ΜΙΑ ΑΘΛΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΟΔΕΥΕΙ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

 

 Το κύμα αντίδρασης

που ξεσηκώθηκε απέναντι στις δηλώσεις του Άρη Σερβετάλη για τις αμβλώσεις και τη δημόσια εξομολόγηση του για την πίστη στον Θεό αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως είμαστε παροικούντες σε μια δημόσια σφαίρα όπου η έννοια της ελευθερίας έχει γίνει εντελώς επιλεκτική. Ο Σερβετάλης δεν προέβη σε κάποια προσωπική σταυροφορία ούτε επιχείρησε να επιβάλει τις απόψεις του σε κανέναν. Αντιθέτως, έκανε αυτό που κάνει κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη ειλικρίνεια. Όταν ρωτήθηκε για μια θεματική που αγγίζει βαθιές ηθικές και πνευματικές πεποιθήσεις, απάντησε από τη σκοπιά του δόγματος στο οποίο ανήκει. Δεν μίλησε ως Άρης, αλλά ως πιστός που εκφράζει τη διδασκαλία της Εκκλησίας του και αυτό ακριβώς μετατράπηκε σε αμάρτημα.

Πρόκειται για μια εκδοχή του σύγχρονου cancel culture που δεν στοχεύει μόνο σε συμπεριφορές αλλά πλέον και σε δογματικές αναφορές. Το παράδοξο είναι πως ένας καλλιτέχνης χάνει επαγγελματικές ευκαιρίες όχι επειδή προσβάλλει κάποιον, όχι επειδή επιτίθεται ή διαπράττει κάτι παράνομο—πολλές φορές εξάλλου άνθρωποι που καταδικάστηκαν από τον νόμο επέστρεψαν στις αγκαλες της showbiz με θέρμη, αλλά επειδή εκφράζεται μέσα από τον λόγο της θρησκείας στην οποία πιστεύει. Δηλαδή τι ακριβώς “απαγορεύεται” στη δημόσια σφαίρα; Η προσωπική γνώμη ή η πίστη; Και ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ότι ο λόγος του Θεού, όπως τον κατανοεί ένας πιστός, είναι επικίνδυνος ή ανεπίτρεπτος;
Το επιχείρημα ότι «το σώμα ανήκει σε εμάς» συνοδεύεται, για λόγους συνέπειας, από ένα άλλο: ότι και η πίστη ανήκει σε εμάς. Δεν γίνεται να υπερασπίζεται κανείς με πάθος το πρώτο, ενώ καταργεί το δεύτερο. Κι όμως, όσοι στρέφονται εναντίον του Σερβετάλη συχνά αυτοπροσδιορίζονται ως υπέρμαχοι της απόλυτης ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, αλλά η ελευθερία αυτή σταματάει ακριβώς τη στιγμή που συναντά μια θεολογική αναφορά. Τότε η ελευθερία μετατρέπεται σε γελοιοποίηση, καταδίκη, διαπόμπευση, ακόμη και επαγγελματικό αποκλεισμό. Έτσι διαμορφώνεται ένα νέο δόγμα, αυτή τη φορά “προοδευτικό”, με τα δικά του επιτρεπτά και τα δικά του θανάσιμα αμαρτήματα. Και φυσικά, κάθε απόκλιση πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά.

Η ειρωνεία είναι ολοφάνερη: καταδικάζουν το δόγμα εκείνοι που λειτουργούν με τον πιο απόλυτα δογματικό τρόπο. Εδώ δεν έχουμε διάλογο, δεν έχουμε επιχειρήματα, δεν έχουμε συζήτηση περί αξιών, αλλά μια εύκολη ηθική ανωτερότητα που εκτοξεύεται ως ύβρις απέναντι σε όποιον τολμά να αρθρώσει λέξη από άλλη παράδοση. Μπορεί αυτό να θεωρηθεί προοδευτισμος; Σε ποιο λεξικό, σε ποια κοινωνία, σε ποια συνθήκη; Είναι μια νέα μορφή λογοκρισίας, μεταμφιεσμένη σε κοινωνική ευαισθησία.
Κι όμως, ο Σερβετάλης δεν είναι άνθρωπος που προκαλεί. Δεν διαφημίζει την πίστη του ούτε την επιβάλλει. Είναι άνθρωπος ουσίας, πνεύματος, καλλιέργειας. Μιλάει μόνο όταν του ζητείται και τότε απαντά όχι για να στιγματίσει, αλλά για να τοποθετηθεί με συνέπεια προς όσα ο ίδιος πιστεύει. Το γεγονός ότι αυτή η απλή πράξη ειλικρίνειας μπορεί να οδηγήσει σε δημόσια στοχοποίηση είναι από μόνο του ανησυχητικό. Ποιος δεν τρομάζει όταν αντιλαμβάνεται πως ως κοινωνία πλέον ανεχόμαστε μόνο τις εκδοχές της διαφοράς που μας βολεύουν πολιτικά.

Ο πραγματικός κίνδυνος σήμερα δεν είναι οι «συντηρητικές απόψεις». Ο κίνδυνος είναι η κανιβαλλοποίηση του δημόσιου λόγου, όπου κάθε φράση που δεν συμφωνεί με τη γραμμή του εκάστοτε ιδεολογικού στρατοπέδου μετατρέπεται σε λόγο μίσους.

Η υπόθεση Σερβετάλη, τελικά, δεν αφορά τον ίδιο. Αφορά το είδος της κοινωνίας που χτίζουμε: μια κοινωνία όπου το δικαίωμα στο σώμα προστατεύεται, αλλά το δικαίωμα στη συνείδηση διώκεται. Μια κοινωνία όπου δεν σε κρίνουν για όσα λες, αλλά για το ότι πιστεύεις — και αυτή η ιεράρχηση, με όσα σημαίνει για την ελευθερία λόγου και σκέψης, είναι πραγματικά ανησυχητική.

Εγω ειμαι με τον Σερβεταλη....!!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ