Η Ελλάδα, σε καθεστώς κυλιόμενης χρεοκοπίας, βαδίζει ολοταχώς προς το παράλληλο νόμισμα του Σόιμπλε

 

 

 

Η ελληνική κυβέρνηση είναι κεντροαριστερή, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί καθόλου ως κομμουνιστική, θέλει να αλλάξει το καθεστώς που επικρατεί στην Ελλάδα, όπου κυριαρχεί μία μικρή εγχώρια ελίτ απομυζώντας αχόρταγα το κράτος, ενώ μάλλον δεν έχει την πρόθεση να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, ούτε την ΕΕ – αν και δυστυχώς ωθείται ακούσια σε αυτόν ακριβώς το δρόμο, στο παράλληλο νόμισμα του Σόιμπλε, με ελάχιστες πιθανότητες αποφυγής του.

 Τα μειονεκτήματα της είναι η ανεπάρκεια, η τρομακτική της απειρία, το πλήθος ανίκανων στελεχών, καθώς επίσης η εξαιρετικά αδύναμη ηγεσία της – ενώ παγιδεύεται σε αέναες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, χωρίς σχέδιο και χωρίς στόχο. Εύλογα λοιπόν καταλήγει συνεχώς με την πλάτη στον τοίχο, οδηγώντας την Ελλάδα στη μία παγίδα μετά την άλλη.

Φυσικά βάλλεται από τους εξαγορασμένους χειραγωγείς, οι οποίοι υπηρετούν έμμισθα την τοπική Ολιγαρχία και λογικά δεν στηρίζεται από τους Πολίτες, αφού δυστυχώς κάνει πολλά σφάλματα – το χειρότερο από τα οποία είναι τα αναρίθμητα ψέματα, με τα οποία προσπαθεί να «γαντζωθεί» στην εξουσία.

Βέβαια, η αλήθεια μειώνει τους εκλογείς ενός κόμματος, οπότε είναι ίσως εύλογη η εμμονή της στο ψέμα – κατά την άποψη μας όμως εντελώς αδικαιολόγητη, αφού για να μπορέσει να αλλάξει κανείς τα κακώς κείμενα, πρέπει να λέει την αλήθεια, οπότε να είναι πρόθυμος να υποστεί τις συνέπειες.

Περαιτέρω, υπενθυμίζουμε πως η μοίρα όλων εκείνων των χωρών που δεν δηλώνουν στάση πληρωμών, επιλέγοντας τη «διάσωση» τους από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ ή η Τρόικα, είναι η κυλιόμενη χρεοκοπία – όπου ουσιαστικά μετατρέπονται σε ομήρους, καθώς επίσης σε διαρκή θύματα απομύζησης του τοκογλυφικού κεφαλαίου. Παράδειγμα εν προκειμένω  η Τουρκία και η Βραζιλία – οι οικονομίες των οποίων άνθισαν για ένα χρονικό διάστημα μετά την εισβολή των ξένων, ενώ σήμερα καταρρέουν.

Βασικό οικονομικό κριτήριο είναι το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών το οποίο, αφού γίνει πλεονασματικό μετά τις αποκρατικοποιήσεις, ακολουθεί στη συνέχεια αρνητική πορεία – επειδή τα κέρδη των ξένων επιχειρήσεων που κυριαρχούν φορολογούνται με διάφορα τεχνάσματα στις χώρες από τις οποίες προέρχονται, τα ξένα κεφάλαια φεύγουν κοκ.

Αυτό που παραμένει σε όλα αυτά τα κράτη είναι οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι σε συνθήκες πραγματικής σκλαβιάς, καθώς επίσης οι τυπικές «κυβερνήσεις πιόνια» – ενώ η μεσαία τάξη εξαφανίζεται εντελώς, με αποτέλεσμα οι κοινωνίες να χαρακτηρίζονται από μία πολύ μικρή εγχώρια ελίτ, καθώς επίσης από στρατιές δούλων, οι οποίοι αμείβονται με μισθούς που τους εξασφαλίζουν την οριακή επιβίωση τους.

Από την άλλη πλευρά, η μοίρα των άλλων θυμάτων του νεοφιλελευθερισμού που επιλέγουν τη στάση πληρωμών όπως, για παράδειγμα, της Αργεντινής (άρθρο), δεν επίσης είναι ρόδινη, αφού τοποθετούνται στο στόχαστρο της διεθνούς συμμορίας – ενώ μόνο ορισμένα, όπως η Ισλανδία, καταφέρνουν να διαφύγουν, διαθέτοντας έναν ώριμο και αποφασισμένο λαό, ο οποίος είναι πρόθυμος να υπομείνει τα πάντα, για να υπερασπίσει την ελευθερία, καθώς επίσης την εθνική του κυριαρχία.

Μπορεί αλήθεια η Ελλάδα; Ασφαλώς μπορεί, κατά την άποψη μας. Το πρόβλημα είναι μόνο εάν θέλει να το επιχειρήσει, να πολεμήσει δηλαδή, χωρίς να φοβάται τις συνέπειες – οι οποίες είναι πράγματι εξαιρετικά επώδυνες, κάτι περισσότερο από οδυνηρές, για το πρώτο χρονικό διάστημα.

Εν τούτοις, έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: μία κυβέρνηση γεμάτη ψευδαισθήσεις, έναν λαό που έχει ακόμη πολλά να χάσει, οπότε δεν είναι καθόλου πρόθυμος να πολεμήσει, καθώς επίσης μία αντιπολίτευση πολύ κατώτερη των περιστάσεων – γεγονός που σημαίνει ότι, η σημερινή κατάσταση θα συνεχιστεί πιθανότατα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.






ΠΗΓΗ