Θέατρο του παραλόγου

Το θέατρο του παραλόγου παίζεται γύρω από την τραγική ιστορία των ξεσπιτωμένων προσφύγων, λόγω του εμφυλίου πολέμου στη Συρία και της αναρχίας που προκάλεσε η αμερικανική εισβολή και κατοχή στο Ιράκ. Αλλά και πιο πέρα, στο Αφγανιστάν.
Τώρα οι ΗΠΑ διακηρύττουν από τη μια ότι πρωτοστατούν στη «συμμαχία των προθύμων», που προσπαθεί με αεροπορικούς βομβαρδισμούς να ανατρέψει τα τετελεσμένα γεγονότα της κατοχής συριακών και ιρακινών εδαφών από τους τζιχαντιστές του
Ισλαμικού Χαλιφάτου.
Η παρούσα φάση της αμερικανορωσικής διαμάχης οφείλεται στα αμερικανικά γεωστρατηγικά συμφέροντα, τα οποία κρίνεται πως απειλεί η σημερινή ρωσική πολιτική
Από την άλλη, όμως, εκπρόσωπος της αμερικανικής κυβέρνησης προειδοποίησε τη Ρωσία ότι «διακινδυνεύει να βρεθεί απομονωμένη εφόσον συνεχίσει να στηρίζει το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία».
Η στήριξη του καθεστώτος της Δαμασκού είναι μια παλιά ιστορία για τη Ρωσία, με ρίζες στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης.
Η παρούσα φάση της αμερικανορωσικής διαμάχης οφείλεται στα αμερικανικά γεωστρατηγικά συμφέροντα, τα οποία κρίνεται πως απειλεί η σημερινή ρωσική πολιτική στην ευαίσθητη περιοχή των δρόμων των αγωγών πετρελαίου.
Ανησυχία για τα επακόλουθα της κρίσης εκφράζουν και άλλοι Δυτικοί ηγέτες. Με περισσότερο αόριστο τρόπο όμως, ώστε να μη θίγεται η πέραν του Ατλαντικού σύμμαχος. Έτσι ουδείς εκφράζει συνεκτική άποψη για το τι ακριβώς πρέπει να γίνει στη ζώνη της κρίσης.
Η ρωσική άποψη για τη δημιουργία ενιαίου μετώπου εναντίον του Ισλαμικού Χαλιφάτου δεν διαμορφώνεται, παρόλο που ουδείς διαφωνεί ότι αυτό αποτελεί ζωτική ανάγκη.
Η διαφορά έγκειται στην άποψη της Δύσης, που εξακολουθεί μάλλον να βλέπει το Ισλαμικό Χαλιφάτο μέσα από το πρίσμα των συνηθισμένων αντιλήψεων του αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Η Ρωσία δείχνει να πιστεύει σε ενέργειες οι οποίες συνήθως εφαρμόζονται σε διακρατικούς πολέμους.
Η Μόσχα έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι η συμμαχία για μια μαζική επίθεση είναι καλή μόνον όταν οι διάφορες δυνάμεις παραμερίζουν προσωρινά τις διαφωνίες τους και συνασπίζονται ειλικρινά εναντίον του κοινού εχθρού.

Αλλά εκεί που θα πρέπει κατ' αρχήν να υπάρξει συμφωνία είναι στο πώς βλέπουν το μέλλον του καθεστώτος στη Δαμασκό, και στη μετά-Άσαντ εποχή. Και τελικά τι θα απομείνει από την παλιά Συρία.
Εδώ όμως δεν έχει αποφασισθεί ποια μορφή θα έχει το μελλοντικό Ιράκ, όπου πετρελαιοφόρα εδάφη του τα διαχειρίζονται τόσο οι Κούρδοι με καθεστώς ημιαυτονομίας όσο και το Χαλιφάτο.
Να θυμίσουμε ότι η εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους το 2003 στο Ιράκ είχε ως πρόφαση την «εξάλειψη των όπλων μαζικής καταστροφής» που διέθετε -σύμφωνα με την Ουάσινγκτον- ο Σαντάμ Χουσεΐν. Κάτι που ουδέποτε αποδείχθηκε, καθώς δεν βρέθηκε κάποιο στοιχείο που να υποστήριζε τις κατηγορίες του Λευκού Οίκου κατά της Βαγδάτης, και γρήγορα το ζήτημα αυτό ξεχάστηκε...
Η Συρία αποτελεί διαφορετική περίπτωση, καθώς τόσο στις κυβερνητικές θέσεις όσο και στην αντιπολίτευση ο βαθμός της αδιαλλαξίας βρίσκεται κοντά στο απόλυτο. Η υποστήριξη που παρέχεται στους αντικαθεστωτικούς αντάρτες είναι θολή, ως προς το από πού ακριβώς προέρχεται, όπως και η άντληση χρηματοδότησης σε ισλαμικές ομάδες σαν την Αλ Νούσρα και την Αλ Κάιντα. Όσο για το Ισλαμικό Χαλιφάτο, εκτός από το λαθρεμπόριο πετρελαίου, από τις πετρελαιοπηγές που έχει καταλάβει, προσοδοφόρο είναι και το λαθρεμπόριο ηρωίνης που πλασάρει από το Αφγανιστάν.
Η αδιάκοπη ροή των προσφύγων προς την Ευρώπη και η πλήρης ανικανότητα να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα προκαλούν αγανάκτηση στην κοινή γνώμη της Γηραιάς Ηπείρου. Όπου, πλέον, είναι κοινό το αίτημα να σταματήσει με οποιοδήποτε τίμημα αυτό που συμβαίνει έξω από τα όρια της Ευρώπης, αλλά με έντονο αντίκτυπο στο εσωτερικό της. Η δε αμερικανική θέση υπαγορεύεται από ένα σύνολο γεωπολιτικών επιδιώξεων, που ωστόσο άρχισαν τον τελευταίο καιρό να γνωρίζουν έντονη κριτική και στο εσωτερικό της χώρας.

«Έρχονται οι Ρώσοι, έρχονται οι Ρώσοι» είναι μια κραυγή που θυμίζει έντονα κινηματογραφική ταινία της ψυχροπολεμικής δεκαετίας του '60. Κι όμως, επικρατεί στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων υποψηφίων για το προεδρικό χρίσμα.
Ωστόσο «πρόκειται για μια ανόητη ιστορία», όπως υποστηρίζει ο Eric Margolis στην ιστοσελίδα Information Clearing House: «Στην πραγματικότητα οι Ρώσοι έχουν στείλει έξι τεθωρακισμένα, τέσσερα μαχητικά αεροσκάφη και μερικούς στρατιωτικούς και τεχνικούς συμβούλους στη Συρία, και αυτό χαρακτηρίζεται "στρατιωτική επέμβαση" στον συριακό εμφύλιο από τους Ρεπουμπλικάνους υποψήφιους».
Ουδείς διαμαρτύρεται για τις περίπου 800 αμερικανικές βάσεις, ενώ στο στόχαστρο βρίσκεται η ρωσική ναυτική βάση στην Ταρσό. Σε μια στιγμή που οι ΗΠΑ ελέγχουν σχεδόν το σύνολο της Μέσης Ανατολής.
Η Ουάσιγκτον προκάλεσε τον εμφύλιο πόλεμο πριν πέντε χρόνια στη Συρία, με την ενίσχυση του Ισραήλ, της Γαλλίας της Βρετανίας και της Σαουδικής Αραβίας, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας μισθοφόρους που αρχικά διείσδυσαν από Λίβανο και Ιορδανία για να ενωθούν με τους γηγενείς αντικαθεστωτικούς αντάρτες.
Κύριος στόχος, το πολυπολιτισμικό καθεστώς Άσαντ, κυρίως επειδή είναι σύμμαχος του Ιράν.
Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Ρωσίας είναι το ένα δέκατο του αμερικανικού. Αν προστεθούν οι αμυντικοί προϋπολογισμοί των άλλων πλούσιων συμμαχικών χωρών, τότε έχουμε το 70% του συνόλου των αμυντικών προϋπολογισμών του κόσμου.
Στις ΗΠΑ ουδείς αναρωτιέται με ποιο δικαίωμα μπορούν να υπάρχουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε μέρη όπως το Τζιμπουτί, η Οκινάουα, το Ντιέγκο Γκαρσία, η Ουγκάντα, η Σομαλία, το Κατάρ, το Αφγανιστάν, η Νότια Κορέα, η Βουλγαρία, η Ιαπωνία, η Ιταλία, η Ρουμανία, το Πακιστάν, το Ιράκ η Ισπανία και η Ελλάδα, ενώ δεν έχει δικαίωμα να έχει η Ρωσία στη Συρία όσο και σε λιγότερες από δέκα άλλες χώρες, κυρίως κοντά στα σύνορά της.
Όπως ουδέποτε υπήρξε εξήγηση γιατί ήταν «κακό πράγμα» η σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν και «καλή» η αμερικανική, δέκα χρόνια αργότερα.
Σε άρθρο του, που είχε δημοσιευθεί τον Φεβρουάριο του 2012, ο Βλαντίμιρ Πούτιν υποστήριζε πως «η Ρωσία είναι μέρος της παγκόσμιας κοινότητας και δεν θέλει ούτε μπορεί να απομονωθεί. (...) Παραμένοντας ισχυρή, απαιτεί να τη μεταχειρίζονται με σεβασμό για την προώθηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. (...) Ο μόνος τρόπος να εξασφαλισθεί η παγκόσμια ασφάλεια είναι μαζί με τη Ρωσία. Και όχι με την προσπάθεια αποδυνάμωσής της γεωπολιτικά και υπονομεύοντας τις αμυντικές προοπτικές της».
Ακόμη και ο συντηρητικός δημοσιογράφος συγγραφέας, που κάποτε είχε διεκδικήσει το προεδρικό χρίσμα για τους ρεπουμπλικάνους, Patrick J. Buchanan σε άρθρο του υποστηρίζει: «... αυτά που κάνει ο Βλαντίμιρ Πούτιν για τη Συρία έχουν περισσότερο νόημα από όσα κάνουν ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζον Κέρι».
«Ο Πούτιν» συνεχίζει «φοβάται μήπως μετά την πτώση του Άσαντ χαθεί το ρωσικό πάτημα στη Συρία και τη Μεσόγειο, ότι το Ισλαμικό Χαλιφάτο και η Αλ Κάιντα θα ελέγχουν τη Δαμασκό και οι Ισλαμιστές τρομοκράτες θα έχουν επιτύχει μεγάλη νίκη. Έχει άδικο;».
Η εξέλιξη μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ θα είναι τραγική: Με την επικράτηση των φανατικών τζιχαντιστών θα ακολουθήσει σφαγή Αλαουιτών, Σιιτών και Σύρων Χριστιανών, με επακόλουθο κι άλλα εκατομμύρια πρόσφυγες προς την Τουρκία, την Ιορδανία και τον Λίβανο, με την προοπτική να φτάσουν στην Ευρώπη.
Αυτό υποστηρίζει ότι προσπαθεί να αποτρέψει ο Πούτιν. Ποιο είναι το αμερικανικό σχέδιο;




ΠΗΓΗ