ΠΗΓΑΝ οι ΝΑΖΙ στο ΦΕΓΓΑΡΙ;

Τα μυστήρια πίσω από την τεχνολογία των Ναζι είναι πολλά. Πολλά έχουν κρατηθεί ως άκρως απόρρητα, ενώ πολλά έχουν διαρρεύσει με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Το σίγουρο είναι πως είχαν προχωρήσει πολύ μπροστά από την εποχή τους κάτι που εύκολα να αποδειχθεί, από την τεχνολογία που παρέλαβαν οι ΗΠΑ, μετά
το τέλος του 2ΠΠ.
Τον Δεκεμβρίο του 1919 ο Karl Haushofer, επικεφαλής της Εταιρείας Thule, συγκάλεσε μία συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, κυρίως αποκρυφιστών. Ο χώρος συνάντησης βρισκόταν σε ένα δάσος, στους πρόποδες των Άλπεων, κοντά στο Berchtesgaden. Ανάμεσα στα μέλη ήταν και δύο γυναίκες: η "Sigrun" και η Maria Orzich. Κάποιοι λένε ότι τα δύο αυτά πρόσωπα ταυτίζονται. Η τελευταία είχε την ικανότητα του channeling, δηλαδή μπορούσε να επικοινωνεί με άλλες οντότητες, κυρίως μέσω αυτόματης γραφής ("εκείνοι" υπαγόρευαν και η Μαρία έγραφε χωρίς συναίσθηση)


Κατά την αποκωδικοποίηση διαπιστώθηκε πως στα γραπτά υπήρχε Κώδικας των Ναϊτών και σουμεριακή γραφή. Τα κείμενα ήταν οδηγίες κατασκευής μιας μηχανής αντιβαρύτητας. Ο Haushofer έβαλε τον Victor Schauberger, να δουν αν και κατά πόσο ήταν εφικτή αυτή η κατασκευή, τα στοιχεία της οποίας "δόθηκαν" από όντα ενός πλανήτη στον αστερισμού του Ταύρου. Η κατασκευή αυτή, εαν και εφόσον φτιαχνόταν, θα είχε την δυνατότητα, όχι μόνο να πετάει αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας, αλλά να κάνει διαπλανητικά ταξίδια. Μέσα στις οδηγίες υπήρχαν και σχέδια μίας χρονομηχανής.
Το 1922, η Εταιρία Thule και η Οργάνωση Vril παράγουν το πρώτο ιπτάμενο όχημα διαμέτρου 8 μέτρων που μπορούσε να πετάξει κόντρα στην βαρύτητα, ενώ λέγεται πως μπορούσε και να διαστρεβλώνει τον χρόνο: το JFM (Jenseitsflugmaschine) ή " World Machine Flight".
Φυσικά, το JMF κρατήθηκε μυστικό ως το 1933, οπότε και ξεκίνησαν νέες πειραματικές εργασίες σε νέες κατασκευές με σκοπό να ξεπεράσουν την επιτυχία του και να φτάσουν σε ανώτερα επίπεδα ιπτάμενων μηχανών. Έτσι έφτιαξαν το 1935 το H-GERAT (Hauneburg Device) που μετονομάστηκε σε Haunebu. Το 1939 ο ιπτάμενος δίσκος Haunebu ήταν έτοιμος. Ορισμένα μοντέλα μπορούσαν να φτάνουν ταχύτητες έως και 12.000χλμ/ώρα


Στο τέλος του 1942, ο ιπτάμενος δίσκος "Vrill 1", διαμέτρου 11,5 μέτρων, είχε μηχανή τύπου scumann, οδήγηση μαγνητικού παλμού. Φορτώθηκε με οπλισμό και επανδρώθηκε με ένα άτομο πλήρωμα.
Φυσικά, δεν ήταν όλες οι κατασκευές πετυχημένες. Πολλές καταστράφηκαν ή κατέρρευσαν κατά την διάρκεια των δοκιμών. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε, το 1944, την Εταιρία Thule να φτιάξει τη σειρά Haunebu I-III. Κάποια από αυτά μπορούσαν να μεταφέρουν ως και 200 ​​στρατιώτες. Παράλληλα ετοιμαζόταν και το περίπου 140 μέτρων κυλινδιρικό σκάφος Andromeda-GERAT (Device Andromeda). Η επιτυχία κορυφώθηκε με το Vril-7 που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε για να κάνει διαπλανητικά ταξίδια.


Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ratthofer, η πρώτη δοκιμή έγινε τον χειμώνα του ίδιου έτους, αλλά οδήγησε στην καταστροφή του σκάφους. Το παράδοξο, όπως είπε, ήταν έμοιαζε λες και ταξίδευε για 100 χρόνια...
Όταν η Γερμανία έχασε τον πόλεμο. Πολλά στοιχεία από τις κατασκευές αλλά και φωτογραφίες πέρασαν σε αμερικανικά και βρετανικά χέρια. Μέσω της επιχείρησης "paperclip" και εντολή του προέδρου Τρούμαν, Γερμανοί επιστήμονες μεταφέρθηκαν στις ΗΠΑ για να συνεχίσουν από εκει που έμειναν. Μεταξύ αυτών ο Victor Schauberger και ο Werner von Braus.
Άνθρωποι όπως ο Rudolf Schriever και ο Georg Klein έφεραν στο φως εργασίες πάνω στα UFO των Ναζί καθώς και τους ποικίλους βαθμούς επιτυχίας τους. Επίσης, ο μηχανικός της αμερικανικής αεροναυτικής, Roy Fedden όταν είχε σταλεί στην Γερμανία μετά τον πόλεμο για να μελετήσει τα ευρήματα, ισχυρίζεται ότι είχε δει πολλά. Αυτά που είδε τον έπεισαν, λοιπόν, ότι οι Ναζί ήταν μόλις μερικούς μήνες μακριά από το να έχουν επιτυχία με τα απώτερα τεχνολογικά σχέδιά τους.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, επειδή τελείωσε και ο πόλεμος. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι Ναζί ήθελαν να δοκιμάσουν αυτές τις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας που ανέπτυξαν, κάνοντας ένα ταξίδι στην Σελήνη -αλλά δεν πρόλαβαν. Κάποιες άλλες ενδείξεις, λένε πως ήδη πρόλαβαν και πήγαν στο φεγγάρι ήδη από το 1942, χρησιμοποιώντας ως βάση την New Swabia μία περιοχή στην Ανταρκτική, την οποία είχαν διεκδικήσει μία δεκαετία νωρίτερα για επιστημονικούς σκοπούς. Απώτερος σκοπός ήταν να αποικίσουν τον δορυφόρο της Γης.
Το 1965, κάτι έπεσε και συνετρίβη σε ένα δάσος λίγο έξω από το Kecksburg, στην Pennsyvania. Αρχικά οι επίσημες πηγές είπαν ότι πρόκειται για ένα μικρό μετεωρίτη, αλλά στη συνέχεια είπαν ότι πρόκειται για συντρίμια ενός ρώσικου δορυφόρου.
Ωστόσο, αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν πως το αντικείμενο είχε σχήμα βελανιδιού, όμως, σε μέγεθος ενός Volkswagon. Οι περιγραφές ταιριάζουν με το "Die Glocke", ένα top secret μυστικό UFO των Ναζί που ταυτόχρονα φαίνεται να λειτουργούσε και ως χρονομηχανή.
Ακόμα κι αυτό που που έπεσε στην Πενσυλβάνια ήταν κάποιου τύπου ιπτάμενου δίσκου των Ναζί, δεν αποδεικνύει ότι έπεσε από το φεγγάρι. Ίσως, όμως, είναι μία σοβαρή ένδειξη, ότι τα γερμανικά UFO πετάνε ακόμα, ίσως, έχοντας ως βάση στην Ανταρκτική. Εκτός, αν έκανε το χωροχρονικό του ταξίδι και επέστρεψε σε λάθος συντεταγμένες οπότε και συνετρίβη.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ο Χίτλερ και βασικά στελέχη της Εταιρίας Θούλη και της Οργάνωσης Βριλ, με το τέλος 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, δραπέτευσαν στην Ανταρκτική και σχεδιάζουν από εκεί το επόμενο βήμα τους. Άλλοι θεωρούν ότι πρόφτασαν και πήγαν στο Φεγγάρι και πως είναι αυτοί που απέτρεψαν τους αμερικανούς από το να ξαναπάνε εκεί...



ΠΗΓΗ