Το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ – Άλλη μια εβραϊκή απάτη

Στην «ιστορία» της ΣΤ Δημοτικού διδάσκουν τά παιδιά μας, διά τήν Αννα Φράνκ.
Ενα 16χρονο κορίτσι, το οποίον πιστεύεται οτι απεβίωσε από τύφο εις τό στρατόπεδο
συγκεντρώσεως Μπέργκεν-Μπέλσεν τόν Μάρτιο 1945. Ό πατήρ της ο οποίος επέζησε εκυκλοφόρησε τό «Ήμερολόγιόν» της καί έμπορεύθη τήν μνήμη του παιδιού του. Δια τήν Αννα Φράνκ, η οποία δεν ηγωνίσθη, ούτε έθυσιάσθη, ούτε ηρωίδα υπήρξε, απλώς απέθανε από τύφο στό παραπάνω σχολικό βιβλίο παραθέτουν αποσπάσματα, άπό τό ήμερολόγιόν της, έβαλαν φωτογραφίας της, ωσάν νά μή είχαμε εμείς ηρωϊκά Ελληνόπουλα, διά νά φέρωμεν 
παραδείγματα στά παιδιά μας.


Ένα από τα επίμαχα αποσπάσματα του ψεύτικου ημερολογίου είναι το εξής:
«Μέχρι να γίνω 11 ή 12 χρονών, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ένα δεύτερο σετ χείλη στο εσωτερικό, αφού δεν μπορεί να τα δει κανείς. Ακόμα πιο αστείο είναι ότι νόμιζα ότι τα ούρα βγαίνουν από την κλειτορίδα. Όταν είσαι όρθια, το μόνο που βλέπεις από μπροστά είναι τρίχες. Μεταξύ των ποδιών σου υπάρχουν δύο απαλά πράγματα, σαν μαξιλάρια, επίσης καλυμμένα με τρίχες, τα οποία πιέζουν το ένα το άλλο όταν είσαι όρθια, κι έτσι δεν μπορείς να δεις τι υπάρχει μέσα. Όταν κάθεσαι χωρίζουν και είναι πολύ κόκκινα και πολύ σαρκώδη εσωτερικά. Στο επάνω μέρος, υπάρχει μια πτυχή δέρματος, που, τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζει με εξάνθημα. Αυτή είναι η κλειτορίδα.»

 

Κάποιοι Έβραιόσποροι επέβαλαν τήν Αννα Φράνκ, διά τήν οποίαν διέθεσαν περισσότερο χώρο, απ’ όσον διά τήν ιστορία της Β. ‘Ηπείρου. Δέν παρήλθε πολύς χρόνος καί γίνονται τά αποκαλυπτήρια του «Ημερολογίου». Συγκεκριμένως ό καθηγητής Ρομπέρ Φωρισσόν έμελέτησε τό «ημερολόγιο», ανέλυσε τους δύο γραφικούς χαρακτήρας μέ τους οποίους είναι γραμμένο κι άλλα στοιχεία καί κατέληξε στό συμπέρασμα ότι «τό ημερολόγιο της Αννα Φράνκ είναι μία άπατη»!
Σχετικώς έκυκλοφόρησε βιβλίον ύπό τόν τίτλον: «Είναι γνήσιο τό ημερολόγιο της Αννας Φράνκ;» (Έλλ. εκδ. «’Ελεύθερη Σκέψις», Άθ. 1989) όπου μετά άπό συστηματική έρευνα αποδεικνύει ότι τό «ημερολόγιο» «είναι καθαρά φανταστικό, ό κ. Φράνκ, πού έκτος των άλλων έχει προφανώς παρέμβει σέ δλα τά στάδια της γεννήσεως του βιβλίου, έχει υπογράψει κάτι πού μπορεί νά αποκληθεί λογοτεχνική απάτη. Τό ημερολόγιο της Αννας Φράνκ πρέπει νά τοποθετηθεί στό ράφι πού ήδη συνωστίζονται τά ψευδή απομνημονεύματα… ή αλήθεια μέ υποχρεώνει νά πώ οτι τό ημερολόγιο της Αννας Φράνκ είναι μόνο απλή λογοτεχνική απάτη»!! (ενθ. άνωτ. σελ. 78-79).
Μολαταύτα τό «ημερολόγιο» έπώλησε εκατομμύρια αντιτύπων, ώργανώθη ίδρυμα «Αννας Φράνκ»! έγινε κινηματογραφική ταινία, λογοτέχνημα κ.τ.λ. Ακόμη καί στην Λάρισσα! έστησαν εις κεντρική πλατεία αναμνηστική στήλη διά τήν “Αννα Φράνκ! κ.τ.λ. κ.τ.λ. κι όλοι τό πιστεύουν ώς αληθές. Μάλιστα πρό αυτής τής εμπορικής επιτυχίας τό ‘Εβραϊκό ‘Ιστορικό Ίνστιτούτο τής Βαρσοβίας «εχάλκευσε» δηλαδή έγραψε «ψεύτικα ημερολόγια» όπως το ημερολόγιο ενός κοριτσιού 13 ετών! τάχα ονόματι Τερέζα Χεσκέλις, τα οποία ό Γάλλος ίστορικός Μισέλ Μπόρβιτς απέρριψε ώς ψευδή (ένθ. άνωτ. σελ. 78).
Δια νά άντιληφθήτε τό ψεύδος του «Ημερολογίου» θά σας αναφέρω δύο από τά πολλά στοιχεία, πού αναλύει ό καθηγητής Φωρισσόν.
Στοιχείον πρώτον: Γράφει (σελ. 22) «Στίς 8 Ιουλίου 1944 ο μανάβης Βάν ντέρ Χόβεν είχε φέρει σ’ αυτούς πού κρύβονται 10 κιλά αρακά». Αυτό είναι αδύνατο σχολιάζει ό αναλυτής «γιά τόν απλούστατο λόγο (ό μανάβης) είχε συλληφθεί πρίν 45 ημέρες (25 Μαϊου 1944) από τους Γερμανούς γιά ένα πολύ σημαντικό λόγο: είχε κρύψει δύο Εβραίους στό σπίτι του».
Στοιχείον δεύτερον: Προσέξατε παρακάτω τους δύο τόσον διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρας υποτίθεται τής Αννας Φράνκ. 

 

Πώς αντέδρασαν οι Εβραίοι στην μελέτη του Φωρισσόν; Αντέδρασαν, κατά τόν συνήθη τρόπον τους. Εγινε απόπειρα δολοφονίας του καθηγητού από την Εβραϊκή όργάνωσι: «Τά παιδιά της Εβραϊκής μνήμης», ο οποίος μετεφέρθη αιμόφυρτος στό νοσοκομείο.  Ό Γάλλος δημοσιογράφος Έρίκ Λετύ δημοσιεύει στό περιοδικό «Le choc du mois» ένα άρθρο διά τήν έπίθεσι, κατά του καθηγητού. ‘Αμέσως μετά τραυματίζεται άπό βόμβα της ‘Εβραϊκής οργανώσεως: «Μάχητική Εβραϊκή όργάνωσι»! (διά περισσότερα εις περιοδικόν «Άντίδοτον» τεϋχος 26). Ετσι συζητούν οί Εβραίοι…
Ηδη ό κόσμος ξυπνά. Αναπτύσσεται μία «μεγάλη χορεία όλων όσων αρνούνται την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος που πρωτοεμφανίστηκαν αμέσως μετά τον πόλεμο και γνώρισαν σημαντική διάδοση μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1970 στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Το Ολοκαύτωμα αποτελεί ένα τεράστιο Εβραϊκό ψεύδος, προσκομίζοντας φευδοεπιστημονικές «εκθέσεις πραγματογνωμοσύνης» για την ανυπαρξία των θαλάμων αερίων» («Νέα», 12-5-2000,).

Δύο δείγματα γραφικού χαρακτήρα πού αποδίδονται στην Αννα Φράνκ. Έάν κάποιος μπορεί νά πιστέψη αυτές τίς ημερομηνίες, αυτά τά δύο κείμενα γράφτηκαν μέ διαφορά τεσσάρων μηνών μεταξύ τους.
Κάποιος μπορεί νά συγκρίνη ξεχωριστά καί τά δύο τά κείμενα και τήν υπογραφή τους.
Τό πρώτο έγγραφο είναι πιστό αντίγραφο της επιγραφής του Ημερολογίου (Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ) πού μεταφράστηκε άπό τά ‘Ολλανδικά άπό τήν Τίλια Κάρεν καί τήν Σουζάνα Λόμπαρντ, εκδόσεις Καλμάν-Λεβί, 1950. Τό δεύτερο είναι πιστό αντίγραφο ενός κειμένου, πού γράφτηκε άπό τήν Άννα Φράνκ στό πίσω μέρος μιας άπό τίς φωτογραφίες της (Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ), Livre de Poche, D.L.
O «ενήλικος» γραφικός χαρακτήρας προηγείται περίπου τέσσερις μήνες άπό τόν «παιδικό».
Ό Ροζέ Γκαρωντύ («Οί θεμελιώδεις μύθοι της Ισραηλινής πολιτικής» Έλλ. εκδ. «Νέα Θέσις», Άθ. 1996, σελ. 156) θά βεβαίωση, τι τό ήμερολόγιον τής Αννας Φράνκ είναι «μύθος πού μεταμφιέζεται σέ ιστορία» καί θά αποκάλυψη, οτι κατόπιν διεξαχθείσης πραγματογνωμοσύνης έπί του κειμένου, άπό ειδικό έγκληματολογικόν έργαστήριον τοϋ Βισμπάντεν διεπιστώθη ότι: «ένα μέρος του «Ημερολογίου της Αννας Φράνκ», γράφτηκε μέ στυλό διαρκείας (μέ μπίλια) (αυτό τό είδος δέν έκυκλοφόρησε στό εμπόριο παρά τό 1951 ένώ ή Αννα Φράνκ πέθανε τό 1945)»!!
Δεν ήταν και πολύ έξυπνη αυτή που το έγραψε και είχε χρησιμοποιήσει στυλό μάρκας «Bic» που δεν υπήρχε τον καιρό του πολέμου.
Όπως προκύπτει και μέσα από το ημερολόγιο, οι Φρανκ ζούσαν σχετικά πλουσιοπάροχα (οι αναφορές σε άφθονες κονσέρβες, αλεύρι, κρέας, γάλα, βούτυρο, πατάτες, φράουλες, γιαούρτι, αρακά κ.ά. που τους έφερνε η Μιπ Γκις «σαν φορτωμένη γαϊδούρα» όπως περιγράφεται, δεν παραπέμπουν σε οικογένεια που λιμοκτονεί), ενώ ο Ότο Φρανκ κατά διαστήματα επισκέπτονταν και το γραφείο του για να δει πως πάνε οι δουλειές. Η δε παραμονή τους σ’ αυτό το σπίτι (που έβλεπε σε κοινό ακάλυπτο χώρο μαζί με άλλα 50 διαμερίσματα) ήταν κοινό μυστικό στην περιοχή (μέχρι κι ο οπωροπώλης τους έφερνε παραγγελίες στο σπίτι). Και το σίγουρο είναι πάντως, πως κάποιος που κρύβεται δεν δίνει στόχο, φωνασκώντας ή χρησιμοποιώντας…ηλεκτρική σκούπα.
Καί ό ιστορικός Ιρβινγκ, ο όποίος έζήτησε καί επέτυχε τήν πραγματογνωμοσύνη (σχ. δικαστήριον εις Τορόντο 25-26 Απριλίου 1988) αποφαίνεται :
«Προσωπικό μου συμπέρασμα για το «Ημερολόγιο» της Άννας Φρανκ είναι ότι σε ένα μεγάλο μέρος έχει γραφτή όντως από μία Εβραία δεκάχρονη. Τα κείμενα αυτά τα πήρε ο πατέρας της, Όττο Φρανκ, μετά τον τραγικό θάνατο τον νεαρού κοριτσιού από τύφο σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ο πατέρας της, και άλλα πρόσωπα τα οποία δεν γνωρίζω, διόρθωσαν αυτό το «Ημερολόγιο» ώστε να τον δώσουν μορφή εμπορεύσιμη η οποία συγχρόνως επλούτισε και τον πατέρα και το Ιδρυμα Άννα Φρανκ.
Όμως, ως ιστορικό έγγραφο το έργο δεν έχει καμμία αξία διότι το κείμενο έχει αλλοιωθεί».

 

Τήν αισχροκερδή αυτήν πράξιν μόνον γνήσιοι σημίται μπορούν νά διαπράξουν. Ακου «πλειστηριασμός αντικειμένων θυμάτων ολοκαυτώματος»!
Τό λέγουν, τό ανακοινώνουν, τό οργανώνουν επισήμως, δίχως ίχνος έντροπής.
Ό Εβραίος έκπλειστηριαστής θα έκφωνή: «υποδήματα φυλακισμένου στό Αουσβιτς, τιμή εκκινήσεως 500 δολλάρια» ή «πίλος ραββίνου, πού απέθανε εις θάλαμον αερίων στό Νταχάου, τιμή εκκινήσεως 1.000 δολλάρια» κ.τ.λ. ακριβώς έτσι γίνεται ό πλειστηριασμός αντικειμένων θυμάτων ολοκαυτώματος, όπου διάφοροι χαζοχαρούμενοι Άμερικανοεβραίοι θά πλειοδοτούν, θά αγοράζουν τά αντικείμενα, διά νά στολίσουν τό σαλόνι των… Ή Εβραϊκή κερδοσκοπία δέν έχει όρια.
Είναι χαρακτηριστικό, πως αρκετοί απ’ όσους επιχείρησαν να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα του ημερολογίου, είτε διώχθηκαν και καταδικάστηκαν (ειδικά σε χώρες που η άρνηση του «Ολοκαυτώματος» είναι ποινικό αδίκημα), είτε ενίοτε τους ασκήθηκε και σωματική βία.
Η εξήγηση που δίνει σε αυτή την δικομανία το «Ίδρυμα Άννα Φρανκ» είναι ότι, λίγο πολύ, «και η ελευθερία του λόγου έχει κάποια όρια, ειδικά όταν προσβάλλει τα θύματα του “Ολοκαυτώματος”».



















ΠΗΓΗ