Καλός και κακός θάνατος...!!!

 














Με βάση την αρχαία ιστορία μας, ο καλός θάνατος αφορά τους ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, ο κακός ή αλλιώς ο άθλιος θάνατος είναι για τον εχθρό που θα παραμείνει άταφος μέχρι να τον ξεσκίσουν τα όρνεα. Σήμερα, ο θάνατος του μετανάστη είναι πάντα τυχαίος, προκαλούμενος από αμέλεια, ο θάνατος του Ευρωπαίου ως συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είναι σύμπτωμα των κακών καιρών και ο θάνατος του Έλληνα είναι «ηρωικός» γιατί κρύβει κάποιο οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης της χώρας που αναμασάει ακόμα τα φώτα του πολιτισμού τον οποίο θαρρεί πως χάρισε απλόχερα αιώνες πριν στην ανθρωπότητα. Και που σταμάτησε εκεί, νομίζοντας
πως έκανε το χρέος της. 
Τον διχασμό εξακολουθούμε να τον εφαρμόζουμε πετυχημένα. Δεν διστάσαμε να χωρίσουμε στα δύο ακόμη και την πιο πανανθρώπινη κατάσταση, τον θάνατο, τον μεταφορικό και τον φυσικό. Και τελικά να μπερδευόμαστε καθώς η κατάρρευση των κοινωνικών δομών είναι για το καλό όλων, είναι ο καλός θάνατος γιατί περιέχει τη θυσία με τους όρους της πολιτικής εξουσίας, ενώ ο θάνατος για τα ιδανικά, την αδικία και την προσωπική ελευθερία είναι ο θάνατος ο κακός, ο ύποπτος και ο κατακριτέος. Και όλο αυτό να αντιστρέφεται ανάλογα με το ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται. Ο θάνατος όμως, κουβαλά πάντα τον ίδιο παραλογισμό που εφαρμόζεται όπου υπάρχουν περιθώρια για κέρδη, όταν η εκμετάλλευση αποτελεί την πιο κερδοφόρο βιομηχανία.
Οι θάνατοι μεταναστών δεν αποτελούν τυχαία γεγονότα αλλά τις δραματικές συνέπειες ενός παγκόσμιου συστήματος που αιμορραγεί και που αντί να πονάει το ίδιο, καταφέρνει με την ανοχή όλων να προκαλεί ωδίνες σε όλους εκείνους που προσπαθούν να σωθούν από αυτό το ετοιμοθάνατο σύστημα με κόστος πότε την ανεπανόρθωτη καταστροφή της ψυχικής τους υγείας και πότε την ίδια τη ζωή τους. Και οι Ευρωπαίοι ανησυχώντας για το νοικοκυριό τους, ψάχνουν ηρεμιστικές λύσεις μέσα από εθνικιστικά καλέσματα καθώς η φτώχια και ο πόλεμος ήταν πάντα για τους άλλους και ποτέ για εκείνους. Ακόμη και τώρα μέσα σε αυτήν την κρίση, οι προαναφερθέντες «νοικοκυραίοι» συνεχίζουν να στήνουν αυτοσχέδια φρούρια και φυλακές, για την ψευδαίσθηση της προστασίας από έναν φανταστικό εχθρό.
Παράλληλα, το εγχώριο μήνυμα που στέλνεται είναι σαφές. Να περιμένουμε κι άλλους θανάτους όσων «ο βίος είναι ήδη αβίωτος» που θα αποδίδονται πότε στην αμέλεια, πότε στην κακή την τύχη, ξεχνώντας ότι ο μετανάστης δεν αποτελεί «είδος» ανθρώπου, ούτε σκεύος για να διασκεδάζουμε ή να ξορκίζουμε τους φόβους και τα προσωπικά μας απωθημένα. Ας θανατώσουμε λοιπόν, κι άλλους ανθρώπους, με την οικονομική κρίση ως το καταλληλότερο άλλοθι για την κοινωνική αδιαφορία
Σε μια εποχή που η αλήθεια είναι πιο εύκολα προσβάσιμη από ποτέ, οι φωνές στην Ευρώπη που ζητούν την άμεση εφαρμογή μιας αξιοπρεπούς πολιτικής μετανάστευσης και ασύλου δυναμώνουν, καθώς δεν υπάρχει τίποτα πιο ρεαλιστικό από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν οι μετανάστες είναι «της γης οι κολασμένοι», τότε το ελάχιστο από αυτή την κόλαση που βιώνουν θα έπρεπε να τη γευτούν όλοι εκείνοι που κρύβονται πίσω από στολές και τίτλους που ούτε οι ίδιοι ξέρουν ακριβώς τι αντιπροσωπεύουν. Ποτέ ξανά κανένα βασανιστήριο και κανένας θάνατος μετανάστη, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι που βρίσκονται εδώ για να παλεύουν μαζί με άλλους ανθρώπους, προκειμένου να σταματήσουν να παραμένουν ματωμένα τα χερσαία και υδάτινα περάσματα της επιβίωσης, υποκριτικά καλυμμένα πίσω από τους μύθους του καλού και του κακού.


*Η Ιωάννα Μπαλάφα είναι κοινωνιολόγος.

πηγη
thesecretrealtruth