Βόμβες, προβοκάτσια και… η αλλαγή

Του Γιάννη Μπελεγρίνη.

Εμφανίστηκαν πάλι. Οι «τιμωροί», από όπου κι αν προέρχονται (είναι και της μόδας η φράση), κατέφτασαν για να σώσουν τη χώρα, με ένα καίριο χτύπημα. Τοποθετώντας εκρηκτικό μηχανισμό, στην εξοχική κατοικία του Κώστα Σημίτη. Προκαλώντας υλικές ζημιές. Και τώρα, θα έρθει η αλλαγή;

Πρέπει να θεωρείται δεδομένο, ότι πορευόμαστε σε λάθος δρόμο. Εδώ και πολύ καιρό. Σε μια δύσκολη περίοδο, αντί να καθίσουμε να δούμε ψύχραιμα τα δεδομένα, μπας και φανεί ποτέ το περιβόητο φως στο τούνελ, αναλωνόμαστε σε «αντιδράσεις» άλλων εποχών. Η βόμβα στο εξοχικό του Κώστα Σημίτη, δεν είναι φυσικά η πρώτη «θερμοκέφαλη κίνηση» που βλέπουμε. Πολύ γρήγορα μου έρχεται στο μυαλό η βόμβα στο The Mall στο Μαρούσι ή πριν λίγα χρόνια ο δολοφονικός εμπρησμός της Marfin. Παρεμπίπτοντος, η δίκη για την συγκεκριμένη υπόθεση ήταν να ξεκινήσει πριν μερικές μέρες, αλλά αναβλήθηκε για τον ερχόμενο Μάιο. Οι δύο κατηγορούμενοι είναι ελεύθεροι, με περιοριστικούς όρους.

Βλέπουμε, ότι σε τέτοιου είδους χτυπήματα, αρκετές φορές θρηνούμε και θύματα. Τόσο στην περίπτωση της Marfin, όσο και σε πιο πρόσφατα γεγονότα. Γιατί, κάποιες φορές το παιχνίδι «χοντραίνει» ακόμα περισσότερο, με ακόμα πιο επαγγελματικά χτυπήματα. Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις του Παύλου Φύσσα ή των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών που εκτελέστηκαν στη μέση του δρόμου. Κι όμως, μετά από όλα αυτά, τίποτα δεν άλλαξε ουσιαστικά. Η κρίση παραμένει στα μέρη μας, πολλά νοικοκυριά είναι χωρίς ρεύμα, η Χρυσή Αυγή διατηρεί τα ποσοστά της, η Νέα Δημοκρατία παραμένει στην κυβέρνηση, το κράτος δεν βελτιώθηκε σε κανέναν τομέα του.

Τέτοιου είδους χτυπήματα, μου θυμίζουν λίγο τις καταδρομικές επιθέσεις, μεταξύ οπαδικών συνδέσμων. Όπου τα άτομα του ενός ποδοσφαιρικού συνδέσμου επισκέπτονται… και κάνουν γυαλιά- καρφιά την αντίπαλη λέσχη. Χωρίς πολλά «γιατί» και «πως». Καμιά φορά, σκοτώνεται και κανένας άνθρωπος. Καμιά φορά καίγονται και περιουσίες άσχετων με το συμβάν πολιτών. Αυτού του επιπέδου, είναι οι βόμβες εντυπωσιασμού, που τοποθετούνται σε σπίτια πολιτικών ή σε εμπορικά κέντρα. Το ίδιο ισχύει και για τις δολοφονίες, που λέγαμε πιο πάνω. Επιθέσεις που μπορεί να έχουν θύματα, αλλά σίγουρα δεν έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα για την κοινωνία. Ποιος από τους συμμετέχοντες στα παραπάνω σκηνικά νοιάζεται, θα μου πείτε. Σωστό και αυτό.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι αντί να δουν κατάματα το ζήτημα των «θερμοκέφαλων χτυπημάτων», βλέπουν προβοκάτσια και συνομωσίες πίσω από κάθε τέτοιο περιστατικό. Προβοκάτσια φώναξαν για την βόμβα στο The Mall. Τελικά, δεν ήταν προβοκάτσια. Προβοκάτσια φώναξαν αμέσως για την δολοφονία στη Marfin. Το ίδιο και για τoν θάνατο των δύο μελών της Χρυσής Αυγής. Όπως κάποτε, τα χρόνια που η 17Ν εκτελούσε στόχους. Υπήρχαν και τότε αρκετοί, που πίσω από τα τρομοκρατικά χτυπήματα βλέπανε προβοκάτσια, ξένους πράκτορες, παρακρατικούς, Αμερικάνους, Ρώσους, εξωγήινους. Όπως αποδείχτηκε, οι εκτελεστές ήταν άνθρωποι που ζούσαν ανάμεσα μας. Με συγκεκριμένη ιδεολογία και τρόπο δράσης.

Το πιο επικίνδυνο, είναι ότι πολλές φορές οι θεωρίες συνομωσίας που διαδίδονται, μοιάζουν τόσο πραγματικές. Έβλεπα πριν από κάποιες μέρες, μια ελληνική εκπομπή η οποία είχε ως θέμα τη δολοφονία του John Kennedy. Ένα από τα γεγονότα που προκάλεσε τις περισσότερες θεωρίες συνομωσίας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην συγκεκριμένη υπόθεση λοιπόν, καταγράφονται 5 επικρατέστερα σενάρια, για το ποιος τελικά δολοφόνησε τον τότε αμερικανό Πρόεδρο. Το αξιοσημείωτο είναι, ότι και τα 5 μοιάζουν απόλυτα ρεαλιστικά! Και για τα 5 σενάρια, υπάρχουν στοιχεία ή «στοιχεία», υπάρχουν μάρτυρες που βγαίνουν επώνυμα και υποστηρίζουν την εκδοχή τους (η οποία προφανώς ακυρώνει μια άλλη), υπάρχουν επίσης γνωστοί αναλυτές, που ο καθένας από αυτούς λέει την δικιά του διαφορετική εκτίμηση.


Πηγή

  todomino