Το Χρονικό του Akakor. Όταν οι Θεοί ήρθαν από τον ουρανό

Το Χρονικό Akakor είναι ένα σύνολο ιστοριών γραμμένο από τη φυλή Ugha Mongulala που ζουν στη ζούγκλα του Αμαζονίου της Βραζιλίας και περιέχει περισσότερα από 15 χιλιάδες χρόνια ιστορίας από την άφιξη των πολιτισμένων θεών μέχρι τη δεκαετία του ’70 στην εποχή μας. Αρχικά γράφτηκαν στη γλώσσα των Αρχαίων Δασκάλων (Θεών) πάνω σε φλοιό δέντρων. Οι ιστορίες μεταδόθηκαν προφορικά από τον πρίγκιπα της φυλής τον Tatunca Nara, στον Γερμανό δημοσιογράφο Karl Brugger ο οποίος δούλευε στη Βραζιλία και κατέγραψε ολόκληρη την ιστορία σε κασέτες που αργότερα πέρασε σε βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1976.

Ο Γερμανός δημοσιογράφος Karl Brugger γεννήθηκε στο Μόναχο και σπούδασε Σύγχρονη Ιστορία στην πατρίδα του και στο Παρίσι. Ήταν ανεξάρτητος ανταποκριτής ραδιοφώνου και τηλεόρασης μέχρι το 1974 και από τότε εργάστηκε ως ανταποκριτής της γερμανικής τηλεόρασης στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Από το 1974, ο Brugger είναι επίσης ανταποκριτής σε αρκετούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.

Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη σύγχρονη ιστορία και την κοινωνιολογία, έφυγε για τη Νότια Αμερική ως δημοσιογράφος. Εκεί έμαθε για το Akakor. Το 1972 συναντήθηκε με τον Tatunca Nara, γιο ενός ηγέτη, στο Manaus. Το Manaus βρίσκεται στη συμβολή του ποταμού Solimoes και του ποταμού Negro, δηλαδή στο πρώτο μισό του Αμαζονίου. Ο Tatunca Nara είναι ο επικεφαλής των φυλών Ugha Mongulala, Dhaka και Haisha.

Ο Brugger, ευσυνείδητος αλλά και σκεπτικιστής ερευνητής, άκουσε την πραγματικά απίστευτη ιστορία τους. Αφού επιβεβαίωσε και διασταύρωσε τα στοιχεία αυτά, το 1976 αποφάσισε να δημοσιεύσει το χρονικό που είχε καταγράψει με τον τίτλο “Die Chronik von Akakor”, δηλαδή, το Χρονικό του Akakor.

Το Χρονικό του Akakor

Το χρονολόγιο αναφέρει την χιλιετή ιστορία της Νότιας Αμερικής από την οπτική γωνία της φυλής Ugha Mongulala, του παλαιότερου πολιτισμού στην περιοχή, αποκαλύπτοντας πολλά άγνωστα στοιχεία που η ιστορία και η αρχαιολογία δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν σίγουρα μέχρι σήμερα, όπως η κατασκευή του Tiahuanaco και Machu Picchu. Ακόμα και η τοποθεσία της πόλης Akakor της φυλής δεν έχει βρεθεί, λόγω της τεράστιας έκτασης της ζούγκλας του Αμαζονίου.

Σε χρονολογική σειρά, το πρώτο πράγμα που αφηγείται το Χρονικό είναι η άφιξη των Θεών ή των Αρχαίων Διδασκάλων, το 13.000 π.Χ. από το διάστημα, που επέλεξε τις αυτοχθόνες φυλές στην περιοχή του Μεγάλου Ποταμού -δηλαδή του Αμαζονίου – για να μεταδώσουν τον πολιτισμό και να τερματίσουν την αγριότητα τους.

Τους διδάσκει να καλλιεργούν τη γη, να σέβονται τους νόμους της φύσης και τους νόμους τους οποίους αυτοί κληροδότησαν για να διατηρηθεί το κοινό καλό. Κατασκεύασαν μεγάλες πέτρινες πόλεις τόσο στην επιφάνεια όσο και κάτω από αυτήν, με ναούς για τη λατρεία του Ήλιου, πυραμίδες για πνευματικούς σκοπούς και μακριές σήραγγες που περνούν κάτω από τις σημερινές περιοχές του Περού και της Βολιβίας, στη Βραζιλία και τη Βενεζουέλα. Τρεις χιλιάδες χρόνια μετά την άφιξή τους, οι θεοί επιστρέφουν στον κόσμο τους, μια ημερομηνία που είχε οριστεί στη χρονολόγηση του Χρονικού Ακακόρ ως έτος μηδέν, που αντιστοιχεί στο 10.481 π.Χ.

Η ιστορία της φυλής Ugha Mongulala καταφέρνει να κινηθεί με τον αριθμό των αντιξοοτήτων που έπρεπε να περάσει για να επιβιώσει για πάνω από 15 χιλιάδες χρόνια, τόσο σε φυσικές καταστροφές, πολέμους εναντίον άλλων φυλών όσο και εναντίον των «Λευκών Βαρβάρων», των κατακτητών που ήρθαν από την Ευρώπη τον 15ο αιώνα και οι οποίοι σχεδόν πέτυχαν την εξαφάνισή τους.

Εάν μέχρι σήμερα έχει παραμείνει άγνωστη η φυλή, οφείλεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιστορίας της και στην πλήρη απομόνωση των λαών των οποίων αναφέρεται η ιστορία. Οι τελευταίες ανακαλύψεις που προήλθαν από τη συστηματική εισβολή του Αμαζονίου επιβεβαιώνουν τον απολογισμό του αρχηγού Tatunca Nara για τον λαό του, δίνοντας έτσι πίστη σε κάτι που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί.

Το Χρονικό Akakor χωρίζεται σε τέσσερα μέρη και καλύπτει μια περίοδο λίγο περισσότερο από δέκα χιλιάδες χρόνια από τη ζωή του λαού της Mongulala: Το Βιβλίο του Ιαγουάρου που ασχολείται με τον αποικισμό της Γης από τους θεούς και την περίοδο μέχρι τη δεύτερη παγκόσμια καταστροφή. Το Βιβλίο του Αετού που καλύπτει την περίοδο μεταξύ 6000 και 11000 (σύμφωνα με το δικό τους ημερολόγιο) και περιγράφει την άφιξη των Γότθων. Το Βιβλίο του Μυρμηγκιού, που αναφέρεται στον αγώνα ενάντια στους Ισπανούς και Πορτογάλους αποικιοκράτες μετά την άφιξή τους στο Περού και τη Βραζιλία. Το Βιβλίο του Φιδιού του Ύδατος που περιγράφει την άφιξη των 2.000 Γερμανών στρατιωτών στο Akakor και την ενσωμάτωσή τους στον λαό της Ugha Mongulala. Προβλέπει επίσης μια τρίτη μεγάλη καταστροφή.

Περιγραφές από το Χρονικό του Akakor

Ας δούμε μερικές παραγράφους που ελήφθησαν από το Χρονικό του Akakor σύμφωνα με τα λεγόμενα του Tatunca Nara:

“Στην αρχή όλα ήταν χάος. Ο άνθρωπος ζούσε σαν ζώο, χωρίς λόγο και χωρίς γνώση, χωρίς νόμους και χωρίς να καλλιεργεί τη γη, χωρίς ντύσιμο και χωρίς να καλύπτει ακόμη και τη γυμνότητα του. Δεν ήξερε τα μυστικά της φύσης.”

“Ζούσε σε ομάδες δύο ή τριών, όταν ένα ατύχημα τους έφερε μαζί, σε σπηλιές ή σε ρωγμές βράχων. Οι άνδρες περπατούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις μέχρι να φτάσουν οι θεοί. Έφεραν το φως.”

(Οι θεοί) “γνώριζαν την πορεία των αστεριών και τους νόμους της φύσης. Πραγματικά, ήταν εξοικειωμένοι με τους βαθύτερους νόμους του Σύμπαντος. Εκατόν τριάντα οικογένειες των Αρχαίων Πατέρων ήρθαν στη Γη και έφεραν το φως”.

“έβγαλαν τον άνθρωπο από το σκοτάδι στο φως. Πριν φτάσουν οι ξένοι, οι άντρες περιπλανούνταν σαν παιδιά που δεν βρίσκουν τα σπίτια τους και των οποίων οι καρδιές δεν γνωρίζουν την αγάπη. Συγκέντρωναν ρίζες, βολβούς και φρούτα που ήταν άγρια. Ζούσαν σε σπηλιές και τρύπες στο έδαφος. αμφισβητούσαν τους γείτονές τους για την κυνηγημένη λεία.

Αλλά τότε οι Θεοί ήρθαν και καθιέρωσαν μια νέα τάξη στον κόσμο. Δίδαξαν τους άντρες να καλλιεργούν τη γη και να καβαλάνε τα ζώα. Τους διδάσκουν να πλέκουν το ύφασμα και να χτίζουν μόνιμα σπίτια σε οικογένειες και φυλές. Έτσι γεννήθηκαν οι φυλές. Αυτή ήταν η αρχή του φωτός, της ζωής και της φυλής.

Οι θεοί κάλεσαν τους ανθρώπους να συγκεντρωθούν. Συζητούσαν και κρατούσαν συμβούλια. Και έπειτα έπαιρναν αποφάσεις. Επέλεξαν τους διακομιστές τους για να ζήσουν μαζί τους και στους οποίους μετέδωσαν τις γνώσεις τους.”

“Και οι θεοί κυβερνούσαν από το Akakor. Κυριάρχησαν πάνω στους άνδρες και πάνω από τη Γη. Είχαν πλοία ταχύτερα από την πτήση των πουλιών. Τα πλοία τους έφθαναν στον προορισμό τους χωρίς πανιά και χωρίς κουπιά, τόσο τη νύχτα όσο και κατά τη διάρκεια της ημέρας.”

“Είχαν μαγικές πέτρες για να παρατηρήσουν τα πιο μακρινά μέρη, ώστε να δουν πόλεις, ποτάμια, λόφους και λίμνες. Οποιοδήποτε γεγονός που συνέβαινε στη Γη ή στον ουρανό αντικατοπτριζόταν στις πέτρες. Αλλά το πιο θαυμάσιο από όλα ήταν οι υπόγειες κατοικίες. Και οι θεοί τις έδωσαν στους επιλεγμένους υπηρέτες τους ως το τελευταίο δώρο τους».

Συμπτωματικά, το Ακακόρ Χρονικό ταιριάζει σε μια εικόνα που είναι γνωστή σε διάφορες μυθολογίες ανά τον κόσμο: Οι Θεοί ήρθαν “από τον ουρανό”, έδωσαν οδηγίες στους πρώτους ανθρώπους, άφησαν πίσω τους κάποιες μυστηριώδεις συσκευές και εξαφανίστηκαν πάλι “στον ουρανό”.

Οι καταστροφές που περιγράφει ο Tatunca Nara μπορούν να συσχετιστούν ακόμη και με τις ελάχιστες λεπτομέρειες που αναφέρονται από το βιβλίο “Κόσμοι σε Σύγκρουση” (Worlds in Collision) του Immanuel Velikovsky.

Ως ιστορικό και πολιτιστικό έγγραφο, το Χρονικό του Akakor δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα του πνευματικού έργου ενός από τους παλαιότερους λαούς στη Γη.

Οι γνώσεις μας για τη Νότια Αμερική παίρνουν νέες διαστάσεις και προοπτικές μέσα από αυτό το βιβλίο και εμφανίζονται ερωτήματα που δείχνουν νέες κατευθύνσεις για έρευνα. Το Χρονικό του Akakor, μας αποκαλύπτει μια διάσταση που θα κάνει ακόμη και τους σκεπτικιστές να δουν ότι το αδιανόητο θα μπορούσε να είναι φανταστικά πραγματικό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ