Οκτώ «εξωφρενικές» θεωρίες συνωμοσίες που αποδείχτηκε ότι ήταν πραγματικότητα

Οι θεωρίες συνωμοσίας, ως γνωστόν, ασκούν ιδιαίτερη γοητεία σε ευρύ κοινό, καθώς, πολύ συχνά, φαίνεται πως είναι πολύ πιο εύκολο κάποιος να αποδώσει την ευθύνη για τα κακώς κείμενα του κόσμου και της κοινωνίας σε σκοτεινά κέντρα αποφάσεων παρά σε πολύπλοκα και πολυπολικά δαιδαλώδη συστήματα.
Ωστόσο, θα ήταν τουλάχιστον βιαστικό να
σπεύδει κανείς να τις απορρίψει, καθώς, όπως αποδεικνύεται, κάποιες οι οποίες στην αρχή φαίνονταν εξωφρενικές, τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν αλήθεια.
Ακολουθούν οκτώ εξ αυτών:
1. Οι μαζικές ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις της NSA. Κάποιοι τις θεωρούσαν απλά ακραίες συνωμοσιολογίες ή ευφάνταστα σενάρια που βρίσκει κανείς στην τηλεόραση, το σινεμά και τη λογοτεχνία, και κάποιοι πίστευαν ότι ήταν απλά «κοινό μυστικό». Ακολούθησαν οι αποκαλύψεις που έγιναν στο πλαίσιο της υπόθεσης Σνόουντεν συντάραξαν όλο τον κόσμο, αποδεικνύοντας ότι κάποιες φορές η πραγματικότητα ξεπερνά όντως τη φαντασία.
2. Χρηματισμός μάρτυρα για πλαστή κατάθεση από τη CIA. Η Ναγιρά αλ Σαμπάχ από το Κουβέιτ κατέθεσε το 1990 στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων ότι είχε δει η ίδια προσωπικά Ιρακινούς στρατιώτες να εισβάλλουν σε κουβεϊτιανά νοσοκομεία και να βγάζουν μωρά από τις θερμοκοιτίδες, πετώντας τα στο έδαφος για να πεθάνουν από το κρύο. Η κατάθεσή της επηρέασε την αμερικανική κοινή γνώμη εν όψει του Πολέμου του Κόλπου. Το 1992 ωστόσο, δημοσιογράφος των NY Times ανακάλυψε ότι η ιστορία της ήταν φτιαχτή και η ίδια είχε πληρωθεί- με τη CIA να πληρώνει ακόμα και για μαθήματα υποκριτικής, προκειμένου να είναι πειστική.
3. Το περιστατικό στον Κόλπο του Τονκίν. Ο Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ανακοίνωσε ότι τον Αύγουστο του 1964, στα νερά μεταξύ του Βιετνάμ και του Χαϊνάν, αμερικανικά πολεμικά είχαν δεχτεί την επίθεση βορειοβιετναμέζικων σκαφών, με αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιων Βιετκόνγκ. Ακολούθησε η έναρξη του πολέμου του Βιετνάμ. Ωστόσο, αν και πρώτο περιστατικό, στις 2 Αυγούστου, είχε πραγματικά λάβει χώρα, δεν ίσχυε το ίδιο για το περιστατικό της 4ης Αυγούστου, κάτι που επιβεβαίωσε το 2003 ο πρώην υπουργός Άμυνας, Ρόμπερτ Μακναμάρα, και – το 2005- ειδική ιστορική μελέτη της NSA.
4. Επιχείρηση Paperclip. Μία από τις πιο διαβόητες επιχειρήσεις των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αποσκοπούσε στη «σιωπηλή» στρατολόγηση επιστημόνων των Ναζί για να συνεχίσουν να εργάζονται πάνω στα αντικείμενά τους στις ΗΠΑ, με αλλαγμένα ονόματα και στοιχεία. Ίσως η πιο γνωστή φυσιογνωμία ήταν αυτή του Βέρνερ φον Μπράουν, του «εγκεφάλου» πίσω από τους πυραύλους V-2, ο οποίος και έγινε μετέπειτα ο «πατέρας» του προγράμματος «Απόλλων».
5. Αμίαντος. Ένα φυσικό υλικό με εξαιρετικά χρήσιμες ιδιότητες, είναι πυρίμαχο και χρησιμοποιούνταν ευρέως σε στολές πυροσβεστών, οδηγών αγώνων ταχύτητας κ.α, ενώ ήταν γνωστό και κατά την αρχαιότητα. Ωστόσο, αν και κατά την αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι ήταν επικίνδυνο, ένα «μυστήριο» ιστορικό αναφορών καρκίνων είχε απορριφθεί από τις εταιρείες που δραστηριοποιούνταν πάνω στον τομέα. Αυτό άλλαξε το 1990, όταν το μπαράζ μηνύσεων και αγωγών εναντίον τους άρχισε να αποδίδει.
6. ΜΚ-ULTRA. Ένα απόρρητο πρόγραμμα της CIA, το οποίο θεωρείται ότι είχε ως στόχο την ανάπτυξη τεχνικών ελέγχου του νου και την ανακάλυψη ενός «ορού της αλήθειας» για χρήση σε Σοβιετικούς κατασκόπους, που περιελάμβανε ευρεία πειράματα LSD. Αν και ακουγόταν πολύ ακραίο για να είναι αληθινό, όπως έγινε γνωστό, πειράματα είχαν γίνει στ’αλήθεια, σε κάποιες περιπτώσεις χωρίς να το ξέρουν οι συμμετέχοντες, και είχαν αποτέλεσμα θανάτους.
7. Επιχείρηση Mockingbird. Από τη δεκαετία του 1950 μέχρι το 1970, η CIA χρηματοδοτούσε σειρά δημοσιογράφων από ΜΜΕ για να προωθούν προπαγάνδα της- με την εν λόγω δραστηριότητα να επεκτείνεται ακόμα και στο σινεμά σε κάποιες περιπτώσεις. Η επιτυχία της ήταν τόση, που τα αποτελέσματά της επεκτάθηκαν και στα διεθνή ΜΜΕ, επηρεάζοντας τα διεθνή δρώμενα. Η ύπαρξη της επιχείρησης αποκαλύφθηκε το 1975.
8. Επιχείρηση Gladio. Η νατοϊκή επιχείρηση για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου σκιώδους δικτύου στην Ευρώπη, και ειδικότερα στην Ιταλία, που θα συνέχιζε την αντικομμουνιστική αντίσταση σε περίπτωση σοβιετικής εισβολής. Εξελίχθηκε σε ένα, σε μεγάλο βαθμό εκτός ελέγχου, πρόγραμμα «μαύρων» επιχειρήσεων, με δολοφονίες και ενέργειες τρομοκρατικού χαρακτήρα.


ΠΗΓΗ