ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΚΟΡΩ[ΠΑΡΑ]ΝΟΪΚΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ!

 

 

Με βάση την μονογραφία του Freddy Vinet μελέτησα συγκριτικά την ισπανική γρίπη και τον κορωνοϊό.

Εντόπισα κρίσιμες ομοιότητες και διαφορές, οι οποίες καθιστούν εύλογη την υπόνοια ότι οι νεοταξίτες διαχειριστές της παρούσας υγειονομικής κρίσης, προκειμένου να επιβάλουν τον πολυπόθητο μετασχηματισμό της κοινωνίας μας, μιμήθηκαν, όπου τους εξυπηρετούσε, την διαχείριση της πανδημίας του 1918!

Ιδού μερικά χαρακτηριστικά ευρήματα: 

 

– Η “ισπανική γρίπη” ξέσπασε σε τρία κύματα: Η πιο επικίνδυνη φάση της τοποθετείται στα τέλη του 1918, δηλαδή από Οκτώβριο έως Δεκέμβριο του 1918, οπότε έλαβαν χώρα οι περισσότεροι θάνατοι. Ωστόσο, αυξημένος αριθμός θανάτων σημειώθηκε και στο τρίτο κύμα, δηλ. την άνοιξη του 1919. Αντιθέτως, το πρώτο κύμα, το οποίο ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1918 και διήρκεσε μέχρι τον Ιούλιο ήταν πολύ πιο ήπιο: η μεταδοτικότητα ήταν μεν πολύ υψηλή, όχι όμως και ο αριθμός των νεκρών...

– Ενώ μεταξύ Απριλίου και Ιουλίου του 1918 η “ισπανική γρίπη” έπληξε ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού προκαλώντας την ανησυχία των ιατρών, ο Vinet τονίζει ότι «δεν έφερε τον γενικό πανικό, καθώς η θνησιμότητα παρέμεινε πολύ χαμηλή». Ο συγγραφέας διευκρινίζει ότι «η πρώτη φάση της επιδημίας εκδηλώθηκε με έναν σημαντικό αριθμό θανάτων, αλλά χάθηκε μέσα σε έναν ιδιαίτερα υψηλό αριθμό κρουσμάτων»

 

– Σε αντίθεση με τον αξιοπερίεργο συντονισμό σχεδόν όλων των κρατών για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, αλλιώς είχε το πράγμα επί ισπανικής γρίπης: «Από την πλευρά των κρατικών αρχών, συναντάμε όλο το φάσμα των δυνατών αντιδράσεων: από την παντελή έλλειψη δράσης μέχρι την ισχυρότατη θέληση για έλεγχο».

 

– Η με βάση τα σημερινά δεδομένα συγκλονιστική εξήγηση που δίδει ο συγγραφέας για την ασυντόνιστη και άνιση εφαρμογή των επίμαχων μέτρων αφορά το γεγονός ότι οι υγειονομικές αρχές γνώριζαν ότι ήσαν αλυσιτελείς για την αντιμετώπιση της επιδημίας:

«Όπως το παραδέχεται εκ των υστέρων ο επικεφαλής του υγειονομικού γραφείου της Πολιτείας της Μινεσότα, το θέμα είναι κυρίως να φανεί ότι γίνεται κάποια προσπάθεια».

 

– Η πιο ολοκληρωμένη μορφή συνοριακού ελέγχου είναι η καραντίνα, η οποία από τις αρχές του 19ου αιώνα έχει καθιερωθεί από τους διεθνείς κανόνες κατά τρόπο συστηματικό, μαζί με το κλείσιμο των συνόρων, ως τρόπος ελέγχου των επιδημιών. Αντιθέτως επί κορωνοϊού υιοθετήθηκε το δόγμα: "μπάτε σκύλοι, αλέστε". Γιατί άραγε;

 

– Ο Vinet παραθέτει μία πληροφορία, η οποία θα μπορούσε να συσχετισθεί με ένα από τα πολλά απαράδεκτα και αντισυνταγματικά μέτρα που έχει επιλέξει η ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόζει σταθερά μέχρι σήμερα. Ειδικότερα, ο συγγραφέας μνημονεύει ένα διάταγμα της κυβέρνησης της τελούσας υπό γαλλική κατοχή Μαδαγασκάρης, όπου διευκρινίζεται ότι:

«τα άτομα που επιθυμούν να πάρουν το τρένο από τις μολυσμένες ζώνες που έχουν δηλωθεί για να κινηθούν έξω από αυτές, θα πρέπει να είναι εφοδιασμένα με μία προσωπική άδεια, γραμμένη σε μια κόλλα χαρτί και υπογεγραμμένη από τις Αρχές, η οποία βεβαιώνει ότι η μετακίνηση είναι αναγκαία»!

 

– Μία εντυπωσιακή για την σημερινή εποχή πληροφορία που μας παρέχει ο Vinet είναι η εξής:

«Ο αμερικανικός στρατός υπολόγισε ότι η μετάδοση μειώνεται πέρα από τον κύκλο του 1,5 μέτρου γύρω από τον ασθενή» (ό.π., σελ. 201). Τώρα, λοιπόν, γνωρίζουμε ότι εν έτει 2020-2021 για την περίφημη “κοινωνική απόσταση” ανάμεσα στους ανθρώπους αξιοποιήθηκε ένας υπολογισμός του αμερικανικού στρατού που έγινε γνωστός πριν από έναν περίπου αιώνα!

 

– Σε ό,τι αφορά την χρήση μάσκας, ο Vinet μας πληροφορεί ότι «συστήνεται και εφαρμόζεται ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά πολύ λιγότερο στην Ευρώπη. Οι ίδιοι οι γιατροί είναι επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτή την πρακτική.

 

– Σε αντίθεση με το σημερινό πρωτοφανές φαινόμενο στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, δηλ. να κυκλοφορούν οι άνθρωποι σχεδόν ολόκληρου του πλανήτη ως ανθρωποειδή, φορώντας μάσκες ακόμη κι όταν φωτογραφίζονται δημοσίως, επί “ισπανικής γρίπης” δεν είχε αλλοιωθεί η εικόνα του ανθρώπου σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρά τα περίπου 21 εκατομμύρια νεκρών, η χρήση της μάσκας δεν κατέστη καθολικώς υποχρεωτική σε εσωτερικούς και εξωτερικούς δημόσιους χώρους. Με αυτό το δεδομένο, οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, στις οποίες απεικονίζονται μασκοφορεμένοι πολίτες, ακόμη και θεατές ποδοσφαιρικών αγώνων, είναι αμφιβόλου αποδεικτικής ισχύος, και πάντως ουδέν μαρτυρούν περί της υποχρεωτικής μασκοφορίας ακόμη και σε εξωτερικούς χώρους. Άλλωστε, σύμφωνα με το φωτογραφικό υλικό που υπάρχει στο λεύκωμα “Katastrophen und Krisen” γερμ. μτφ.: Edda Janus, εκδ. Hans Kaiser, Klagefurt, 1980, σελ. 134 επ.), μάσκα φορούν μόνο οι νοσοκόμες και οι οδοκαθαριστές, ενώ όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα απεικονίζονται άνευ μάσκας!

 

– Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι προσπάθειες των παραγωγών φαρμάκων να επωφεληθούν της επιδημίας του 1918. Σύμφωνα με την καταγραφή του Vinet (ό.π., σελ. 212), τέτοια περίπτωση απετέλεσε η εταιρεία των εργοστασίων του Ροδανού με έδρα την Λυόν (το 1928 θα ονομασθεί Rhône-Poulenc), «η οποία έχει το πραγματικό μονοπώλιο στην ασπιρίνη, στην αντιπυρίνη και στο παράγωγό τους, το πυραμιντόν, για τα οποία την κατηγορούν πως τα κρατά για εξαγωγή με τη μορφή “ιδιοσκευασμάτων”, σε υψηλότερη τιμή, αντί να τα δώσει σε μορφή αλάτων στον γαλλικό λαό».

 

– Σε ό,τι αφορά τα εμβόλια: «Ένα ελβετικό ινστιτούτο ισχυρίζεται πως έχει παρασκευάσει εμβόλιο και γνωστοποιεί τα αποτελέσματά του στην πρεσβεία της Γαλλίας. Οι δοκιμές που πραγματοποιούνται στο υγειονομικό προσωπικό της Ελβετίας και, στη συνέχεια, σε στρατιώτες στη Γαλλία φαίνονται να έχουν αποτελέσματα στα μάτια εκείνων που τις ξεκίνησαν. Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 1918, οι εφημερίδες ανακοινώνουν την έλευση ενός εμβολίου από την Αγγλία, που παρασκευάστηκε με βάση την καλλιέργεια πνευμονιόκοκκων και στρεπτόκοκκων. Το Ινστιτούτο Ροκφέλερ παρουσιάζει κι εκείνο ένα εμβόλιο κατά του πνευμονιόκοκκου, αλλά οι γιατροί έχουν αμφιβολίες ως προς τη δράση του. Η πραγματική αποτελεσματικότητα αυτών των εμβολίων είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, αφού δεν στοχεύουν στον άγνωστο τότε ιό: το πρώτο εμβόλιο με τον αδρανοποιημένο ιό influenza θα αναπτυχθεί από τον Τόμας Φράνσις Τζούνιορ [για πρώτη φορά] το 1944».

 

– «Από το 1918 και έπειτα, έχει επιτευχθεί μεγάλη πρόοδος στην κατανόηση και στη διαχείριση των επιδημιών. Παρά τις πρόσφατες ατυχείς προβλέψεις (γρίπη του 2009, ιός του Έμπολα το 2014-2015), το σύστημα παγκόσμιου επιδημιολογικού συναγερμού που συντονίζει ο ΠΟΥ καλώς υπάρχει και αποδεικνύεται σχετικά αποτελεσματικό για την εποχική γρίπη. Το θέμα του εμβολιασμού είναι λεπτό. Στατιστικά, αυτός προσφέρει μία βέβαιη κάλυψη κατά των λοιμωδών νόσων και επιτρέπει τη σχεδόν οριστική εξαφάνιση ορισμένων ενδημικών ασθενειών, όπως η ευλογιά και η πολιομυελίτιδα. Εντούτοις, εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια εμφανίζονται επιφυλάξεις, σύμφωνα με τις οποίες το εμβόλιο μπορεί να προκαλέσει σοβαρές παρενέργειες, με τα ανοσοενισχυτικά που περιέχει. Η αξιοθρήνητη διαχείριση των εκστρατειών εμβολιασμού κατά της γρίπης, που αποφασίστηκαν βιαστικά το 2009 μετά την πανδημία Η1Ν1, με φόντο τη διαπλοκή μεταξύ υγειονομικών αρχών και φαρμακευτικών εταιριών, δεν βοήθησε να αλλάξει η εντύπωση αυτή» (ό.π., σελ. 294).

 

– Η κατακλείδα του συγκεκριμένου χωρίου είναι αποκαλυπτική για το αντίστοιχο μελανό σημείο της σημερινής εμβολιαστικής εκστρατείας, η οποία πάσχει από τις ίδιες παθογένειες:

Βιασύνη και διαπλοκή μεταξύ υγειονομικών αρχών σε παγκόσμιο επίπεδο είναι δεδομένες και στην εποχή του κορωνοϊού, αλλά αυτήν την φορά, σε αντίθεση με την απόπειρα του 2009, ο σπόρος του τρόμου φαίνεται ότι έπιασε άριστα.

 

– Πολύ σημαντική και η ακόλουθη επισήμανση του Vinet: Στη δεκαετία του 1990 εμφανίζονται στο προσκήνιο τα σπέρματα της επιστροφής της γρίπης του 1918: γενετική αναγέννηση με τη σταδιακή ανασύνθεση του ιού και επανάκαμψη στα μέσα ενημέρωσης, καθώς μπήκε στην ατζέντα των καταστροφικών κινδύνων. Το AIDS ευαισθητοποίησε εκ νέου τον πλούσιο κόσμο του πλανήτη για τον μολυσματικό κίνδυνο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), επιδιώκοντας να αποκτήσει την πρωτοβουλία στον τομέα της πρόληψης, αναβαθμίζει το ρόλο του, στρέφοντας την προσοχή του στην προοπτική εμφάνισης πανδημιών γρίπης. Το επεισόδιο της επίθεσης με άνθρακα, τον Οκτώβριο του 2001, το SARS το 2003 και η γρίπη των πτηνών Η5Ν1 το 2006 είναι η ευκαιρία για να ευαισθητοποιηθούν όσοι διαθέτουν κεφάλαια και να στραφούν προς την ανάγκη προετοιμασίας για το χειρότερο, δηλαδή για μία πολύ θανατηφόρα επιδημία σε παγκόσμια κλίμακα. Η εργαλειοποίηση της γρίπης από τον ΠΟΥ κορυφώνεται με την πανδημία της γρίπης του 2009, που δεν θα φέρει τον αναμενόμενο καταστροφικό απολογισμό σε ανθρώπινες ζωές. Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος της γρίπης του 1918-1919 μπορεί επίσης να εξηγηθεί και από την προσοχή που δίνεται πρόσφατα στις αναδυόμενες λοιμώδεις ασθένειες».

 

– Άραγε, πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό το όψιμο ενδιαφέρον για την εμφάνιση λοιμωδών ασθενειών και, πολύ περισσότερο, πώς μπορεί να εξηγηθεί η προσομοίωση πανδημίας (“event 201”) που διοργανώθηκε τον Οκτώβριο του 2019 από τους φορείς John Hopkins, World Economy Forum και το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates; 

 

– Είναι, λοιπόν, τόσο πολλές οι συμπτώσεις που παύουν πλέον να αποτελούν συμπτώσεις. Αντιθέτως, οι επιμέρους πληροφορίες που αντλούνται από την μονογραφία του Vinet σε συνδυασμό με όλα τα στοιχεία των τελευταίων ετών, τα οποία αφορούν την προετοιμασία των ισχυρών για την έλευση μιας λοιμώδους επιδημικής νόσου και έχουν δει μέχρι αυτήν την στιγμή το φως της δημοσιότητας, παράγουν την εξής εύλογη υπόνοια: ο κορωνοϊός λειτουργεί ως ένα πολυεργαλείο που, αν δεν κατασκευάσθηκε επί τούτω, προβλέφθηκε με τέτοιαν ακρίβεια, ώστε να κινητοποιήσει εγκαίρως τους παγκόσμιους εξουσιαστές της ανθρωπότητας για την δημιουργία του κατάλληλου μηχανισμού αξιοποίησής του. 

 

– Τέλος, ο Vinet καταλήγει σε μια διαπίστωση που θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει στην καλύτερη περίπτωση προφήτη και στην χειρότερη γνώστη κάποιου απάνθρωπου σχεδιασμού:

«Η προετοιμασία για τη μέγιστη απειλή του 21ου αιώνα», λέγει ο Γάλλος συγγραφέας, «θέτει και πάλι σε πρώτο πλάνο τη δημόσια υγεία, οι νίκες της οποίας πάνω στις σοβαρές λοιμώδεις ασθένειες (τουλάχιστον στις “πλούσιες” χώρες), όπως η ευλογιά, η πολιομυελίτιδα και η φυματίωση, είχαν παραδόξως σημάνει την υποχώρησή της. […] Η επιδημία του 1918-1919 είναι πλούσια σε διδάγματα σχετικά με καταστροφές γενικά. […] Η πρόληψη των κινδύνων εδράζεται σε δύο πυλώνες: στην τεχνική και στις συμπεριφορές. Η αποτελεσματικότητα των νέων τεχνικών (το είδαμε σχετικά με τον εμβολιασμό) εξαρτάται από το περίπλοκο σύστημα αναπαραστάσεων της ασθένειας και της πρόληψής της: γιατί οι εκστρατείες εμβολιασμού δύσκολα οργανώνονται στη Γαλλία; Γιατί η χρήση της μάσκας σε δημόσιο χώρο δεν είναι αποδεκτή, ενώ είναι συνηθισμένη στην Ιαπωνία;» (ό.π., σελ. 295, 298).

 

– Άραγε, αν η “ισπανική γρίπη” ξέσπασε μέσα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μήπως μπορούμε να υποθέσουμε ότι και ο κορωνοϊός, ο οποίος συνδέθηκε με την τέχνη ενός άψυχου οργανισμού να επιτίθεται στην δημόσια υγεία ως “αόρατος εχθρός”, όπως δηλαδή και μια τρομοκρατική οργάνωση, θα αποδειχθεί ότι ξέσπασε αν όχι μέσα, αλλά πάντως κοντά στον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ