Αφιέρωμα: Ομοιοπαθητική

Ομοιοπαθητική: Γνώση ή Τέχνη;

Ποιος μπορεί να σπουδάσει Ομοιοπαθητική;

Ποιος μπορεί να εξασκήσει επαγγελματικώς την Ομοιοπαθητική;

Είναι πια αναντίρρητο γεγονός ότι οι πολίτες των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της χώρας μας ιδιαιτέρως, στρέφονται όλο και περισσότερο προς τις εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους και κυρίως προς την Ομοιοπαθητική. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που κατά καιρούς εμφανίζονται διάφοροι ισχυριζόμενοι ότι η Ομοιοπαθητική πρέπει να ασκείται από γιατρούς, ότι η Ομοιοπαθητική πρέπει να υπάγεται στην ιατρική επειδή, όπως λένε, η ιατρική είναι ενιαία, και διάφορα άλλα, για λόγους ευνόητους.

Ας δούμε, όμως, αν όσοι ισχυρίζονται τα προαναφερθέντα έχουν δίκιο ή αν όσα υποστηρίζουν δεν ευσταθούν, οπότε θα μπορούμε να υποθέσουμε διάφορα για το κίνητρό τους. Και ας ξεκινήσουμε με τις έννοιες της υγείας, της ασθένειας και της

θεραπείας, αφού αυτές είναι πρώτιστες στο θέμα μας.

Οι έννοιες υγεία, ασθένεια και θεραπεία, γίνονται στην Ομοιοπαθητική αντιληπτές ως διαδικασίες που πραγματοποιούνται σε ένα δυναμικό πεδίο:-Η υγεία ως περιεκτική ισορροπία του ανθρώπου -Η ασθένεια ως ανισορροπία της ζωτικής δύναμης -Η θεραπεία ως επιστροφή στην αρμονία με αυτόν τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά και με όλα τα άλλα μέσα στα οποία ζει, κινείται και υπάρχει.

Η παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, που πράττει πολλά υπέρ αλλά και πολλά κατά της ανθρωπότητας (όπως π.χ. οι εμβολιασμοί), δίνει τον εξής ορισμό για την υγεία:

“Υγεία είναι η φυσική, πνευματική και κοινωνική ευρωστία και όχι μόνον η έλλειψη ενοχλημάτων ή ασθενειών”.

Για εμάς στην Ομοιοπαθητική, η υγεία, ως κατάσταση ζωής σημαίνει ευρυθμία, αρμονία με όλα και τόσο οργανική όσο και ψυχική ισορροπία. Αυτή η ιδέα πρέπει να έχει γίνει εσωτερικό βίωμα κάθε πραγματικού σπουδαστή της Ομοιοπαθητικής και να είναι παρούσα σε όλους τους συλλογισμούς του.

Συνεπώς, η ασθένεια είναι μια άλλη κατάσταση ζωής. Η πραγματική ασθένεια που μεταβάλλει πλήρως τον άνθρωπο, που τον αποξενώνει από το περιβάλλον του και τον καθιστά πολέμιο του, είναι μια εξίσου φυσιολογική και τόσο περιεκτική κατάσταση ζωής, όπως και η κανονική. Αυτή η κατάσταση ζωής που ονομάζεται ασθένεια είναι, προφανώς, η αισθητή προσπάθεια της φύσης για επαναφορά της φυσιολογικής κατάστασης.

Αυτή ακριβώς η προσπάθεια παράγει μια σειρά συμπτωμάτων ή φαινομένων, με την βοήθεια των οποίων η φύση μας, θέλει να επιστρέψει στην κατάσταση της υγείας. Τι κάνει λοιπόν η ιατρική με τα συμπτώματα αυτά; Τα καταπολεμά πάση θυσία, προσπαθώντας να τα εξαφανίσει, αδυνατώντας να καταλάβει ότι τα συμπτώματα αυτά είναι τα χαρακώματα, οι γραμμές άμυνας του οργανισμού. Όμως, μπορεί να εξαφανισθεί κάτι που παράγει ο ίδιος ο οργανισμός για την άμυνα του; Μήπως αντί για την εξαφάνιση των συμπτωμάτων το μόνο που καταφέρνει η ιατρική είναι η καταπίεσή τους, με αποτέλεσμα η διαταραχή να διεισδύσει βαθύτερα, σε πιο ζωτικά όργανα για τον οργανισμό; Στατιστικά η κατάσταση αυτή είναι γνωστή, αλλά ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτό; Δεν γνωρίζει η ιατρική ότι από την καταπίεση ενός απλού κρυολογήματος μπορεί να προκληθεί άσθμα;

Δεν γνωρίζει η ιατρική ότι από την καταπίεση ενός απλού εκζέματος μπορεί να προκληθεί αρθρίτιδα; Δεν γνωρίζει η ιατρική ότι από την καταπίεση μιας αρθρίτιδας μπορεί να προκληθεί καρδιοπάθεια; Δεν γνωρίζει το κακό που μπορεί να προκληθεί και προκαλείται από τους εμβολιασμούς; Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα! Καλά κάνει λοιπόν η ιατρική και είναι ενιαία, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την Ομοιοπαθητική!

Και η διάγνωση; Τι γίνεται με την διάγνωση;

Δηλαδή θα μπορούσε να πει κανείς, ένας μη γιατρός θα κάνει τη διάγνωση; Όχι, βέβαια, αλλά έχετε σκεφθεί τι είναι η διάγνωση; Κάποιοι κάποτε συσκέφθηκαν και αποφάσισαν αυτό το σύνολο των συμπτωμάτων να το ονομάσουν Χ, το άλλο να το ονομάσουν Ψ κτλ., ώστε όταν αντιμετωπίζουν την Χ ή την Ψ ασθένεια να χορηγούν φάρμακο για την συγκεκριμένη ασθένεια. Όμως στην Ομοιοπαθητική δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά μόνον άνθρωποι ασθενείς! Ποτέ δεν θα χορηγηθεί στην Ομοιοπαθητική κάποιο φάρμακο εξαιτίας της ονομασίας (δηλαδή της διάγνωσης) μιας συγκεκριμένης ασθένειας. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος, ο συγκεκριμένος ασθενής! Η σωστή διάγνωση είναι απαραίτητη προκειμένου ο ασθενής να γνωρίζει από τι πάσχει, προκειμένου να μπορεί να αποφασίσει ο ίδιος τον τρόπο της θεραπείας που επιθυμεί να ακολουθήσει.

Άλλο ένα θέμα που αναφέρουν όσοι θέλουν, για τους δικούς τους λόγους, να ισχυρίζονται ότι η Ομοιοπαθητική σχετίζεται με την ιατρική, είναι η παράλληλη λήψη ιατρικών και ομοιπαθητικών φαρμάκων, ή η τακτική όπου την μια φορά να λαμβάνονται χημικά και την άλλη ομοιοπαθητικά φάρμακα. Όμως όποιος ομοιοπαθητικός υποστηρίζει αυτήν την άποψη, το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι έχει πλήρη άγνοια της Ομοιοπαθητικής, όπως τονίζει ο ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής Σαμουήλ Χάνεμαν, που σχετικώς με τον ομοιοπαθητικό και με τον ιατρικό τρόπο θεραπείας λέει τα εξής: «Καθένας αντίκειται ευθέως στον άλλον και μόνον όποιος δεν γνωρίζει μπορεί να παραδοθεί στην αυταπάτη ότι ο ένας θα μπορούσε να πλησιάσει τον άλλον ή να συνδυασθούν μεταξύ τους. Μπορεί, μάλιστα. να γίνει πολύ γελοίος με το να ενεργεί άλλοτε ομοιοπαθητικά και άλλοτε ιατρικά».

Ύστερα από όσα ήδη είπαμε, καθίσταται σαφές ότι η Ομοιοπαθητική αντιλαμβάνεται την υγεία και την ασθένεια σαν μια δυναμική πραγματικότητα. Όταν λοιπόν κατανοεί κανείς την ζωή (δηλαδή την υγεία αλλά και την ασθένεια) σαν μια δυναμική πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται ότι και η θεραπεία πρέπει να τοποθετηθεί και να εφαρμοσθεί στο ίδιο επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο της προσπάθειας επαναφοράς στην ισορροπία, που είναι η υγεία.

Θεωρώ ότι τα προαναφερθέντα τονίζουν επαρκώς το χάσμα που υπάρχει μεταξύ Ομοιοπαθητικής και ιατρικής. Όμως παρακαλώ να γίνω σωστά κατανοητός. Δεν απορρίπτω τίποτα, απλώς τονίζω ότι Ομοιοπαθητική και ιατρική είναι θέματα ανόμοια και αντίθετα μεταξύ τους. Το ότι τόσο η Ομοιοπαθητική όσο και η ιατρική σχετίζονται με την θεραπεία δεν σημαίνει ότι σχετίζονται μεταξύ τους ή ότι η μια είναι περιεχόμενο της άλλης.

Ας έλθουμε όμως τώρα στο θέμα της εκπαίδευσης και της άσκησης της Ομοιοπαθητικής. Θα αρκεστώ μόνο σε κάποια βασικά στοιχεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον και σχετίζονται με την εκπαίδευση και την άσκηση της Ομοιοπαθητικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη χώρα μας.

Η Ομοιοπαθητική είναι μια αυτοτελής θεραπευτική μέθοδος, μια ενεργειακή θεραπευτική τέχνη και δεν είναι μέρος της συμβατικής ιατρικής.

Για περισσότερα από 200 χρόνια η συμβατική ιατρική δήλωνε ότι η Ομοιοπαθητική δεν έχει καμία θέση μέσα στο ιατρικό σύστημα. Τούτο είναι απολύτως ακριβές, αφού η Ομοιοπαθητική είναι ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα θεραπευτικής με ριζικές διαφορές τόσο στην φιλοσοφία όσο και στη μεθοδολογία της. Η θέση αυτή αναγνωρίζεται από τον ιατρικό σύλλογο της Αγγλίας ο οποίος τονίζει ότι η Ομοιοπαθητική είναι μέθοδος αυτοτελής, έχει δικές της βάσεις και κριτήρια εκπαίδευσης, όπως επίσης δικά της κριτήρια ικανοτήτων και επαγγελματισμού.

Στην Ελλάδα κάποιοι, προφανώς εξυπηρετώντας δικά τους συμφέροντα και εκμεταλλευόμενοι την επικρατούσα άγνοια, προσπάθησαν να διαδώσουν την άποψη ότι η Ομοιοπαθητική πρέπει να ασκείται μόνο από γιατρούς. Σε όλον τον κόσμο η Ομοιοπαθητική ασκείται από όποιον την έχει σπουδάσει, αδιάφορο αν είναι γιατρός ή μη γιατρός. Μάλιστα σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως π.χ. Γερμανία, Αγγλία, Νορ- βηγία, Βέλγιο, Ολλανδία κ.α, η Ομοιοπαθητική ασκείται επίσημα από μη γιατρούς και υπάγεται στο εθνικό σύστημα υγείας, για να μην αναφερθώ στην Σουηδία όπου η Ομοιοπαθητική απαγορεύεται να ασκείται από γιατρούς!

Ήδη το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με το υπ’ αριθμό Α4-0075/97 ψήφισμα του σχετικά με το κα- θεστώς της μη συμβατικής ιατρικής προτρέπει τις κυβερνήσεις των κρατών μελών που ακόμα δεν έχουν αναγνωρίσει την Ομοιοπαθητική να προβούν σε σύσταση επιτροπών αφενός για την ισοτιμία των πρακτικών γιατρών (όπως είναι το ισχύον σύστημα στην Γερμανία), αφετέρου για την αναγνώριση της Ομοιοπαθητικής ως θεραπευτικής μεθόδου ανεξάρτητης της συμβατικής ιατρικής.

Τι είναι Ομοιοπαθητική;

Η Ομοιοπαθητική είναι μια θεραπευτική μέθοδος, μια θεραπευτική τέχνη εντελώς φυσική, χωρίς παρενέργειες, φιλική προς τον άνθρωπο, βασισμένη σε συγκεκριμένους και αναλλοίωτους θεραπευτικούς νόμους. Στηρίζεται στην αρχή “όμοια ομοίοις εισίν ιάματα” που ήταν μια από τις αρχές του Ιπποκράτη. Στόχος της είναι η κινητοποίηση των δυνάμεων του οργανισμού με την ενδυνάμωσή του, ώστε να επέλθει εξισορρόπηση και αποκατάσταση της διαταραγμένης υγείας.

Σε ποιες περιπτώσεις χρησιμοποιείται συνηθέστερα η Ομοιοπαθητική ως θεραπεία;

Στην Ομοιοπαθητική δεν ξεχωρίζουμε ασθένειες, αλλά ανθρώπους ασθενείς. Κάθε άρρωστος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση που δεν μοιάζει με καμία προηγούμενη. Χρόνια τώρα, αιώνες ολόκληρους, μας έχουν μάθει πως είναι πολύ σπουδαίο να γνωρίζουμε την διάγνωση, δηλαδή από τι πάσχουμε. Όμως ας αναρωτηθούμε, τι είναι διάγνωση; Κάποιοι αποφάσισαν ότι αυτό το σύνολο των συμπτωμάτων θα το ονομάζουν έτσι και το άλλο αλλιώς. Και λοιπόν; Άραγε μπορώ αληθινά να πιστεύω πως αν γνωρίζω το όνομα που κάποιοι αποφάσισαν να δώσουν στην ασθένεια μου θα γίνω καλά; Όχι βέβαια! Απλώς πιστεύω, ή με έχουν μάθει να πιστεύω, ότι αν αυτοί οι ειδικοί γνωρίζουν από τι πάσχω, θα μου χορηγήσουν το κατάλληλο χημικό φάρμακο και θα γίνω καλά. Όμως το κάθε χημικό φάρμακο τι κάνει; Θεραπεύει πραγματικά ή απλώς σκοτώνει; Και άραγε αν σκοτωθούν τα κάποια μικρόβια, ιοί κτλ. το παιδί μου θα παύσει να αρρωσταίνει π.χ. από ωτίτιδα; Η καθημερινή εμπειρία με τα παιδιά, μας διαβεβαιώνει για το αντίθετο.

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια διαταραχή των παιδιών που είναι γνωστή σε πολλούς γονείς σαν “σκουληκάκια”. Τι κάνουμε μόλις αντιληφθούμε τα σκουληκάκια αυτά στα κόπρανα του παιδιού; Πηγαίνουμε στον παιδίατρο, ο οποίος μας δίνει κάποιο σιρόπι. Τι κάνει αυτό το σιρόπι; Αφού το πάρει το παιδί, σκοτώνει τα σκουληκάκια. Όμως σε λίγες ημέρες το παιδί επανεμφανίζει σκουληκάκια. Άντε πάλι απ’ την αρχή σιρόπι στο παιδί. Αυτή η κατάσταση μπορεί να συνεχισθεί κάποιες φορές και τότε οι γονείς αποφασίζουν να στραφούν στην Ομοιοπαθητική. Και τι κάνει ο Ομοιοπαθητικός; Χορηγεί στο παιδάκι μια μόνη δόση από ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο και το παιδάκι απαλλάσσεται οριστικά από το πρόβλημα.

Γιατί; Πως έδρασε το ομοιοπαθητικό φάρμακο;

Στην Ομοιοπαθητική δεν κάνουμε πόλεμο! Δεν μας ενδιαφέρει να σκοτώσουμε αλλά να θεραπεύσουμε. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια μέθοδος που σκοτώνει μπορεί να διατείνεται ότι θεραπεύει. Στο παράδειγμά μας, το χημικό φάρμακο, το σιρόπι, σκότωσε τα σκουληκάκια, αλλά επειδή το περιβάλλον στο έντερο ήταν και παραμένει και μετά την λήψη του σιροπιού διαταραγμένο, τα σκουληκάκια δημιουργούνται ξανά. Τι έκανε το ομοιοπαθητικό φάρμακο; Εξισορρόπησε τον οργανισμό, με αποτέλεσμα να εξισορροπήσει και το περιβάλλον του εντέρου. Έτσι τα υπάρχοντα σκουληκάκια αποβάλλονται με την πρώτη αφόδευση και δεν δημιουργούνται ξανά αφού το εξισορροπημένο περιβάλλον του εντέρου δεν ευνοεί πια την δημιουργία τους.

Σύμφωνα, λοιπόν με την αντίληψη της Ομοιοπαθητικής, οι αλλοιώσεις και οι καταστροφές των ιστών είναι μόνο ένα αποτέλεσμα της ασθένειας, δεν είναι η ίδια η ασθένεια. Έτσι γίνεται κατανοητό, ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε πως θα θεραπευτεί η ασθένεια, αν με κάποιον τρόπο απλώς εξαφανίσουμε τα συμπτώματά της.

Κρύβει κάποιους κινδύνους;

Η ομοιοπαθητική, σαν θεραπευτική μέθοδος, δεν κρύβει κανέναν απολύτως κίνδυνο. Ας δού- με όμως, τι είναι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, πώς ενεργούν, αν είναι επικίνδυνα, και αν έχουν παρενέργειες.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, λοιπόν, έχουν φυτική, ζωική ή ορυκτή προέλευση και δεν έχουν καμία σχέση με τα χημικά φάρμακα που επιδρούν στον οργανισμό κατασταλτικά καταπολεμώντας μόνο το σύμπτωμα. Αντιθέτως, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ενισχύουν τον αμυντικό οργανισμό, ώστε τελικά να εξαφανίζεται οριστικά και με ήπιο τρόπο το αίτιο που έχει προκαλέσει την ασθένεια.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα ενισχύουν όλο τον οργανισμό, με αποτέλεσμα την εξισορρόπησή του και την θεραπεία του. Δεν παρουσιάζουν καμία απολύτως παρενέργεια και λόγω του τρόπου παρασκευής τους (δυναμοποίηση) έχουν αυξημένη θεραπευτική δράση. Η δράση τους δεν είναι ποτέ χημική, είναι πάντα ενεργειακή.

Έτσι δεν δημιουργούν εθισμό στον οργανισμό. Επειδή ακριβώς δεν έχουν καμία απολύτως παρενέργεια είναι ιδανικά για παιδιά, βρέφη και εγκύους. Τέλος, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι δοκιμασμένα σε ανθρώπους και όχι σε πιθήκους ή σε τρωκτικά, αποφεύγοντας έτσι την εξίσωση του ανθρώπου με τον πίθηκο ή με το τρωκτικό.

Είναι αποτελεσματικά τα ομοιοπαθητικά φάρμακα;

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα θεραπεύουν σύντομα και πολλές φορές άμεσα, οξείες ασθένειες (ωτίτιδες, αμυγδαλίτιδες κτλ.) εκεί που θα χορηγούντο αντιβιοτικά, κορτιζόνη κτλ, με όλες τις παρενέργειες που η χρήση αυτών των χημικών φαρμάκων συνεπάγεται. Στις χρόνιες ασθένειες τα ομοιοπαθητικά φάρμακα θεραπεύουν το αίτιο που τις έχει προκαλέσει. Έτσι ο ασθενής απαλλάσσεται από την ασθένεια του εντελώς.

Πώς αντιμετωπίζεται η Ομοιοπαθητική ως θεραπεία από τους ασθενείς; Την εμπιστεύονται;

Στην αρχή υπάρχουν κάποιες επιφυλάξεις επειδή δεν την γνωρίζουν, αλλά στην συνέχεια οι ασθενείς μας είναι, σε ό,τι τουλάχιστον με αφορά, η καλύτερη ζωντανή διαφήμιση!

Υπάρχουν ασθένειες στις οποίες δεν ανταποκρίνεται η Ομοιοπαθητική ως τρόπος θεραπείας;

Όπως ήδη προανέφερα, στην Ομοιοπαθητική δεν διακρίνουμε ασθένειες, αλλά ανθρώπους ασθενείς. Έτσι, και αφού σε κάθε περίπτωση μας ενδιαφέρει να θεραπεύσουμε τον άνθρωπο που πάσχει και όχι απλώς να καταπολεμήσουμε τα συμπτώματα της όποιας ασθένειας, είναι φανερό ότι η Ομοιοπαθητική δεν μπορεί να θεραπεύσει ασθένειες όταν έχουν επέλθει μη αναστρέψιμες ιστικές αλλοιώσεις. Για παράδειγμα θα σας αναφέρω το σπάσιμο π.χ. του χεριού. Ο ασθενής πρέπει να πάει στον ορθοπεδικό που θα βάλει το οστό στην θέση του. Όμως εγώ σαν Ομοιοπαθητικός, μπορώ και σε αυτήν την περίπτωση να χορηγήσω κάποιο ομοιοπαθητικό φάρμακο ώστε αφενός ο ασθενής να μη πονάει, αφετέρου για να θρέψει το οστό πολύ γρηγορότερα.

Έπειτα από ένα ιστορικό θεραπευτικής αγωγής με χημικά φάρμακα, κατά πόσο πιστεύετε ότι μπορεί να ανταποκριθεί η Ομοιοπαθητική στην θεραπεία του ασθενούς;

Καταρχήν δεν μπορεί κανείς να γενικεύει. Εξαρτάται για ποια ασθένεια και για ποια φάρμακα μιλάμε. Σε κάποιον που πάσχει π.χ. από επιληψία και που για ένα πολύ μακρύ χρονικό διάστημα έχει πάρει αντιεπιληπτικά, η θεραπευτική πρόγνωση είναι κακή. Το ίδιο ισχύει για κάποιον που έχει λάβει για ένα μακρύ χρονικό διάστημα ινσουλίνη. Εδώ θέλω, όμως, να τονίσω ότι κανείς δεν έχει να χάσει τίποτα αν και σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθήσει και με την βοήθεια της Ομοιοπαθητικής.

Όλα τα υπάρχοντα στοιχεία που σχετίζονται με τις διάφορες θεραπείες βασίζονται σε στατιστικές, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να είναι απόλυτες. Έτσι δεν βλέπω για ποιόν λόγο θα πρέπει να είμαστε απόλυτοι αποτρέποντας κάποιον, που επί μακρύ χρονικό διάστημα έχει λάβει διάφορα χημικά φάρμακα, από το να ζητήσει και ίσως βρει, βοήθεια από την Ομοιοπαθητική.

Η ιστορική προέλευση της Ομοιοπαθητικής

Στην ιστορία της θεραπευτικής τρεις άνθρωποι έχουν διαδραματίσει έναν τεράστιο ρόλο. Ο πρώτος, που είναι και ο θεμελιωτής της Θεραπευτικής Τέχνης γενικώς αλλά και της Ομοιοπαθητικής ιδιαιτέρως, είναι ο Ιπποκράτης ο Β’, ο Μέγας.

Κατά τον ιστορικό Φερεκύδη, ο Ιπποκράτης ήταν ο 17ος απόγονος του Ασκληπιού και γεννήθηκε στην Κω στις 26 Αγριανίου (κατά το Κωακό ημερολόγιο) του 1ου έτους της ογδοηκοστής Ολυμπιάδος, δηλαδή κατά τον μήνα Απρίλιο ή Μάϊο του έτους 460 π.Χ. Δάσκαλοί του ήταν ο πατέρας του Ηρακλείδης, ο Ηρώδικος ο Κνίδιος, ο σοφιστής Γοργίας και ο μεγάλος φιλόσοφος και μυημένος του Πυθαγορείου Τάγματος Δημόκριτος.

Ο Ιπποκράτης προταθείς στους Πυθαγόρειους από τον δάσκαλό του Δημόκριτο, μυήθηκε στο Τάγμα των Πυθαγορείων και στα Ελευσίνια Μυστήρια. Από τους Πυθαγόρειους διδάχθηκε, μεταξύ άλλων, την Θεραπευτική Τέχνη που θεωρούσε τον άνθρωπο μια ολότητα της οποίας η εσωτερική ανισορροπία εκφραζόταν με την μορ- φή μιας κάποιας ασθένειας, που προκειμένου να θεραπευτεί έπρεπε να θεραπευτεί η εσωτερική αιτία που την προκάλεσε. Αυτή η ολιστική θεραπευτική τέχνη διέπετο από το ρητό “όμοια ομοίοις εισίν ιάματα” και είναι η αρχή της Ομοιοπαθητικής Θεραπευτικής Τέχνης, όπως την ονόμασε πολλούς αιώνες αργότερα ο Χάνεμαν (Hahnemann) προκειμένου να την διαχωρίσει από τη συμβατική ιατρική, την οποία ονόμασε “αλλοπαθητική”.

Ο Ιπποκράτης ύστερα από περιοδείες 12 ετών επέστρεψε στην Κω όπου άσκησε την Θεραπευτική Τέχνη ως αρχιερέας του εκεί ευρισκομένου Ασκληπιείου, το οποίο μαζί με το Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν το διασημότερο.

Η ακριβής χρονολογία του θανάτου του Ιπποκράτη παραμένει άγνωστη. Κατά τους Σουίδα και Τζέτζη πέθανε σε ηλικία 104 ετών. Η δεύτερη μεγάλη μορφή που επέδρασε στην θεραπευτική είναι ο Γαληνός ο Ένδοξος ή Κλαύδιος. Γεννήθηκε στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας το 128 μ.Χ. και πέθανε το 200 μ.Χ. Η βασική του θεραπευτική μέθοδος ήταν να εφαρμόζει τα “ενάντια εναντίοις” που ακόμα και σήμερα ασκεί η συμβατική ιατρική.

Η τρίτη μεγάλη μορφή στην ιστορία της Θεραπευτικής Τέχνης είναι ο Σαμουήλ Χάνεμαν (Samuel Hahnemann). Γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1755 στην πόλη Meissen της Γερμανίας. Είχε μεγάλο ταλέντο στις γλώσσες και σε ηλικία 12 ετών δίδασκε σε άλλους μαθητές την ελληνική γλώσσα. Εκτός από τα γερμανικά και τα ελληνικά, γνώριζε αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, λατινικά, εβραϊκά και αραβικά. Σπούδασε ιατρική στην Λειψία και στην Βιέννη και γρήγορα καθιερώθηκε στους επιστημονικούς κύκλους. Κάποια στιγμή και αφού είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη εμπειρία με την ιατρική, έπαψε να την ασκεί, για να μη διατρέχει τον κίνδυνο να βλάψει κανέναν, όπως έλεγε ο ίδιος, και δήλωνε δημοσίως: «Η ιατρική σαν τέχνη να σώζει την ζωή και να αποκαθιστά την υγεία είναι πλήρως ανεπαρκής. Ακόμα και στα πιο ικανά χέρια είναι στείρα και ανίκανη να κρατήσει τις υποσχέσεις των θεωριών της. Δεν μπορώ παρά να δω μόνο τις ανάγκες της σαν σταθερές αρχές της.

Φαντάζομαι ότι η ιατρική, αν και είναι προφανώς εξαιρετικά επιστημονική στις θεωρίες της, στην πράξη είναι μόνο λίγο παραπάνω από εμπειρική και στερεότυπη εφαρμογή θεραπευτικών μετρήσεων, από τις οποίες δεν γνωρίζουμε ούτε την βέβαιη επίδρασή τους ούτε τους νόμους που θα έπρεπε να καθορίζουν την επιλογή τους. Δεν μπορώ, λοιπόν, να παραμείνω κι άλλο συνδεδεμένος με μια τέχνη, την οποία καταδικάζουν η λογική μου και η συνείδησή μου σαν ανεπαρκή και επιζήμια».

Έτσι ο Χάνεμαν σταμάτησε την ενασχόλησή του με την ιατρική και ασχολείτο με την χημεία και με μεταφράσεις ιατρικών συγγραμμάτων. Παρόλο που τα έσοδά του από τις μεταφραστικές εργασίες δεν επαρκούσαν για να συντηρηθεί ο ίδιος και η οικογένειά του, εξακολουθούσε να μην ασκεί την ιατρική της οποίας η μέθοδος, όπως έλεγε ο ίδιος, τον αηδίαζε με τα λάθη, τις αβεβαιότητες της και με την αυθαίρετη χορήγηση φαρμάκων που περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν.

Γεράσιμος Στουραΐτης,

Διευθυντής Ιπποκράτειου Κέντρου Κλασσικής Ομοιοπαθητικής,

Γνωστική Ομοιοπαθητική

«Ίσως να μπορεί κάποιος να πει, ότι συχνά στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης, οι γονιμότερες εξελίξεις παρουσιάστηκαν εκεί όπου συναντήθηκαν δυο διαφορετικοί τρόποι σκέψης. Αυτοί οι διαφορετικοί τρόποι σκέψης, μπορεί να έχουν τις ρίζες τους σε διάφορους τομείς του ανθρώπινου πολιτισμού, ή σε διάφορους χρόνους, σε διαφορετικούς πολιτιστικούς κύκλους ή σε διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις. Όταν όμως συναντηθούν πραγματικά, δηλαδή, όταν σχετιστούν μεταξύ τους τουλάχιστον σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δημιουργηθεί μια γνήσια αλληλεπίδραση, τότε μπορεί κάποιος να ελπίζει ότι θα προκύψουν νέες και ενδιαφέρουσες εξελίξεις.»

Werner Heisenberg (1901-1976)

Η ομοιοπαθητική είναι ένα θεραπευτικό σύστημα που δημιουργήθηκε από το Γερμανό ιατρό Σαμουήλ Χάνεμαν. Η εφαρμογή της βασίζεται στο νόμο των ομοίων, στον οποίον άλλωστε οφείλει και το όνομά της. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, για να θεραπευτεί μια ασθένεια πρέπει να δοθεί στον πάσχοντα οργανισμό μια ουσία, η οποία θα προκαλούσε τα ίδια συμπτώματα, αν δινόταν σε ένα υγιή οργανισμό.

Ο νόμος αυτός βασίζεται στην παραδοχή ότι η δημιουργία του ανθρώπου δεν είναι τυχαία. Έτσι η λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού διέπεται από τις αιώνιες και σταθερές αρχές του σύμπαντος και είναι προικισμένος με κάποιες θεραπευτικές, επανορθωτικές δυνάμεις. Αυτές τίθενται σε λειτουργία, όταν αυτός τεθεί σε κατάσταση συναγερμού, για την αντιμετώπιση καταστάσεων που επιβουλεύονται την υγεία του.

Το σύμπτωμα είναι μέρος του αμυντικού μηχανισμού και βοηθάει τον οργανισμό να επανέλθει στην ισορροπία. Ο Χάνεμαν άρχισε να κάνει πειράματα με διάφορες ουσίες πάνω σε πειραματανθρώπους και κατέγραφε τα συμπτώματα που προκαλούσαν σε αυτούς. Με βάση τα αποτελέσματα των πειραμάτων αυτών δημιούργησε την πρώτη φαρμακολογία της ομοιοπαθητικής. Για κάθε ασθενή του προσπαθούσε να βρει για θεραπεία κάποιο φάρμακο, από αυτά που είχε πειραματιστεί στηριζόμενος στο νόμο των ομοίων.

Παρατήρησε, όμως ότι πολύ συχνά, πριν εμφανιστεί η θεραπεία, εμφανιζόταν μια έντονη επιδείνωση της κλινικής καταστάσεως. Κατέληξε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι η αρχική αυτή επιδείνωση προκαλούνταν από την τόσο μεγάλη δόση. Άρχισε να αραιώνει, λοιπόν, την ουσία, μεταχειριζόμενος μια αδρανή ουσία όπως το γαλακτοσάκχαρο ή την αλκοόλη ως διαλυτικό μέσο. Την κάθε αραίωση ακολουθούσε πολύ καλό κούνημα.

Ο Χάνεμαν έκανε αυτή τη διαδικασία πολλές φορές. Διέλυσε υλικό από την πρώτη αραίωση σε αλκοόλη και έκανε τη δεύτερη αραίωση και μετά ακολούθησε ξανά ταρακούνημα. Μετά από το διάλυμα της δεύτερης αραίωσε κάποια ποσότητα σε αλκοόλη και έφτιαξε την τρίτη αραίωση. Αυτή τη διαδικασία την ονόμασε δυναμοποίηση. Βρήκε, λοιπόν, ότι το υγρό σκεύασμα που παρασκευάζεται προσεκτικά με αυτόν τον τρόπο, διατηρεί πολλές από τις φαρμακευτικές ιδιότητες που εκδηλώνονται από το αρχικό φάρμακο. Η διεργασία της δυναμοποίησης καθιστά την ομοιοπαθητική αφάρμακη μέθοδο, αφού δεν δίνονται οι ουσίες στην αδρή τους μορφή και συνεπώς δεν υπάρχουν παρενέργειες. Η αποτελεσματικότητα του ομοιοπαθητικού φαρμάκου αποδεικνύεται γιατί μπορεί και εφαρμόζεται σε βρέφη και σε ζώα.

Σύμφωνα με τη θεωρία της ομοιοπαθητικής τα αίτια μπορεί να είναι είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά. Τα εξωτερικά μπορεί να είναι διάφορες απότομες μεταβολές του περιβάλλοντος, όπως έκθεσης σε χημικές ουσίες, πυρηνική ενέργεια, μεγάλο ψύχος ή θερμότητα, τραύματα κλπ. Τα αίτια αυτά μπορεί να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στον οργανισμό, αλλά αν οι βλάβες δεν είναι τόσο μεγάλες, ώστε να προκληθεί ο θάνατος, ο οργανισμός μπορεί να επανέλθει σε κάποια ισορροπία μόλις βρεθεί ξανά σε φυσιολογικές συνθήκες. Αλλά εκείνα που είναι κατ’ εξοχήν αίτια της ασθένειας είναι τα εσωτερικά, δηλαδή είναι ψυχικής αιτιολογίας. Ο Σωκράτης έλεγε σχετικά: «Όπως ακριβώς δεν πρέπει να επιχειρούμε να θεραπεύσουμε μάτια χωρίς κεφάλι, ούτε κεφάλι χωρίς σώμα, έτσι δεν πρέπει να επιχειρούμε να θεραπεύουμε το σώμα χωρίς την ψυχή, εξάλλου αυτό ήταν και η αιτία που οι περισσότερες αρρώστιες δεν γίνονταν αντιληπτές από τους γιατρούς που βρίσκονταν κοντά στους Έλληνες, το ότι δηλαδή δεν γνώριζαν το σύνολο που έπρεπε να φροντίσουν και το οποίο, αν δεν ήταν σε καλή κατάσταση, ήταν αδύνατο να είναι σε καλή κατάσταση το μέρος. Γιατί όλα από την ψυχή ξεκινούν και τα άσχημα και τα καλά, τόσο στο σώμα, όσο και σε ολόκληρο τον άνθρωπο και από εκεί όλα απορρέουν, όπως ακριβώς απ’ το κεφάλι πάνω στα μάτια …». (Πλάτωνος, εις Χαρμίδην, § 156e).

Η σπουδαιότητα του ψυχικού παράγοντα είχε από νωρίς αναγνωριστεί από τους ομοιοπαθητικούς και κατά τη λήψη του ομοιοπαθητικού ιστορικού αφιερώνεται αρκετή ώρα στη μελέτη του ψυχισμού του ατόμου. Πάντα όμως γινόταν αυτό με βάση τα συμπτώματα του ασθενούς. Τα τελευταία χρόνια έγινε μια επανάσταση στο χώρο της ομοιοπαθητικής. Άρχισαν να ασχολού- νται με αυτήν θεραπευτές που είχαν ασχοληθεί με ψυχανάλυση.

Η θεώρηση ότι το όνειρο είναι απευθείας πρόσβαση προς το ασυνείδητο, έδωσε νέα διάσταση στις πειραματικές αποδείξεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, όπου τώρα η μελέτη των ονείρων αποκτούσε ιδιαίτερη σπουδαιότητα. Έτσι άρχισαν να συλλέγονται πολλές πληροφορίες για το ψυχισμό των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Ταυτόχρονα άλλαξε και ο τρόπος λήψης του ιστορικού.

Οι ομοιοπαθητικοί άρχισαν να μελετούν σε μεγαλύτερο βάθος την ψυχική κατάσταση των ασθενών τους. Όσο κατανοούσαν βαθύτερα τον ψυχισμό του ατόμου τόσο ελάττωναν την ενασχόλησή τους με λεπτομέρειες σε σχέση με τα σωματικά συμπτώματα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα νέο ρεύμα ομοιοπαθητικής το οποίο ονομάστηκε γνωστική ομοιοπαθητική και το οποίο βασίζει τη διάγνωσή του κυρίως στην ψυχική κατάσταση του ατόμου.

Σύμφωνα με τη γνωστική ομοιοπαθητική, κάθε άνθρωπος έχει κάποιες ιδέες τις οποίες θεωρεί πολύ σημαντικές και με βάση αυτές οργανώνει τη ζωή του. Για παράδειγμα, άλλος ιεραρχεί πάνω από όλα το χρήμα, άλλος την οικογένεια, άλλος την ερωτική σχέση, άλλος τη δόξα, άλλος τα οράματά του κ.λ.π. Ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος και την εξέλιξη της ζωής, διαμορφώνονται διάφορες ανασφάλειες σε σχέση με τις ιδέες του ατόμου. Για παράδειγμα άλλος νομίζει ότι δεν αγαπιέται στη σχέση, άλλος νομίζει ότι δεν εκτιμάται από τους φίλους του, άλλος ότι θα τον εγκαταλείψουν οι συγγενείς του, άλλος ότι θα τον κακοποιήσουν κ.λ.π. Οι αν ασφάλειες αυτές είναι η βάση της ψυχικής ανισορροπίας του ατόμου και είναι η αιτία για τη δημιουργία πολλών ψυχικών και σωματικών συμπτωμάτων. Ο θεραπευτής που εφαρμόζει γνωστική ομοιοπαθητική, αναζητά τον προσωπικό τρόπο με τον οποίο κάθε ασθενής βιώνει την πραγματικότητα. Κατά τη λήψη του ιστορικού, ο θεραπευτής δεν καταγράφει μόνο τα συμπτώματα του ασθενούς, αλλά ερευνά πίσω από αυτά τον προσωπικό τρόπο με τον οποίο βιώνει την πραγματικότητα. Η συνταγογράφηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου βασίζεται κυρίως στην εξάλειψη των ανασφαλειών του ατόμου. Όταν αυτές εξαφανίζονται επακολουθεί βελτίωση σε πολλά ψυχικά και σωματικά προβλήματα.

Η γνωστική ομοιοπαθητική άλλαξε την ροή της ιστορίας της ομοιοπαθητικής .Αυτό συνέβη για πολλούς λόγους. Έδωσε βάση στην βαθύτερη μελέτη του ψυχισμού του ατόμου που είναι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης. Με βάση τις αρχές της δημιουργήθηκαν και κατανοήθηκαν σε βάθος δεκάδες νέα φάρμακα που έδωσαν πολύ καλά θεραπευτικά αποτελέσματα. Επειδή δεν εστιάζεται στα συμπτώματα, τα οποία μονοπωλεί η λεγόμενη κλασσική ιατρική που εφαρμόζεται κατά ειδικότητες, αλλά στην ψυχοσωματική ισορροπία του ατόμου, δίνει τη δυνατότητα αρμονικής συνύπαρξης με αυτήν και ευκολότερη αποδοχή από τον ιατρικό κόσμο. Δικαίως λοιπόν θεωρείται από πολλούς ότι είναι το μέλλον της ομοιοπαθητικής.

Γεώργιος Λουκάς

Ψυχίατρος – Ομοιοπαθητικός

Πρώτες βοήθειες και Ομοιοπαθητική

Η Ομοιοπαθητική είναι πολύ χρήσιμη σε μικρά ατυχήματα που χρειάζονται πρώτες βοήθειες. Θα σας δοθούν πληροφορίες για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με ομοιοπαθητική κάποιες οξείες καταστάσεις. Αυτές οι πληροφορίες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το γιατρό σας. Μπορούν όμως να εφαρμοστούν παράλληλα με οποιαδήποτε άλλη αγωγή σας υποδείξει ο γιατρός σας.

Αν θέλετε να έχετε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε την ομοιοπαθητική για κάποιες οξείες καταστάσεις, πρέπει εκ των προτέρων να έχετε δημιουργήσει το δικό σας προσωπικό φαρμακείο. Αυτό μπορείτε να το κάνετε σε συνεργασία με τον ομοιοπαθητικό γιατρό που σας παρακολουθεί. Χρήσιμες πληροφορίες μπορείτε να πάρετε από το βιβλίο μου «Ομοιοπαθητική - Μια άλλη θεραπευτική μέθοδος». Προμηθευτείτε τα φάρμακα αυτά στη 30η δυναμοποίηση. (Συμβουλευτείτε τον ιατρό σας αν έχει προτίμη-ση σε κάποια άλλη δυναμοποίηση). Σας οξείες καταστάσεις χορηγείτε το φάρμακο τρεις φορές την ημέρα, αν δεν υπάρχει άλλη οδηγία από το γιατρό σας. Σε υπερ-επείγουσες καταστάσεις μπορείτε να το δίνετε και πολύ συχνότερα.

Δαγκώματα και τσιμπήματα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτείται το Ledum. Πρήξιμο, κοκκίνισμα, τσιμπιές και σουβλιές. Το σημείο βιώνεται κρύο. Τα συμπτώματα βελτιώνονται με τα κρύα επιθέματα. Μια άλλη επιλογή είναι το Apis. Υπάρχει έντονο κοκκίνισμα πρήξιμο, κάψιμο και πόνος. Οι πόνοι χειροτερεύουν με τη ζέστη. Χρησιμοποιείται πάντα σε τσιμπήματα μελισσών και σε οποιοδήποτε τσίμπημα έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Για δάγκωμα φιδιού χορηγείται το Vipera aspis, για δάγκωμα σκορπιού το Scorpio europaeus.

Μωλωπισμοί

Η Arnica είναι ένα φάρμακο πολύ χρήσιμο για μωλωπισμούς και κακώσεις. Ο ασθενής αισθάνεται σαν να έχει μωλωπιστεί. Αλλάζει θέση στο κρεβάτι γιατί το αισθάνεται σκληρό. Μεγάλη ευαισθησία στο άγγιγμα. Η Arnica είναι σπουδαίο φάρμακο για την πρόληψη της εσωτερικής αιμορραγίας από ατύχημα. Όπου υπάρχει υποψία εσωτερικής αιμορραγίας από χτύπημα συνιστάται προληπτικά η λήψη της Arnica.

Για μωλωπισμούς στην κοιλιά το Bellis perenis έχει καλύτερα αποτελέσματα. Για μωλωπισμούς γύρω από το μάτι το Ledum είναι το φάρμακο που ενδείκνυται. Εμφανίζονται μώλωπες με αίσθημα κρύου και μούδιασμα. Υπάρχει αίσθηση κρύου και καλυτέρευση με κρύα επιθέματα. Άλλο φάρμακο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι το Hypericum.

Βασανιστικοί πόνοι και ευαισθησία στο άγγιγμα. Σύνθλιψη των άκρων, πόνοι από πτώση στο κόκκυγα, διάσειση σπονδυλικής στήλης.

Σε τραυματισμούς του περιόστεου (αγκώνας, γόνατο) ενδείκνυται η Ruta. Υπάρχει πόνος και δυσκαμψία που καλυτερεύει με την κίνηση.

Διαστρέμματα, θλάσεις και εξαρθρώσεις Arnica: Ενδείκνυται σε προβλήματα μυών, συνδέσμων και αρθρώσεων. Τραβήγματα με πόνο και δυσκαμψία. Μετά από υπερκόπωση μυών.

Bellis perenis: για βαθιές κακώσεις μυών και αρθρώσεων όταν η Arnica δεν αποδίδει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Όταν σε προβλήματα συνδέσμων και αρθρώσεων υπάρχει μια χαρακτηριστική επιδείνωση με την παραμικρή κίνηση και βελτιώνεται με τη πίεση της πάσχουσας περιοχής τότε το φάρμακο είναι Bryonia. Rhus toxicodendron: Όταν ενδείκνυται υπάρχει το χαρακτηριστικό σύμπτωμα, ο ασθενής να επιδεινώνεται στην έναρξη της κίνησης και να βελτιώνεται με την συνέχισή της. Ο ασθενής βελτιώνεται με τη ζέστη και είναι ευαίσθητος στα ρεύματα και στις αλλαγές καιρού. Το Ledum βοηθά για προβλήματα των αρθρώσεων κυρίως των αστραγάλων. Ο ασθενής αισθάνεται τα σημεία κρύα ή μουδιασμένα και υπάρχει βελτίωση με τα κρύα επιθέματα.

Εγκαύματα

Για εγκαύματα πρώτου βαθμού (κοκκίνισμα χωρίς φουσκάλες) χρησιμοποιείται το φάρμακο Calendula. Για εγκαύματα δεύτερου βαθμού (με φουσκάλες) χρησιμοποιείται το φάρμακο

Cantharis. Για εγκαύματα τρίτου βαθμού, όπου έχει καταστραφεί το δέρμα, χρησιμοποιείται το

Causticum. Για εγκαύματα που έχουν διεισδύσει στους ιστούς σαν έλκη χρησιμοιείται το Kali bichromicum. Για την αντιμετώπιση βέβαια τέ- τοιων εγκαυμάτων απαιτούνται οι γνώσεις του ομοιοπαθητικού σας.

Κοψίματα, εκδορές και τρυπήματα

Hypericum: Για βαθιά κοψίματα με πολύ πόνο και υπερευαισθησία στο άγγιγμα. Χρησιμοποιείται για τραυματισμούς σε ευαίσθητα σημεία όπως δάχτυλα, παλάμες, σπονδυλική στήλη, πρωκτός, κόκκυγας, δόντια. Βασανιστικοί, αφόρητοι, εκτινασσόμενοι πόνοι.

Ledum: Τρυπήματα στα οποία υπάρχει κοκκίνισμα, πρήξιμο και πόνοι που χτυπούν. Νοιώθει το τραύμα κρύο, αλλά είναι καλύτερα μετά από κρύα επιθέματα.

Staphysagria: Σε σαφή κοψίματα. Τραυματισμοί από κοφτερά όργανα με σουβλιές και τσούξιμο. Ο ασθενής αισθάνεται χειρότερα με κίνηση και καλύτερα με ζέστη ή πίεση.

Αpis: Σε τρυπήματα που ο ασθενής νοιώθει ζέστη ή κάψιμο με σουβλιές και βελτιώνεται με κρύα επιθέματα. Μεγάλο πρήξιμο στο σημείο τρυπήματος.

Κατάγματα

Η Arnica είναι το πρώτο φάρμακο που δίνεται σε κατάγματα. Βοηθά στο σοκ, το μωλωπισμό και το πρήξιμο. Σε κατάγματα πλευρών ο ασθενής εμφανίζει έντονους πόνους που χειροτερεύουν με κάθε κίνηση και καλυτερεύουν με την πίεση. Το φάρμακο που χορηγείται είναι η Bryonia alba. Το Sympytum είναι το κύριο φάρμακο για τη θεραπεία των καταγμάτων. Χρησιμοποιείται μόνο όταν τα οστά έχουν αναταχθεί. Βοηθά στη  γρηγορότερη αποκατάσταση του κατάγματος.

Τραυματισμοί κεφαλής

Σε τραυματισμούς της κεφαλής το πρώτο φάρμακο που δίνεται είναι η Arnica. Όταν το άτομο παρουσιάζει πονοκέφαλο, ζάλη και φωτοφοβία και καλυτέρευση με κρύο αέρα το ενδεικνυόμενο φάρμακο είναι το Natrium sulfuricum. Πολύ συχνά δίνεται σε τραυματισμούς κεφαλής εναλλάξ Arnica και Natrium sulfuricum.

Ηλίαση και θερμοπληξία

Belladonna: Πυρετός, σφύζων πονοκέφαλος, κόκκινο πρόσωπο, έντονο κάψιμο δέρματος. Ο πονοκέφαλος καλυτερεύει με ανύψωση του κεφαλιού προς τα πίσω, με το κεφάλι σκεπασμένο, όταν κάθεται σιωπηλός.

Glonoinum: Ηλίαση, πυρετός, σφύζων πονοκέφαλος, κόκκινο πρόσωπο. Το δέρμα καίει λιγότερο από τη Belladonna και ο ασθενής είναι χειρότερα γέρνοντας το κεφάλι προς τα πίσω ή με κρύα επιθέματα και καλύτερα ξεσκέπαστος στο ύπαιθρο ή με πίεση.

Αντιμετώπιση τροχαίου ατυχήματος

Στο αυτοκίνητό μας πάντα πρέπει να υπάρχουν στο φαρμακείο μας μαζί με το υπόλοιπο φαρμακευτικό υλικό και τα εξής ομοιοπαθητικά φάρμακα:

Aconitum: Βοηθά να ξεπεράσουμε το έντονο τρόμαγμα και τις συνέπειές του.

Arnica: Χρήσιμη για την παύση της αιμοραγίας. Είναι καλό να δίνεται προληπτικά ακόμα και αν δεν υπάρχει εμφανής αιμοραγία για την πρόληψη πιθανής εσωτερικής αιμοραγίας.

Hypericum: θα βοηθήσει για την ύφεση του πόνου εφόσον υπάρχει κάκωση νεύρων.

Γεώργιος Λουκάς

Ψυχίατρος – Ομοιοπαθητικός

πηγη

enallaktikidrasi