Τότε ποὺ κάποια παιδιὰ κέρδιζαν τὸ δικαίωμα στὴν ζωή…
(1947 – κάπου στην Ελλάδα).
Αυτό το παιδί είναι πολύ πιθανό, έως βέβαιο, ότι έμαθε γράμματα και πρόκοψε.
Χωρίς κεκτημένα και δικαιώματα και αιτήματα και καταλήψεις και «άντε ρε μαλάκα» και «δεν μου αρέσουν τα φασόλια» και «πάμε στάρμπακς» και «βαριέμαι την ζωή μου» και «μου την σπάει ο γέρος μου»…
Χωρίς κεκτημένα και δικαιώματα και αιτήματα και καταλήψεις και «άντε ρε μαλάκα» και «δεν μου αρέσουν τα φασόλια» και «πάμε στάρμπακς» και «βαριέμαι την ζωή μου» και «μου την σπάει ο γέρος μου»…
Αυτό το παιδί είναι πολύ πιθανό, έως βέβαιο, ότι έμαθε γράμματα και πρόκοψε γιατί δεν είχε απλά γεννήτορες.
Είχε μάνα και πατέρα.
Ρόλους ιερούς που η σύγχρονη Ελλάδα τους αντάλλαξε σε κάποιο mall, ή σε κάποιο ανεύθυνο πλακάτ, ή στη, μόστρα ενός καγιέν ή μιας λουί βιτόν.
Είχε μάνα και πατέρα.
Ρόλους ιερούς που η σύγχρονη Ελλάδα τους αντάλλαξε σε κάποιο mall, ή σε κάποιο ανεύθυνο πλακάτ, ή στη, μόστρα ενός καγιέν ή μιας λουί βιτόν.
Αυτό το παιδί στέκεται στο ένα πόδι.
Τιμωρία.
Δική μας.
Τιμωρία.
Δική μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου