Η πατρίδα είναι πάνω από το ποδόσφαιρο

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι πιο τοξικό κι από τη «Βαρβάκειο» της Σανγκάης και τον σφραγισμένο αντιδραστήρα της Φουκουσίμα. Πάντα καραδοκούν κάποιοι με το ζωνάρι τους
απλωμένο για καβγά, έτοιμοι να σφαχτούν για τα μάτια του προέδρου, όποιος και να ‘ναι, για τους βαθμούς, το πέναλτι και κάτι άλλα που μερικές φορές είναι τόσο βαθιά σολομωνική, που μόνο βαρβάτος πολύπειρος «ραβίνος» της μπάλας θα μπορούσε να μου εξηγήσει.


Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τοξικό διότι είναι τοξικοί οι μεγαλοπαράγοντές του και ισχυρά τα συμφέροντά τους. Ενίοτε στις ανακοινώσεις που εκδίδουν οι ΠΑΕ λείπει μόνο η υπογραφή με αίμα και η υπόσχεση πως ο αντίπαλος θα φορέσει «τσιμεντένια παπούτσια», που θα έλεγε κι ο γνωστός «φιλόσοφος» Μπιγκ Πολ Αναστάζια, που τελεύτησε τον βίο του μέσα σε ένα κουρείο. Τους πήρε είδηση, τράβηξε κι αυτός, αλλά στη σύγχυσή του, ενώ αυτοί τον πυροβολούσαν, αυτός πυροβολούσε το είδωλό τους στον καθρέφτη. Φοβερή, κινηματογραφικού επιπέδου σκηνή, αλλά τον «ξυρίσανε» κόντρα με σαρανταπεντάρια τον Παυλάρα και δεν ξανάφαγε καρμπονάρα.

Ο λόγος του μεγάλου πάθους των παραγόντων είναι το μεγάλο τους εγώ, το πολύ χρήμα και η δύναμη που έχει σχέση με όλο αυτό το πράγμα. Οι Δυνατοί, όπως τους έλεγαν στο Βυζάντιο, αγοράζουν ΜΜΕ για να έχουν μέσο πίεσης στις τρεις εξουσίες, εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική, και αθλητικές ομάδες, ώστε με τον στρατό των οπαδών να εξασφαλίζουν ασυλία και δύναμη εκλογικής επιρροής. Ολα αυτά ώστε να εξυπηρετούνται οι άλλες δουλειές, μπετά, σίδερα, προμήθειες, τα πάντα, και φυσικά το τεράστιο εγώ των μεγαλομετόχων.

Βάση όλων αυτών είναι το φανατικό οπαδιλίκι και στις μεγάλες ομάδες με ευρεία λαϊκή βάση βασίζεται σε δύο απλά πράγματα. Αφενός, αυτό το ομαδικό είναι στην αγελαία φύση του άνδρα, και δεν το λέω περιφρονητικά, εννοώ από την άποψη της κοινωνικής ανθρωπολογίας την αίσθηση να ανήκεις κάπου, ξεχωρίζοντας από κάποιους άλλους.

Γι’ αυτό φτιάχνονται παρέες, ομάδες, κλαμπ, σωματεία, με εμβλήματα, κώδικες επικοινωνίας, ιδιαίτερη ταυτότητα, γι’ αυτό οι κανονικοί άνδρες αγαπούν τον Στρατό και μιλούν για τη θητεία τους και οι γυναίκες βαριούνται. Αφετέρου, η ομάδα τους, ειδικά όταν νικάει, είναι από τα λίγα πράγματα, σε μια τόσο δύσκολη εποχή, που τους κάνει περήφανους. Γι’ αυτό την αγαπούν με τόσο πάθος, γι’ αυτό φίλοι μου με λαμπρές σπουδές, καλλιεργημένοι, πράοι στην υπόλοιπη ζωή τους, στο γήπεδο ή μπροστά στην τηλεόραση μετατρέπονται σε Μίστερ Χάιντ, κανιβάλους, έτοιμοι να σε μπινελικώσουν αν έστω για πλάκα πεις κάτι για την ομάδα.

Ως δε γάβρος, που έπαιζα ξύλο στα 88 στρέμματα το 1975 για το ποιος θα κάνει τον Δεληκάρη, που όμως σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, με πολλούς φίλους Ποντίους από την πολιτική και τις Καταδρομές, έχοντας κολλήσει αφίσες, οι μόνες μαζί με αυτές για συμπαράσταση στην Κύπρο, για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, έχοντας κάνει ομιλίες γι’ αυτήν στις Ποντιακές Οργανώσεις του Βερολίνου, της Στουτγάρδης, του Αιγάλεω, της Πτολεμαΐδας, με παππού και πατέρα στον ΟΛΠ Αμφιαλιώτες ολυμπιακούς, σας λέω πως η ομάδα μου μπορεί να αναδεικνύεται μόνο σε ένα υγιές δυνατό πρωτάθλημα με δυνατό Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και ευκαιρίες σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες με το σπαθί τους να κάνουν μεγάλες ανατροπές.

Σας λέω π.χ. πως οι οπαδοί του Θρύλου και του Δικεφάλου του Βορρά μοιάζουν πολύ, γιατί έχουν και οι δύο ίδια λαϊκή κοινωνική προέλευση και ισχυρό φανατισμό. Αυτή η φανατική αφοσίωση δεν θα αλλάξει ποτέ, διότι ποτέ δεν θα αλλάξουν ομάδα. Ακόμη κι αν προβλήματα ή η ωριμότητα, η οικογένεια, οι υποχρεώσεις τούς απομακρύνουν από το γήπεδο, τις οθόνες, πάντα στα κλεφτά θα κοιτάνε τα αποτελέσματα κι όταν η ομάδα τους κερδίζει θα νιώθουν καλύτερα, διότι κόμμα μπορεί να αλλάξουν, ομάδα ποτέ και κανένας.

Διότι αυτό που έχουν μέσα τους είναι ιδεατό, κάτι σαν ένα τοτέμ, που όποιος το αγγίξει ή νομίσουν πως το προσβάλλει είναι έτοιμοι να βγουν στα κάγκελα και η λογική, η πίστη στον νόμο κι άλλα πολλά πάνε περίπατο. Αυτό το πάθος χρησιμοποιούν και πυροδοτούν οι μεγαλοπαράγοντες κατά το δοκούν, άλλοτε γιατί όντως αδικείται η ομάδα κι άλλοτε γιατί κινδυνεύουν τα προσωπικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα ή το ονόρε τους σε αυτό το συνεχές μπρα ντε φερ των μεγάλων εγώ.

Το σίγουρο είναι ένα και το έχω ξαναγράψει: Σε αυτή τη χώρα κανείς δεν πρέπει να είναι ή να νομίζει πως είναι ισχυρότερος από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας. Το έγραψα για τον Σαμαρά, το έγραψα για τον Τσίπρα, το λέω και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι καθήκον του να περιστείλει αυτά τα εγώ. Ολων. Καθήκον για τη νομιμότητα και τη λειτουργία της δημοκρατίας. Αυτού του είδους και ύφους δημόσιες συγκρούσεις και αντεγκλήσεις, με τόση τοξικότητα, πρέπει να τελειώσουν, ακόμη κι αν χρειαστεί να μη γίνει πρωτάθλημα για δύο χρόνια και να ξηλωθεί και ξαναχτιστεί όλο το ποδοσφαιρικό σύστημα από την αρχή.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνουν ανεκτά οποιοδήποτε κράτος εν κράτει και οι βαρύτατα προσβλητικές έως ανθελληνικές ανακοινώσεις αντεγκλήσεις σε βάρος ή μεταξύ οπαδών και παραγόντων οποιασδήποτε ομάδας, η κωμικοτραγική «εκδίκαση» εκκρεμών ποινικών υποθέσεων σε κανάλια και μπλογκ και η εκκαθάριση λογαριασμών με μεθόδους που δεν ανήκουν ούτε στην εποχή μας ούτε στη νομιμότητα και σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ο αθλητισμός. Το Έθνος είναι ένα. Από τον Βορρά ως τον Νότο και από την Ανατολή ως τη Δύση. Και είναι πάνω από τα στενά συμφέροντα όλων των ΠΑΕ και από τον φανατισμό όλων των οπαδών. Ο πρωθυπουργός οφείλει να επαναφέρει όλη την εξουσία στα χέρια του με σιδερένια πυγμή. Καλό για τη χώρα, τη δημοκρατία και την υστεροφημία του.




























ΠΗΓΗ