“FΟR GREECE – ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!”

 

Στις 20 Απριλίου 1946

ένας λιπόσαρκος, υποσιτισμένος Έλληνας, έδωσε ένα λαμπρό παράδειγμα τιμής και περηφάνειας. Ο Στέλιος Κυριακίδης, από την Κύπρο, είχε φτάσει μετ’ εμποδίων στη Βοστώνη για να λάβει μέρος στον Μαραθώνιο με μοναδικό στόχο να βοηθήσει 7 εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες. Τερμάτισε πρώτος μετά από έναν συγκλονιστικό αγώνα.

Κέρδισε τα φαβορί, αλλά περιφρόνησε την δόξα και τα χρήματα. Οι Αμερικάνοι, που τον ονόμασαν «νέο Φειδιππίδη», έσπευσαν να του προτείνουν όλα όσα θα ονειρευόταν κάθε αθλητής που κόπιασε για τη νίκη. Χρήματα για να γίνει επαγγελματίας αθλητής και προτάσεις από το Χόλιγουντ για να γίνει ηθοποιός. Ωστόσο, η μόνη του έγνοια ήταν η παροχή οικονομικής βοήθειας στη χώρα του. «Για μένα τίποτα. Μόνο για την Ελλάδα σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου!» ήταν τα λόγια του…

Για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, ο ίδιος δήλωσε πως το γαμήλιο δώρο του ήταν ένα ψωμί (κι αυτό μισό). Το 1946, ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης. Τα γεγονότα ότι λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος, ότι είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί σε Μαραθώνιο και η έλλειψη προπόνησης, προκαλούσαν την σύζυγό του: «Είσαι τρελός; Έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι θα πεθάνεις!».

Έτσι ξεκίνησε τις προπονήσεις ακόμη και μέσα στο χιόνι, ενώ κάποια στιγμή λιποθύμησε από την εξάντληση. Στην Αμερική, οι γιατροί πίστευαν πως θα πέθαινε από εξάντληση κατά την διαδρομή, καθώς ήταν εξαιρετικά αδύναμος και καχεκτικός.

«Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες» είπε ο Στέλιος. Ο μάγειρας του ξενοδοχείου όπου διέμενε ήταν Έλληνας ομογενής και τον βοήθησε να πάρει πέντε κιλά μέσα σε λίγες ημέρες. Την ημέρα του αγώνα, όμως, οι γιατροί είχαν και πάλι τις ενστάσεις τους, σχετικά με την υγεία του Κυριακίδη. Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση, σύμφωνα με την οποία ήταν ενήμερος για τους κινδύνους, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη.

Στις 20 Απριλίου 1946, δόθηκε η εκκίνηση του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Πριν τον αγώνα κάποιος έδωσε στον Κυριακίδη ένα διπλωμένο χαρτάκι να το διαβάσει λίγο πριν από την έναρξη. Από την μια πλευρά έγραφε «Ή ταν ή επί τας» και από την άλλη «Νενικήκαμεν».

Είχε ζητήσει από την επιτροπή να αγωνιστεί με τον αριθμό 7 (τυχερός αριθμός στην Αρχαία Ελλάδα) και έτσι του δόθηκε το 77 (δυο φορές τυχερός). Τόσο ομογενείς όσο και Αμερικανοί τον ενθάρρυναν. Τότε συνέβη κάτι, που ο Κυριακίδης θυμόταν με συγκίνηση: «…ένας ηλικιωμένος Έλληνας να μου λέει: Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!». Τότε ο Στέλιος έβαλε φτερά στα πόδια κατακτώντας την νίκη και φωνάζοντας στον τερματισμό: «FΟR GREECE! – ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!»

Ο Τζόνυ Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα, απάντησε: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα». Την επομένη του αγώνα στην εφημερίδα της Βοστώνης (Boston Sunday Post), στο άρθρο «Η νίκη ανήκει σε δύο έθνη», ο δημοσιογράφος είχε γράψει:

«Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».

Ο Στέλιος, μετά τον αγώνα έμεινε για περίπου ένα μήνα στην Αμερική, αποσκοπώντας στην συγκέντρωση βοήθειας για την Ελλάδα, καθώς η νίκη του είχε προκαλέσει την συμπάθεια σε Αμερικανούς και κυρίως σε Έλληνες ομογενείς. Τελικά το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια, ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε δύο πλοία με είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα). Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη».

Τον Μάιο του 1947, ως απόρροια της δημοσιότητας που είχε δοθεί στην κατάσταση της Ελλάδας, λόγω του Μαραθωνίου της Βοστώνης, τέθηκε σε εφαρμογή εσπευσμένη οικονομική βοήθεια από την Αμερική (400.000 δολάρια), πριν το Σχέδιο Μάρσαλ. Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες τον υποδέχθηκαν με τιμές ήρωα. Έπειτα, πραγματοποιήθηκε επίσημη τελετή στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, όπου ο δακρυσμένος Κυριακίδης δήλωνε: «Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην!». Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμήν του.

Ο Στέλιος Κυριακίδης πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 στην Αθήνα και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας, όπου είχε το εξοχικό του. Δείτε το χαρακτηριστικό βίντεο από εκείνη την ημέρα στη Βοστώνη…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ