Η ΕΕ προετοιμάζεται για το αναπόφευκτο τέλος

 

Καταρρέει η ΕΕ;

Τα σημάδια αυξάνονται – και οι Αμερικανοί “στρατηγοί” κάνουν ήδη σχέδια για μια διαφορετική Ευρώπη μετά το 2027. Μόνο στη Ρωσία οι άνθρωποι δεν το πιστεύουν πραγματικά, σύμφωνα με τον Σεργκέι Σαβτσούκ.

Ανεξάρτητα από το πόσοι Ρώσοι δημοσιογράφοι και αναλυτές γράφουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι καταδικασμένη στην τρέχουσα λειτουργική και, κυρίως, ηθική της μορφή και έλλειψη ανεξαρτησίας, όλα αυτά τα επιχειρήματα κοροϊδεύουν πάντα αγέρωχα από τους Ρώσους «ευρωφίλους». Το κύριο επιχείρημα και –τους φαίνεται– το θανάσιμο επιχείρημα είναι ότι από την εποχή της ΕΣΣΔ, όχι πολύ καιρό πριν, ακούγαμε να μιλάμε για παρακμή της Δύσης, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Το «ναυάγιο» είναι ακόμα εκεί – με την έννοια ότι η Ευρώπη με τη μορφή της ΕΕ εξακολουθεί να είναι ο κανόνας, το σημείο αναφοράς και το ανέφικτο ιδανικό για πολλούς.

Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι άνθρωποι δεν είναι τόσο αδαείς.

Ένα συνέδριο του κόμματος Fidesz πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Ουγγαρία, με τον Ούγγρο πρωθυπουργό και αρχηγό του κόμματος Βίκτορ Όρμπαν να ρίχνει κεραυνούς και βροντές στην ΕΕ από το βήμα. Ας παραθέσουμε απλώς τα βασικά αξιώματα από την ομιλία του προς τους κομματικούς του φίλους και συμπολίτες:

Η πολιτική των Βρυξελλών οδηγεί την Ευρώπη στο επικείμενο χάος.
Εντός της ΕΕ υπάρχουν όλο και λιγότεροι άνθρωποι που εργάζονται και όλο και περισσότεροι που θέλουν να στηρίξουν το κράτος.
Η εσωτερική τάξη αποδυναμώνεται μέρα με τη μέρα.
Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση έχει ήδη ανεπιθύμητες συνέπειες.
Τα χρηματοοικονομικά χρέη της Ευρώπης αυξάνονται συνεχώς.
Η φυγή κεφαλαίων προς τις ΗΠΑ και τις ασιατικές χώρες αυξάνεται, πράγμα που σημαίνει τον θάνατο της ευρωπαϊκής βιομηχανίας.
Οι Βρυξέλλες ακολουθούν μια πολιτική απομονωτισμού αντί της πραγματικής διπλωματίας.
Κάθε διαφωνία καταστέλλεται.

Μέχρι το 2030, η Γερμανία θα είναι μόνο η δέκατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, με τη Βρετανία και τη Γαλλία να μένουν ακόμη πιο πίσω

Οι άνθρωποι της παλαιότερης γενιάς στη Ρωσία και γενικά εκείνοι του πρώην ανατολικού μπλοκ πρέπει να είχαν μια έντονη αίσθηση του déjà vu. Πολλές από τις διατριβές του Orbán μπορούν να αντληθούν απευθείας από τις συνεδρίες πολιτικής πληροφόρησης που πραγματοποιούνται σε σοβιετικές εκπαιδευτικές και παραγωγικές εγκαταστάσεις. Όμως δεν ζούμε πλέον στα μέσα της δεκαετίας του 1980, αλλά στο τέλος του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα. Επιπλέον, οι επαναστατικές δηλώσεις έγιναν από τον Πρωθυπουργό μιας χώρας που εντάχθηκε στην ΕΕ μόλις πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια, αφού το 80 τοις εκατό των πολιτών ψήφισαν υπέρ της ένταξης στην Ένωση στο δημοψήφισμα του 2003.

Ναι, είναι αλήθεια: η Ουγγαρία δεν είναι η μεγαλύτερη, η πλουσιότερη ή η ισχυρότερη χώρα στην Ευρώπη. Κατατάσσεται μόλις 13η σε πληθυσμό, 18η σε έκταση και η Ουγγαρία είναι ο αποδέκτης της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομικής βοήθειας της ΕΕ, μετά την Πολωνία.

Και αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Θα ήταν κατανοητό εάν μια τέτοια λεκτική απόδραση οργανωνόταν από τον αρχηγό της κυβέρνησης μιας από τις πιο πλούσιες και πιο ανεξάρτητες χώρες, που έχει βαρεθεί να ταΐζει ένα σωρό ελεύθερους καβαλάρηδες. Αλλά το ίδιο το γεγονός ότι ένας παίκτης στην ευρωπαϊκή πολιτική που είναι ξεκάθαρα στην άμυνα παίζει το ρόλο του ταραχοποιού και εγκαταλείπει κάθε περιορισμό δείχνει ξεκάθαρα ότι αυτός ο παίκτης δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή που ούτε ο κίνδυνος αποκλεισμού από τον πίνακα του προϋπολογισμού στις Βρυξέλλες δεν αρκεί για να τον φιμώσει.

Για να συμπληρώσετε την εικόνα, σκεφτείτε τη Σλοβακία, όπου η ομάδα του Ρόμπερτ Φίκο ανέλαβε εντυπωσιακά τα ηνία της κυβέρνησης και της οποίας οι αξιωματούχοι αφαιρούν επιδεικτικά τις σημαίες της ΕΕ από τα γραφεία τους. Στο πλαίσιο αυτής της συνολικής εικόνας, πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γερμανία: εκεί ο Olaf Scholz έχει πλέον αποτύχει παταγωδώς σε σημαντικά κράτη και πέτυχε ένα ιστορικό αρνητικό ρεκόρ για το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του στις εκλογές.

Οι προσπάθειες άρνησης της πραγματικότητας που βιώνουν όλοι –είτε οι πλουτοκράτες στις Βρυξέλλες είτε οι υποστηρικτές τους στη Ρωσία– μοιάζουν όλο και περισσότερο με μια προσπάθεια να κρύψουν έναν ελέφαντα κάτω από ένα μαντήλι.

Είναι θεμελιώδες ότι οι δυτικές πηγές και κάθε είδους στρατηγικοί στοχαστές δεν θεωρούν πλέον την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μια ορισμένη πιθανότητα, αλλά ως μια εγγυημένη οριστικότητα.

Ο Guardian αναφέρει ότι όχι μόνο μεμονωμένες χώρες, αλλά ολόκληρη η ευρωζώνη διολισθαίνει σε ύφεση. Κατ’ αρχήν, αυτή η διαδικασία δεν ενδείκνυται για να ευχαριστήσει τους εμπλεκόμενους πολίτες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η πτωτική τάση δεν θα σταματήσει το επόμενο έτος, αλλά θα επιταχυνθεί περαιτέρω.

Ο καναδικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός McMUN (McGill Model United Nations) διοργανώνει επίσημα συνέδρια για να συζητήσουν τη μοίρα της Ευρώπης μετά το 2027. Όπως δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς, αυτή θα είναι η χρονιά που προβλέπεται από ξένους παρατηρητές ως η τελευταία χρονιά στην ιστορία της ΕΕ.

Το 2019, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων διεξήγαγε εκτενείς δημοσκοπήσεις στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιταλία, την Αυστρία, τη Σλοβακία, την Ελλάδα, την Τσεχική Δημοκρατία και την Πολωνία. Και ακόμη και τότε, πολύ πριν από την επιβολή κυρώσεων στις πηγές ενέργειας της Ρωσίας και πριν από όλα όσα μιλάει σήμερα ο Βίκτορ Όρμπαν, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων θεωρούσε την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναπόφευκτη σε μια προοπτική δέκα έως είκοσι ετών. Τα αποτελέσματα της μελέτης λήφθηκαν πολύ σοβαρά υπόψη στην ίδια την Ευρώπη – τόσο πολύ που η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανέθεσε μια έκθεση στον Ian Kearns, συγγραφέα του βιβλίου «Collapse: Europe After The European Union», στο οποίο προσδιόρισε τις έξι πιο πιθανές αναλύσεις σεναρίων για κατάρρευση.

Σύμφωνα με τις επιταγές του είδους, ένα τέτοιο κείμενο πρέπει στην πραγματικότητα να τελειώνει με μια ειλικρινή και συγκινητική πρόταση. Αλλά το μόνο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το παλιό αστείο ότι η Ουκρανία δεν πρέπει να αποθαρρύνεται από τις ευρωπαϊκές της φιλοδοξίες. Αντίθετα, το Κίεβο θα πρέπει να υποστηριχθεί σθεναρά σε αυτό το θέμα, γιατί όποια ένωση και αν ενταχθούν οι Ουκρανοί είναι εγγυημένη ότι θα αποτύχει. Η ένταξη της Ουκρανίας ως πλήρους μέλους της ΕΕ δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, αλλά η ΕΕ ετοιμάζει ήδη ένα φύλλο στο οποίο μπορεί να τυλιχθεί και να παραπαίει μέχρι το νεκροταφείο.

ΠΗΓΗ