«Τελευταίος πλειοδότης το σπαθί του Νικηταρά». Να το θυμάστε γενίτσαροι πραματευτάδες.
Η
μέθη της εθνεγερσίας δεν προσμετράται με την λογική των αριθμών. Η
έκσταση των Ελλήνων ηρώων συνθλίβει τα τάλαρα των αργυραμοιβών. Οι
ημίθεοι του Μοριά δεν νοούνται από θνητούς που δεν τρέχει στο αίμα τους ο
Ιχώρ. Στις κορφές του Λυκαίου όπου ο Δίας έγινε προφήτης Ηλίας, καιει
το ίδιο άσβεστο φως που πυρώνει την υπερχρονική Ιερά Γη και τον γρανίτη.
Μην γελιέστε λοιπόν. Παιδιά του Ήλιου και της Γης είμαστε όλοι και η
Παναγιά Ευαγγελίζεται σ” αυτόν τον τόπο από την αρχή της πλάσης. Και ο
σπόρος είναι Θεϊκός, ακατανόητος οταν βλασταίνει.
Όταν ανοίγει σαν μπουμπούκι η Λευτεριά, αυτή η έγνοια που την έχει κάθε γέννημα που φωτίζεται σ” αυτό τον ήλιο και βαπτίζεται στο ύδωρ της Αγνούς. Αυτό το βλογημένο νερό που τρέχει ακόμα στην Λυκόσουρα για να δροσίζει τον Παυσανία, τον Θοδωρή Κολοκοτρώνει και να παγώνει το πυρωμένο σπαθί του Νικηταρά.
Αυτό το σπαθί του Νικηταρά θα είναι ο τελευταίος πλειοδότης στην εκποίηση του Έθνους που επιχειρούν και σήμερα, και τότες και πάντα.
Αυτά τα χέρια που το κρατούσαν είναι ζυμωμένα με το χώμα του Μοριά. Το χώμα που είδε πρώτο το φως του Ηλίου όπως λέγαν και οι αρχαίοι σοφοί.
Ίδιο χώμα, ίδιο φως, ίδια χέρια. Μην γελιέστε.
Όσο τσιμέντο κ” αν ρίξουν, όσα αργύρια κ αν λάβουν οι αβοκάτοι δεν θ” αγοράσουν αυτά που δεν έχουν υπόσταση από ύλη.
Δεν θ” αγοράσουν οι άτιμοι αυτό που δεν έχει κόστος, αλλά Τιμή.
Πάντα, τελευταίος πλειοδότης θα μένει το σπαθί του Νικηταρά.
Καλή Παναγιά, καλή επανάσταση, καλή Λευτεριά.
«Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος νικητής της μάχης των Δερβενακίων ήταν μια από τις ευγενέστερες μορφές, τις πιο αγνές και ανιδιοτελείς του μεγάλου εκείνου αγώνα. Το 1839 φυλακίζεται στην Αίγινα. Αποφυλακίζεται μετά από δύο χρόνια τυφλός! Η κόρη του όταν τον αντικρίζει πεθαίνει! Ζει πάμπτωχος στον Πειραιά από μια πενιχρή σύνταξη. Οι πιστωτές του βγάζουν σε πλειστηριασμό το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, το ίδιο το σπίτι του. Πηγαίνει τυφλός στον πλειστηριασμό κρατώντας ένα σπαθί. Είναι το μοναδικό λάφυρο που δέχθηκε να πάρει μετά τη νίκη του στα Δερβενάκια. Όταν τον αντικρίζουν να διαβαίνει στην αίθουσα του πλειστηριασμού όλοι με σεβασμό και ντροπή σιωπούν. Ο Νικηταράς ανεβαίνει στο βήμα και λέει: «Τελευταίος πλειοδότης το σπαθί του Νικηταρά». Οι διεκδικητές αποσύρονται και με αυτόν τον τρόπο δεν πεθαίνει άστεγος στον δρόμο ο Τουρκοφάγος, η Δόξα της Πατρίδας. Πέθανε το 1849 πάμπτωχος και σήμερα κανείς δεν γνωρίζει που είναι ο τάφος του»
ΠΗΓΗ
Όταν ανοίγει σαν μπουμπούκι η Λευτεριά, αυτή η έγνοια που την έχει κάθε γέννημα που φωτίζεται σ” αυτό τον ήλιο και βαπτίζεται στο ύδωρ της Αγνούς. Αυτό το βλογημένο νερό που τρέχει ακόμα στην Λυκόσουρα για να δροσίζει τον Παυσανία, τον Θοδωρή Κολοκοτρώνει και να παγώνει το πυρωμένο σπαθί του Νικηταρά.
Αυτό το σπαθί του Νικηταρά θα είναι ο τελευταίος πλειοδότης στην εκποίηση του Έθνους που επιχειρούν και σήμερα, και τότες και πάντα.
Αυτά τα χέρια που το κρατούσαν είναι ζυμωμένα με το χώμα του Μοριά. Το χώμα που είδε πρώτο το φως του Ηλίου όπως λέγαν και οι αρχαίοι σοφοί.
Ίδιο χώμα, ίδιο φως, ίδια χέρια. Μην γελιέστε.
Όσο τσιμέντο κ” αν ρίξουν, όσα αργύρια κ αν λάβουν οι αβοκάτοι δεν θ” αγοράσουν αυτά που δεν έχουν υπόσταση από ύλη.
Δεν θ” αγοράσουν οι άτιμοι αυτό που δεν έχει κόστος, αλλά Τιμή.
Πάντα, τελευταίος πλειοδότης θα μένει το σπαθί του Νικηταρά.
Καλή Παναγιά, καλή επανάσταση, καλή Λευτεριά.
«Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος νικητής της μάχης των Δερβενακίων ήταν μια από τις ευγενέστερες μορφές, τις πιο αγνές και ανιδιοτελείς του μεγάλου εκείνου αγώνα. Το 1839 φυλακίζεται στην Αίγινα. Αποφυλακίζεται μετά από δύο χρόνια τυφλός! Η κόρη του όταν τον αντικρίζει πεθαίνει! Ζει πάμπτωχος στον Πειραιά από μια πενιχρή σύνταξη. Οι πιστωτές του βγάζουν σε πλειστηριασμό το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, το ίδιο το σπίτι του. Πηγαίνει τυφλός στον πλειστηριασμό κρατώντας ένα σπαθί. Είναι το μοναδικό λάφυρο που δέχθηκε να πάρει μετά τη νίκη του στα Δερβενάκια. Όταν τον αντικρίζουν να διαβαίνει στην αίθουσα του πλειστηριασμού όλοι με σεβασμό και ντροπή σιωπούν. Ο Νικηταράς ανεβαίνει στο βήμα και λέει: «Τελευταίος πλειοδότης το σπαθί του Νικηταρά». Οι διεκδικητές αποσύρονται και με αυτόν τον τρόπο δεν πεθαίνει άστεγος στον δρόμο ο Τουρκοφάγος, η Δόξα της Πατρίδας. Πέθανε το 1849 πάμπτωχος και σήμερα κανείς δεν γνωρίζει που είναι ο τάφος του»
ΠΗΓΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου