Η Ατζέντα 21 παραδίδει τον Έβρο στην Τουρκία – Τι καταγγέλλουν ακρίτες ψαράδες

 

 

 Η τελευταία γραμμή ελληνικής παρουσίας και δραστηριοποίησης πριν από τα σύνορα με την Τουρκία,

με τεράστια ουσιαστική όσο και συμβολική σημασία, είναι
οι καλύβες του Έβρου.
Ψαράδες, κυνηγοί και κτηνοτρόφοι της περιοχής έφτιαξαν τα δικά τους «σπίτια» στις όχθες του ποταμού, έτσι ώστε να εξυπηρετούν εκεί τις βασικές τους ανάγκες, προκειμένου να εξακολουθούν να ασκούν τις ασχολίες τους.
Περίπου 200 καλύβες βρίσκονται στις όχθες του ποταμού Έβρου, αποτελώντας το τελευταίο όριο ελληνικής δραστηριοποίησης, πριν από τα σύνορα με την σημερινή Τουρκία.
Ωστόσο, από το 2013, δεδομένου ότι η περιοχή, στο πλαίσιο της Ατζέντας 21, «προστατεύεται» με βάση διεθνείς συνθήκες για τους υγροβιότοπους, έχουν εκδοθεί αλλεπάλληλες αποφάσεις σύμφωνα με τις οποίες οι καλύβες πρέπει να κατεδαφιστούν και η περιοχή να αποτελέσει ουσιαστικά «no human zone», περιοχήδηλαδή, όπου θα απαγορεύεται η ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα.
Μάλιστα οι «ιδιοκτήτες» τους υποχρεώνονται σε τσουχτερά πρόστιμα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις υπόκεινται ακόμα και σε ποινικές διώξεις, με την κατηγορία των αυθαίρετων κατασκευών και την κατάληψη δημοσίας έκτασης.
Έτσι, οι ελάχιστοι αυτοί «ακρίτες», αντί να στηρίζονται από το κράτος στο πλαίσιο της στρατηγικής ενίσχυσης των συνόρων μας με ανθρώπινο δυναμικό, ταλαιπωρούνται ψυχικά και σωματικά με τα συνεχόμενα δικαστήρια και την επιβολή προστίμων.
Αν δεν αλλάξει κάτι, σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν την περιοχή.
«Αντί να μας ενισχύουν ώστε να μείνουμε εδώ, μας διώχνουν. Το ίδιο το ελληνικό κράτος. Δεν έχουμε πια καμία εμπιστοσύνη. Δεν καταλαβαίνω που ενοχλούν οι τόσο απαραίτητες για εμάς, για το μεροκάματο της πείνας που βγάζουμε, καλύβες», τονίζει ο ψαράς Χρήστος Ασλανίδης στο zougla.gr.
«Εδώ που ήρθατε μοσχοβολάει Ελλάδα. Φυσικά και θέλουμε να υπάρχει αστυνόμευση και να τηρούνται προδιαγραφές, πρόκειται άλλωστε για δημόσιες εκτάσεις όπου έχουν ίσα δικαιώματα όλοι οι Έλληνες», συμπληρώνει
«Οι σχέσεις μας με τους Τούρκους, μετά το 1999 και την αλληλεγγύη που επιδείξαμε στο σεισμό τότε, είναι πλέον καλές, παλαιότερα όμως όχι. Δεν μας ενοχλούν. Με τους Έλληνες έχουμε το πρόβλημα που μας διώχνουν. Ούτε να μας ταΐσουν ούτε να μας ποτίσουν θέλουμε. Να μας αφήσουν να ζήσουμε εδώ θέλουμε. Οι νέοι μας φυσικά και δεν μένουν εδώ. Για την κατάντια μας δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Οι άνθρωποι των γραμμάτων τι κάνουν».
«Επιβάλλουν πρόστιμα πολλών χιλιάδων ευρώ, ποιος θα μείνει εδώ υπό τέτοιες συνθήκες; Δεν με βλέπω ούτε εμένα να μένω. Έχω αγανακτήσει από την ταλαιπωρία», αναφέρει ο Χρήστος Δημητρακάκης, ψαράς της περιοχής κι αυτός, ο οποίος έχει κληθεί στο δικαστήριο περισσότερες από 40 φορές.
«Τις προάλλες εγώ αθωώθηκα, άλλοι όμως όχι. Επιβάλλουν πρόστιμα πολλών χιλιάδων ευρώ, ποιος θα μείνει εδώ υπό τέτοιες συνθήκες; Δεν με βλέπω ούτε εμένα να μένω. Έχω αγανακτήσει από την ταλαιπωρία. Γιατί δεν μας αφήνουν να βγάλουμε ένα μεροκάματο στον τόπο; Δεν μπορούν να το λύσουν; Ας βγάλουν μια απόφαση αντί να τραβάνε τον κόσμο κάθε μήνα στα έδρανα. Δεν αποκλείεται κάποιοι να θέλουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, να βγουν οι καλύβες παράνομες ώστε να χτίσουν μετά οι ίδιοι ότι θέλουν. Αν όμως δουν τις κόκκινες σημαίες να γεμίζουν την περιοχή, τότε θα μας παρακαλάνε να μείνουμε», καταλήγει.

ΠΗΓΗ