Το Oruc Reis μπήκε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα - Σπεύδει να το συναντήσει η φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς»

 

Σε ετοιμότητα τέθηκε το ΠΝ καθώς το τουρκικό ερευνητικό σκάφος ORUC REIS εισήλθε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο και η φρεγάτα ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΦΩΚΑΣ απέπλευσε
από την Κάρπαθο όπου βρισκόταν για να κατευθυνθεί προς συνάντησή του.
Υπάρχει σχετικά μακρινή παρουσία του τουρκικού Ναυτικού όπως αναφέρουν στρατιωτικές πηγές, γύρω στα 50 με 55 ναυτικά μίλια μακριά ενώ το ερευνητικό πλοίο βρίσκεται περίπου 200 ναυτικά μίλια νότια της Μεγίστης.
Δεν είναι γνωστό γιατί το Oruc Reis προχώρησε σε αυτή τη ενέργεια. Θα φανεί σύντομα. Δεν έχει ποντίσει καλώδια ,ούτε έχει ενεργοποιημένες συσκευές όπως λένε οι πληροφορίες.
Πάντως η συνήθης τακτική της Άγκυρας είναι όποτε βγαίνει τουρκικό ερευνητικό πλοίο για να επιχειρήσει σε κάποια περιοχή, να συνοδεύεται από πλοία του τουρκικού Ναυτικού.
Το Oruc Reis, βρισκόταν σε περιοχή δυτικά της Κύπρου που “εφάπτεται” με την περιοχή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία είχε βγάλει σχετική NAVTEX για τις έρευνες που θα έκανε στην περιοχή. Κινήθηκε δυτικότερα κι έχει εισέλθει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, με αποτέλεσμα να ΄χει διαταχθεί ο απόπλους της φρεγάτας ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΦΩΚΑΣ από την Κάρπαθο.
Στην Αθήνα ανησυχούν γιατί η Άγκυρα επανειλημμένως έχει ανακοινώσει ότι θα προβεί σε γεωτρήσεις και έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και η ελληνική αντίδραση θα πρέπει να είναι άμεση και προπαντώς πειστική.
Αξίζει να σημειώσουμε το πως ορίζεται η υφαλοκρηπίδα με βάση τις διεθνείς συνθήκες αλλά και τις αποφάσεις του δικαστήριου της Χάγης.
Η υφαλοκρηπίδα και το καθεστώς της σήμερα ορίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και παραχωρείται στο παράκτιο κράτος. Για λόγους πρακτικούς και πολιτικούς, όμως, ο νομικός ορισμός της διαφέρει από τον γεωλογικό.
Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ως υφαλοκρηπίδα ορίζεται κατά βάση ο βυθός της θάλασσας εντός ακτίνας 200 ναυτικών μιλίων από την ακτή. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από τη γεωλογική μορφή του βυθού. Σε περίπτωση όμως που το υφαλοπλαίσιο εκτείνεται και πέρα των 200 μιλίων από την ακτή, τότε η υφαλοκρηπίδα κατά το Διεθνές Δίκαιο προεκτείνεται είτε ως τα 350 ν.μ. είτε ως τα 100 ν.μ. πέραν της ισοβαθούς των 2.500μ. είτε ως τα 60 ν.μ. από τη βάση του ηπειρωτικού ανυψώματος.
Για πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκαιο η υφαλοκρηπίδα ορίστηκε στη Διεθνή Σύμβαση για την Υφαλοκρηπίδα του 1958. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, η υφαλοκρηπίδα ενός κράτους εκτεινόταν στο τμήμα του θαλάσσιου βυθού που βρίσκεται γύρω από τις ακτές του και πέρα από την αιγιαλίτιδα ζώνη μέχρι βάθους 200 μέτρων, εκτός αν ήταν εφικτή η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και σε μεγαλύτερο βάθος, οπότε εκτεινόταν ως το βάθος εκείνο.
Όπως κάθε Διεθνής Συνθήκη, έτσι και η Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 εφαρμόζεται. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όμως, στην «υπόθεση της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας», έκρινε ότι ο ορισμός της υφαλοκρηπίδας με βάση τα άρθρα 1-3 της προγενέστερης Συνθήκης του 1958 για την υφαλοκρηπίδα αποτελούν πλέον διεθνές έθιμο και δεσμεύουν όλα τα κράτη του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν έχουν προσχωρήσει στη συνθήκη του 1958 ή όχι.
Το παράκτιο κράτος έχει συγκεκριμένα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας. Στο παράκτιο κράτος ανήκουν, σύμφωνα με τη Σύμβαση του 1982, τα ορυκτά του εδάφους και του υπεδάφους του βυθού, οι μη ζώντες οργανισμοί του βυθού, καθώς και οι ζώντες οργανισμοί του βυθού που ανήκουν στα καθιστικά είδη (είδη που δεν μπορούν να κινηθούν μόνα τους χωρίς συνεχή επαφή με τον βυθό). Τα παράκτια αυτά δικαιώματα του κράτους τού ανήκουν αυτοδικαίως, ανεξάρτητα από την τήρηση οποιωνδήποτε διατυπώσεων (π.χ. δήλωσης, οριοθέτησης κλπ.) και είναι αποκλειστικά: ακόμα κι αν δεν τα ασκήσει το παράκτιο κράτος, δεν δικαιούται να τα ασκήσει κανένα άλλο κράτος.
Αυτό σημαίνει πως η υφαλοκρηπίδα σε αντίθεση με την ΑΟΖ δεν χρειάζεται να ανακηρυχθεί, οπότε δεν είναι «δυνητική» αλλά εξ'ορισμού καθορισμένη.
Τα δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας δεν αφορούν και δεν επηρεάζουν το καθεστώς των υπερκειμένων υδάτων. Στην πράξη, εφόσον η υφαλοκρηπίδα εκτείνεται ως τα 200 ν.μ., τα υπερκείμενα ύδατα θα ανήκουν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη του παρακτίου κράτους. Πέραν των 200 ν.μ. από την ακτή, τα ύδατα αποτελούν την ανοιχτή θάλασσα, στην οποία ισχύει η ελευθερία των θαλασσών.
Τα νησιά, οι νησίδες, οι βραχονησίδες, οι σκόπελοι και ανορθωμένοι βράχοι,(π.χ. πόρτες Πάρου), που περιβάλλονται μεν από θάλασσα πλην όμως δεν καλύπτονται από το χειμέριο κύμα ή την μεγίστη πλύμη, έχουν κι αυτά υφαλοκρηπίδα. Εξαίρεση αποτελούν, σύμφωνα με το άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, οι βραχονησίδες και οι βράχοι, οι οποίοι δε μπορούν να διατηρήσουν ανθρώπινο πληθυσμό ή αυτόνομη οικονομική ζωή (καλλιέργεια ή κτηνοτροφία). Αυτοί οι βράχοι έχουν μεν αιγιαλίτιδα ζώνη, δεν έχουν όμως δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα ή στην αποκλειστική οικονομική ζώνη (αφού δεν υφίσταται επ΄ αυτών).
Το Διεθνές Δικαστήριο στην υπόθεση της υφαλοκρηπίδας της Βόρειας Θάλασσας το 1969 αναγνώρισε ότι απόκλιση από τον κανόνα της υφαλοκρηπίδας δικαιολογείται μόνο για νησίδες, βράχους και ελαφρές προεξοχές της ακτής (islets, rocks and minor coastal projections / îlots, rochers ou légers saillants de la côte, σκέψη 57 της απόφασης), άρα, εξ αντιδιαστολής, οι εθιμικοί κανόνες για την ύπαρξη και εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας που δεσμεύουν όλα τα κράτη ανεξάρτητα από Διεθνείς Συνθήκες καλύπτουν και τα νησιά.
Συνεπώς το Καστελόριζο έχει υφαλοκρηπίδα και το Oruc Reis αυτή την στιγμή πλέει μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα δοκιμάζοντας τα αντανακλαστικά της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας














ΠΗΓΗ