος του 8ου αιώνα Γεώργιος Μοναχός έλεγε ότι οι Μουσουλμάνοι λατρεύουν ‘τον θεό… τη Σελήνη και την Αφροδίτη’», καταλήγει σ’ αυτό το σημείο το κείμενο του βιβλίου, αναφερόμενο σ’ αυτό που είχε γράψει ο Γεώργιος Μοναχός και το οποίο συμπεριέλαβα στην αρχή του άρθρου.

Οι αναφερόμενοι στο κείμενο από το βιβλίο «Σεληνο-μονοθεϊσμός»:

*Ο Al-Mas‘udi (896 – 956 μ.α.χ.χ.), ήταν ένας Άραβας ιστορικός και γεωγράφος, που ισχυριζόταν ότι είχε γεννηθεί στη Βαγδάτη αλλά ότι ήταν απόγονος ενός συντρόφου του Μωάμεθ.

*Ο Ιbn Isḥaq, ο «γιος του Ισαάκ, (πέθανε το 767 ή το 761) υπήρξε Άραβας Μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος περισυνέλεξε ιστορίες και θρύλους σχετικά με το βίο του Μωάμεθ.

* Ο Αl-Ṭabarī (839 – 923 μ.α.χ.χ.) υπήρξε ένας σημαντικός Πέρσης λόγιος, ιστορικός και εξηγητής του Κορανίου, ο οποίος έγραψε στα αραβικά.

* Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (περ. 676 – 4 Δεκεμβρίου 749) ήταν Σύριος μοναχός και ιερέας. Ήταν εικονολάτρης.

Πολέμησε με σφοδρότητα τους εικονομάχους αυτοκράτορες Λέοντα Γ’ τον Ίσαυρο και Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο.

*Ο John Victor Tolan είναι ιστορικός θρησκειών και ασχολείται με τα ζητήματα των σχέσεων Ισλάμ – Δύσης κατά το Μεσαίωνα.








ΠΗΓΗ