Τρομακτικές ιστορίες: Έξι μυστήρια για γερά νεύρα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Όσο σκεπτικιστές και αν μας αρέσει να δηλώνουμε, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι ιστορίες μυστηρίου, εκείνες με τα ανεξήγητα φαινόμενα και τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις, ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία σε όλους μας.
Ακόμα και αν δεν πιστεύετε σε φαντάσματα και παραφυσικά φαινόμενα, οι έξι ιστορίες που ακολουθούν είναι ό,τι πρέπει για τις βραδινές συζητήσεις –κατά προτίμηση αν στην παρέα δεν υπάρχουν πιτσιρίκια ή ενήλικες τραυματισμένοι από τα X-Files των 90s.

Η Shanti Deva και η μετεμψύχωση Η τετράχρονη Shanti Deva ζούσε με τους γονείς της στο Δελχί της Ινδίας, το 1930. Μια μέρα, η μικρή είπε στους γονείς της ότι κάποτε ζούσε σε ένα μέρος που το έλεγαν Muttra, ήταν μητέρα τριών παιδιών, και το όνομά της ήταν Ludgi. Οι γονείς της στην αρχή δεν έδωσαν σημασία, όταν όμως παρατήρησαν ότι η κόρη τους επιμένει στην ιστορία της, αποφάσισαν να το διερευνήσουν.
Αποδείχτηκε ότι όντως υπήρχε ένα χωριό που λεγόταν Muttra, στο οποίο είχε πριν από λίγα χρόνια πεθάνει μια γυναίκα που την έλεγαν Ludgi. Όταν πήγαν με την κόρη τους εκεί, η τετράχρονη Shanti μιλούσε την τοπική διάλεκτο με τους ντόπιους, αναγνώρισε τον άνδρα και τα τρία παιδιά της, και μάλιστα μίλησε για εικοσιτέσσερα διαφορετικά γεγονότα τα οποία ταίριαζαν σε επιβεβαιωμένα περιστατικά από τη ζωή της Ludgi.

Η Γέφυρα Overtoun Η τοξωτή γέφυρα Overtoun κτίστηκε το 1859, κοντά στο Milton της επαρχίας Dumbarton στη Σκωτία. Είναι γνωστή στην περιοχή ως η μυστηριώδης γέφυρα από την οποία ένας ανεξήγητα μεγάλος αριθμός σκυλιών έχει πηδήξει ξαφνικά στο κενό, πέφτοντας από ύψος 15 μέτρων.
Τα πρώτα περιστατικά καταγράφηκαν την δεκαετία του ’50, ενώ το ακόμη πιο ανατριχιαστικό είναι ότι τα ελάχιστα σκυλιά που δεν σκοτώθηκαν από την πτώση, επέστρεψαν στο σημείο απ’ όπου έπεσαν την πρώτη φορά και ξαναπήδηξαν. Σχεδόν όλα τα σκυλιά, μάλιστα, πήδηξαν από το ίδιο ακριβώς σημείο, και από την ίδια πλευρά της γέφυρας.
Το 1994, ένας κάτοικος της περιοχής έριξε τον νεογέννητο γιο του από την γέφυρα, ισχυριζόμενος πως ήταν ο Αντίχριστος, και εν συνεχεία ο ίδιος αυτοκτόνησε πέφτοντας από εκεί. Κάτοικοι της περιοχής πιστεύουν ότι η γέφυρα είναι στοιχειωμένη.

 

Ο James Worson τρέχει στο δάσος Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1873 ο James Worson έβαλε στοίχημα με δυο φίλους του, τον Hammerson Burns και τον Barham Wise, ότι θα μπορούσε να τρέξει σε συγκεκριμένο χρόνο τα 32 χιλιόμετρα από το Leamington στο Coventry. Οι δύο φίλοι ακολουθούσαν ακριβώς πίσω του, με μια ιππήλατη άμαξα: Δεν τον έχασαν ποτέ από το οπτικό τους πεδίο, ενώ σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, ο Worson γυρνούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και τους μιλούσε.
Σε κάποια στιγμή, και ενώ έτρεχε στη μέση του δρόμου, φάνηκε να σκοντάφτει και να πέφτει προς τα μπροστά. Η κραυγή του εκείνη την στιγμή ήταν «ό,τι τρομακτικότερο είχαν ακούσει ποτέ» σύμφωνα με τη μετέπειτα περιγραφή του Wise.
Αντί, όμως, να πέσει στο έδαφος, όπως φαινόταν ότι θα συνέβαινε, ο Worson απλώς εξαφανίστηκε, πριν προλάβει να ακουμπήσει στο έδαφος. Τα αποτυπώματα των παπουτσιών του στο χωμάτινο μονοπάτι, τα οποία οι δύο φίλοι φωτογράφησαν, ακολουθούσαν μια κανονική πορεία, μέχρι το σημείο που φαινόταν ότι ο δρομέας σκόνταψε.
Μετά από εκεί, δεν υπήρχε τίποτα. Οι ντόπιοι ερεύνησαν την περιοχή, αναζητώντας τον James, και σύμφωνα με τις περιγραφές τα κυνηγόσκυλα που χρησιμοποιήθηκαν στις έρευνες έδειχναν μια μυστήρια αλλά πεισματική άρνηση να πλησιάσουν το σημείο στο οποίο εκείνος εξαφανίστηκε. Κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.

Τα ίχνη του διαβόλου Τη νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 1855 στο Devon της Βρετανίας, μετά από ασθενή χιονόπτωση, μια σειρά από ίχνη που έμοιαζαν με οπλές, πλάτους περίπου 4 εκατοστών και με απόσταση 20 εκατοστών μεταξύ τους, εμφανίστηκαν στο χιόνι.
Το παράξενο ήταν ότι τα ίχνη διένυαν μια απόσταση 160 χιλιομέτρων, και για το μεγαλύτερο μέρος της πορείας τους κινούνταν μόνο σε ευθεία: Σπίτια, ποτάμια, θημωνιές με άχυρα και άλλα εμπόδια έμοιαζαν να έχουν «περαστεί» από πάνω, και τα ίχνη εμφανίζονταν ακόμα και στις χιονισμένες στέγες των σπιτιών και σε ψηλούς τοίχους που βρίσκονταν στην πορεία τους.
Μυστηριωδώς, τα ίχνη έμοιαζαν σε σημεία να οδηγούν σε, αλλά και να εξέρχονται από, σωλήνες νερού και αποχετεύσεων διαμέτρου μικρότερης των 10 εκατοστών. Πρόσφατα, τη νύχτα της 12ης Μαρτίου του 2009, ίχνη που έμοιαζαν πολύ με εκείνα του 1855, βρέθηκαν ξανά στο Devon.

H Felicia Felix-Mentor έγινε ζόμπι (;) Η Felicia Felix-Mentor πέθανε στην Αϊτή το 1907, από μια ξαφνική και καλπάζουσα ασθένεια την οποία η τοπική παράδοση θέλει να μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Το 1936, μια γυναίκα (γυμνή ή με κουρελιασμένα ρούχα, αναλόγως ποια από τις δύο εκδοχές της ιστορίας θα πιστέψουμε) βρέθηκε να τριγυρνά στους δρόμους της Αϊτής, κατευθυνόμενη προς μια φάρμα η οποία ισχυριζόταν πως ανήκε στον πατέρα της. Οι ιδιοκτήτες αναγνώρισαν την γυναίκα, ως την Felicia Felix-Mentor, που χρόνια θεωρούταν νεκρή, ταυτοποίηση την οποία επιβεβαίωσε και ο σύζυγός της.
Λόγω της κατάστασής της, που φαινόταν ανησυχητική, η Felicia εισήχθη σε νοσοκομείο. Ένας από τους γιατρούς που την εξέτασε, περιέγραψε ότι «ανά τακτά χρονικά διαστήματα ξεσπούσε σε ανεξήγητα γέλια, ενώ μιλούσε για τον εαυτό της εναλλάξ στο πρώτο και το τρίτο πρόσωπο, χωρίς συγκεκριμένο διαχωρισμό. Είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου, και δεν εκδήλωνε κανέναν ενδιαφέρον για τον υλικό κόσμο γύρω της».

Το πλοίο Ourang Medan Τον Φεβρουάριο του 1948, πολλά πλοία κοντά στην Ινδονησία άκουσαν στους ασυρμάτους τα σήματα κινδύνου που εξέπεμπε το ολλανδικό φορτηγό πλοίο Ourang Medan. Το ανατριχιαστικό μήνυμα έλεγε «όλοι οι αξιωματικοί, περιλαμβανομένου του καπετάνιου, είναι νεκροί στη γέφυρα. Πιθανώς όλο το πλήρωμα νεκρό». Το μήνυμα ακολουθούσε ένας κώδικας Μορς που δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφηθεί. Κατέληγε, δε, σε άλλη μία λέξη: «πεθαίνω».
Τα σωστικά συνεργεία που έφτασαν στο πλοίο βρήκαν όλο το πλήρωμα και τους αξιωματικούς του Ourang Medan νεκρούς, με τα μάτια ανοιχτά, τα πρόσωπα στραμμένα προς τον ήλιο, τα χέρια απλωμένα προς τα έξω και τον τρόμο σχηματισμένο στην έκφραση του προσώπου τους.
Ακόμα και ο σκύλος του πλοίου βρέθηκε νεκρός. Το αρχικό σενάριο ήταν να ρυμουλκήσουν το πλοίο πίσω στο λιμάνι, αλλά πριν προλάβουν να ξεκινήσουν, καπνός άρχισε να βγαίνει από το κήτος του πλοίου. Οι διασώστες έφυγαν από το Ourang Medan, λίγο πριν το πλοίο εκραγεί και βυθιστεί. Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι ακριβώς συνέβη επάνω στο Ourang Medan

  πηγη