Πως Είναι να Ξυπνάς Μετά από Έξι Μήνες σε Κώμα

 

 Υπάρχουν βράδια που κοιμάσαι και ξεχνάς να ξυπνήσεις. Υπάρχουν και τα άλλα όμως που σηκώνεσαι το πρωί και δεν θες με τίποτα να θυμάσαι τον εφιάλτη που είδες. Ειδικά εφιάλτες που κολλάνε στο μυαλό σου για όλη την υπόλοιπη μέρα.Όπως ένα βράδυ που είδα ότι ήμουν σε κώμα. Έχασα τον γάμο της κολλητής μου, μια δουλίτσα καλή, ένα προγραμματισμένο ταξίδι και αλλα τόσα που θα έκαναν την

καθημερινότητα μου λίγο πιο ομόρφη. ΟΚ ήταν όνειρο. ΟΚ δε μου συνέβη στα αλήθεια. Το πρόβλημα ήταν όμως ότι δεν έφευγε από το μυαλό μου. Και κάπως έτσι αποφάσισα να το ψάξω. Πως είναι η ζωή για κάποιον που συνέρχεται από κώμα;Συνάντησα τον Γιάννη σε ένα καφενείο στα Πετράλωνα. Ένα εργατικό ατύχημα τον κράτησε για έξι ολόκληρους μήνες σε κώμα. Κανένας εκτός απο την οικογένεια του και έναν γιατρό δεν πίστευαν οτι θα καταφέρει να συνέλθει.Μας έφεραν τους καφέδες και μετα απο κανά δυο τσιγάρα η «γλώσσα του λύθηκε».

«Όταν ξύπνησα με ρώτησε η νοσοκόμα ποιος ειναι ο Νικόλας. Στην αρχή σάστισα, δεν καταλάβενα τι έλεγε. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως τελικά δεν ήταν όνειρο. Ο Νικόλας ηταν ο φίλος που έχασα απο τροχαίο κανα χρόνο πριν χτυπήσω και τον ξαναβρήκα πάλι σε εκείνο το παγωμένο κρεβάτι χειρουργείου να μου λέει πόσο ωραία είναι εκει πάνω και πόσο πρέπει να πάω μαζί του. Είδα αυτό το τούνελ με το φως και την φιγούρα του κολλητού μου να με κοιτάζει επίμονα λέγοντας μου αυτά τα λόγια. Αυτά που δε θα ξεχάσω ποτέ».Η πρώτη αμήχανια είχε φυγει, αλλά παράλληλα είχε έρθει η περίεργεια να μάθω τι ήταν εκείνο που έκανε τον Γιάννη να μείνει σε κώμα τόσο διάστημα. «Δούλευα σε οικοδομή. Μεσημέρι, ήλιος και πάνω σε μια σκαλωσιά ζαλίστηκα, παραπάτησα και να΄ μαι κάτω. Πολύ αίμα. Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά του. Θυμάμαι που σκέφτηκα να κάνω ένα σάλτο και να πέσω με τα πόδια για να μην χτυπήσω πολύ αλλά στο σημείο δίπλα απ΄αυτό που ήμουν είχε μια σιδηρογωνία με περιφράξεις και το στομάχι μου τελικά καρφώθηκε ακριβώς εκεί πάνω. Ακριβώς εκεί».

Η φωτογραφία είναι από τον χρήστη του Flickr Lisa Roe

Στο τραπέζι είμασταν οι δυο μας, λίγο αργοτέρα ομώς ήρθαν και αλλοι θαμώνες του μαγάζιου – φίλοι του, που έκατσαν μαζί μας. Δεν ήξεραν το μυστικό του. Του ζήτησα να συνεχίσει. Το σκέφτηκε λίγο και άρχισε να μου λέει την ιστορία του. «Πολλά από αυτά που θα σου πω μου τα έχει διηγηθεί η προϊστάμενη. Πέρασαν 6 μήνες για να μάθω τι έγινε εκείνο το μεσημέρι και όλα τα επόμενα. Δύο πολύ σοβαρά χειρουργεία. Από τους γιατρούς που με εξέτασαν μόνο ένας πίστευε ο,τι θα τα καταφέρω».«Όσο βρίσκομουν σε κώμα, η σύζυγος μου γέννησε στο ίδιο νοσοκομείο, στον από κάτω όροφο και με έκανε για δεύτερη φορά πατέρα» μου λέει και συμπληρώνει: «Η προϊστάμενη που σου λέγα προηγουμένως, βάφτισε τον γιο μου. Ένα παιδί που δεν το είδα να γεννιέται αλλα με είδε εκείνο να κοιμάμαι. Η γυναίκα μου έφερνε και τα δύο παιδιά μας στο δωμάτιο κάθε μέρα. ΄Αρα πως να τολμήσω να σκεφτώ να τους αφήσω; Χρωστούσα να γίνω καλα» μου λέει. Δηλαδή όσο ήταν σε κώμα τους καταλάβαινε; Καταλάβαινε τι γινόταν γύρω του;«Αισθανόμουν ότι κάποιος ήταν κοντά μου, αλλά όχι δεν καταλάβαινα ποιος ήταν. Δεν ήξερα ότι ήταν η γυναίκα μου με τα παιδιά. Απλά ένιωθα μια παρουσία. Οι επόμενοι μήνες, αυτοί της ανάρρωσης, με βρήκαν σε ένα κρέβατι να κοιτάζω την πόρτα. Να περιμένω κάποιον να μπει. Να αναμένω πότε θα βγω».Ήταν τόσο δυνατή η σιωπή οταν ο Γιάννης πήγε για τσιγάρα που κανένας δεν είπε τίποτα. Επιστρέφει, κάθεται, χαμογελάει και με ένα βλέμμα όλο γαλήνη μου λέει: «Δεν έγινα ποτέ πραγματικά καλά. Μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία για μεγάλο διάστημα. Δεν ξαναδούλεψα απο τότε. Ζω όμως. Ζω. Έχω την γυναίκα μου, εχω τα παιδιά μου, εχω -πλέον- τα εγγόνια μου και κυρίως εχω μια πολύ ιδιαίτερη φιλοσοφία για την ζωή. Ξερεις κάτι; Πιστεύω ακράδαντα πως κανείς δεν πρέπει να το βάζει κατω. Ο,τι και αν του έχει συμβεί. Οσο και να τον έχει αλλάξει. Χρωστάει ο καθένας κάπου. Και εγώ μάλλον χρώστουσα να σου πω την ιστορία μου».

Μια ιστορία έντονη, που σίγουρα θα άλλαζε όλους τους ανθρώπους.

Κάτι που μου επιβεβαίωσε και ο Ιωάννης Σ. Στρούβαλης Πνευμονολόγος - Εντατικολόγος - Διευθυντής Μ.Ε.Θ. στην Κεντρική Κλινική Αθηνών. «Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που βγήκαν απο την εντατική, έπαθαν το ντελίριο της μονάδος. Πρόκειται για ένα οξύ οργανικό ψυχοσύνδρομο οπου ο ασθενής δεν μπορεί να δεχτεί αυτό που του έχει συμβεί και συχνά αντιδρά με άρνηση. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι οικείοι του οφείλουν να είναι υποστηρικτικοί. Τις περισσότερες φορες αυτό ειναι αρκετο ενω τις υπόλοιπες χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή».

Τι λέει η επιστήμη όμως για αυτό το φως στο τούνελ που είδε ο Γιάννης; «Οι μαρτυρίες ασθενών που αναφέρονται σε φως και σε τούνελ επιστημονικά κλείνουν περισσότερο στον μηχανισμό εκείνο που δημιουργεί τα όνειρα. Σε κάτι καθαρά υποκειμενικό εγω προσωπικά είμαι σκεπτίκος χωρις να το απορρίπτω εξ΄ορισμού αφου δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί. Όσα πράγματα δεν καταλαβαίνουμε δε σημαίνει και πως δεν υπάρχουν άλλωστε».

ΠΗΓΗ