Προσευχές από τους «τελειωμένους»

 

Τα καλύτερα αιτήματα προσευχής έρχονται

από τους τελειωμένους.

Βλέπεις καρδιές ερημικές που όμως μέσα τους ανθίζουν τριαντάφυλλα. Παιδιά νέα, αγόρια και κορίτσια να ψάχνουν τον παπά να του μιλήσουν να βρουν την αλήθεια που αναζητάει η ψυχή τους. Υπάρχουν και αυτοί οι νέοι..

Αυτά είναι θαύματα. Να σε σταματάει ένα νέο παιδί και να σου λέει «Θέλω να μιλήσουμε πάτερ κάτι βαραίνει την συνείδηση μου και θέλω να στο πω». Ναι αυτό το παιδί ! της καφετέριας, με το σκουλαρίκι στο αυτί ή το φρύδι. Με το ταττού μια ξεχασμένης αγάπης και τα ακουστικά με τους Iron Maiden στο τέρμα. Μιλάς με μια παρέα με νέους σε καφετέρια και νιώθεις το τραπέζι με τους φραπέδες να γίνεται ένα μικρό εκκλησάκι παρουσίας του Χριστού , διότι μην ξεχνάμε «ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» ( Ματθ 18, 20. Ματθ . 18, 19-20). Και να μπαίνεις μέσα στην Εκκλησία και να μην προλαβαίνεις να βγάλεις τις μαχαιριές ιδιαίτερα από ανθρώπους που είναι «κοντά στον Παπά» και από «ανθρώπους της Εκκλησίας».

Να κάνεις συζήτηση θεολογική με τον ροκά νέο που δεν το φανταζόσουν ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα. Και όμως μέσα σε αυτό τον βούρκο μιλάει εσωτερικά το βάπτισμα. Μια προσευχή ίσως μιας γιαγιάς, μιας μάνας γονατισμένης στα εικονίσματα να παρακαλάει όχι για νύφες, γαμπρούς , δουλειές και φράγκα, αλλά για μετάνοια και Βασιλεία των ουρανών. Υποψήφιος Άγιος σε αναζήτηση πνευματικής στέγης! Αυτά είναι θαύματα …

Αυτό το καντήλι μέσα στην καρδιά που δεν έχει σβήσει ακόμα και το ανανεώνει κάποια προσευχή. Και τότε αρχίζει να φωτίζει την καρδιά του ανθρώπου , έτσι για να μυρίζει αλήθεια ο κόσμος. Και αρχίζει αυτό το «κακό παιδί» για τον κόσμο να βλέπει τον ξεχασμένο θησαυρό μέσα του και να πηγαίνει στον εξομολόγο να τον γυαλίσει και να λάμψει και πάλι. Αυτές είναι μετάνοιες! Από τους τελειωμένους για τον κόσμο, αλλά από τους ανδρειωμένους για τον Θεό… Σε κάνει να βλέπεις την παρουσία του Θεού ως «φωνή αύρας λεπτής» σε ψυχές διψασμένες.

Και από την άλλη να βλέπεις την κυρία με το ταγέρ και την φανουρόπιτα ανά χείρας σε κάθε παράκληση να ζητάει από τον Χριστό λαγούς με πετραχήλια, έτσι για να μυρίσει εγωισμό ο κόσμος και μόλις δει το παιδί με το σκουλαρίκι θα πει «Το παλιόπαιδο, εμ τι περιμένεις από τον γιο της τάδε». Και όποτε σε βλέπει θα σου λέει με το χαμόγελο της πωλήτριας «Την ευχή σας πάτερ». Και 30 χρόνια στην Εκκλησία δεν κατάλαβε τίποτα, νιώθει ότι με κάποιες δωρεές, και κάποια στολίσματα επιταφίου έχει vip θέση στον παράδεισο. Καημένε άνθρωπε….

Τελικά ο Θεός υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Κρύβεται και λάμπει μέσα στην μουγκαμάρα της σιωπής. Κάτι σαν τον ήλιο. Ο ήλιος όταν ανατέλλει δεν κάνει φασαρία, δεν μιλάει όπως το κύμα ή ο αέρας. Απλά παρουσιάζεται με την λάμψη και την θερμότητα του, αυτή η παντοδύναμη παρουσία του αρκεί.
Έτσι ενεργεί ο Χριστός, έρχεται όταν τον καλούν οι τελειωμένοι και διψασμένοι. Ενώ όταν τον προκαλούν οι εγωιστές και οι φαρισαίοι απομακρύνεται διότι ο χώρος είναι κλειστός για ΕΚΕΙΝΟΝ.

Μην ξεχνάμε αγαπητοί μου ότι τον Παράδεισο τον άνοιξε ένας ληστής με ένα Μνήσθητι. Ένας τελειωμένος και μια διψασμένη κραυγή άνοιξαν τις ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ.

Καλό αγώνα.

π. Σπυρίδων Σκουτης Ιερά Μητρόπολή Λήμνου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ