Πήγαινε όλο και πιο ψηλά. Πέτα ό,τι σε βαραίνει!

Έτσι μαθαίνει ένα παιδί, ρουφώντας επιδεξιότητες με τα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών του, ώσπου να φτάσουν βαθιά μέσα του. Απορροφώντας τις συνήθειες και τις στάσεις του περίγυρου του, σπρώχνοντας και τραβώντας τον κόσμο του. Ένα παιδί μαθαίνει πιο πολύ από τη δοκιμή παρά από το λάθος, πιο πολύ από την ευχαρίστηση παρά από τον πόνο, πιο πολύ από την πείρα παρά από την υποβολή και τη συμβουλή, και πιο πολύ από την υποβολή παρά από την καθοδήγηση.

Έτσι ένα παιδί μαθαίνει με τη στοργή, την αγάπη, την υπομονή, την κατανόηση, τη συμμετοχή, με το να είναι και να κάνει. Μέρα με τη μέρα το παιδί μαθαίνει λίγα απ’ αυτά που ξέρετε, λίγα περισσότερα απ’ όσο νομίζετε και καταλαβαίνετε. Αυτά που ονειρευόσαστε και πιστεύετε, αυτά γίνεται το παιδί. Από την αντίληψη σας που είναι θολή ή διαυγής, από τη σκέψη σας που είναι συγκεχυμένη ή οργανωμένη, από τα πιστεύω σας που είναι ανόητα ή σοφά, από τα όνειρα σας, που είναι άχρωμα ή –αυτό μ’ αρέσει πολύ- χρυσά, από τις ανακρίβειες που λέτε ή από την αλήθεια, από όλα αυτά μαθαίνει ένα παιδί».

«Πως μαθαίνει ένα παιδί» Φρέντερικ Μόφετ

Γραφείο εκπ/κής επιθεώρησης τμήματος παιδείας Ν. Υόρκης

Ξέρω ότι θέλεις να νιώθεις ανάλαφρος, να νιώθεις ελεύθερος, έτοιμος να «πετάξεις» με τα φτερά της ψυχής σου για όπου αγαπάς. Για να το πετύχεις γνωρίζεις πολύ καλά απ’ την εμπειρία σου στη «φούσκα» της βιολογίας, ότι όσο πιο ελαφρύς, αεράτος αισθάνεσαι θα ‘χεις και πιο γρήγορο αποτέλεσμα. Κι ενώ όταν ήσουν παιδί ήξερες ακριβώς τι έπρεπε να κάνεις για να «βγάλεις» φτερά και να πετάξεις: Να φοράς όσο γίνεται λιγότερα ρούχα, να τρέχεις ελεύθερος στη φύση, στη θάλασσα, ξυπόλητος στο χορτάρι… Χωρίς περιττά αξεσουάρ να σε βαραίνουν… Να ακούς τους γλάρους, το πλατσούρισμα και τον ήχο των κυμάτων…

Να τραγουδάς, να χορεύεις, να χαμογελάς… Να παίζεις με τ’ άλλα παιδιά… Μεγαλώνοντας σε κλείσανε σε καλούπια καθωσπρέπει συμπεριφοράς τόσο στο ντύσιμο, στο στήσιμο, όσο και στον τρόπο που όφειλες να σκέφτεσαι… Και άρχισες να βαραίνεις…Γέμιζες βαρίδια με απίστευτα πρέπει και ευθύνες…Με ατέλειωτες υποχρεώσεις και αρμοδιότητες. Και σιγά-σιγά βάραινες όλο και πιο πολύ. Στην αρχή χάθηκε το χαμόγελο σου… Μετά έχασες τη διάθεση για την παιχνιδιάρικη συμπεριφορά που σε χαρακτήριζε… Και βάρυνες κι άλλο. Μαύρες σκέψεις, εκεί που κυριαρχούσε η χαρά, η ανεμελιά, σε πλάκωσαν. Και έτσι σιγά-σιγά η κατήφεια της ψυχής, η αρνητικότητα, ο σκεπτικισμός έγιναν δεύτερη φύση σου.

Τα αποτελέσματα τα έζησες: θλίψη, πίκρα, αδιέξοδο, απογοήτευση, θυμός, ανασφάλεια… Όλα αυτά που σε έκαναν κάποτε να νιώθεις τόσο όμορφα. Τότε που ήσουν παιδί και ένιωθες την αλήθεια, χωρίς να χρειάζεσαι «μεταφραστές» της. Τότε που κυκλοφορούσες χωρίς τα βαρίδια των άλλων στην ψυχή σου. Τότε που για όλους είχες μια καλή πρόθεση, μια γλυκιά απάντηση, μια στιγμή να επικοινωνήσεις. Που τα «πρέπει» και οι ευθύνες κατά παραγγελία δε σου πλάκωσαν την καρδιά. Δε σου βάραιναν την ψυχή τότε που πετούσες ελεύθερος, αρμονικά, ατελείωτα κάθε στιγμή προς το όνειρο. Χωρίς προσδοκίες και υπολογισμούς. Τώρα θυμήθηκες ξανά. Τώρα μπορείς να πετάξεις ξανά με τον ίδιο ενθουσιασμό. Αρκεί να το θέλεις. Αρκεί να το βλέπεις με τα μάτια της ψυχής…!

Πηγή