Μνημόνιο Αριστεράς ή μνημόνιο Κεντροδεξιάς;

Η πρώτη «συνάντηση» από του βήματος του Βουλής μεταξύ του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του νέου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη σηματοδοτεί τη νέα «εποχή» στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Αυτό γιατί το διπολικό σχήμα στην πολιτική ζωή φαίνεται να επανέρχεται με τη ΝΔ να έχει κλείσει το κεφάλαιο «εσωτερικής αναζήτησης», έχοντας πλέον αρχηγό και με το ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζοντας κρίσιμα προβλήματα στην οικονομία θα
δώσει τη μάχη του με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Οψέποτε αυτές γίνουν.

Η σημερινή προ ημερησίας διατάξεως για το ασφαλιστικό, με την «σύγκρουση» Τσίπρα - Μητσοτάκη μπορεί να ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του κλίματος που πρόκειται να επακολουθήσει καταδεικνύει όμως κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό: Το αδιέξοδο που διέρχεται η χώρα.

Με τους Θεσμούς να πιέζουν για μειώσεις συντάξεων και πιο σκληρά οικονομικά μέτρα, τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα της χώρας ανταλλάσουν κατηγορίες για μια πολιτική που έχουν και τα δύο στην ουσία αποδεχθεί.

Την πολιτική της παραμονής στο ευρώ κάτω από τις απάνθρωπες επιταγές των Βρυξελλών.

Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι μόνο οριακές αλλαγές μπορούν να γίνουν στην οποιαδήποτε πολιτική όποιο από τα δύο κόμματα και αν είναι στην εξουσία. Επομένως το ερώτημα που τίθεται είναι: Είχε ουσιαστικό νόημα η σημερινή συζήτηση («σύγκρουση» κατά ορισμένους) ή επρόκειτο για μια πολιτική «προθέρμανση» μιας επιδιωκόμενης μάχης για το ποιος θα επικρατήσει διαχειριζόμενος καλύτερα ένα Μνημόνιο;

Η απάντηση μπορεί να είναι και τα δύο. Σίγουρα και οι δύο ισχυροί πόλοι του πολιτικού συστήματος «προθερμαίνονται», αλλά το σημαντικότερο είναι ότι τέτοιες συζητήσεις και άλλες που πρόκειται να ακολουθήσουν απλά το μόνο που θα έχουν να προσφέρουν είναι περισσότερη σύγχυση στον κουρασμένο ελληνικό λαό και τίποτα παραπάνω.

Το ασφαλιστικό αποτέλεσε την αφορμή για τη σημερινή συζήτηση. Το ότι δεν «βγαίνει» είναι γνωστό, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο κυριότερος όμως και χωρίς κανένας να το αναφέρει είναι το γεγονός ότι η χώρα γερνά, γερνά και δημογραφικά και οικονομικά.

Η μείωση της εργατικής δύναμης σε συνδυασμό με την ανεργία δημιουργούν ένα σκηνικό συνολικής κατάρρευσης των ταμείων και της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια εκτός από το ασφαλιστικό αντιμετωπίζει και μια σειρά άλλων φλεγόντων ζητημάτων: Είναι η σύγκρουση με τους αγρότες η οποία παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, είναι η σύγκρουση με τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες τους αυτοαπασχολούμενους πρακτικά είναι η σύγκρουση με το σύνολο της κοινωνίας.

Παρουσιάζει σημάδια κόπωσης η κυβέρνηση; Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ο τότε πρόεδρος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε κάνει κεντρική του προεκλογική γραμμή πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν «μια κουρασμένη κυβέρνηση» και έπρεπε να αποχωρήσει. Είναι εξίσου κουρασμένη -πριν την ώρα της- και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Πιθανότατα έχει υποστεί κόπωση από τα έντονα γεγονότα της τελευταίας χρονιάς αλλά πρακτικά στηρίζεται στον χαρισματικό της αρχηγό τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κέρδισε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα σε χρόνο «ρεκόρ».

Ουσιαστικά είναι η προμετωπίδα του κυβερνώντος συνασπισμού.

Από την άλλη πλευρά η ΝΔ, μετά από μια περίοδο απανωτών αποτυχιών στηρίζει την πολιτική της επιβίωση στο νέο αρχηγό της. Θα είναι επομένως μια μάχη μεταξύ των δύο κυρίαρχων πολιτικών προσωπικοτήτων και μετά μάχη κομμάτων.

Το μνημόνιο όμως μετά από 6 χρόνια παραμένει ο ισχυρότερος παράγοντας όλων. Και η συζήτηση θα είναι για την «απόχρωσή» του χωρίς κανείς να μπορεί να πει στον ελληνικό λαό πότε επιτέλους αυτό θα τελειώσει και ίσως εάν κάποτε θα τελειώσει.

Την ίδια ώρα Ε.Ε. και ΔΝΤ θεωρούν το ασφαλιστικό ως το μεγαλύτερο πρόβλημα για την εξυπηρέτηση του χρέους έτσι ώστε να εκταμιεύσουν τις δόσεις αλλά φυσικά η μόνη λύση που επιβάλλουν είναι ο «ακρωτηριασμός» των ανθρώπων συνταξιούχων και μη.

Και πάνω στον «ακρωτηριασμό» αυτό ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ μαλώνουν και θα μαλώνουν για το που θα κόψει ο χειρούργος: Λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω.

Με αυτές τις λογικές και χωρίς την εμφάνιση μιας πραγματικής εναλλακτικής λύσης, τόσο αληθινά εναλλακτικής όσο και λύσης, δυστυχώς το μέλλον προμηνύεται έντονο μεν πολιτικά αλλά άνυδρο σε ότι αφορά το μέλλον της χώρας καθαυτό.





ΠΗΓΗ