Ντοκουμέντο: Οι Έλληνες μαχητές που σήκωσαν τηv γαλανόλευκη στη μάχη της Σρεμπρένιτσα...

 

 

 

Μέχρι σήμερα υπήρχαν φήμες και διαδόσεις. «Λένε ότι...», «Μου είπαν κάποιοι...», «Άκουσα ότι...». Oι φήμες γίνονται ντοκουμέντα. Ναι, στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας πολέμησαν Έλληνες εθελοντές μαχητές. Και πολέμησαν καλά.

 

Και όταν πήραν την Σρεμπρένιτσα σηκώθηκε και η ελληνική σημαία στην πόλη για να τιμηθούν οι Έλληνες πολεμιστές που μαζί με τους Σέρβους αδελφούς τους αγωνίστηκαν σκληρά για να καταλάβουν την πόλη. Και, όχι, δεν συμμετείχαν σε καμία σφαγή. 

 

Η λεγόμενη «σφαγή της Σρεμπρένιτσα», για την οποία στήθηκε και ολόκληρο Διεθνές Δικαστήριο στην Χάγη, τελικά αποδείχθηκε και ότι ήταν μία καλοστημένη παγίδα από την πλευρά των ισλαμιστών, οι οποίοι είχαν προηγουμένως σφάξει χιλιάδες Σερβοβόσνιους στα γύρω χωριά. Αυτό παραδέχθηκε δημοσίως και ο Καναδός στρατηγός Μακένζι, πρώτος διοικητής της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στο Σαράγεβο. 

 

Ήταν μια πολεμική απάτη, όπως ο περίφημος όλμος που είχε πέσει στην αγορά του Σεράγεβο και εν συνεχεία τον Αύγουστο του 2013 στα περίχωρα της Δαμασκού.

 

Οι Έλληνες εθελοντές πολεμιστές άρχισαν να καταφθάνουν στη Βοσνία σχεδόν αμέσως μετά το τέλος το πολέμου στην Κροατία. 

 

Ο «επίσημος» πόλεμος στην Βοσνία άρχισε με τη δολοφονία του Σέρβου Νίκολα Γκάρντοβιτς, πατέρα του γαμπρού σε ορθόδοξο γάμο στην περιοχή Μπαρστσάρσια του Σαράγεβο. Ο Γκάρντοβιτς πυροβολήθηκε στην πλάτη από Βόσνιο μουσουλμάνο την 1η Μαρτίου 1992. 

 

Μεταξύ 1ης και 5ης Μαρτίου του 1992, οι Σέρβοι άρχισαν να φτιάχνουν οδοφράγματα στις γύρω από το Σαράγεβο περιοχές, αλλά και σε άλλα σημεία της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, όπως η Ντέρβεντα, το Ότζακ και το Σάματς. 

 

Στις 3 Μαρτίου ο Άλια Ιζετμπέγκοβιτς και ο Ράντοβαν Κάρατζιτς συναντώνται υπό την επίβλεψη του γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού και του στρατηγού Μιλούτιν Κουκάνιατς, και ύστερα από έντονη λογομαχία συμφωνούν ότι στο Σαράγεβο θα πρέπει να περιπολούν μεικτές ομάδες του γιουγκοσλαβικού Στρατού και της αστυνομίας, ώστε να διατηρηθεί η τάξη.

 

Σε όλη τη Βοσνία, δεκάδες άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους από συνεχείς ανταλλαγές πυροβολισμών. Τη νύχτα μεταξύ 26 και 27 Μαρτίου στο Σιέκοβατς, ο κροατικός Στρατός και μουσουλμάνοι παραστρατιωτικοί σκοτώνουν 60 Σέρβους αμάχους, ενώ οι επιθέσεις κατά των Σέρβων ορθόδοξων χριστιανών στην Βοσνία πολλαπλασιάζονται.

 

Οι πληροφορίες ότι εκατοντάδες Τούρκοι είχαν ενταχθεί στην δυνάμεις των μουσουλμάνων και η παραδοσιακή συμπάθεια των Ελλήνων στους ορθόδοξους Σέρβους ήταν τα βασικά κίνητρα για να ξεκινήσουν άνδρες από διάφορα μέρη της Ελλάδας και να ενταχθούν στις δυνάμεις των Σερβοβοσνίων. 

 

Πόσοι; Περίπου 200 Έλληνες συνολικά πήραν μέρος στα τρία χρόνια του πολέμου, από τους οποίους χάθηκαν περίπου δέκα στις μάχες. Οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στις αρχές του 1993 και οι τελευταίοι έφυγαν προς το τέλος του Ιουλίου 1995. Όλοι ξεχώρισαν στις μάχες. Περισσότερο αυτοί που είχαν ενταχθεί στις σερβο-βοσνιακές Ειδικές Δυνάμεις. Έξι ή κατ’ άλλες πηγές οκτώ άνδρες.

 

Όλοι με πρότερη υπηρεσία στις ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις. Τουλάχιστον πέντε από αυτούς επέστρεψαν ζωντανοί και έκτοτε ζουν ειρηνικά στην Ελλάδα.

 

Στην περιοχή της Σρεμπρένιτσα, όπου έδωσαν τις πιο σκληρές μάχες, οπλισμένοι με την γιουγκοσλαβική έκδοση του ΑΚ-47, δραστηριοποιήθηκαν οι μισοί περίπου. Όταν έπεσε η πόλη στην περιοχή βρίσκονταν περί τους 35 και είχαν την έδρα τους στην Βλασένιτσα.

 

Μεταξύ 1 και 3 Ιουλίου του 1995, ο σερβο-βοσνιακός στρατός με τη συμμετοχή των Ελλήνων εθελοντών και υπό την ηγεσία του Ράτκο Μλάντιτς, στην επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Κρίβαγια 95», κατανίκησε τις μουσουλμανικές μονάδες και άνοιξε τον δρόμο για την κατάληψη της Σρεμπρένιτσας, οι υπερασπιστές της οποίας ευθύνονταν για τον θάνατο χιλιάδων χριστιανών στα γύρω χωριά.

 

Ο Νάσαρ Όριτς, ο αρχηγός των Βοσνίων μουσουλμάνων στην Σρεμπρένιτσα, καταδικάστηκε από το δικαστήριο της Χάγης κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου, ακριβώς σε αυτή την περίοδο.

 

Στις μάχες ξεχώρισαν τέσσερις Έλληνες οι οποίοι προέρχονταν από τις ελληνικές ειδικές δυνάμεις. Πραγματοποίησαν πάνω από τριάντα καταδρομικές επιχειρήσεις και ενέδρες και εξόντωσαν μεγάλο αριθμό μουσουλμάνων, ενώ σε δύο περιπτώσεις αναφέρεται η θανάτωση Τούρκων και Ιρανών εθελοντών-μισθοφόρων.

 

Ως αποτέλεσμα της επιχείρησης καταλήφθηκε η Σρεμπρενίτσα.

 

Οι Έλληνες μπήκαν στη Σρεμπρένιτσα και ύψωσαν την ελληνική σημαία μαζί με αυτή του Βυζαντίου. Στη Σρεμπρένιτσα υψώθηκαν τρεις σημαίες. Η μία ήταν η σερβική σημαία, η άλλη ήταν η ελληνική και η τρίτη ήταν η σημαία του Βυζαντίου με τον δικέφαλο αετό.

 

Η πρώτη ελληνική πολεμική σημαία που σηκώθηκε νικηφόρα σε απελευθερωμένα εδάφη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

 

Ακολούθησαν σφαγές αντεκδίκησης από τους Σερβοβοσνίους των γύρω χωριών που είχαν χάσει παιδιά, γυναίκες, πατεράδες και μανάδες από τις επιθέσεις των μουσουλμάνων στα προηγούμενα χρόνια του πολέμου από την «αποστρατικοποιημένη» Σρεμπρένιτσα.

 

Η Σρεμπρένιτσα είχε χαρακτηριστεί αποστρατικοποιημένη ζώνη από τον ΟΗΕ και οι μουσουλμάνοι εκμεταλλεύονταν αυτό ακριβώς το γεγονός: Ότι οι Σερβοβόσνιοι και οι Έλληνες δεν επιτίθεντο στην πόλη, λόγω αυτού ακριβώς του γεγονότος. Έτσι, αυτοί εξορμούσαν με ασφάλεια και έκαιγαν τα χριστιανικά χωριά της περιοχής, ενώ ήταν το αποθηκευτικό και εφοδιαστικό κέντρο του συνόλου των μουσουλμάνων μαχητών.

 

Αντίστοιχος θύλακας, όπου πολέμησαν περίπου 30 Έλληνες μαχητές, ήταν η Ζέπα. Δεκάδες ενέδρες πραγματοποίησαν οι Σέρβοι με τους Έλληνες εθελοντές στην περιοχή.

 

Οι μουσουλμάνοι φόρτωναν δεκάδες μουλάρια και άλογα με όπλα και πυρομαχικά από την Ζέπα και τα προωθούσαν προς το Σαράγεβο κυρίως και προς άλλες περιοχές όπου μαίνονταν οι μάχες. 

 

Δύο από τις επιθέσεις εξελίχθηκαν σε σφαγές. Κανείς από τους 112 στην μία περίπτωση και 45 στην δεύτερη περίπτωση, Βοσνίους δεν επιβίωσε... 

ΠΗΓΗ