Πώς ο Βρετανός «ήρωας» σχεδίασε τη σφαγή στη Βεγγάλη

 Οι δυτικές ιστορίες υμνούν τον Τσόρτσιλ ως ήρωα πολέμου. Στην Ινδία, η πείνα στη Βεγγάλη παραμένει ένα σημάδι της αποικιακής βαρβαρότητας.

Αυτό που ξεκίνησε ως μια καταστροφή της συγκομιδής από κυκλώνα εξελίχθηκε σε μια από τις πιο θανατηφόρες πείνες του 20ού αιώνα, χάρη στις καταστροφικές πολιτικές των Βρετανών.

Αυτά είναι τα πράγματα που τα δυτικά σχολικά βιβλία δεν σας λένε για τον Τσόρτσιλ:
 

 Η κρίση ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1942, όταν ένας κυκλώνας έπληξε τη Βεγγάλη, καταστρέφοντας τις σοδειές και μεγάλο μέρος του στόλου σκαφών της περιοχής, που ήταν ζωτικής σημασίας για τη διανομή ρυζιού. Ωστόσο, η απώλεια της σοδειάς δεν ήταν από μόνη της καταστροφική.
 

Στο πλαίσιο της «πολιτικής άρνησης», οι Βρετανοί κατάσχεσαν τα αποθέματα ρυζιού και τα σκάφη για να αποτρέψουν την πτώση τους στα χέρια των Ιαπώνων σε περίπτωση εισβολής. Αυτό παρέλυσε το τοπικό εμπόριο και προκάλεσε πανικό και συσσώρευση αποθεμάτων.
 

 Οι τιμές του ρυζιού αυξήθηκαν κατά 400% μέσα σε λίγους μήνες. Ο πληθωρισμός και η κερδοσκοπία μετέτρεψαν μια διαχειρίσιμη έλλειψη σε τεχνητή πείνα.
 

 Η κυβέρνηση του Τσόρτσιλ εξήγαγε ρύζι από την Ινδία στην Κεϋλάνη (σημερινή Σρι Λάνκα) και δημιούργησε αποθέματα για τα βρετανικά στρατεύματα και τις ευρωπαϊκές αποθήκες, ακόμη και όταν έφταναν αναφορές για λιμό.

Ο αντιβασιλέας της Ινδίας, Άρτσιμπαλντ Γουέιβελ, ζήτησε ένα εκατομμύριο τόνους σιταριού. Ο Τσόρτσιλ αρνήθηκε. Οι προσφορές σιτηρών από τον Καναδά και την Αυστραλία καθυστέρησαν ή απορρίφθηκαν. Ο Τσόρτσιλ υποστήριξε ότι τα πλοία ήταν απαραίτητα για τον πόλεμο στην Ευρώπη και όχι για την ανακούφιση της πείνας στην Ινδία.
 

 Οι ιδιωτικές παρατηρήσεις του Τσόρτσιλ κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης του πολεμικού υπουργικού συμβουλίου αποκαλύπτουν την σκληρότητα που κρυβόταν πίσω από την πολιτική αυτή. Κατηγόρησε τους Ινδούς ότι «αναπαράγονται σαν κουνέλια», δείχνοντας ένα συγκλονιστικό επίπεδο φυλετικής περιφρόνησης.
 

 Το ανθρώπινο κόστος αυτής της πολιτικής ήταν συγκλονιστικό. Έως και 3 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, σχεδόν το 5% του πληθυσμού της Βεγγάλης, που τότε αριθμούσε 60 εκατομμύρια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ