Πορτρέτα ενός κοριτσιού με σύνδρομο Down. Φωτογραφίες που θα σας πείσουν πως η ζωή είναι ένα θαύμα ανεξάρτητα από τις προσδοκίες μας…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πορτρέτα ενός κοριτσιού με σύνδρομο Down. Φωτογραφίες που θα σας πείσουν πως η ζωή είναι ένα θαύμα ανεξάρτητα από τις προσδοκίες μας…

Όταν μια γυναίκα περιμένει παιδί, η μεγαλύτερη ευχή της είναι να είναι υγιές: Δέκα δάχτυλα στα χέρια, δέκα δάχτυλα στα πόδια! Αυτό δεν λέει κάθε μέλλουσα μαμά; Τί συμβαίνει όμως όταν η ζωή έχει άλλα σχέδια;

Η Βρετανή φωτογράφος Sian Davey αφιέρωσε την παρακάτω σειρά φωτογραφιών στην κόρη της Alice, ένα αξιολάτρευτο κοριτσάκι που γεννήθηκε με σύνδρομο Down.

Η φωτογράφιση συγκινεί και απαντάει τα ερωτήματα κάθε γονιού με ανησυχίες, αλλά κυρίως, όλων εκείνων που διχάζονται για ένα παιδί που η κοινωνία δεν χαρακτηρίζει “κανονικό”. Η ζωή είναι ένα θαύμα και ως τέτοιο πρέπει να εκτιμάται!

Η Alice γεννήθηκε με σύνδρομο Down.

H Sian αποφάσισε να βγάλει φωτογραφίες από τη ζωή με την κόρη της για να δείξει στον κόσμο ότι παρά τη μοναδικότητα της περίπτωσής της, η Alice δεν διαφέρει από άλλα κορίτσια της ηλικίας της!

Όπως βλέπετε, το κοριτσάκι έχει την ίδια αγάπη και περιέργεια για τη ζωή που έχει κάθε παιδί! Αγαπάει πολύ την οικογένειά της και διψάει για γνώση!

Τόσο η οικογένεια της μικρής όσο και οι φίλοι την περιβάλλουν με μεγάλη τρυφερότητα καθημερινά!

“Όταν γέννησα την Αlice ήμουν σε κατάσταση σοκ” εξομολογείται η μητέρα και φωτογράφος.

“Δεν ήταν αυτό που περίμενα. Με είχε κυριεύσει η αγωνία και το άγχος, δηλητηριάζοντας τη σχέση μου με το παιδί μου και τα όνειρά μου σαν μητέρα.”

“Μια φορά ονειρεύτηκα ότι η Alice ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα κι εγώ την είχα ξεχάσει! Πλησίασα να ξετυλίξω το μωρό για να το ταΐσω και το βρήκα καλυμμένο με βρώμικα υγρά. Σκέφτηκα πως ήταν το σύμβολο της απόρριψής μου προς το ίδιο μου το παιδί! Στο όνειρο δεν μπορούσα να την ταΐσω, ήμουν ανίκανη να ανταποκριθώ στις βασικές ανάγκες του μωρού μου!”

“Η ερμηνεία που έδωσα ήταν αυτή. Ότι το παιδί ένιωθε την απόρριψή μου. Αυτό μου προκάλεσε ακόμα περισσότερο πόνο. Η ευθύνη ήταν δική μου. Έπρεπε να καταρρίψω κάθε προσωπική μου προκατάληψη και να ρίξω φως στην ψυχή μου!”

“Καθώς ο φόβος άρχισε να διαλύεται, τη θέση του πήρε η αγάπη για την κόρη μου. Όπως γίνεται κάθε φορά!”

“Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν για την Alice να αντιμετωπίζεται στη ζωή της χωρίς διακρίσεις, χωρίς να γίνονται εξαιρέσεις. Αυτή η δουλειά μου είναι αφιερωμένη στην κόρη μου, στην Alice.”

Χωρίς αμφιβολία, η ζωή της Alice είναι ευτυχισμένη και γεμάτη αγάπη. Είναι πολύ τυχερή που έχει μια τέτοια μητέρα, που κατάφερε να βάλει στην άκρη τους προσωπικούς της φόβους και προκαταλήψεις, πιάνοντας τρυφερά το χέρι της κόρης της!

ΠΗΓΗ