Ημουν και εγω μετανάστης..............!!!!!!!!!!!!!!!!
Μια φράση που παίζει συνεχώς ως πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων, απαραίτητη για την αναγνώριση τους.
Σε πολλές παραφράσεις θέλει να αποδείξει την μεγαλοψυχία των πολιτικά ανώτερων όντων, που αντί να θεμελιώσουν την άποψη της ανοχής, του σεβασμού και της συνύπαρξης, σε δημοκρατικές αξίες και στον σεβασμό της ιστορίας κάθε έθνους, ομιλούν μόνο με συνθήματα και μόνο αναθεματίζοντας όποιον τολμά να έχει αντίθετη άποψη.
Ήμουν και εγώ λοιπόν παιδί μεταναστών και θα μοιραστώ μαζί σας κάποια βιώματα. Μάλιστα δεν ήμουν σε κανένα δυτικό προηγμένο κράτος, οπότε μην περιμένετε edelweiss και πολιτισμένες εικόνες.
Ας δούμε λοιπόν μερικές εμπειρίες.
Πάσχα, παπάς ερχόταν μόνο από την Ελλάδα και αυτός με ρεφενέ από την (Ελληνική) εταιρεία. Ερχόταν βέβαια με κουστούμι και όχι με ράσο, διότι το τελευταίο του μυστήριο θα ήταν η δική του εξόδιος ακολουθία, αν εμφανιζόταν στο αεροδρόμιο ή στους δρόμους. Τα σύμβολα της πίστης κρυμμένα επιμελώς στις βαλίτσες. Αν ήταν τυχερός έμεναν, αν ήταν άτυχος και τα έβρισκαν, κατάσχονταν.
Η λειτουργία της Ανάστασης σε κλειστό, απόλυτα ελεγχόμενο χώρο. Κλειστές πόρτες για καλό και για κακό. Ο πατέρας μου, κοντά στα εξήντα, με χαρακτηριστικά κάτασπρα μαλλιά εκτελούσε χρέη παπαδοπαιδιού και η φωτογραφία με το εξαπτέρυγο στα χέρια προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία και χαρακτηρίζεται κατ’ ελάχιστον συλλεκτική.
Ο επιτάφιος εντός της πρεσβείας, με ορδές στρατού και αστυνομίας έξω, να προστατεύουν απο τους αγανακτισμένους εξτρεμιστές και να φοβίζουν ταυτόχρονα.
Στην άκρη της πόλης χαλάσματα εκκλησίας. Ο Άγιος Γεώργιος. Ο μύθος λέει ότι όσες φορές εργολάβος προσπάθησε να γκρεμίσει τα χαλάσματα, πέθανε. Ο μύθος επίσης λέει ότι όποιος πλησιάσει και ιδίως φωτογραφίσει τα χαλάσματα θα έχει την τύχη του εργολάβου.
Στην τελευταία επίσκεψη είχα την τύχη να έχω οδηγό ένα "αλάνι" από την Ινδία. Με φυσιογνωμία σαν του τραγουδιστή Τριαντάφυλλου την δεκαετία του 90, με μακρύ μαλλί και μπούκλα ελισσόταν σαν χαμίνι ανάμεσα στις κακοτοπιές.
"Θα με πας Ραφίκ να φωτογραφίσω τον Άη Γιώργη;
Θα σε πάω, αλλά να αφήσουμε πρώτα τις γυναίκες στο εμπορικό κέντρο για ψώνια.
Με το 9θεσιο πουλμανάκι βόλτες σε μεγάλη περίμετρο γύρω από την εκκλησία, προκειμένου να τσεκάρει για περιπολικά. Όταν είδε ότι όλα ήταν καλά, πλησίασε με τσαμπουκά την εκκλησία. Κινητό κρυμμένο στο ταμπλό και συνεχόμενες τυφλές φωτογραφίες με την ελπίδα κάποια να βγει καλή και καθαρή.
Φύγαμε Ραφίκ !!
Ήσυχα, ήσυχα, αναστροφή και φύγαμε. Σε απόσταση ασφαλείας κωλιά με το πουλμανάκι προκειμένου να δρέψει τις δάφνες του για το πετυχημένο τολμηρό εγχείρημα.
Παραλαβή των γυναικών και επιστροφή στον οικισμό.
"Σήμερα με πήγε ο Ραφίκ και έβγαλα φωτογραφία τον Άη Γιώργη".
Μα είσαι καλά ; Θες να έρθει καμία αστυνομία; Έχει γούστο να σας πήραν τις πινακίδες.
Γέλιο και η φράση "έλα μωρέ" μετρίασε λίγο τις φοβίες.
Η χώρα αυτή, με την μηδενική ανοχή στις θρησκευτικές ελευθερίες, χρηματοδότησε την μετάφραση και διανομή του κορανίου στην Ελλάδα, πίεσε για την κατασκευή Τζαμιού και είναι και έτοιμη να το χρηματοδοτήσει.
Ας αναλογιστούμε γιατί. Και ας είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε και εκεί για ελευθερία.
Ο σεβασμός λοιπόν στους άλλους λαούς, στις άλλες θρησκείες, σε οτιδήποτε διαφορετικό, δεν πρέπει να βασίζεται στην ομογενοποίηση. Πρέπει να βασίζεται σε αρχές και σε αξίες. Και πώς να έχεις τέτοιες όταν στον βωμό της προοδευτικότητας δεν αναγνωρίζεις αξίες σαν την δική σου θρησκεία, την δική σου πατρίδα, την δική σου σημαία; Όταν δεν διεκδικείς και για τους Έλληνες δικαιώματα για τα οποία παλεύεις υπέρ άλλων;
Και είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα σήμερα, οι περισσότεροι οι οποίοι διεκδικούν ίσα δικαιώματα για άλλους λαούς, άλλες θρησκείες, άλλες προτιμήσεις, δεν σέβονται και δεν μάχονται για τις αξίες που έχουν κοινή πορεία και ιστορία με τον Ελληνισμό.
Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε εθνική επέτειο θα γραφτούν πολλές ειδήσεις για ξένους σημαιοφόρους. Διότι πολλοί αδυνατούν να καταλάβουν τί σημαίνει η σημαία για ένα Έθνος. Νομίζουν ότι είναι ένα ακόμα κεκτημένο, ένα ακόμα δικαίωμα ή αγαθό το όποιο πρέπει να διατεθεί σε όλους.
Ήμουν και εγώ λοιπόν παιδί μεταναστών. Αλλά σε τριθέσιο δημοτικό Σχολείο, σε μια χώρα που τα σύμβολα της πίστης μας τα κρύβαμε, που κάθε τρεις ώρες τα πάντα σταματούσαν για να ακουστεί ο χότζας, που κάθε Παρασκευή είχε εφαρμογή της Σαρία και που η μάνα μου φορούσε μαντίλα γιατί αλλιώς υπήρχε και η θρησκευτική αστυνομία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου